Listy z epoki absurdu, czyli Miś II

Jakie tajemnice skrywa słynny obraz Hansa Memlinga? Książka "Sąd Ostateczny" autorstwa Mirosława M. Bujko w nieoczywisty sposób przedstawia historię tego wielkiego arcydzieła. W hali gdańskiego dworca głównego pewnego dnia pojawia się wspaniały obraz wraz z kilkoma niewyróżniającymi się niczym osobami, które próbują zainteresować nim przechodniów. Płótno robi ogromne wrażenie, jednak jeszcze ciekawsza jest jego historia. Mirosław M. Bujko w swojej książce stara się odtworzyć losy słynnego "Sądu Ostatecznego" Memlinga. W tym celu wplata do powieści historycznej ekscytujący wątek kryminalno-sensacyjny i tworzy prawdziwą mieszankę wybuchową, która przypadnie do gustu nie tylko miłośnikom sztuki! Historię obrazu śledzimy wraz z księdzem Michałem i amerykańskim aktorem, Ianem, którzy wspólnie starają się rozwiązać zagadkę związaną z tajemniczym, niderlandzkim dziełem. Jak bardzo będą musieli się zagłębić w minione wieki, aby znaleźć odpowiedzi, których szukają? Mirosław M. Bujko to polski pisarz, publicysta i eseista, a także krytyk muzyczny i literacki. Jego debiutancka powieść - "Księga uczynków, czyli Małgorzata i Mistrz" - została wydana w 2003 roku. Jest również autorem napisanej wspólnie z Waldemarem Dziakiem książki "Pająk z góry Katsuragi" (2009) i trylogii, w skład której wchodzą: "Złoty pociąg" (2006), "Czerwony Byk" (2007) i "Wyspy Szerszenia" (2008). W 2021 roku ukazał się jego "Sąd Ostateczny".

Góry, wino, śpiew! Gruzini wierzą, że kraj podarował im Bóg. Gdy Stwórca dzielił ziemię między narody, oni przyszli ostatni. — Spóźniliście się — rzekł do nich z wyrzutem Pan. — Przepraszamy, ale piliśmy wino za Twoje zdrowie — tłumaczyli Gruzini. — Cóż mam z wami począć, nie mam już ziemi, wszystko rozdałem — zatroskał się Pan Bóg. Gruzini pokornie pochylili głowy i trwali w milczeniu. Bóg pogładził swoją długą, siwą brodę, uśmiechnął się i rzekł: — Weźcie więc tę część, którą przygotowałem dla siebie. I tak Gruzini dostali we władanie maleńki kawałeczek ziemi, wciśnięty między brzeg Morza Czarnego a góry Kaukazu. Gruzja — mały, piękny kraj leżący u stóp Kaukazu. Niemal azjatycki, a jednak bardzo europejski. Kraj ludzi i wilków, któremu przed wiekami powierzono rolę obrońcy chrześcijaństwa przed zagrożeniem ze strony Persów, Arabów i Turków. Nie bez racji: Gruzini, jako drugi naród po Ormianach, już w VI wieku przyjęli chrześcijaństwo jako religię państwową. Ich średniowieczny król, Dawid Budowniczy tytułował się „Mieczem Mesjasza”. Dzieje tego dzielnego i niezależnego kraju to historia wojen z sąsiadami oraz najeźdźcami ze wschodu i zachodu, walki o niepodległość i własną tożsamość. Może pewne podobieństwo losów jest jednym z powodów, dla których Gruzini mają tak wiele sympatii dla Polaków? Jednak my sami niewiele wiemy o Gruzji i Gruzinach. Warto to zmienić, zwłaszcza, że ten kaukaski kraj staje się coraz popularniejszym celem wakacyjnych wyjazdów. A przecież wstyd nie znać zwyczajów, jakie panują w domu gospodarza… Zatem: Salami! Witajcie w Gruzji!

Ostatnia część jednej z najznakomitszych polskich powieści historycznych, teraz na nowo przypomniana przez Wydawnictwo MG. Książka "Bolesław Chrobry. Rozdroża" jest domknięciem losów charyzmatycznego władcy z rodu Piastów, który mimo przeciwności zwieńczył swoje polityczne wysiłki pierwszą w dziejach Polski koroną. Antoni Gołubiew - pomimo iście monumentalnego dorobku - jest pisarzem wciąż niewystarczająco docenianym w powszechnym odbiorze czytelniczym. A przecież jego proza historyczna nawiązuje do najlepszych wzorców tego gatunku i można ją śmiało zestawiać z nazwiskami Teodora Parnickiego, Hanny Malewskiej czy Elżbiety Cherezińskiej. Opowieść, którą podejmuje w "Chrobrym", jest majstersztykiem fabularyzowania historii z jednoczesnymi aspiracjami do uświadomienia odbiorcy, jak bardzo bliski sercu współczesnego czytelnika może być bohater czasów odległych, na wpół zapomnianych. Całe szczęście Gołubiew nie daje zapomnieć o pierwszym królu piastowskim, wpisując go w dynamiczny krajobraz średniowiecznych realiów: politycznych machinacji, krzewienia wiary chrześcijańskiej i kultury łacińskiej, które nie zawsze postępowało wedle zasad rycerskiego etosu. Powieść Gołubiewa szczególnie warto porównać z książką "Srebrne orły" Teodora Parnickiego, która rozgrywa się w zbieżnych okolicznościach przełomu X i XI wieku, a polityczne dylematy króla Bolesława zostały uzupełnione o paneuropejski kontekst uniwersalnego cesarstwa.