Od ucha do ucha. Homo sapiens się śmieje

Czy dobro i uczciwość są w stanie pokonać bezwzględne zło? Niezwykła opowieść o zawiłości ludzkich losów na tle galicyjskiego Krakowa z przełomu wieków. "Obca. Apteka pod Złotym Moździerzem" to powieść osadzona w realiach XIX wieku, przenosząca czytelnika w czasie i przestrzeni coraz głębiej w świat dawnego Krakowa i zamieszkujących go ludzi. Kiedy w 1831 roku w Galicji pojawia się zabójcza epidemia cholery, na miejscową ludność pada blady strach. Z każdym kolejnym dniem ofiar jest coraz więcej, a nadzieja na poprawę beznadziejnej sytuacji nieustająco maleje. Gdy pomoc w dalszym ciągu nie nadchodzi, z jednej z wiosek ucieka ciężarna kobieta, aby rozpocząć życie z dala od zarazy i zawalczyć o dobro swojego dziecka. Jeszcze wtedy nie wie, że jej córka wywróci losy mieszkańców Krakowa do góry nogami. Po latach bramy miejskie przekracza Magda, córka ocalałej ze śmiercionośnej epidemii kobiety. Wychowana w klasztorze benedyktynek, wyrosła na błyskotliwą, ciekawską dziewczynę, która nie boi się sięgać po swoje. Magda, głodna wiedzy i możliwości, jakie otwiera przed nią dorosłe życie, powoli odkrywa swój cel. Największe spełnienie daje jej pomoc innym - tym, którzy narażeni na choroby, w zaufaniu poszukują opieki i otuchy. Ambitna młoda kobieta już wie, jak wprowadzić swoje plany w życie. Jej największym marzeniem jest otworzenie własnej apteki, co budzi wśród ludzi niemałe kontrowersje. Czy Magdzie uda się osiągnąć to, czego pragnie? Jaką cenę przyjdzie jej za to zapłacić? "Obca" autorstwa Lucyny Olejniczak jest pierwszą z książek z serii "Apteka pod Złotym Moździerzem", będącą prequelem znanej sagi "Kobiety z ulicy Grodzkiej". Książki ukazują się nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka.

Kobieta, mężczyzna, dwupokojowe mieszkanie, jedna doba – można by rzec: mocno ograniczona czasem i przestrzenią akcja. I byłaby to nawet prawda, gdyby bohaterowie, opowiadając siebie, raz po raz tych granic nie przekraczali.Gdyby autorka przez tytuł – a bohaterka przez próbę naśladowania Zbyszka Cybulskiego – nie nawiązywała do pewnego stylu życia, pewnych tęsknot tamtych czasów, budując przy tym sarkastyczny obraz współczesnych relacji damsko-męskich, odsłaniając mechanizmy i przyczyny dzisiejszych gier. To opowieść o miłości i śmierci, o chwilach, gdy jedno w zbyt ciasnym splocie tańczy z drugim, dowodząc, że człowiek albo umiera z miłości albo miłuje śmierć. A bohaterowie mają nie tylko tęsknoty, ale i ciała, i nie są to bynajmniej ciała astralne; są to ciała warte grzechu, więc też zdarza się im pogrzeszyć. Czy jest w tym polemika z modelem tęsknot, które uwiecznił pewien kultowy film? Autorka o powieści: Dla wielbicieli romansów mała przestroga – jeśli „Do niewidzenia, do niejutra” w ogóle przypomina romans, to nietypowy. Typowego nigdy bym nie napisała, bo nie wierzę pięknym jedynie słowom, które opiewają wyłącznie wzniosłe sentymenty. W tej historii spotkacie się również ze słowami brzydkimi i uczuciami niższego rzędu, czasem zupełnie niskimi. Może przy czytaniu zdarzy się Wam skrzywić z obrzydzeniem albo zarechotać z trwogą, lecz – mam nadzieję – może też pomyślicie, że jesteście bliżej rzeczywistości. Tu krzesło jest z reguły tylko krzesłem, a stół stołem, ale całość to najdonioślejszy akt odwagi wobec świata i zarazem szczerości wobec samej siebie. I nie jest ważne, czy Lo to ja albo czy Profesor istnieje, skoro historia o nich to ja; i na odwrót.

Książka Warszawskie dzieci ’44 pozwala spojrzeć z zupełnie nowej perspektywy na udział najmłodszych mieszkańców miasta w Powstaniu Warszawskim. To nie opowieść o bohaterskich walkach małych żołnierzy ani dyskusja o tym, czy wolno było im dać broń do ręki albo wysłać z butelką zapalającą na barykady. Po raz pierwszy ukazuje, jak dzieci uczyły się żyć w zupełnie nowej dla nich powstańczej rzeczywistości. Jak szybko musiały dorosnąć, by „wielka przygoda” nie zakończyła się śmiercią. Jak radziły sobie z przerażeniem, bólem, cierpieniem oraz koszmarnymi doświadczeniami, których były uczestnikami bądź świadkami. A także jak z traumą wyniesioną z powstańczej Warszawy musiały zmagać się do końca życia. Skłania do refleksji, jak doświadczenie Powstania Warszawskiego były przekazywane kolejnym pokoleniom. Spojrzenie na to wydarzenie oczami dziecka, poznanie jego emocji i dramatów odsłania prawdę o walce pozbawionej heroizmu oraz cenie, którą przyszło za nią zapłacić, by móc żyć dalej. O tym wszystkim dowiemy się, poznając wspomnienia m.in.: Beaty Tyszkiewicz, Krystyny Zachwatowicz-Wajdy, Magdaleny Zawadzkiej, Jarosława Abramowa-Newerlego, Jacka Fedorowicza, Krzysztofa Zanussiego, syna komendanta Armii Krajowej – Adama Komorowskiego, i syna „warszawskiej Niobe” – Mścisława Lurie.

„Z tajnego świata, który kiedyś znałem, próbowałem uczynić teatr dla tego szerszego świata, w którym wszyscy żyjemy – najpierw wyobraźnią, potem potrzebą odwzorowania rzeczywistości. Później znowu zaczyna pracować wyobraźnia i wreszcie można zasiąść za biurkiem, przy którym teraz siedzę”. Fragment książki Tunel z gołębiami Le Carré zawsze pisał o tym, co właśnie się dzieje. W czasach zimnej wojny, gdy służył w wywiadzie brytyjskim, i w trakcie własnej kariery pisarskiej, gdy jeździł do ogarnięte

Pozwól mu pokochać Cię taką, jaka jesteś. Eliza i Filip to zakochana w sobie do szaleństwa para, która sporo razem przeszła, ale mimo wielu problemów ci dwoje nigdy nie przestali wierzyć, że uda im się wszystko poukładać i zbudować wspólnie silny i trwały związek. Nie spodziewali się jednak, że los okaże się znacznie mniej cierpliwy i postanowi przyspieszyć bieg wydarzeń. Nagła i niespodziewana ciąża Elizy stawia całą relację w nowym świetle i wydaje się, że to właściwy moment na wiążące deklaracje… Tymczasem rodzina Elizy wciąż zmaga się z konfliktami i niezażegnanymi sporami. Okazuje się, że czas nie potrafi uleczyć wszystkich ran i często do wybaczenia niezbędne są szczera rozmowa i dużo dobrych chęci… Czy rodzice, dzieci i wnuki spotkają się wreszcie w jednym spokojnym i kochającym domu? Taką, jaka jesteś to piękna, ciepła historia o uczuciu, które odnalazło wreszcie właściwą drogę.

Autor książki rozprawia się z mitami na temat kryzysu klimatycznego. Demaskuje taktykę polityczną, która już od lat 70. XX wieku odwraca uwagęod najskuteczniejszej drogi do zatrzymania wzrostu temperatur na Ziemi, czyli od dekarbonizacji gospodarki. Mann udowadnia, że głównym problemem jest spalanie węgla i ropy naftowej, dlatego gospodarka światowamusi zacząćkorzystaćz odnawialnych źródełenergii. Nowa wojna klimatyczna toczy sięo przejście od teorii do praktyki. O podjęciedziałań.