Biografie i wspomnienia | tania książka

Słowa w ogniu. Literaci w Warszawie 1939-1945 to wyjątkowa publikacja, która przenosi czytelników w czas mrocznych lat II wojny światowej, kiedy to Warszawa stała się miejscem nie tylko brutalnej rzeczywistości, ale także literackiej twórczości, która musiała stawić czoła totalitaryzmom. Książka przedstawia losy znanych i mniej znanych autorów, którzy w trudnych warunkach, w atmosferze strachu i niepewności, tworzyli dzieła, które przetrwały próbę czasu. Lidia Sadkowska-Mokkas, jako varsavianistka i doświadczona autorka, wnikliwie bada kontekst historyczny, społeczny i artystyczny, w jakim działała ta twórczość. Historia i literatura w jednym W książce można znaleźć opis codzienności warszawskich literatów, którzy z determinacją walczyli o przetrwanie nie tylko w sensie fizycznym, ale również artystycznym. Każdy rozdział to osobna historia, która ukazuje, jak twórczość literacka potrafi być aktem odwagi i buntu przeciwko opresji. Autorka w mistrzowski sposób łączy biografie pisarzy z ich dziełami, tworząc mozaikę emocji i doświadczeń, które pozwalają czytelnikowi lepiej zrozumieć, jak wojna wpłynęła na polski krajobraz literacki. Wzloty i upadki twórczości Od pierwszych dni września 1939 roku, kiedy to brutalna rzeczywistość zburzyła nadzieje na lepsze jutro, po lata okupacji, książka ukazuje, jak pisarze i poeci odnajdywali inspirację w niewoli. Czytelnik ma okazję zobaczyć, jak emocje, takie jak strach, nadzieja i bunt, przenikały do ich utworów. Wśród opisanych autorów znajdują się zarówno uznane osobistości, jak i młodsze pokolenie, które w chwilach kryzysu potrafiło stworzyć dzieła o niezwykłej sile przekazu. Warszawa jako tło wydarzeń Panorama Warszawy, zniszczonej, ale wciąż pełnej życia, staje się nie tylko tłem, ale również bohaterem tej opowieści. Miasto, które przypomina Herkulanum i Pompeje, zostaje w książce ukazane jako istota, która mimo zniszczeń, zachowuje swoją duszę i energię. Przez pryzmat literatury, czytelnik ma szansę poczuć atmosferę tamtych czasów, odnajdując w niej zarówno ból, jak i nadzieję. Dobrze skonstruowane opisy sprawiają, że każdy rozdział staje się miniaturowym dziełem sztuki, które angażuje wszystkie zmysły. Podsumowując, publikacja autorstwa Lidii Sadkowskiej-Mokkas to nie tylko biografie literatów, ale także głęboka analiza wpływu wojny na sztukę i kulturę. Książka ta stanowi znakomitą lekturę dla wszystkich, którzy pragną zrozumieć, jak literatura może być odpowiedzią na najtrudniejsze wyzwania. Zachęcamy do zapoznania się z tą niezwykłą opowieścią, która z pewnością wzbogaci wiedzę o polskiej literaturze i historii.

“Księga Beastie Boys" odkrywa przed czytelnikami fascynujący świat zespołu, który zaczął jako hardcore`owy, by stać się ikoną hip-hopu. Osoby czytające książkę będą mieli możliwość przeżyć niezwykłe chwile, śledząc ewolucję zespołu i jego wpływ na kulturę. Adam “Ad-Rock” Horovitz i Michael “Mike D” Diamond ukazują nieznane kulisy swojej muzycznej podróży. Od debiutanckiego albumu “Licensed to III”, który podbił listy przebojów, po zamieszanie związane z odejściem od wytwórni Def Jam, aż po odrodzenie się z albumem Paul's Boutique, który zdefiniował gatunki muzyczne. Książka przynosi unikalne spojrzenie na muzyków, ich zaangażowanie społeczne, a także opisuje organizację koncertu Tibetan Freedom, patronowanego przez zmarłego już Adam “MCA” Yauch. To nie tylko podróż przez historię zespołu, ale także fascynująca opowieść o kulturze lat 80. w Nowym Jorku. Księga "Beastie Boys" to nie tylko muzyczny pamiętnik, ale prawdziwa biblia dla fanów zespołu, muzyki i popkultury. Autorzy przenoszą czytelnika na ulice Nowego Jorku z lat 80., podając nieznane anegdoty, wspomnienia, a wszystko to wzbogacone unikalnymi zdjęciami, ilustracjami, mapą Nowego Jorku związaną z Beastie Boys, książką kucharską od szefa kuchni zespołu Roya Choi i wieloma innymi niespodziankami. To dzieło wychodzi daleko poza standardowy muzyczny opis, stając się esencją dla każdego prawdziwego fana zespołu i miłośnika popkultury.

Pamiętnik ten napisał dwudziestoletni chłopak, po zwolnieniu w 1941 roku z Oświęcimia w beznadziejnym stanie, z odbitą nerką. Impulsem do napisania go, według świadectwa najbliższych, było przede wszystkim żarliwe przywiązanie do pozostawionych w obozie towarzyszy. Każdego dnia wiele razy powracał do nich myślą i uznał, że utrwalenie wszystkich okoliczności obozowego męczeństwa jest obowiązkiem tego, który się wydostał, jakkolwiek nie miał żyć dłużej. Naoczny świadek opisuje cały proces: od przypadkowego zatrzymania w ulicznej obławie, poprzez areszt, transport i umieszczenie w obozie. Przedstawia warunki życia, praktyki oprawców, kary, apele, głód i pracę. Pokazuje też relacje międzyludzkie, przykłady postaw heroicznych i zachowań niegodnych. Tekst ten został opracowany przez Halinę Krahelską we właściwym jej stylu fabularyzowanego reportażu, ściśle opartego na faktach i relacjach. Wydany anonimowo w Warszawie w kwietniu 1942 roku przez Wydawnictwo Komisji Propagandy Biura Informacji i Propagandy Komendy Głównej AK.

Obowiązkowa lektura dla wszystkich, którzy kochają „Abbę” W 1974 roku mało znany szwedzki zespół „Abba” zwyciężył konkurs Eurowizji i wkroczył na światowe sceny. Swoimi piosenkami podbił serca fanów muzyki pop a z czasem sprzedał ponad 150 milionów płyt. W tym wyścigu tylko Beatlesi okazali się lepsi. Fani czekali nie tylko na kolejne przeboje „Abby”, ale i z wypiekami śledzili miłosne uniesienia dwóch małżeńskich par artystów, ich sprzeczki i powiększającą się w astronomicznym tempie fortunę. Któż dziś nie kojarzy bajecznie kolorowych stylizacji szwedzkich artystów, kto nigdy nie nucił brawurowych piosenek Mamma mia czy Knowing Me, Knowing You i nie tańczył przy dźwiękach Dancing Queen. Czy jednak wiesz, że: w 1977 roku 3,5 miliona ludzi ubiegało się o bilety, aby zobaczyć „Abbę” w londyńskim Royal Albert Hall. Dostępnych było mniej niż dwanaście tysięcy miejsc. Aby zadowolić wszystkich zainteresowanych londyńskich fanów, „Abba” musiałaby zagrać w tym miejscu ponad sześćset koncertów, tantiemy „Abby” ze sprzedaży płyt na terenie Związku Radzieckiego były tak wielkie, że musiały zostać wypłacone w ropie naftowej, w 1980 roku odwołano koncerty „Abby” ze względu na groźby uprowadzenia.

Czy można oddać serce człowiekowi, który sam go nie ma? Gdy się poznali, miała dwanaście lat, on – dwadzieścia trzy. Trzy lata później wzięli ślub. Taki był początek jej nowego życia – jako żony Pabla Escobara. Mężczyzny, który stał się jednym z najpotężniejszych, najokrutniejszych i najbardziej bezwzględnych baronów narkotykowych. A jej miejsce było zawsze przy nim. Znosiła liczne kochanki, bolesne upokorzenia, groźby śmierci, ataki terrorystyczne, naloty. Samotność. Żyła w strachu o życie swoje i swoich dzieci. Ale trwała u jego boku, ślepa na zbrodnie, których się dopuszczał. Jak wyglądało życie z człowiekiem, którego bał się cały świat?

Pierwsza, najpełniejsza i jedyna możliwa biografia W.G. Sebalda – jednego z najbardziej oryginalnych i tajemniczych pisarzy XX wieku. Przedwczesna śmierć w wypadku odebrała mu szansę na literackiego Nobla. Podpisywał się tylko inicjałami, bo wstydził się imienia ojca nazisty. Gdy miał 22 lata na zawsze opuścił rodzinne Niemcy. To, co najbardziej wpłynęło na jego życie, zdarzyło się zanim się urodził. Wychował się w cieniu tragedii i przemilczanych traum XX wieku – Holocaustu i bombardowań niemieckich miast. Stworzył nowy gatunek literacki – fikcję splecioną z faktami, która najpełniej oddaje prawdę o losach zapomnianych ofiar historii. Przez całe życie krył się w zmyśleniach snutych w wywiadach, kreował dokumentalne fikcje i podkradał życiorysy poznanych osób, by stworzyć z nich bohaterów swoich książek. Carole Angier to badaczka i doświadczona biografka, która osobiście znała bohatera swojej książki. W niezwykle wciągającym i znakomicie udokumentowanym śledztwie odwraca grę Sebalda. W fikcji szuka faktów i wykonuje pracę rasowej reporterki; dociera do bliskich pisarza: sióstr, przyjaciół z młodości, pierwowzorów postaci z jego prozy. Jako pierwsza rozmawia z tymi, do których inni badacze Sebalda nie dotarli, m.in. z Marie – ostatnią miłością pisarza. To biografia, której wydania W.G. Sebald mógłby zakazać. Angier uparcie próbuje jednak zrobić dla niego to, co on starał się zrobić dla swoich bohaterów – opisać i poznać prawdziwego człowieka i jego los. Jej książka pozwala także lepiej zrozumieć niepokojącą i pełną zagadek twórczość pisarza. Idąc tym krętym tropem, biografka szuka odpowiedzi na najtrudniejsze pytanie: kim pan był, panie Sebald?

“Nie łatwo mnie zabić. Opowieść o Joannie Chmielewskiej” to fabularyzowana biografia pisarki, której życie było tak zakręcone jak jej książki. W końcu była “królową polskiego kryminału” i na jej książkach wychowały się autorki, które dziś przejęły koronę i berło. “Opowieść o Joannie Chmielewskiej” Katarzyny Drogi to nie tyle powieść biograficzna, ile komedia kryminalna, która spodoba się nie tylko fanom pełnego humoru pisarstwa Chmielewskiej, ale też wszystkim miłośnikom historii, w których tajemnice i zagadki do rozwiązania są wplecione w komedię omyłek. Chmielewska w interpretacji Katarzyny Drogi jest pozytywnie zakręcona i ekspresyjna. Świat wokół niej kipi od domniemanych zbrodni. Autorka fabularyzowanej biografii zabiera czytelników do czasów komunistycznej Polski, w której o łyczku kawy można było pomarzyć i ze wszystkim trzeba było kombinować. Uniki, pomysły na obejście systemu to codzienność pracy Chmielewskiej w biurze architektonicznym. Jak się okazuje, ta codzienność może być jeszcze bardziej nieprzewidywalna. Dodaj do tego wielkie miłości, przyjaźnie na śmierć i życie, tajemnicze zaginięcia… Podejrzani są wszyscy, a już zwłaszcza mężczyzna o tajemniczym głosie telefonujący do głównej bohaterki zawsze o tej samej porze. Nie zapominaj o Lesiu próbującym wysłać kadrową na tamten świat… Jak to mówią. Co nas nie zabije, to nas wzmocni, a jak nie wzmocni, to na pewno rozśmieszy, a Joannę Chmielewską niełatwo zabić. Po książkę Katarzyny Drogi “Niełatwo mnie zabić” z pewnością powinni sięgnąć fani tytułowej pisarki. Jesteśmy pewni, że ta historia spodoba się też tym, którzy jeszcze nie czytali książek Joanny Chmielewskiej. To “jeszcze” jest kluczowe, bo po przeczytaniu “Nie łatwo mnie zabić”, będą chcieli sięgnąć po jej książki.

Nagrodzone prestiżową National Book Critics Circle Award „Buntowniczki” przedstawiają porywającą historię dwóch niezwykłych kobiet: Mary Wollstonecraft – angielskiej prekursorki feminizmu, oraz jej córki Mary Shelley. Obydwie zyskały sławę jako pisarki: pierwsza jest autorką słynnego „Wołania o prawa kobiet”, druga wydała „Frankensteina”. Obie pokochały błyskotliwych, acz trudnych do zniesienia mężczyzn i wychowały samotnie nieślubne dzieci. Obie żyły na wygnaniu, musiały walczyć o swoją pozycję na świecie, raz po raz łamiąc panujące konwencje: Wollstonecraft goniła piratów po Skandynawii i pożeglowała do Paryża, by wziąć udział w Wielkiej Rewolucji, a Shelley uciekła z domu łodzią rybacką z żonatym mężczyzną oraz stawiła czoła neapolitańskim bandytom. I, co być może najważniejsze, obydwie głosiły, że prawa i przywileje kobiet powinny być ważne dla wszystkich. Na kartach tej niesamowitej i odkrywczej biografii spotykają się dwie wizjonerki, którym nie dane było się poznać, ale mimo to ich historie się przeplatały. Pozostawiły po sobie ogromne wspólne dziedzictwo. Jako pisarki, myślicielki i kobiety.

"W daleki świat" Piotra Beczały to pozycja obowiązkowa dla miłośników opery, a także wyjątkowo interesująca książka dla tych, którzy cenią ciekawe życiorysy i anegdoty z życia wzięte, które brzmią jak fragmenty hollywoodzkich scenariuszy. Ta książka daje czytelnikom szansę na poznanie kultowych występów operowych oraz największych scen na całym świecie. To właśnie na nich rozwijała się i trwała wielka kariera światowej sławy tenora, który jest narratorem książki. W swoich rozważaniach i wspomnieniach porównuje znane sceny i reakcje widzów na całym świecie, a także odsłania kulisy najważniejszych występów. Celem autora jest przekazanie czytelników namiastki tej energii, jaką on przez lata otrzymywał od publiczności podczas występów. Pełna pasji książka stanowi również doskonałe źródło wiedzy na temat współczesnej opery i stanowi wysublimowana podróż do eleganckiego świata muzyki, która narodziła się w barokowych Włoszech.

Czy interesuje Cię zgłębianie historii, lecz nie takiej podręcznikowej i opisanej suchym językiem? Książka Laurence'a Bergreena "W poszukiwaniu imperium. Francis Drake, Elżbieta I i burzliwe początki brytyjskiego imperium" jest propozycją dla wszystkich, którzy pragną przeczytać barwną opowieść wypełnioną przygodami związanymi z poszukiwaniem nowych lądów. Sir Francis Drake, wysłany najpierw potajemnie przez królową Elżbietę na wyprawę dookoła świata, a następnie uczestniczący w walkach z hiszpańską Wielką Armadą, od których zależało istnienie Anglii, był mistrzem żeglarstwa. Był uważany za bohatera, zresztą nie tylko w oczach monarchini. Jego zacięcie i dążenie do osiągnięcia szczytów sprawiło, że do dziś mówi się, że był wielkim odkrywcą i wybitną postacią, dzięki której mogło powstawać brytyjskie imperium. Książka, pełna interesujących faktów i mniej znanych ciekawostek, potrafi rozbudzić wyobraźnię i sprawić, że czytelnik nie może się od niej oderwać. Poznawanie od tej strony historii rozwoju imperium brytyjskiego jest z pewnością o wiele bardziej fascynujące niż czytanie podręczników do historii.

Jeśli chcesz na chwilę zajrzeć za maskę popularnej seksbomby, będącej obiektem westchnień wielu mężczyzn, koniecznie musisz sięgnąć po książkę "Love, Pamela. Autobiografia" napisaną przez samą Pamelę Anderson! Kto wie, być może w trakcie lektury odkryjesz, że zapamiętany przez Ciebie dzięki mediom obraz gwiazdy okaże się odarty z głębi, jaką wyróżnia się jej dusza? Pozbawiona skrupułów, ociekająca seksapilem ikona Hollywood czy nieśmiała dziewczyna dorastająca w małym miasteczku? Okazuje się, że Pamela Anderson była nimi obiema. Odkryta przez przypadek w trakcie futbolowego meczu, szybko zaczęła przyciągać spojrzenia odpowiednich ludzi, co sprawiło, że porwał ją wir kariery, aż stała się kobietą z okładki magazynu "Playboy". Jako rozchwytywana ulubienica zarówno widzów, jak i tabloidów śmiało brnęła przed siebie, odnosząc kolejne głośne sukcesy. Czym okupiła swoją sławę? Kim jest teraz? "Love, Pamela. Autobiografia" to pozycja, w której aktorka mówi o odkrywaniu siebie na nowo i opowiada swoją życiową historię w sposób, jakiego jeszcze nie znamy. Autobiografia przeplata się bowiem z oryginalną, pełną uczucia poezją Pameli Anderson, co pozwala poznać ją nie tylko jako blond ślicznotkę, ale i miłośniczkę literatury, matkę oraz aktywistkę, lecz przede wszystkim - kobietę z krwi i kości.

Kiedy w 1991 roku znana węgierska psycholożka Alaine Polcz opublikowała swoje wspomnienia, potwierdziło się wszystko to, o czym przez ostatnie pięćdziesiąt lat spekulowano i snuto domysły. Opinia publiczna w końcu usłyszała o horrorze kobiet uwięzionych na linii frontu w ostatnich miesiącach drugiej wojny światowej: głodzie, spaniu w piwnicach, nędzy, brudzie, wszach i chorobach, niecichnących ani na moment strzałach i regularnych gwałtach. O tym wszystkim, co nie mieściło się w podręcznikach i wzniosłych opowieściach. I o tym, co w nowym socjalistycznym państwie objęte było absolutnym tabu: przemocy seksualnej ze strony żołnierzy wyzwolicielskiej Armii Czerwonej. Koniec wojny, który zbiegł się z pierwszym rokiem jej nieszczęśliwego małżeństwa, pozostawił w Alaine Polcz, wówczas zaledwie dziewiętnastoletniej dziewczynie, duchową traumę i śmiertelną chorobę, a także poczucie wielkiego osamotnienia. Mimo tego Kobieta na froncie to portret osoby niezwykłego hartu ducha, z której wojenna gehenna wysysała chęć do życia, lecz nigdy nie odebrała człowieczeństwa, która szukała w sobie zrozumienia nawet dla oprawców, która całe późniejsze życie zawodowe poświęciła pracy z umierającymi i ich rodzinami i która przełamując zmowę milczenia, oddała sprawiedliwość cierpieniu wielu anonimowych kobiet.

Bestseller „New York Timesa”, jedna z najlepszych książek roku według „New Yorkera”, „NPR”, „The Washington Post”, „Marie Claire”, „Cosmopolitan”, „Town & Country” i „New York Post”! Oświadczył się. Ona powiedziała nie. I to zmieniło jej życie na zawsze. W roku 1971 Hillary Rodham jest młodą, obiecującą studentką prawa na Yale, o której przemówieniu podczas ceremonii rozdania dyplomów w college’u Wellesley pisał sam magazyn „Life”. Aktywnie angażuje się w studenckie życie polityczne i konsekwentnie walczy o prawa kobiet. I wtedy poznaje przystojnego, charyzmatycznego Billa Clintona, który przyjechał z południa Stanów, żeby także studiować prawo. Mimo młodego wieku Bill planuje już swoją przyszłą karierę polityczną. Między dwojgiem młodych ludzi rodzi się głęboka więź intelektualna, emocjonalna i fizyczna, jakiej żadne z nich nigdy wcześniej nie doświadczyło. W prawdziwym świecie Hillary pojechała razem z Billem do Arkansas, a ON kilkakrotnie prosił ją o rękę. Choć z początku odmawiała, w końcu, jak wszyscy wiemy, przyjęła oświadczyny i stała się znaną na całym świecie Hillary Clinton. Ale w powieści Curtis Sittenfield, będącej prawdziwym popisem wyobraźni pisarki, Hillary wybiera inną drogę. Nie mogąc się wyzbyć swych wątpliwości wobec Billa, decyduje się na bolesne rozstanie i opuszcza Arkansas. Przez kolejnych czterdzieści lat przeciera swój własny szlak, zarówno w życiu publicznym, jak i prywatnym. Los sprawi, że ścieżki jej i Billa przetną się jeszcze nie raz, przywodząc na myśl pytania o konsekwencje wyborów, jakich podczas podróży przez życie dokonuje każdy z nas. Autorka brawurowo przeplata prawdę historyczną z fikcją literacką, tworząc intrygującą i błyskotliwą opowieść na miarę naszych czasów.

Kilka dni temu – długa rozmowa z Januszem Majewskim. Opowiedziałem mu, że Różewicz mnie namawiał, żebym napisał jakąś pogodną, może plotkarską powieść, wykorzystał w niej poczucie humoru, trzeba dać czytelnikom trochę przyjemności. Janusz się zgodził ze mną, że mój wspaniały przyjaciel trochę upraszczał. Czytelnik jest wdzięczny autorowi nie tylko, kiedy się roześmieje. Także kiedy się wzruszy. Kiedy zaleje się łzami. Król Stanisław August, w depresji (do której nieraz miał powody), z ostrym bólem głowy, poprosił o łagodną muzykę. Trio grało przez godzinę, a król cały czas płakał (wiemy o tym z jego pamiętników). Po godzinie żadnych bólów już nie odczuwał, nastrój się zmienił. „Muzyka mu pomogła” – twierdził Stanisław Mackiewicz. Nie, nie muzyka. Płacz! Ulgę przyniosły łzy. Popłaczmy sobie, czytelniku (i czytelniczko). Nie wstydźmy się. Zasłużyliśmy na słodycz łez. Warszawa 2018 Niezmiennie aktualne zapiski Józefa Hena cieszą się niesłabnącym od kilku dekad uznaniem czytelników. Ja, deprawator to kolejny diariusz autora. Publikacja zawiera spostrzeżenia i refleksje z bieżących wydarzeń lat 2016–2018.

Ubóstwiasz książki, w których akcja rozwija się szybko i dynamicznie? Jesteś fanem nieprawdopodobnych historii? Kochasz powieści z półświatkiem i przestępczością w tle? Jeśli Twoja odpowiedź brzmi "tak", to zdecydowanie musisz sięgnąć po książkę "Szpieg. Jak diler narkotyków został agentem w Korei Północnej" autorstwa Jima Latrache-Qvortrupa oraz Rasmusa Elmelunda! Jim to z pozoru zwykły nastolatek, tylko trochę temperamentny, niesubordynowany i krnąbrny. Życia nie ułatwia mu również pogłębiające się ADHD. Pewnego dnia chłopak postanawia zmienić swoje życie, zaciąga się zatem do Legii Cudzoziemskiej i zostaje powołany do grupy spadochroniarzy. Po kilku latach Jim wraca do kraju. Chce się dorobić, więc zostaje dilerem narkotykowym. Bardzo szybko odnosi sukces wśród kopenhaskiej śmietanki towarzyskiej, jednak po jakimś czasie wpada w ręce organów ścigania z kilogramem kokainy. Po krótkim procesie zostaje skazany na 8 lat więzienia. Mijają lata, mężczyzna poznaje kobietę swoich snów, zrywa z dotychczasowym życiem oraz zakłada firmę, która bardzo szybko zaczyna przynosić zyski. Gdy wydaje się, że życie Jima jest już stabilne i poukładane, dzwoni telefon, który zmienia wszystko o 180 stopni. Chcesz wiedzieć, jak dalej potoczy się ta historia? Zdecydowanie musisz przeczytać powieść "Szpieg. Jak diler narkotykowy został agentem w Korei Północnej" autorstwa Jima Latrache-Qvortrupa i Rasmusa Elmelunda!

Klasyczna pozycja dotycząca powstania w getcie warszawskim, lektura obowiązkowa dla wszystkich zainteresowanych tematem. To bardziej opowieść o ludziach i ich losach, mniej o wojnie i Zagładzie w sensie historycznym. Autorka rozmawia z żydowskimi żołnierzami, uczestnikami powstania w getcie warszawskim: Szmuelem Ronem, MasząGlajtman-Putermilch, Pniną Grynszpan Frymer, Aronem Karmim, Lubą Gawisar, Adiną Blady-Szwajgier, Haliną (Chałka) Bełchatowską, Bronkiem Szpiglem i Kazikiem Ratajzerem. Klamrą całości są dwie rozmowy z Markiem Edelmanem, zastępcą komendanta Żydowskiej Organizacji Bojowej i ostatnim dowódcą powstania. Autorka gromadzi opowieści i szczegóły z wręcz buchalteryjną dokładnością, ale imponujący warsztat nie przesłania faktu, że „Ciągle po kole" to przede wszystkim opowieść o młodych ludziach, żyjących w cieniu Zagłady. Dzięki tej koronkowej materii możemy ich lepiej zrozumieć – nie jako postaci historyczne, raz na zawsze zamknięte w spiżowej biografii, ale po prostu jako młodych ludzi, próbujących łapać „okruchy życia”. Nowe wydanie uzupełniają obszerne przypisy, będące świetnym merytorycznym objaśnieniem przedstawianych historii. Jest również wzbogacone unikalnymi zdjęciami z niezwykłej kolekcji Łukasza Biedki. Jak pisze o kolekcji Autorka: „Nie jest ona zwykła, bo nie jest zwykły świat na nich, i jest niezwykła, bo po osiemdziesięciu latach możemy patrzeć w oczy tym, którzy wtedy byli”. Fotografie (publikowane po raz pierwszy!), zrobione najprawdopodobniej przez niemieckich żołnierzy, przedstawiają codzienność okupacyjnego życia polskich Żydów, nie tylko w warszawskim getcie, ale i w innych mniejszych gettach mazowieckich. Bezimienne portrety, sceny zbiorowe, wstrząsające sceny poniżania stanowią nie tyle uzupełnienie tekstu, ale pozwalają przez chwilę poczuć w przybliżeniu konkret tamtego świata i doświadczenia.

Idealne uzupełnienie, a niejako kontynuacja książki „Ciągle po kole”. Zbiór ponad 300 biogramów – epitafiów żołnierzy Żydowskiej Organizacji Bojowej, oparty na Liście wysłanej w 1943 roku do Londynu przez przywódców tej organizacji, jako ślad pamięci po tych, którzy walczyli w powstaniu w getcie warszawskim. Marek Edelman w krótkim i przejmującym wstępie pisze: „Getto warszawskie nie ma cmentarza. Kości żołnierzy żydowskich są zmieszane z cegłami zburzonego miasta. Proch spalonych ciał zmieszany z ziemią. Nie ma grobów, nie ma kamiennych tablic. I nie ma człowieka z jego imieniem i nazwiskiem, z opowieścią najkrótszą, kim był i jak żył”. Hanka Grupińska tworzy taki cmentarz, miejsce pamięci ze słów. Zbiera historie, czy raczej ich okruchy, z których rekonstruuje fragmenty życia. Skrupulatność w zbieraniu faktów, uważność na każdy drobiazg, który odkrywa znacznie więcej – to wszystko sprawia, że czujemy oddech wielkiej literatury. Autorka zostawia bohaterom ich język, nie poprawia, nie tłumaczy, bo „język czasem, jak obraz, może pokazać, a nie wytłumaczyć czy objaśnić”.

"Pilchu. Na rogu Wiślnej i Hożej" to znakomita opowieść o twórcy poprzez jego teksty! Książka zawiera nieznane dotąd prace jednego z najwybitniejszych współczesnych polskich pisarzy! "Pilchu. Na rogu Wiślnej i Hożej" jest opowieścią o Jerzym Pilchu za pomocą jego własnych tekstów. Książka ta jest również przy okazji portretem pewnego środowiska inteligencji, dziennikarzy i twórców, którzy zafascynowali się daną im wolnością wraz z jej jasnymi, ale także ciemnymi stronami. Jerzy Pilch to postać barwna. Pisarz jest znany między innymi z książek takich jak "Pod Mocnym Aniołem" czy ”Spis cudzołożnic”. Przez całe życie żył ze swoimi nienasyceniami, czyli demonami seksu i alkoholu. Aż w końcu czekała go walka z ostatnim jego demonem – śmiertelną chorobą. Walka z demonami jest obecna w każdym tekście tego autora. Jerzy Pilch to bez wątpienia postać, która budziła żywe emocje i która przypominała czytelnikom, że warto kochać.

Portret przenikliwej, a zarazem niezwykle interesującej postaci. Poznaj wszechstronnego artystę i dowiedz się, co go ukształtowało. "Ten Bryll ma styl. Opowieść o Erneście Bryllu" to książka biograficzna, ukazująca niebanalnego bohatera, jakim jest tytułowy Ernest Bryll. Warto sięgnąć po tę pozycję, jeśli chce się dokładniej przyjrzeć jego życiu oraz twórczości. Ernest Bryll jest polskim poetą i pisarzem. Zajmuje się również tworzeniem tekstów piosenek, dziennikarstwem oraz tłumaczeniami. Pozostaje także związany z branżą filmową, gdzie dał się poznać jako krytyk. Ma za sobą również karierę dyplomatyczną. Urodził się pierwszego marca 1935 roku w Warszawie. Pierwszy napisany przez niego tomik wierszy został opublikowany w 1958 roku. Pisanie tekstów piosenek Bryll rozpoczął w 1965 roku, a posłużyły one takim artystom, jak: 2 plus 1, Pakt, Myslovitz, Skaldowie, Michał Bajor, Halina Frąckowiak, Marek Grechuta, Halina Kunicka, Czesław Niemen, Jerzy Połomski, czy Józef Sojka. Został również pracownikiem Polskiego Instytutu Sztuki Filmowej. Wśród jego utworów prozatorskich warto wymienić: "Studium", "Gorzko, Gorzko?", "Drugi niedzielny autobus" czy "Betlejem". W przypadku poezji można wspomnieć o: "Autoportrecie z bykiem", "Twarzy nie odsłoniętej" czy "Piołunie piołunowym".

Fenomenalny zapis królewskich dni dokonany przez Józefa Hena, tak pełen barw, zapachów i uczuć, że czujemy, jakbyśmy byli tam, na miejscu ze Stanisławem Augustem, wraz z nim przeżywali tragiczne rozterki, jakbyśmy zasiadali na czwartkowym obiedzie i zapadali się razem w długą noc porozbiorową... Dlaczego zdecydował się włożyć koronę, gdy wszystko krzyczało, że to nie ma sensu? Wiedział i rozumiał, że ograniczenia będą trudne do pokonania. Dlaczego już po roku cała Familia stanęła przeciwko niemu; bo był jednak trochę obcy, inny, może chodziło mu bardziej niż im o przyszłość państwa, narodu, a nie o majątki? Czy naprawdę kochał swoją Sophie? I pytanie najważniejsze - jakim był królem w tych czasach upadku Rzeczpospolitej? Mówili, że oddał Polskę Rosji, że nie walczył, nie zrobił nic, by powstrzymać tragedię... A co miał czynić, zabrano mu całą władzę, konfederacje radomska, barska i targowicka pozostawiły go bez realnego wpływu na rządzenie państwem. Jako władca przegrał wszystko, żadne upokorzenie nie zostało mu darowane; czemu więc patrzymy na niego dzisiaj jak na mądrego i przewidującego monarchę? Bo takim był, może najważniejszym królem w naszej historii! Zostawił po sobie światłość, oświecenie przyszło razem z nim, nauka, nowe świata widzenie... Bez niego nie przetrwalibyśmy 125 lat ciemności... Wspaniała książka, każdy, kto chce zrozumieć wielki upadek, wiek powstań i narodowy romantyzm następnego wieku, musi ją przeczytać.

Barwna opowieść o życiu i działalności wybitnego harcerza Aleksandra Kamińskiego (1903-1978), pedagoga i wychowawcy, w czasie wojny m.in. redaktora naczelnego "Biuletynu Informacyjnego", autora "Kamieni na szaniec", komendanta Małego Sabotażu 'Wawer", współtwórcy Szarych Szeregów. Autorka w atrakcyjnej formie pisarskiej zawarła wiele niezwykle ważnych informacji o genezie i rozwoju harcerstwa, roli, jaką w tym odegrał Aleksander Kamiński, o okupacyjnej walce o niepodległość i ideały harcerskie, a także o powojennych zmaganiach o zachowanie tożsamości polskiego harcerstwa. Narrację dopełniają dobrane z pietyzmem zdjęcia, większość z nich ma charakter archiwalny.

Sięgnij po książkę "Liczą się tylko wielkie marzenia. Odwaga, wyobraźnia i budowa nowoczesnego Izraela" i pozwól się zainspirować jednemu z najaktywniejszych działaczy na rzecz pokoju ostatniego stulecia - Szimonowi Peresowi! Jak wiele może zdziałać jeden człowiek? Czym w zasadzie jest dobro i jak możemy przyczynić się do tego, żeby było go na świecie więcej? I wreszcie: czy istniejący od tysiącleci porządek świata, oparty na konfliktach zbrojnych i walkach terytorialnych jest jedynym, w którym ludzkość będzie funkcjonować? Czy zmiana jest możliwa? Jedna z najznamienitszych postaci w historii Izraela - Szimon Peres - odsłania przed nami kulisy swojego życia. Autor na kartach swojej książki "Liczą się tylko wielkie marzenia. Odwaga, wyobraźnia i budowa nowoczesnego Izraela", pozwala nam obserwować gwałtownie zmieniający się świat oczyma osoby, podejmującej niezliczoną ilość kluczowych dla rozwoju powstającego państwa decyzji - niemalże od samego jego zalążka aż po czasy współczesne. Jaką rolę w rozwoju państwa pełni jednostka i jak wiele może zdziałać przywódca, nastawiony na inteligentne rozwiązywanie problemów politycznych zamiast na wzniecanie kolejnych konfliktów? I co najważniejsze - jaką życiową lekcję my, jako czytelnicy, możemy odebrać od osoby, która miała tak szeroko zakrojony wpływ na losy całego świata? Przekonaj się i pozwól się zaczarować jedynej w swoim rodzaju, szczerej i do bólu bezpośredniej autobiografii człowieka, którego decyzje miały wpływ na losy wielu istnień.

"Dama dworu. Moje nadzwyczajne życie w cieniu Korony" to wspomnienia Anne Glenconner, damy dworu brytyjskiej księżniczki Małgorzaty. Już od chwili narodzin Anne Coke obracała się w kręgach brytyjskiej arystokracji. Przyszła na świat jako pierworodna córka hrabiego Leicester, właściciela jednej z największych posiadłości ziemskich Anglii. Na jej dzieciństwo i młodość upłynęły pod znakiem zabaw w przepięknych ogrodach, debiutanckich bali i wielkich polowań, w których brały udział najbardziej prominentne osobowości królestwa. Bardzo szybko Anne poznała i zaprzyjaźniła się z córkami Jerzego VI: z przyszłą królową Elżbietą II, ale przede wszystkim z jej siostrą, księżniczką Małgorzatą. Stała się cichym świadkiem życia rodziny królewskiej w najbardziej dramatycznych chwilach. Towarzyszyła królewskim córkom w czasach wojny, była jedną z druchen towarzyszących Elżbiecie II podczas koronacji. Została damą dworu księżniczki Małgorzaty. W swym pamiętniku zdradza niezwykłe, czasem intymne, czasem szokujące, ale i te bardzo zabawne szczegóły z życia członków brytyjskiej rodziny panującej. Jej emocjonalny, szczery pamiętnik pozwala nam stworzyć sobie obraz życia brytyjskiej arystokracji: sztywnych, ściśle określonych ról, edukacji w szkołach z internatem, wszystkich tych powinności, które wynikają jedynie z prostego faktu urodzenia z takim, a nie innym nazwiskiem. Nie zapomina przy tym o sobie. W niezwykle poruszający sposób opisuje swoje małżeństwo z porywczym lordem Glenconner, Colinem Tennantem, który cały swój majątek zapisał jednemu ze służących. Mówi o przedwczesnej śmierci dwóch swoich synów (jednego uzależnionego od narkotyków, drugiego chorującego na AIDS) oraz o dramatycznej walce o życie trzeciego. W jej pamiętnikach nie brakuje momentów jasnych, niezwykle zabawnych przygód podczas podróży u boku księżniczki Małgorzaty. Będąc jej powiernicą, wiedziała i widziała wiele, a teraz dzieli się tym z czytelnikami. Książka, którą macie właśnie przed sobą, z miejsca stała się bestsellerem "New York Timesa", "USA Today", "The Sunday Times" i "The Globe AND Mail". Magazyn "The Times" nazwał ją pamiętnikiem roku.

Trzy pasjonujące, mistrzowskie biografie historyczne rzucają nowe światło na władzę rosyjskich despotów i mentalność rosyjskiego narodu. Iwan Groźny. Krwawy twórca Carstwa Rosyjskiego Iwan IV – osierocony przez ojca i matkę, oddany pod opiekę wydzierających sobie władzę bojarów – od dzieciństwa uczy się przebiegłości i okrucieństwa. W 1547 roku koronuje się i ogłasza pierwszym carem Wszechrusi. Ma wtedy siedemnaście lat. Od razu staje się władcą despotycznym. Skłonność do przemocy i rozwiązłości łączy z chorobliwą wręcz pobożnością. Sadysta i mistyk zarazem, ma się za namiestnika Boga na ziemi i z góry rozgrzesza się z wszelkich występków, bo święcie wierzy, że zło czyni w tajnym porozumieniu ze Stwórcą. Wybujała podejrzliwość każe mu wszędzie dostrzegać szpiegów i zdrajców. Jego najwierniejsi dworzanie giną jeden po drugim okrutnie torturowani. Kocha przelewać krew, ale kocha też kobiety. Żeni się osiem razy, nie bacząc na dezaprobatę Kościoła. Jednocześnie jest wybitnym reformatorem. Gorliwie pracuje nad reorganizacją kraju i poszerzeniem jego granic w nieustannych walkach, ze zmiennym szczęściem, z Polakami, ze Szwedami, z Tatarami... I tak, rozdarty między wizjonerską błyskotliwością i przenikliwością umysłu a okrucieństwem, między dewocją a rozpustą, car Iwan Groźny pozostaje nieodgadnioną zagadką. Kim był naprawdę krwawy twórca carstwa rosyjskiego? Piotr Wielki. Geniusz i szaleństwo Kim naprawdę był twórca Imperium Rosyjskiego? Fascynującym geniuszem, który słaby i zacofany kraj przekształcił w mocarstwo? Czy przerażającym szaleńcem, który bez wahania przelewał krew poddanych i własną ręką zadał śmierć zbuntowanemu synowi? Nigdy nie zostało rozstrzygnięte, kto naprawdę był ojcem Piotra, bo ani fizycznie, ani psychicznie nie był podobny do cara Aleksego. Piotr I Wielki, koronowany na cara w 1689 roku, w 1721 roku przyjmuje tytuł Cesarza Wszechrusi. Obala dawne obyczaje z niewiarygodną zaciekłością, obcinając brody i głowy, narzucając swym rodakom europejskie stroje i poglądy. Przeprowadza radykalne reformy administracji, prawa, finansów, gospodarki. Tworzy regularną armię i flotę. Wojuje kosztem tysięcy ludzkich istnień z Turkami i Szwedami. Poświęca życie tysięcy, wznosząc na moczarach nową stolicę – Sankt Petersburg. Kładzie podwaliny pod nowoczesny przemysł, buduje drogi, zakłada szkoły, unowocześnia rolnictwo. A wszystko za cenę zniewolenia narodu, wydanego na łup skorumpowanej biurokracji. Władca niezmierzonego kraju umie posługiwać się kompasem, siekierą cieśli i katowskim toporem. Buduje statki i wyrywa zęby swoim poddanym. To olbrzym, który góruje wzrostem nad otoczeniem. Mocarz, który łamie w rękach podkowy. Prostak, który znajduje upodobanie w obżarstwie, pijaństwie, rozpuście i błazenadach, rozmiłowany jest w europejskiej cywilizacji i przemocą chce do niej wprowadzić Rosję. Gdyby nie świadectwa historyczne, można by sądzić, że car Piotr I Wielki jest mitycznym tworem ludowej wyobraźni, nie zaś autentyczną postacią z krwi i kości. Katarzyna Wielka. Nienasycona żądza życia i władzy Bezwzględna despotka i przyjaciółka filozofów, przebiegła w polityce i rozmiłowana w sztuce. Zwycięska cesarzowa i nienasycona kochanka. Semiramida i Messalina Północy. Caryca Rosji Katarzyna II zwana Wielką przez ponad 34 lata (1762-1796) rządzi twardą ręką, krwawo tłumi bunty, prowadzi zręczne gry polityczne i zwycięskie wojny. Unicestwienie potęgi tureckiej, przyłączenie Krymu, rozbiory Polski – zawsze w imię świętych interesów imperium. Mieni się liberalną, a postępuje jak autokratka: tortury i morderstwa są nieodłączną częścią jej polityki. Wzniosłe idee filozofów nie przeszkadzają jej umacniać poddaństwa, a mimo to dla swego ludu pozostaje ukochaną „mateczką”. Ostentacyjnie wspiera pisarzy i artystów, ale to tylko propaganda na użytek oświeconej Europy. W miłości jest wstydliwa w słowach, rozwiązła w czynach. Obdarzona krwistym i porywczym temperamentem, mężczyzn ma za narzędzia rozkoszy. Żelazną wolą, pracowitością i inteligencją osiąga wszystko, czego pragnęła. Poślubia nie tylko następcę rosyjskiego tronu, którego niebawem zamorduje – poślubia samą duszę rosyjskiego narodu. Niemka, w której żyłach nie płynie ani kropla krwi rosyjskiej, staje się ucieleśnieniem Rosji.

"Camilla. Prawdziwa historia królowej małżonki" to opowieść o niegdysiejszej skandalistce a obecnie jednej z najbardziej szanowanych dam świata. Najpierw była po prostu Camillę Parker Bowles, później owianą złą sławą kochanką następcy tronu. Obecnie, jako królowa małżonka nadal wiernie trwa u boku miłości swego życia, króla Karola III. Przez wiele lat była uważana za skandalistkę i winną rozpadu małżeństwa Karola z księżną Dianą. Dopiero po śmierci Diany i długim okresie oczekiwania uzyskała akceptację królowej Elżbiety II i opinii publicznej. Zmarła w 2022 roku Elżbieta II ogłosiła, że księżna Kornwalii będzie mogła nosić tytuł królowej małżonki. Obecnie Camilla jest jednym z najbardziej zapracowanych i szanowanych członków rodziny królewskiej. Angażuje się od lat w wiele działań charytatywnych i społecznych. "Camilla. Prawdziwa historia królowej małżonki" to biografia pióra Angeli Levin. Książka opisuje wyboistą drogę Camilli od rozrywkowej dziewczyny do królowej małżonki, ukazując jej głęboką miłość do Karola, niezłomną postawę w obliczu przeciwności losu, empatię i odpowiedzialność za podjęte zobowiązania, a także tak charakterystyczny dla niej, inteligentny dowcip. Autorka bazuje przy tym na rozmowach z królową Camillą, jej przyjaciółmi i rodziną, ale również na dokumentach i źródłach historycznych.

Światowy bestseller o dramatycznych losach Holenderki żydowskiego pochodzenia, która przeżyła Ravensbrck Selma van de Perre miała siedemnaście lat, kiedy wybuchła druga wojna światowa. Do tego czasu bycie Żydem w Holandii nie miało żadnego znaczenia. Ale w 1941 roku ten prosty fakt stał się sprawą życia lub śmierci. Kilkakrotnie Selma uniknęła pojmania przez nazistów. Następnie w akcie buntu wstąpiła do ruchu oporu, używając pseudonimu Margareta van der Kuit. Przez dwa lata Marga ryzykowała wszystko. Używając fałszywego dowodu tożsamości i podając się za Aryjkę, podróżowała po całym kraju. Dostarczała biuletyny, wymieniała się informacjami, dbała o morale robiąc, jak później wyjaśniła, co trzeba zrobić. W lipcu 1944 r. skończyło się jej szczęście. Została przetransportowana do obozu koncentracyjnego dla kobiet w Ravensbrck jako więźniarka polityczna. W przeciwieństwie do swoich rodziców i siostry którzy, jak się później dowiedziała, zginęli winnych obozach przeżyła, używając swojego pseudonimu i udając kogoś innego. Dopiero po zakończeniu wojny pozwolono jej odzyskać tożsamość i odważyła się raz jeszcze powiedzieć: Mam na imię Selma. Teraz, mając dziewięćdziesiąt osiem lat, Selma opowiada swoją historię własnymi słowami.

Biografia autora bestsellerów "New York Timesa". Idealna dla fanów The Crown. W dzieciństwie i młodości były najbliższymi sobie osobami i najlepszymi przyjaciółkami. Kiedy jednak zrządzeniem losu ich wuj Edward VIII postanowił abdykować, relacje między Elżbietą a Małgorzatą uległy drastycznej zmianie. Małgorzata już zawsze musiała dygać przed siostrą, którą nazywała dotąd "Lillibet", i spełniać jej życzenia. Elżbieta patrzyła na wybryki młodszej siostry ze stoickim rozbawieniem, ale walka Małgorzaty o znalezienie sobie miejsca i pozycji w królewskim systemie - a także to, że niekiedy nie umiała sprostać jego oczekiwaniom - często były źródłem spięć i nieprzyjemności. Ta fascynująca książka bada relacje sióstr na przestrzeni lat: od idylli wczesnego, odizolowanego od świata życia, poprzez trudne lata wojny, aż po rozejście się ich dróg po śmierci ojca i wstąpieniu Elżbiety na tron. Andrew Morton dzięki swojej wyjątkowej pozycji na dworze królewskim zapewnia wgląd w życie tych dwóch jakże różnych sióstr - jednej pełnej obowiązku i odpowiedzialności, drugiej pełnej buntu i niezgody - oraz opisuje trwały wpływ, jaki wywarły na Koronę, rodzinę królewską i sposoby jej dostosowania się do zmieniających się obyczajów XX wieku.

Jeżeli jesteś miłośnikiem muzycznego talentu Dave'a Grohla i chcesz spojrzeć na karierę artysty z jego osobistej perspektywy, sięgnij po książkę rockmana "The Storyteller. Opowieści o życiu i muzyce". To swoista autobiografia , a zarazem wciągająca lektura dla każdego miłośnika rockowych i grunge'owych brzmień. Dave Grohl wraca do wydarzeń, które ukształtowały go jako artystę. Jego wspomnienia sięgają czasów pierwszej trasy koncertowej grupy Scream czy dramatycznie zakończonej współpracy z kultowym zespołem Nirvana. Autor odsłania kulisy narodzin rockowej grupy Foo Fighters. Opowiada również o występie na uroczystej gali rozdania Oscarów, wspomina Little Richarda oraz muzyków słynnego zespołu AC/DC. Książka "The Storyteller" to również opowieść o prywatnym życiu muzyka: przyjaźniach, miłościach i rodzinie, a zwłaszcza trzech córkach. Wyłania się z niej postać Dave'a Grohla jako człowieka skromnego, którego sława nie była w stanie zepsuć. Atut "The Storytellera" stanowi swobodny styl, pozbawiony nadmiernego nadęcia, a przepełniony dużą porcją autorskiego humoru.