Niebo bez ptaków

Dominika i Amanda, dwie przyjaciółki, nieumyślnie doprowadzają do śmierci swojego kolegi. Wyrzuty sumienia obu dziewczyn nie pozostają bez wpływu na ich relacje, a splot nieszczęśliwych wypadków doprowadza do śmierci Amandy. Dominika czuje, że jej życie zaczyna się rozsypywać jak domek z kart. Ciągła obsesja, że jest obserwowana, a skrywane tajemnice wyjdą na jaw, towarzyszy jej na każdym kroku. Czy Dominice uda się zaznać spokoju? A może dosięgnie ją kara za grzechy? „Domino cierpienia” to powieść o zrządzeniach losu, tajemnicy i zemście. Historia ukazuje, jak jedno wydarzenie może wpłynąć na całe ludzkie życie.

Akcja książki rozgrywa się w latach 60. XX wieku i obecnie. Na początku wydarzeń główna postać, Émile, ma dwanaście lat. Jego ojciec to prawdziwy bohater – był mistrzem judo, świetnym piłkarzem, pastorem, szpiegiem, a nawet doradcą de Gaulle'a. Chłopiec czuje dumę i zarazem fascynację. Ojciec powierza mu rozmaite niebezpieczne zadania, których celem jest utrzymanie

Kiedy Luther Dunphy morduje lekarza wykonującego zabiegi przerywania ciąży w małym miasteczku na Środkowym Zachodzie Stanów Zjednoczonych, uważa, że działa z woli bożej. Sprawca jest gorliwym ewangelikiem, żołnierzem antyaborcyjnej Armii Boga. Jego ofiara, August Voorhees – bojownikiem o prawa reprodukcyjne kobiet, idealistycznym, choć skupionym na sobie. Zbrodnia pozbawia ojców dwie rodziny: zamożnych i wyedukowanych Voorheesesów, stroniących od religii i opowiadających się po stronie pro-choice, ale i Dunphych – ich przeciwieństwo w każdym calu. Córki ofiary i sprawcy – Naomi i Dawn – nienawidzą się od pierwszego wejrzenia. A jednak ich losy, zdeterminowane przez tragiczne wydarzenie, są splątane na zawsze. W tym poruszającym, doskonale nakreślonym portrecie rodzinnym Joyce Carol Oates z empatią analizuje perspektywy obu rodzin i stara się diagnozować przyczyny trwałego, nierozwiązywalnego rozłamu w amerykańskim społeczeństwie.

W duszy bohaterów Dostojewskiego zawsze toczy się walka pomiędzy dobrem a złem, ale zenit osiąga ona właśnie w duszy głównego bohatera tej powieści, dziewiętnastoletniego Arkadiusza Wiersiłowa. Znajduje się on w okolicznościach, które czynią problem wyboru możliwym i nieuniknionym. Możliwość zawiera się w jego młodości, nieukończeniu procesu kształtowania osobowości. Nieuniknioność zawiera się w stanie już zaczętego rozpadu jego osobowości, moralnego i psychicznego. Pisarz pokazuje, jak formuje się ona przez chciwość, żądzę zysku i rozpustę. W dodatku młokos to młody chłopak, który kocha swego ojca, ale do końca nie potrafi odpowiedzieć na pytanie, czy jest on bohaterem, czy łajdakiem.

„Przecież mamy siebie” to głęboka i poruszająca opowieść o skomplikowanych relacjach oraz emocjach, które pojawiają się w obliczu utraty. Historia skupia się na Szymonie, który po nagłej śmierci żony, Marii, traci sens życia i staje się jedynie cieniem samego siebie. Jego świat, dotychczas wypełniony marzeniami i planami, nagle pęka na pół, a codzienność przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Silne więzi w obliczu tragedii W miarę jak dni mijają, Szymon poznaje Polę - najlepszą przyjaciółkę Marii, która staje się dla niego wsparciem w najciemniejszych chwilach. Pola, świadek ich szczęścia i skarbniczka wspomnień, rozumie ból Szymona jak nikt inny. Ich relacja rozwija się na tle wspólnej żałoby, a między nimi zaczyna rodzić się coś, co oboje nie planowali. Przyjaźń i miłość: To opowieść o bliskości, która ocala, ukazująca, jak w trudnych momentach można odnaleźć wsparcie w nieoczekiwanym miejscu. Odkrywanie prawdy: Szymon zaczyna dostrzegać rzeczy, które wcześniej mu umykały, a Pola z kolei zmaga się z własnymi wyborami i pragnieniem szczęścia. Przełamywanie ciszy: Historia pokazuje, jak ważne jest mówienie o emocjach, które często pozostają niewypowiedziane, a które mają moc uzdrawiania. Emocjonalna podróż W miarę jak fabuła się rozwija, czytelnik zostaje wprowadzony w świat, w którym przeszłość i teraźniejszość splatają się w niezwykły sposób. Szymon i Pola muszą zmierzyć się z własnymi demonami oraz z tajemnicami, które mogą zaważyć na ich przyszłości. To nie tylko historia o stracie, ale także o nadziei i odwadze do budowania nowego życia, nawet gdy wszystko wydaje się stracone. Uniwersalne przesłanie „Przecież mamy siebie” to książka, która porusza uniwersalne tematy miłości, przyjaźni i żalu. Przedstawia, jak ważne są relacje międzyludzkie oraz jak potrafią one przetrwać nawet w najtrudniejszych okolicznościach. Autor, Natalia Sońska, z niezwykłą wrażliwością ukazuje złożoność ludzkich emocji, a także siłę, jaką daje bliskość drugiej osoby. Ta historia to nie tylko lektura, ale prawdziwa podróż do wnętrza ludzkiej duszy. Jeśli pragniesz zgłębić temat bliskości, miłości i odnajdywania sensu w trudnych chwilach, warto sięgnąć po tę książkę. Pozwól sobie na emocjonalne doświadczenie, które może zmienić Twoje spojrzenie na życie i relacje z innymi.

Rok 1949. Wszystko jest inaczej. W niezniszczonym Kołobrzegu stoi wielki hotel. A wokół morderstwa, strajki i groźba rewolucji… Hotel Czarny Bałtyk podzielny jest na część polską i żydowską. Pewnego dnia w części polskiej zostaje znaleziona martwa Żydówka. Jedyna droga ucieczki dla mordercy mogła prowadzić przez balkon, ale hotel stoi na klifie, a plaża poniżej pilnowana jest przez wojsko i otoczona drutem kolczastym. Podejrzani o dokonanie zbrodni są stara hrabina, kamerdyner, szachista-zegarmistrz i robotnik. Rozpoczynają się przesłuchania. Sprawę prowadzą Polak, aspirant Konstanty Majski i młodszy aspirant Waleria Singer pochodzenia żydowskiego. W przeludnionym mieście dochodzi do kolejnych strajków, na konflikt polsko-żydowski nakładają się napięcia społeczne. O przyszłości Pomorza ma przesądzić referendum. Jeden hotel. Jedna zamordowana dziewczyna. I dwa śmiertelnie skłócone ze sobą narody… Co by było, gdyby historia potoczyła się inaczej? Gdybyśmy pokonali Hitlera, przestraszyli Sowietów, a całe Pomorze mówiłoby w języku jidysz? Czarny Bałtyk to przewrotna powieść kryminalna osadzona w alternatywnej powojennej rzeczywistości.

Jesienią 1191 roku Tomasz, syn Marty, pozbawiony złudzeń wraca z wyprawy krzyżowej. Ale w ojczyźnie także nie zaznaje spokoju, ponieważ w Marchii Miśnieńskiej panuje okrutny Albrecht. Książę atakuje swego brata Dytryka, u którego boku Tomasz walczył w Ziemi Świętej. W tej sytuacji nie pozostaje im nic innego, jak tylko ponownie sięgnąć po broń. Sytuacja nie rokuje szans na zwycięstwo, toteż Dytryk jest zmuszony zawrzeć taktyczny sojusz z landgrafem Turyngii. W zamian za jego wsparcie musi się zaręczyć z córką landgrafa. Jest to wysoka cena, bowiem Dytryk od dawna potajemnie kocha Klarę, córkę Marty… „Sabine Ebert mistrzowsko zakończyła cykl o znachorce. Jednak trudno będzie rozstać się z Martą, jej rodziną i przyjaciółmi.” Miroque „Saga o znachorce to oparta na rzetelnych badaniach opowieść o historii Niemiec pod koniec XII wieku, o odwadze zwykłych ludzi i o ich nadziei na lepsze życie”. Deutsche Presse-Agentur GmbH