Iwan Konwicki, z domu Iwaszkiewicz. Biografia

Tytułowe trio to Thora, August i Hugo - cynik, realistka i romantyk. „To się musi źle skończyć”, jak powiedział jeden z nich. Kim byli zanim się poznali? A kim by się stali, gdyby ich drogi się nie połączyły? Gdzieś pomiędzy dzieciństwem a dorosłością odkrywają i budują swoją tożsamość – społeczną, indywidualną i seksualną. Uczą się świata i siebie nawzajem. Są w relacji, którą trudno zdefiniować nawet im samym. Jest tam przyjaźń, radość i intymność, ale też dezorientacja i strach. Przyszło im żyć w czasach wszechobecnego kapitalizmu i konsumpcjonizmu - jedni próbują z tym walczyć, drudzy tylko krzyczą lewicowe hasła piastując ciepłe posadki i dziedzicząc pieniądze rodziców. Ale czy można mieć się dobrze, gdy świat zmierza ku zagładzie? Czy to rozsądne nie mieć wygórowanych ambicji? I czy każdy musi chcieć zmienić świat? Ta pokoleniowa powieść jest głęboko osadzona w naszych czasach, w naszych lękach, w naszych rozterkach i w naszej niepewności tego, na czym polega istnienie. Bo kiedy ma się dwadzieścia lat, to gardzi się zasadami, granice nie istnieją, a indywidualizm jest religią. Trio to niezwykle świeża powieść o młodych dorosłych, próbujących odnaleźć w swoje miejsce w społeczeństwie i świecie pełnym sprzeczności. Historia niezdefiniowanych relacji, poszukiwaniu własnej tożsamościci, życiu na marginesie kontekstów. To też gorzki komentarz do wizji pozornego raju, jakim są w powszechnym przekonaniu bogate kraje skandynawskie.

Przed ssakami były dinozaury, a przed dinozaurami - głowonogi. Głowonogi rządzą! Pierwsze w historii Ziemi prawdziwie istotne zwierzęta, są nadal wśród nas. Ich fascynujące drzewo genealogiczne obejmuje między innymi kałamarnice, ośmiornice czy łodziki. Były wynalazcami pływania i panowały w morzach przez miliony lat. Ale kiedy u ryb wyewoluowały szczęki, głowonogi musiały zacząć się bronić (albo zostać zjedzone). U niektórych pojawiły się kolce, inne porzuciły muszle, otwierając niezmierzone bogactwo innowacji: mistrzowskiego kamuflażu, napędu odrzutowego wspomaganego płetwami i wspaniałej inteligencji, której jeszcze nie potrafimy dokładnie zmierzyć. W "Monarchach mórz" biolog morska Danna Staaf opowiada o tym, jak te niezwykłe stworzenia rządziły w głębinach i dlaczego nadal pozostają przedmiotem naszego podziwu. Ta wciągająca książka ma szansę zrobić dla głowonogów to, co paleontolodzy w latach sześćdziesiątych zrobili dla dinozaurów - pokazać, jak bardzo są wyjątkowe i fascynujące. Danna Staaf zdobyła doktorat w dziedzinie biologii bezkręgowców na Uniwersytecie Stanforda, od lat zajmuje się badaniem głowonogów. Jej artykuły poświęcone biologii morskiej publikowane były między innymi w "Science", a wyniki badań - w "Journal of Experimental Biology", a także w licznych podręcznikach.

Kolejna aktywnościowa książka dla całej rodziny! Wytnijcie postaci, ubranka i naklejki. Użyjcie wyobraźni, aby stworzyć własną kolekcję mody! Wykorzystajcie nożyczki, klej, kredki albo farby, a także znajdujące się w książce samoprzylepne elementy i przygotujcie ubranka dla dołączonych do książki postaci. Możecie dowolnie przebierać modeli, a także stworzyć dla nich jeszcze więcej samodzielnie wymyślonych i własnoręcznie wykonanych strojów – na wzór tych dodanych do książki. Postacie możecie odrysować i tym sposobem uzyskać całą gromadę papierowych ludzików, którymi możecie bawić się w papierowy teatr lub, jeśli przykleicie do nich patyczki, w teatrzyk cieni. Ale zabawa!

Maria Józefa Habsburg – ostatnia koronowana polska królowa nie ma wśród historyków dobrej opinii. Uważana jest za sterniczkę okrętu pod tytułem „wolna Rzeczypospolita”, tak nieudolnie, nierozsądnie i egoistycznie nim kierującą, że w końcu musiał się rozbić o skały i przestać istnieć na 123 lata. Janina Lesiak podjęła się trudnego zadania; wychodząc z założenia, że każdy ma prawo do obrony postanowiła nie tyle tłumaczyć, ile zrozumieć postępowanie Marii Józefy szukając przyczyn, dla których ta ostatnia z ośmiu Habsburżanek na polskim tronie zapisała się wśród nich najgorzej. Książka jest opowieścią o kobiecie, która pragnęła być kimś innym niż była i o tym, że niespełnione marzenia mogą zmienić życie komuś, kto nie potrafi się pogodzić z niemożnością ich realizacji. I o tym, że aby być królową nie wystarczy usiąść na królewskim tronie… Jest także po części opowieścią Autorki o jej własnym życiu, wyborach i drodze twórczej poświęconej portretom psychologicznym polskich królowych, które choć dalekie i niekiedy zapomniane są tak niezwykłe, że trzeba je obudzić i ożywić. Maria Józefa Habsburg – ostatnia w monarszym orszaku zaprasza do swojego świata.

Wstrząsające listy ofiary do kata. Karmił nas pan dwa razy dziennie. O osiemnastej dawano nam trzy czwarte litra brukwi lub marchwi. Ile tam było tłuszczu i mięsa, wiedział tylko kucharz i pan. O dziewiętnastej zaczynała się godzina śpiewania. Kto miał trudności z nauką, wędrował do karceru. Pan sam urządzał owo pomieszczenie. Takich szczurów nie widziałem nigdy. Z zepsutej rury wodociągowej sączyła się woda. Kiedy zamykał pan drzwi obite gumą, woda sięgała kolan. Bywał też pobyt w karcerze zaostrzony. Na przykład cztery dni bez jedzenia i bez koca. Płakaliśmy z głodu. Dwunastoletni Czesław Czubak trafił jako jeden z pierwszych więźniów do dziecięcego obozu w Lubawie. Zaraz po przybyciu do obozu dziecko było bite gumową pałką przez komendanta, który potem zadawał mu pytanie: Alles in Ordnung? (Wszystko w porządku?). Należało odpowiedzieć: Jawohl, Herr Lagerkommandant. Alles in Ordnung. (Tak, panie komendancie obozu. Wszystko w porządku). Ale ponieważ nowicjusz nie mógł tego wiedzieć - milczał. I tak zaczynało się piekło torturowania i mordowania polskich dzieci. Czesław Czubak przeżył tam pięć lat. Po dwudziestu czterech latach od zakończenia wojny zdecydował się pisać listy do swojego oprawcy, żeby zapytać o zło, którego nawet jako dorosły człowiek nie potrafił zrozumieć. Jego opowieść to jedno z najbardziej poruszających świadectw dziecka więzionego, głodzonego, bitego i bestialsko torturowanego - za kradzież kromki chleba, śpiewanie polskich piosenek albo za to, że jego rodzice byli aresztowani.

"Okrutna jak Polka" to książka, którą powinna przeczytać każda polska kobieta. Przeczytać i głęboko przemyśleć. "Okrutna jak Polka" to książka o nas. Każdy zna pojęcie "męska solidarność". Czy istnieje solidarność kobiet? Autorka książki w to wątpi. No, może w niektórych sprawach... Młynarska udowadnia, że jesteśmy ofiarami patriarchatu. Żyjemy w państwie, w którym, mimo pozornego równouprawnienia, kobiety mniej zarabiają i zajmują mniej lukratywne stanowiska. Każda kobieta zna uczucie poniżenia i padła ofiarą przekraczania granic przez mężczyzn. Jednak Młynarska naświetla obraz z nieco innej strony. Zwraca uwagę na wzajemnie relacje kobiet, na to, że kobiety się wzajemnie nie lubią i nie szanują, mało tego - bezlitośnie się zwalczają. Jest w tym sporo prawdy. Jesteśmy dobre w tym, aby dogryzać sobie nawzajem tak, żeby zabolało. Poza tym same wpadamy w tę pułapkę - jak często za uchybienia mężczyzn winimy nie ich, a inne kobiety? Autorka, akcentując ten fakt, dowodzi, że jeśli nie zmienimy stosunku do innych kobiet, pozostaniemy skazane na życie w cieniu mężczyzn. Powodów do zwalczania siebie nawzajem upatruje w kompleksach kobiet, w poczuciu niższości - od dzieciństwa wpajano nam uległość i posłuszeństwo. Ale jesteśmy dorosłe - mamy moc, by to zmienić. Tylko trzeba chcieć.

Jeżeli chcesz poznać ciekawe historie kobiet, które nie boją się żyć, sięgając po swoje, koniecznie sięgnij po książkę "Jak dziewczyna. Inspirujące historie kobiet, które żyją po swojemu". Kto wie, może dzięki tej lekturze i Ty odważysz się na zrobienie kroku, o którym zawsze marzyłaś? Książka Anny Tatarskiej "Jak dziewczyna. Inspirujące historie kobiet, które żyją po swojemu" to propozycja idealna dla przedstawicielek płci pięknej w każdym wieku. Z powodzeniem mogą sięgnąć po nią babcia, matka oraz córka. Dziennikarka Anna Tatarska rozmawia bowiem na prywatne tematy ze znanymi kobietami w różnym wieku. Jej bohaterkami są Aleksandra Petrus, Sylwia Chutnik, Janina Bąk, Martyna Karczmarek, Maja Heban, Magda Mołek, Maja Ostaszewska, Helena Norowicz, Agnieszka Smoczyńska, Katarzyna Wolińska, a także Danuta Stenka. Odpowiadając na pytania Anny Tatarskiej, chętnie dzielą się szczegółami ze swojego prywatnego życia, które mogą stać się inspiracją dla każdej Czytelniczki. Lektura tej książki dostarczy zarówno dobrego humoru, jak i wzruszeń czy poważnych refleksji.