Podróżnicza | tanie książki

Tatrzański Park Narodowy – jest w nim zaledwie 250 kilometrów szlaków, mimo to każdego roku odwiedzają go miliony turystów. Mateusz Waligóra, podróżnik, dziennikarz i fotograf, przemierzył pustynie Gobi i Salar de Uyuni, norweski płaskowyż Hardangervidda, zdobył samotnie biegun południowy, przejechał na rowerze najdłuższe pasmo górskie na świecie – Andy, wędrował wzdłuż Wisły i polskiego wybrzeża Bałtyku, a teraz postanowił przejść wszystkie szlaki w polskich Tatrach. Dlaczego? By się dowiedzieć, czy nieprzebrane rzesze turystów szkodzą przyrodzie, jak się miewają tatrzańskie zwierzęta, kto po Tatrach wędruje, a wreszcie przekonać się, czy Tatry są dla niego tym, czym były kiedyś, czy nadal je kocha, czy nadal go zachwycają tak jak wtedy, gdy dopiero je odkrywał. Tatry to oczywiście nie tylko natura, ale też ludzie – ci spotykani na szlakach, lecz przede wszystkim tacy, którzy niemal przez całe życie są z Tatrami związani, mieszkający w Zakopanem, u podnóża gór i w samym ich sercu. Dlatego Mateusz zaprosił do współpracy dziennikarza Darka Jaronia, który rozmawiał z ochroniarzami przyrody, przyrodnikami, przewodnikami tatrzańskimi, ludźmi prowadzącymi schroniska, meteorologami, wśród jego rozmówców jest też poetka, lutnik i… pani baca. Zapraszamy w fascynującą podróż, podczas której dowiemy się, skąd wziął się pod Giewontem biały miś, jak wygląda dusza skrzypiec, jak robi się sery, dlaczego Dolina Chochołowska przypomina tartak, czy Tatry były kiedyś naprawdę dzikie i puste, co zrobić, gdy spotkamy niedźwiedzia, i o wielu, wielu innych fascynujących sprawach. Spójrzmy na Tatry oczami Mateusza i porównajmy wrażenia, bo przecież każdy nosi w sercu własny obraz tych najbardziej fascynujących polskich gór.

Bali jest pełna kontrastów i niepowtarzalnego piękna. Ta niezbyt duża indonezyjska wyspa stała się ulubionym celem turystów z całego świata. Pobyt w raju na ziemi, duchowe przebudzenie, podróż zmieniająca życie – terminologia jest różna, niemniej na Bali każdy znajdzie coś dla siebie i będzie to zarówno surfer, imprezowicz, plażowicz, poszukiwacz przygód, jak i jogin. Są tu spokojne plaże, piękne krajobrazy, zielone pola ryżowe i niezwykłe świątynie. Wszystko dopełnia lokalny koloryt związany z obecną na każdym kroku tradycją. Z opowieści dowiemy się, jakie miejsca warto odwiedzić oraz jakich błędów lepiej na wyspie nie popełniać. Ponadto poznamy sekrety obowiązującej tu religii i lokalnej społeczności, a także poczytamy zarówno o duchowości i duchach, jak i o psach i spotkaniach z małpami. Znajdziemy tu też odpowiedzi na pytania: jak nosić sarong, jakie znaczenie ma ceremonia spiłowania zębów i dlaczego balijski taniec jest tak ekscytujący. Przepiękne zdjęcia z prywatnego archiwum autorki pozwolą nam przenieść się do barwnego świata tej magicznej wyspy, która emanuje specyficzną atmosferą – aby ją zrozumieć – trzeba jej doświadczyć na własnej skórze. Aleksandra Najda-Michałowska "Autorka najobszerniejszego na rynku przewodnika po Bali, mieszka na wyspie od kilku lat, prowadzi podróżniczego bloga i ma konta w mediach społecznościowych, które śledzi łącznie ponad pół miliona osób. W wyspie bogów zakochała się w 2016 roku, kiedy mieszkała jeszcze w Tajlandii i przyjechała na Bali na krótkie wakacje. Już wtedy wiedziała, że wyspa stanie się jej domem." Mówi o sobie: Znam bali jak własną kieszeń!

Jesteś fanem książek podróżniczych o rejonach świata, które są bardzo oddalone kulturowo i geograficznie od Polski? A może szukasz nietypowego prezentu dla kogoś, kto w niedługim czasie planuje ślub? "Nowa Zelandia. Podróż przedślubna", napisana przez Ewelinę Wojdyło oraz Janusza Leona Wiśniewskiego, to dokładnie to, czego szukasz. "Nowa Zelandia. Podróż przedślubna" zdecydowanie nie jest typową książką podróżniczą. Mimo niezaprzeczalnych elementów związanych z ciekawostkami historycznymi i geograficznymi jest to przede wszystkim opowieść o życiu razem - w różnych okolicznościach. Autorami tej publikacji jest para, która pozornie pochodzi z dwóch całkowicie różnych i odmiennych światów. On jest poczytnym pisarzem i umysłem ścisłym, a ona humanistką afirmującą życie. Patrząc dokładnie w tę samą stronę, ona widzi fascynujący krajobraz, a ON rozkłada na czynniki pierwsze skład chemiczny błotnych basenów. Pomimo pozornego bycia skrajnymi przeciwieństwami, łączy ich podążanie wspólną drogą i patrzenie w tym samym kierunku. W książce "Nowa Zelandia. Podróż przedślubna" nietypowa para bohaterów proponuje innym zakochanym jeszcze bardziej nietypową przygodę we dwoje - podróż przedślubną w kraju, który powszechnie uznawany jest za jeden z najbardziej przyjaznych przyjezdnym, czyli w Nowej Zelandii. Bohaterzy opisują maoryskie legendy, fantastyczną przyrodę, niespotykaną w Europie kulturę i egzotyczny tradycyjny maoryski taniec haka. W publikacji "Nowa Zelandia. Podróż przedślubna" odnajdziesz też kwieciste opisy szczytów górskich zatopionych w chmurach czy tatuaży moko.

"Nazywam się Czogori" to powieść o najmroczniejszych stronach himalaizmu. Druga najwyższa góra świata to K2, a przynajmniej tak nazwali ją Anglicy i nazwa ta zadomowiła się na stałe w języku i powszechnej świadomości. Ale ludzie żyjący u jej podnóża mówią o niej Czogori (wysoka góra). To miejsce owiane tysiącami legend, gdzie nadal słyszalne są echa odległej przeszłości. To miejsce, gdzie islam miesza się z buddyzmem, a tuż obok przebiega linia frontu. Jest rok 1995. Młody fotograf z Polski, Olo, bierze udział w wyprawie na K2. Dziesięć lat wcześniej jego ojciec tam właśnie znalazł swój tragiczny koniec. Olo musi stawić więc czoła swoim własnym lękom i słabościom. To podróż nie tylko w górę, ale również w głąb samego siebie. Dla Ola najbliższymi towarzyszami stają się szejk Iskander oraz jego syn, Karim, a także inni miejscowi tragarze, których himalaiści prawie nie dostrzegają. "Nazywam się Czogori" to perełka na tle tak popularnych obecnie książek o himalaizmie. Przede wszystkim dlatego, że pokazuje mroczną stronę tego ekstremalnego sportu. Mówi o tym, w jaki sposób zachodni wspinacze traktują miejscową ludność, z której usług przecież muszą korzystać. Mówi o stosach śmieci w miejscu obozowisk i pozostawionych w skalnych rozpadlinach trupach współtowarzyszy. Ale jest to również powieść pełna wnikliwych obserwacji nie tylko o problemach nękających ludność północnego Pakistanu. To także zwierciadło, w którym odbija się polska rzeczywistość lat 90-tych.

Pieniny są niewielkie, ale niezwykle malownicze i zró,żnicowane. Wydawałoby się, że każdy je zna, tymczasem kryją mnó,stwo tajemnic, a wraz z sąsiadującym Spiszem tworzą fascynujący mikroświat, w któ,rym gó,ry splatają się z wielowiekową historią i kulturą. Książka pozwala go w pełni odkryć, zawiera bowiem zaró,wno znane informacje o regionie, jak i odsłania mniej oczywiste aspekty pienińskiej i spiskiej rzeczywistości. Kolejne rozdziały są poświęcone geografii, tutejszej przyrodzie, historii, kulturze i kuchni ... a to wszystko w formie zagadek i odpowiedzi, któ,re świetnie uzupełnią już posiadaną wiedzę, zilustrowanych licznymi fotografiami pokazującymi piękno Pienin i Spisza.

Około 300 milionów lat temu duża granitowa intruzja utworzyła strukturę, która stała się fundamentem dzisiejszego masywu Mont Blanc. Narodzony w piekielnym żarze do dziś świeci płomiennymi kolorami granitu turniczek na wszystkich swoich wzniesieniach. Obok skał lód jest drugim podstawowym materiałem, który zdeterminował jego majestatyczną i różnorodną architekturę. Jest jeszcze jedna cecha, która wyróżnia tę część łańcucha Alp — to jej historia. Na Mont Blanc bowiem narodził się alpinizm, tutaj raczkował i dorastał. Pokolenia alpinistów sprawdzały się na jego ścianach, podążając liniami narzuconymi przez naturę lub wymyślając własne wspinaczkowe wyzwania, których ten masyw jest niewyczerpanym źródłem. Przewodnik proponuje wybór dróg o średniej trudności technicznej, a więc osiągalnych dla każdego z odpowiednim przygotowaniem. Na tych trasach sportowe osiągnięcia schodzą na drugi plan w stosunku do pełnego doświadczenia gór. W ten sposób, podążając za wspinaczkami „przyjemnościowymi”, możemy się całkowicie zanurzyć w wyjątkowej atmosferze masywu Mont Blanc bez obaw, że poziom trudności lub ryzyka umniejszy naszą radość z obcowania z pięknem tego zaczarowanego świata, do którego otrzymaliśmy dostęp. Marco Romelli Niech ten przewodnik, będący owocem prawdziwej życiowej pasji, odkryje przed czytelnikami te wspaniałe miejsca, w których rodzą się marzenia. Niech ich powiedzie wydeptanymi drogami lub do sekretnych zakątków tego „czarodziejskiego ogrodu”. Niech im pomoże w realizacji marzeń, które są spoiwem wyjątkowej więzi, jaka łączy wspinaczy.

900 dni przygotowań, 30 000 kilometrów, 3 sztuki, 3 cele artystyczne, 7 śmiałków Sztuka jest jak dzika przyroda: nieprzewidywalna, nie zna granic i stanowi nieskończone źródło inspiracji 12 lutego 2017 roku rozpoczął się pierwszy w historii artystyczny rejs polskich twórców do Antarktyki - Trzy Sztuki w Antarktyce. To bezprecedensowe przedsięwzięcie w polskiej kulturze, sztuce i świecie mediów było na bieżąco transmitowane na antenie Programu Trzeciego Polskiego Radia. Uczestnicy, między innymi muzyk Adam Nowak, dziennikarz Paweł Drozd oraz fotograf i pomysłodawca wyprawy Bartosz Stróżyński, postawili przed sobą kilka bardzo ambitnych celów artystycznych. Filarami projektu były film, muzyka i fotografia. W trakcie wyprawy zrealizowano pierwszy w historii koncert polskiego artysty w Antarktyce, powstał film dokumentalny oraz wystawa fotografii, które autor prezentuje także w tej książce. Publikacja stanowi nie tylko syntezę działań artystycznych, ale także przedstawia kulisy przedsięwzięcia od momentu powstania idei przez kilkuletni bagaż doświadczeń autora prowadzących do spełniania artystyczno-podróżniczego marzenia. Zanim myśl o wyprawie przerodziła się w projekt, a projekt w ekscytującą przygodę i misję artystyczną, musiało upłynąć sporo wody i kilka lat przygotowań, zbierania ekipy, poszukiwania sprzętu i sponsorów. Książka to także, a może przede wszystkim, historia uczestniczących w wyprawie ludzi, ich osobiste doświadczenia, wzloty i upadki, sukcesy i porażki. Autor dzieli się z czytelnikami wspomnieniami, słowami i obrazami. Nawet uczestnicy rejsu mogą być zaskoczeni niektórymi fragmentami tej książki! Wyprawa Trzy Sztuki w Antarktyce miała wpłynąć na ludzi niecodziennymi, trochę ekstrawaganckimi działaniami artystycznymi i przy ich okazji skierować uwagę odbiorców na Antarktykę, zostawić w nich jej ślad i energię tego miejsca. Jeśli choć najdrobniejsze ziarenko, cokolwiek, co jest związane z Antarktyką, zostało zasiane w ludzkich duszach, to najważniejszy cel wyprawy został osiągnięty. Bartosz Stróżyński - pochodzi z Wołowa, na stałe osiadł w Poznaniu. Z wykształcenia finansista, z powołania fotograf i filmowiec podwodny, kompozytor, autor tekstów, producent projektów multimedialnych. Autor książki AntArktyka. Podwodne zauroczenie wydanej przez National Geographic w 2014 roku. Pomysłodawca i producent przedsięwzięcia Trzy Sztuki w Antarktyce. Nagradzany w wielu prestiżowych konkursach fotograficznych, między innymi w International Photography Awards, Por el Planeta Competition, GDT European Wildlife Photographer of the Year oraz Wielkim Konkursie Fotograficznym "National Geographic". Uczestnik licznych wypraw fotograficznych, między innymi Elysium - Shackleton's Antarctic Visual Epic. Zafascynowany Arktyką i Antarktyką. Specjalizuje się w fotografii zimowej, fotografii wodnych ssaków, fotografii podwodnej gadów i fotografii podwodnej rzek. Autor artykułów o nurkowaniu i fotografii podwodnej publikowanych w kraju i za granicą. Jego prace pojawiają się w wielu prestiżowych magazynach, między innymi w "National Geographic", miesięczniku fotograficznym "Foto", "Scuba Diver Through the Lens", "Scuba Diving Magazine", "X-Ray Mag", "Sport Diver". www.fimufo.com

Czy można wyobrazić sobie Ziemię bez niedźwiedzi polarnych? Takie pytanie pojawiło się, gdy opinią publiczną na świecie wstrząsnęło zdjęcie skrajnie wychudzonego niedźwiedzia dryfującego na krze. Zwierzę szybko stało się symbolem negatywnych skutków zmian klimatu i dyskusji o przyszłości gatunku, który z winy człowieka zaczął stąpać po kruchym lodzie. Na kruchym lodzie. Opowieść o Arktyce i zmianach klimatu to książka niezwykła. Nie rozprawa naukowa, jak można by się spodziewać po profesorze nauk biologicznych, ale napisana ze swadą historia bliskich spotkań z niedźwiedziami polarnymi i nie tylko. Znajdziemy w niej także opowieści o fokach, pingwinach i wielu innych gatunkach, których ścieżki przecinają się ze ścieżkami niedźwiedzi. Okraszona humorem i mnóstwem anegdot duża dawka wiedzy!

Rafał Tomański opisuje dwanaście miesięcy z życia mieszkańców Półwyspu Koreańskiego – ich sukcesy, troski, niepokoje i nadzieje. Niniejsza książka jest zbiorem tekstów powstałych między czerwcem 2015 a czerwcem 2016 roku, zapisem wydarzeń, jakie miały miejsce po obu stronach 38. równoleżnika, wzdłuż którego biegnie granica oddzielająca Koreę Północną od Południowej – dwa sztucznie utworzone kraje, które pomimo wspólnej historii dzieli prawie wszystko. Trzeba jednak zaznaczyć, że tytułowe piekło nie odnosi się tylko do komunistycznego reżimu Kim Dzong Una na Północy, a niebo nie jest jedynie określeniem dynamicznie rozwijającego się Południa. Korea pokazana jest jako całość, w której można zaznać nieba i piekła równocześnie, gdzie rzeczywistość mieści w sobie wiele sprzeczności z naczelnym absurdem tego systemu na czele – pasem ziemi niczyjej przecinającym półwysep wszerz, oficjalnie nazywanym Koreańską Strefą Zdemilitaryzowaną, a faktycznie będącym jednym z najsilniej uzbrojonych terenów świata. Piekło – niebo przedstawia dwanaście miesięcy pełnych wydarzeń zapętlających się w mantrze „Korea Północna to...”, „Kim Dzong Un tamto...”, prowadzących donikąd i jednocześnie dających promyk nadziei.

„Zdecydowana większość pozycji książkowych traktujących o Europie Wschodniej koncentruje się na podkreślaniu dziwności, nienormalności, a nawet pewnej patologii tego obszaru. Autorzy opisują oczywiście uroki oraz piękno zwiedzanych miejsc, ale czytelnik po zakończeniu lektury rzadko kiedy miałby odwagę tam pojechać. Natomiast moje odczucia wyniesione z kilkunastu lat podróżowania po Europie Wschodniej są zupełnie inne. Jadę tam zawsze z radością. Gdybym chciał opisać mrożącą krew w żyłach historię, to musiałbym ją wymyślić. Swoje wrażenia i przemyślenia zawarłem w dwudziestu ośmiu rozdziałach traktujących o: Gruzji, Armenii, Rosji, Krymie, Ukrainie, Białorusi i Rumunii. Chciałem nadać tym tekstom charakter opowieści i gawędy. Nie są to więc typowe relacje czy dzienniki podróży, pisane na gorąco dzień po dniu. Czytelnik znajdzie natomiast relacje z tego, co mnie tam spotkało – w zdecydowanej większości były to przygody pozytywne – bo takie właśnie mi się przydarzają. Nic przecież nie poradzę na to, że naprawdę kocham ten Wschód i że dla mnie Wschód is good!” – Paweł Krysa.