Kochaj mnie, mamo

Wzruszająca, zabawna, pięknie ilustrowana przez twórcę m.in. Bajkołapka na dobranoc opowieść o niezwykłej przyjaźni. Zachęca do nawiązywania kontaktów i dzielenia się z innymi. Pokazuje, jak wielką daje to radość i jak pomaga przezwyciężyć lęk przed nieznanym. Mrukole lubią być same i mieć wszystko dla siebie. Mrukole nie przyjmują gości. I Mrukole przede wszystkim nie znają i nie chcą zaznać przygód. Ale pewnego wieczora PUK! PUK! PUK! – u drzwi Mrukola staje niespodziewany przemoczony gość. To Żeglarz, który chce schronić się, ogrzać i pożywić. I opowiedzieć o swoich niezwykłych przygodach. Czy życie Mrukola zmieni się tak, jak nigdy nawet nie umiał i nie śmiał marzyć? Czy Mrukol odważy się wyruszyć z domu w poszukiwaniu przygód? Ta książka zachęca do nawiązywania kontaktów i dzielenia się z innymi. Pokazuje, jak wielką radość daje przyjaźń i jak pomaga przezwyciężyć lęk przed nieznanym.

Tragikomiczna opowieść o zwichrowanej, poturbowanej przez los barcelońskiej rodzinie, w której psy są równie ważne jak ludzie Fer ledwie co wyszedł z podwieczorku u matki, podczas którego jego siostra Silvia przedstawiała im amerykańską teściową. A teraz w poplamionym podkoszulku kiwa się nad kawą z mlekiem w pobliskiej kawiarni i znów ma obok siebie prawie

Interesujesz się azjatycką kulturą? Chcesz poznać ją z kobiecej perspektywy? Sięgnij po "Mądre matki, dobre żony. Kobiety w Korei Południowej" Małgorzaty Sidz. Poznaj codzienne życie koreańskich kobiet, ograniczanych przez konserwatywne zwyczaje! "Mądre matki, dobre żony. Kobiety w Korei Południowej" odnosi się do koreańskiej kultury i wieloletniej tradycji, która nakazuje, aby kobieta była nie tylko odpowiedzialną matką, ale także posłuszną i inteligentną żoną. Małgorzata Sidz opowiedziała o życiu codziennym w Azji Wschodniej z kobiecego punktu widzenia. W rozmowach z Koreankami autorka dotykała problemów związanych z konserwatywnymi zwyczajami, wykluczeniem, marzeniami, obowiązkami, a także diasporą, burzliwą historią czy wojną. W reportażu nawiązuje również do polityki państwa starającego się podtrzymać utarte schematy. Pisarka wprowadza do literackiego świata dotąd nieznane fakty z życia azjatyckich żon, matek czy córek. Ukazuje odmienną perspektywę, wzbogaconą szczerymi i często intymnymi dyskusjami.

"Mój ojciec jest mordercą” to kontynuacja bestsellerowej “Żony mordercy”. Melvin ucieka z więzienia. Koszmar, który niedawno się skończył, wraca do Giny ze zdwojoną siłą. Melvin Proctor okazał się mordercą i gwałcicielem. Jego żona, Gina, wygrała z nim bitwę o ich dzieci. Uratowała je przed ojcem, potworem. Melvin trafił za kratki. Zdawałoby się więc, że koszmar dobiegł końca. Gdy Gina zamyka oczy, bez przerwy wracają do niej wspomnienia. Wkrótce koszmary wracają nie tylko w śnie, lecz również w rzeczywistości, Okazuje się, że Melvinowi udaje się uciec z więzienia. Gina otrzymuje list od męża. List, w którym czyta z przerażeniem: "Teraz już nigdzie nie będziecie bezpieczni.” Malownicze Stillhouse Lake okazuje się nie schronieniem, lecz pułapką. Gina w towarzystwie brata jednej z ofiar Melvina wyrusza, by odnaleźć zbiega. Kto okaże się łowcą, a kto tropioną zwierzyną? Wkrótce zaczynają znikać osoby z wąskiego grona zaufanych Giny. Rozpoczyna się gra, w której jedno z nich, Gina bądź Melvin, z pewnością musi zginąć. "Mój ojciec jest mordercą” to druga część cyklu powieściowego "Stillhouse Lake” i bezpośrednia kontynuacja losów bohaterów "Żony mordercy”, która zdobyła ogromną popularność na całym świecie. Nic zresztą dziwnego. Podobnie jak miało się to w przypadku poprzedniego tomu, "Mój ojciec jest mordercą” to wstrząsający, zapierający dech w piersiach thriller psychologiczny, który pochłonąć można niemal jednym tchem. Powieść dotyka tematów trudnych, bolesnych, takich, o których mówi się rzadko, a jeśli już, to ze zgrozą. Dla każdego dziecka ojciec jest wzorem i oparciem. Co więc, kiedy okazuje się ON mordercą i gwałci dziewczyny niewiele starsze od własnych dzieci? Autorce w niezwykły sposób udało się odmalować rys charakterologiczny każdej z postaci. Każda z nich staje się dla nas niczym żywy człowiek, któremu współczujemy bądź którego się lękamy. Wspaniała lektura na długie, zimowe wieczory!

Kate na pół roku przeprowadza się z Londynu do Bostonu – zamieniła się na mieszkania z kuzynem. W Stanach chce ukończyć kurs grafiki komputerowej, a przede wszystkim dojść do siebie. Od dzieciństwa zmaga się z atakami paniki, a niedawno za sprawą byłego narzeczonego przeżyła niewyobrażalną traumę. Teraz potrzebuje spokoju i poczucia bezpieczeństwa.

„Przecież mamy siebie” to głęboka i poruszająca opowieść o skomplikowanych relacjach oraz emocjach, które pojawiają się w obliczu utraty. Historia skupia się na Szymonie, który po nagłej śmierci żony, Marii, traci sens życia i staje się jedynie cieniem samego siebie. Jego świat, dotychczas wypełniony marzeniami i planami, nagle pęka na pół, a codzienność przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Silne więzi w obliczu tragedii W miarę jak dni mijają, Szymon poznaje Polę - najlepszą przyjaciółkę Marii, która staje się dla niego wsparciem w najciemniejszych chwilach. Pola, świadek ich szczęścia i skarbniczka wspomnień, rozumie ból Szymona jak nikt inny. Ich relacja rozwija się na tle wspólnej żałoby, a między nimi zaczyna rodzić się coś, co oboje nie planowali. Przyjaźń i miłość: To opowieść o bliskości, która ocala, ukazująca, jak w trudnych momentach można odnaleźć wsparcie w nieoczekiwanym miejscu. Odkrywanie prawdy: Szymon zaczyna dostrzegać rzeczy, które wcześniej mu umykały, a Pola z kolei zmaga się z własnymi wyborami i pragnieniem szczęścia. Przełamywanie ciszy: Historia pokazuje, jak ważne jest mówienie o emocjach, które często pozostają niewypowiedziane, a które mają moc uzdrawiania. Emocjonalna podróż W miarę jak fabuła się rozwija, czytelnik zostaje wprowadzony w świat, w którym przeszłość i teraźniejszość splatają się w niezwykły sposób. Szymon i Pola muszą zmierzyć się z własnymi demonami oraz z tajemnicami, które mogą zaważyć na ich przyszłości. To nie tylko historia o stracie, ale także o nadziei i odwadze do budowania nowego życia, nawet gdy wszystko wydaje się stracone. Uniwersalne przesłanie „Przecież mamy siebie” to książka, która porusza uniwersalne tematy miłości, przyjaźni i żalu. Przedstawia, jak ważne są relacje międzyludzkie oraz jak potrafią one przetrwać nawet w najtrudniejszych okolicznościach. Autor, Natalia Sońska, z niezwykłą wrażliwością ukazuje złożoność ludzkich emocji, a także siłę, jaką daje bliskość drugiej osoby. Ta historia to nie tylko lektura, ale prawdziwa podróż do wnętrza ludzkiej duszy. Jeśli pragniesz zgłębić temat bliskości, miłości i odnajdywania sensu w trudnych chwilach, warto sięgnąć po tę książkę. Pozwól sobie na emocjonalne doświadczenie, które może zmienić Twoje spojrzenie na życie i relacje z innymi.

Len Howard uznano za ekscentryczkę, gdy w 1938 roku, w wieku 44 lat, porzuciła karierę skrzypaczki i zamieszkała na wsi w Sussex, aby studiować ptaki. Ale to tam napisała dwa międzynarodowe bestsellery i zadziwiła świat obserwacjami sikorek, rudzików i wróbli. Miłość do ptaków podsycał w Len charyzmatyczny ojciec poeta, który nie potrafił przejść obok rannego ptaka, nie ratując go. Energiczna i wrażliwa dziewczyna, najmłodsza z czworga rodzeństwa w bogatej, kulturalnej rodzinie, chciała samodzielności. Lecz kiedy w Londynie stała się sławna, a jej kariera nabrała tempa, tęskniła za oswojoną wroną bardziej niż za rodziną. Len doświadczała miłości i przyjaźni, ale żaden związek nie zbliżył się do więzi, którą tworzyła później z ptakami. Budki lęgowe pokrywały ściany jej domu wewnątrz i na zewnątrz. Ptaki siedziały jej na głowie i na ramionach. Uczyła się ich i dokonywała muzycznych transkrypcji ich pieśni. Eva Meijer natknęła się na prace upartej badaczki, które wyprzedzały swoją epokę i niesłusznie popadły w zapomnienie. W Domu ptaków szuka motywów, które kierowały Len Howard. Co sprawiło, że radykalnie zmieniła życie i odsunęła się od rodziny? Co życie bogatek mówi nam o człowieku? I czy można odciąć się od oczekiwań innych wobec siebie? A także co to znaczy mieć gdzieś swój dom?