Nocny Powrót

Kobiety są siłą. Udowadniają to nie tylko w Europie, ale także w tak trudnych krajach do życia, jak Iran. To w nim kobiety rozgrywają nierówną walkę o swoje prawa oraz wolność. W Iranie kobiety zaczynają mówić o krzywdzie, która je spotyka na każdym kroku, nie brakuje im również sił, aby protestować. Właśnie to jest pokazane we wzruszającej książce "Piekło kobiet Iranu". W książce tej nie brakuje dramatycznych scen, podczas czytania których łzy cisną się do oczu. W trakcie lektury czasami można odczuć spore niedowierzanie. Trudno sobie wyobrazić dramaty, które przeżywała Jina Amini i pozostałe Iranki. Dla Europejek, które żyją w wolnych krajach, to abstrakcja. Jeszcze kilka lat temu nie do pomyślenia były protesty Iranek, które zrywały ze swoich głów hidżaby i je paliły i które publicznie ścinały włosy. Kobiety nie poddają się i walczą, dopóki nie zabraknie im sił, pomimo kar nakładanych na nie, a także wspierających je mężczyzn. Warto poczytać o historii tego niezwykłego narodu, który próbuje żyć normalnie.

Od czasu tragicznych wydarzeń sprzed dziewięciu lat Temperance Dews poświęca się prowadzeniu przytułku dla sierot w ubogiej dzielnicy. Pewnej nocy spotyka lorda Caire'a, arystokratę o fatalnej reputacji, który prosi ją o, jak się zdaje, niewinną przysługę – pomoc w znalezieniu pewnej osoby. Temperance zgadza się w zamian za wprowadzenie do towarzystwa, gdzie mogłaby uzyskać wsparcie dla przytułku. Kiedy kobieta orientuje się, kogo tak naprawdę szuka lord Caire, jest za późno, żeby wycofać się z umowy. Ta nowa znajomość zagrozi jej reputacji, przekonaniom na własny temat, a nawet życiu, ale też pozwoli odkryć prawdziwą siebie.

„Jaką inną kobietę chciałbyś mieć, gdybyś mógł?” – pewnego wieczoru pyta męża Carly. „Żadną” – odpowiada Rob. Ale ona nalega. Po co? Przecież ich małżeństwo jest tak udane. Pracują razem. On jest lekarzem. Ona pielęgniarką. Mają trójkę dzieci. I przyjaciół: Jenni i Craiga. Głupie gadanie? Niewinna gra? Perfidna prowokacja? Jedno pytanie zniszczy życie czworga ludzi...

“Nie łatwo mnie zabić. Opowieść o Joannie Chmielewskiej” to fabularyzowana biografia pisarki, której życie było tak zakręcone jak jej książki. W końcu była “królową polskiego kryminału” i na jej książkach wychowały się autorki, które dziś przejęły koronę i berło. “Opowieść o Joannie Chmielewskiej” Katarzyny Drogi to nie tyle powieść biograficzna, ile komedia kryminalna, która spodoba się nie tylko fanom pełnego humoru pisarstwa Chmielewskiej, ale też wszystkim miłośnikom historii, w których tajemnice i zagadki do rozwiązania są wplecione w komedię omyłek. Chmielewska w interpretacji Katarzyny Drogi jest pozytywnie zakręcona i ekspresyjna. Świat wokół niej kipi od domniemanych zbrodni. Autorka fabularyzowanej biografii zabiera czytelników do czasów komunistycznej Polski, w której o łyczku kawy można było pomarzyć i ze wszystkim trzeba było kombinować. Uniki, pomysły na obejście systemu to codzienność pracy Chmielewskiej w biurze architektonicznym. Jak się okazuje, ta codzienność może być jeszcze bardziej nieprzewidywalna. Dodaj do tego wielkie miłości, przyjaźnie na śmierć i życie, tajemnicze zaginięcia… Podejrzani są wszyscy, a już zwłaszcza mężczyzna o tajemniczym głosie telefonujący do głównej bohaterki zawsze o tej samej porze. Nie zapominaj o Lesiu próbującym wysłać kadrową na tamten świat… Jak to mówią. Co nas nie zabije, to nas wzmocni, a jak nie wzmocni, to na pewno rozśmieszy, a Joannę Chmielewską niełatwo zabić. Po książkę Katarzyny Drogi “Niełatwo mnie zabić” z pewnością powinni sięgnąć fani tytułowej pisarki. Jesteśmy pewni, że ta historia spodoba się też tym, którzy jeszcze nie czytali książek Joanny Chmielewskiej. To “jeszcze” jest kluczowe, bo po przeczytaniu “Nie łatwo mnie zabić”, będą chcieli sięgnąć po jej książki.

"Ostatni pojedynek. Zbrodnia, skandal i sąd boży w średniowiecznej Francji" Erica Jagera to fascynująca podróż do średniowiecznej Francji, gdzie wielka polityka i historyczne wydarzenia mieszają się z niezwykłymi losami nietuzinkowych jednostek. Trwa wojna stuletnia, w której w kolejnych konfliktach zbrojnych biorą udział Francuzi i Anglicy. Kościół przechodzi kryzys i to nie tylko w związku z muzułmańskimi podbojami, na francuskim dworze zapanował chaos, a społeczeństwo żyje w strachu przed zarazą. Normański rycerz, Jean de Carrouges, wraca do domu ze Szkocji. Na miejscu okazuje się, że żona Jeana została brutalnie zgwałcona przez jego giermka i przyjaciela. Decyzją sądu mężczyźni mają stanąć do pojedynku na śmierć i życie, a jeśli Jean przegra, jego żona zostanie skazana na śmierć za krzywoprzysięstwo. Tak zwany ostatni pojedynek znajduje się na ustach Francuzów i dodaje pikanterii okresowi, który i tak już jest wyjątkowo ciekawy pod każdym względem. Czy elementarna sprawiedliwość i tak zwany sąd boży idą ze sobą w parze? Na podstawie tej niesamowitej powieści powstał film Ridleya Scotta z Benem Affleckiem i Mattem Damonem w rolach głównych.

Trzeci tom z serii „Królewskie Źródło”. Dla fanów serii „Zwiadowcy” Znakomita sześciotomowa seria fantasy dla młodzieży: pełna magii, tajemnic, intryg i przygód. Owen Kiskaddon – lord Ceredigionu i diuk Marchii Zachodniej – z lękliwego chłopca stał się wysokim rangą oficerem na dworze króla-regenta, Severna Argentine’a. Nadal służy nieobliczalnemu, opętanemu żądzą władzy tyranowi, w duchu marzy jednak o pozbawieniu go tronu. Gdy nadarza się okazja, Owen bierze sprawy w swoje ręce, a u jego boku

Uwaga: zawiera treści, których nie znajdziesz w wersji papierowej! Hołownia i Prokop w elektryzującej, spontanicznej rozmowie. Zderzenie dwóch odmiennych spojrzeń na religię, kulturę i świat mediów. Jezus jako marketingowiec, pożytki płynące z noszenia habitu, różnica między Bogiem a idolem, urok pieniędzy i problemy z wolną wolą – to tylko niektóre wątki tej zaskakującej konfrontacji. Ponad 120 000 sprzedanych egzemplarzy książki w wersji papierowej. „Prowadząc te rozmowy, robimy po prostu to samo co taksówkarz wiozący pasażera na lotnisko, fryzjer zakręcający klientce loki, babcie gderające w kolejce do laryngologa czy kumple spotykający się po robocie przy piwie. Przedstawiamy nasz punkt widzenia. Dyskutujemy. Spieramy się. Mówimy, co nam się wydaje. Wywalamy na stół to, co nam prywatnie w duszy gra. Tyle, że zamiast o najnowszym serialu, biuście Dody czy bieżącym kursie franka szwajcarskiego częściej gadamy o rzeczach, które mimo wszystko wydają nam się ważniejsze” – Marcin Prokop. „Po tych rozmowach boję się bardziej niż kiedykolwiek, że stosowną lekcję kontemplacji dadzą mi kiedyś aniołowie. Ja będę chciał toczyć z nimi teologiczne dysputy, oni – pogrążeni w słuchaniu Morrisseya – zacytują mi trzydziesty drugi rozdział Mądrości Syracha: – Przemów, starcze, tobie to bowiem przystoi, jednak z dokładnym wyczuciem, abyś nie przeszkadzał muzyce. A kiedy jej słuchają, nie rozwódź się mową ani nie okazuj swej mądrości w niestosownym czasie” – Szymon Hołownia.