Pierwsza wspólna książka polskiej grupy twórczej, zrzeszającej utalentowane i nagradzane polskie pisarki, nazwanej “Harda Horda”. “Harda Horda” to zbiór dwunastu opowiadań, w których czytelnik ma okazję podróżować po zdumiewających światach, gdzie ludzkość próbuje sobie poradzić ze skutkami katastrof spowodowanych przez własną ignorancję czy też przez naturę. Motywem przewodnim opowieści jest przekraczanie granic. Opowieści napisane zostały przez kobiety, z myślą o kobietach, ale nie tylko do nich są adresowane. Antologię otwiera opowiadanie Marty Kisiel zatytułowane “Jawor”. Autorka sięga w nim do świata dziecięcych lęków i traum, opowiadając mroczną historię o dzieciach, które spotkało coś niesamowitego. Do dziecięcych lęków odnosi się również Aleksandra Zielińska w opowiadaniu “Po drugie”. Główną bohaterką, a zarazem narratorką historii jest dziesięcioletnia dziewczynka po przejściach, o których opowiada niejako mimochodem, z pozoru spokojnie, a tak naprawdę bezgłośnie wołając o pomoc. O więziach rodzinnych oraz technologii, która może je wzmocnić, opowiada w “Jest nad zatoką dąb zielony” Agnieszka Hałas. Proponuje czytelnikowi podróże w czasie i przestrzeni, swobodnie przenosi go od oblężenia Leningradu do przyszłości i funduje żyjącym w bardzo zaawansowanym technologicznie świecie bohaterom spotkanie z przodkami. Katastroficzną wizję przyszłości proponuje czytelnikowi z kolei Anna Hrycyszyn w opowiadaniu “Z góry nie patrzą”. Ziemia przyjęła tu na siebie potop, a później przez jej powierzchnię przelała się fala elektromagnetyczna, która unicestwiła wszelką elektronikę. Prowadzi to do oryginalnej formy opowiadania: niedokończonych listów, opatrzonych rysunkami i szkicami. Kataklizm pojawia się także w opowiadaniu Anny Nieznaj “Ognisty warkocz”. Jego bohaterami są ludzie, którzy przetrwali zagładę Ziemi, zaatakowanej przez warkocz ognistych kawałków asteroidy. Uciekli oni statkiem kosmicznym, a po latach wracają na zniszczoną planetę. Z kolei do zrujnowanej kolejnymi kataklizmami Japonii przenosi czytelnika Aleksandra Janusz w opowiadaniu “Dróżniczka”. Tytułowa bohaterka, Michiko, to stara kobieta, która wciąż obsługuje linię kolejową pod górą Fuji. Nie przyjmuje do wiadomości, że w pociągu od lat nie ma już turystów. Nieco bardziej humorystycznie tematy katastroficzne traktują opowiadania “Tylko nie w głowę” Ewy Białołęckiej, w którym główną bohaterkę zaskakuje “apokalipsa zombie” oraz “Zielona zemsta” Anety Jadowskiej o przygodzie młodej czarownicy i jej chłopaka obdarzonego smykałką do ogrodnictwa i cwaniactwa. Zupełnym ich przeciwieństwem będą opowiadania przepełnione grozą: “Szanowny Panie M.” Anny Kańtoch o życiu podporządkowanym zachciankom chorej siostry oraz “Bezduch” Martyny Raduchowskiej o przekraczaniu granic moralnych oraz granic między życiem i śmiercią. W opowiadaniu “Lot wieloryba” Mileny Wójtowicz czytelnik spotyka nie tylko ludzi, ale również dwa rodzaje kosmitów, potężne artefakty i latające wieloryby. W świecie tym żyje pewna siebie dziewczyna, która uwikłała się w aferę przemytniczą i niebezpieczny romans. Natomiast w opowiadaniu Magdaleny Kubasiewicz "Dokąd odeszły cienie" nekromanta z naukowym zacięciem, Noah, oraz jego tajemnicza towarzyszka, Lilijas, zabiorą czytelnika do nawiedzonego zamku, by rozwikłać pewną zagadkę.
