Literatura piękna, powieść pozostała | tanie książki

Jakie tajemnice skrywa słynny obraz Hansa Memlinga? Książka "Sąd Ostateczny" autorstwa Mirosława M. Bujko w nieoczywisty sposób przedstawia historię tego wielkiego arcydzieła. W hali gdańskiego dworca głównego pewnego dnia pojawia się wspaniały obraz wraz z kilkoma niewyróżniającymi się niczym osobami, które próbują zainteresować nim przechodniów. Płótno robi ogromne wrażenie, jednak jeszcze ciekawsza jest jego historia. Mirosław M. Bujko w swojej książce stara się odtworzyć losy słynnego "Sądu Ostatecznego" Memlinga. W tym celu wplata do powieści historycznej ekscytujący wątek kryminalno-sensacyjny i tworzy prawdziwą mieszankę wybuchową, która przypadnie do gustu nie tylko miłośnikom sztuki! Historię obrazu śledzimy wraz z księdzem Michałem i amerykańskim aktorem, Ianem, którzy wspólnie starają się rozwiązać zagadkę związaną z tajemniczym, niderlandzkim dziełem. Jak bardzo będą musieli się zagłębić w minione wieki, aby znaleźć odpowiedzi, których szukają? Mirosław M. Bujko to polski pisarz, publicysta i eseista, a także krytyk muzyczny i literacki. Jego debiutancka powieść - "Księga uczynków, czyli Małgorzata i Mistrz" - została wydana w 2003 roku. Jest również autorem napisanej wspólnie z Waldemarem Dziakiem książki "Pająk z góry Katsuragi" (2009) i trylogii, w skład której wchodzą: "Złoty pociąg" (2006), "Czerwony Byk" (2007) i "Wyspy Szerszenia" (2008). W 2021 roku ukazał się jego "Sąd Ostateczny".

Powieść Mleko matki została przetłumaczona na kilkanaście języków, w tym na angielski, niemiecki i japoński. Historia obejmuje okres od zakończenia drugiej wojny światowej i opowiada o losach trzech pokoleń kobiet, w centrum narracji stawiając lata 70. i 80. XX wieku. Autorka stworzyła ekscytujące studium stawania się człowiekiem z precyzyjnie i barwnie nakreślonym tłem Łotewskiej SRR od lat sześćdziesiątych do osiemdziesiątych. Opowieść przepełniona jest rezygnacją – z męża i ojca, z marzeń i zamiarów, z pracy i przekonań, z przyjaciół i tych, których kochamy. W tej drodze krzyżowej kobiet wszystkich pokoleń bardzo silny jest motyw przebaczenia. Od dzieciństwa jest ono ciągłym zadaniem córki w celu utrzymania przy życiu matki, która celowo pozbawiła córki mleka, by nie pozwolić na odziedziczenie swojego bólu i rozpaczy.

Niesamowita powieść psychologiczna z elementami horroruz krótkiej listy nominowanych do międzynarodowej nagrody Man Booker 2017! Ta powieść jest jak senny koszmar, jak opowiastka o duchach rozgrywająca się w rzeczywistym świecie… Młoda kobieta, Amanda, umiera w wiejskim szpitalu. Przy jej łóżku czuwa chłopiec imieniem Dawid. Nie jest jej synem, a ona nie jest jego matką. Wspólnie opowiadają przerażającą historię o udręczonych, pełnych toksyn duszach, a także o sile i desperacji. Niemalże widmowy głos Dawida zmusza kobietę do zmierzenia się z prawdą o jej stanie – przypomina sobie porzucenie męża i wyjazd na argentyńską wieś, a także obsesję na punkcie bezpieczeństwa własnej córeczki – „bezpieczną odległość”. Schweblin, z wirtuozerią godną najlepszych głosów nowoczesnej literatury, snuje opowieść o współczesnej Argentynie, jej zagrożeniach i bolączkach, o niebezpieczeństwach, jakie niesie uprawa genetycznie zmodyfikowanej żywności, a także o obezwładniającej potrzebie rodziców, by uchronić własne dzieci przed wszelkim złem.

Jak znosić upływ czasu, gdy jest się zmuszonym do bezczynności? Jak radzić sobie z utratą tych, których się kochało? Kto przekaże dalej nasze dziedzictwo? Richard, emerytowany profesor, dzięki spotkaniu z uchodźcami na Oranienplatz w Berlinie wpada na pomysł, by szukać odpowiedzi na swe pytania tam, gdzie nikt by ich nie szukał: u młodych ludzi z Afryki, których wyrzuciło na berliński brzeg i którzy od lat skazani są na czekanie. I nagle on, mieszkaniec starej Europy, patrzy na siebie oczami ludzi, którzy być może lepiej od niego wiedzą, kim on, Richard, właściwie jest. Erpenbeck jest wśród pisarzy swego pokolenia cichą poetką. Siła jej języka kryje się nie w poszczególnych słowach, lecz między zdaniami. „Der Spiegel” Jeden z najbardziej kreatywnych głosów współczesnej literatury niemieckojęzycznej. „NZZ am Sonntag” Seria Wiedźmin (Geralt z Rivii) - Książki, Komiksy, Gry

Wierność bywa względna. Niewierność nie zawsze jest bezwzględna. Rutę i Jakuba rozpacz związała mocną nicią. Ich wspólne życie jest pełne przemilczeń i zakazanych tematów. Mają dwóch synów, dobre stanowiska, przyjaciół, polsko brzmiące nazwisko. Krystynie i Januszowi miłość się przytrafiła. Nieodmiennie lgną do siebie, pożądają się. Ich uczucie dojrzewa, zmienia się i, mimo przeciwności, nie słabnie. Losy bohaterów splotą się w historię tak nieprawdopodobną, że literatura nie mogłaby jej wymyślić – musiała się wydarzyć. Opowieść o (nie)wierności, powinności, przeznaczeniu, zawiłościach ludzkich uczuć i wyborów. Szara, kolorowa, ale nigdy czarno-biała. W tle kilkadziesiąt lat powojennej historii: PRL – jego zdobycze, triumfy, absurdy, grzechy i przewiny, czasy przełomu i wolności.

Kameralna opowieść o dojrzewaniu osadzona w powojennej Sofii. Czy przedmioty mają pamięć? Jeśli tak, jakie wspomnienia przechowują skrzypce, którym wybitnie uzdolniony lutnik szeptał intymne wyznania? Heniga poznajemy przez pryzmat wspomnień dojrzewającego chłopca. Magiczna osobowość mistrza wypełnia cały świat Wiktora. W warsztacie starego lutnika powstają nie tylko skrzypce – to także schronienie przed mrocznym światem stalinizmu w Bułgarii. Droga Wiktora do dorosłości prowadzi przez niełatwe spotkania z przemijaniem i śmiercią, z niezrozumieniem i sąsiadami z kamienicy, którzy przywodzą na myśl bohaterów prozy Eleny Ferrante. Moralitet, który jest wolny od moralizowania, powieść historyczna bez opisu wielkich wydarzeń, trzyma w napięciu, nie będąc książką sensacyjną, wzrusza, choć nie ma w niej romantyzmu. Mimo niewielkich rozmiarów jest książką bardzo ważną.

W latach 1976–1983 wojskowa junta zamordowała w Argentynie około trzydziestu tysięcy osób. Młodzi ludzie, zaangażowani w opór wobec dyktatury czy po prostu z racji swych poglądów dla niej niewygodni, ginęli bez śladu – zrzucano ich z samolotów do rzeki, porywano z ulicy i wywożono samochodami bez numerów rejestracyjnych w nieznane miejsca kaźni. Narodzone w więzieniach dzieci zabierano matkom i oddawano do adopcji ich oprawcom. Niewyobrażalne tortury, jakim poddawani są przeciwnicy dyktatury, oglądamy z perspektywy bezimiennego narratora, ceniącego sobie dyscyplinę, porządek i hierarchię młodego wojskowego, któremu – podobnie jak jego towarzyszom w zbrodni – łatwo przychodzi uprzedmiotowienie katowanych wrogów. Łatwo im również przychodzi odcięcie się od masakry, jaką przeprowadzają na szeroką skalę, za pomocą formalnego, urzędniczego języka. Kohan wnikając w okrutną, perfidną, wyrachowaną część ludzkiej natury, zmusza nas do oglądania scen, na które wolelibyśmy nie patrzeć. Najokrutniejszej przemocy doświadczają w Dwa razy czerwiec kobiety, ale też one stawiają jej największy opór, podczas gdy większość społeczeństwa tkwi w letargu. Terror rządów junty Kohan zderza ze zbiorową gorączką wywołaną mistrzostwami świata w piłce nożnej, z oglądania meczów, czyniąc metaforę ucieczki od odpowiedzialności. Martin Kohan (ur. 1967) - jeden z najważniejszych współczesnych pisarzy argentyńskich, przewrotny kontynuator tradycji Jorge Luisa Borgesa i Ricarda Piglii, autor jedenastu powieści, trzech tomów opowiadań i wielu esejów, w których rozlicza się z historią Argentyny. W 2007 roku uhonorowany prestiżową Premio Herralde za powieść "Ciencias morales", w której - podobnie jak w książce "Dwa razy czerwiec" - zastanawia się, co sprawia, że społeczeństwo potrafi zaakceptować usankcjonowaną przez państwo przemoc, a nawet w niej uczestniczyć. "Tę książkę chciałoby się po przeczytaniu jak najszybciej zapomnieć albo zakrzyczeć. Ale Martin Kohan nie daje zapomnieć o "dwóch czerwcach" ani nie daje ich zakrzyczeć, bo jego bezlitosne studium społecznej uległości, studium oschłe do bólu, intrygujące każdym zdaniem i każdą padająca w powieści liczbą jest właśnie o zapomnieniu i krzyku. O kibicowskim krzyku społeczności rozkochanej w piłce nożnej, która swoim krzykiem zagłusza krzyki torturowanych ofiar. O katach, którzy wierzą, że wszystko pójdzie w zapomnienie. I o nas, czytelnikach, którzy stajemy się świadkami, ale chcemy o naszym świadectwie zapomnieć albo je zakrzyczeć. Carlos Marrodan Casas

Czasy, kiedy kobiety nosiły kapelusze i rękawiczki, po Warszawie jeździły dorożki, a miłość ludzi z różnych sfer nie była sprawą łatwą. Dworki Podlasia i Mazowsza. Helena obserwuje?świat, zmienia się, spełnia marzenia… Jak kochać i być kochaną? Tego świata już nie ma, ale wzruszenia zostały. Początek wieku XX, Podlasie, dwór szlachecki w Sabniach. Młoda wdowa wraca z córeczkami do domu rodziców. Ma jedno marzenie: zostać pisarką! Halszka, jak ją nazywa rodzina, to artystyczna dusza: pięknie gra na pianinie, maluje, ale nade wszystko uwielbia literaturę. Czy mogłaby napisać prawdziwą powieść o miłości? Otoczenie nie zachwyca się jej planami: powinna wyjść za mąż po raz drugi, zająć się dziećmi i domem. Ale pozornie delikatna i rozmarzona Halszka jest uparta. Pisze po nocach powieść o nauczycielce, którą pokochał arystokrata. Ojciec zdziwiony determinacją córki, zasięga rady zaprzyjaźnionego pisarza Bolesława Prusa. Halszka dostaje błogosławieństwo mistrza, tata finansuje wydanie pierwszej powieści. „,Oby sprzedało się chociaż sto książek tej mojej „Trędowatej“, modli się Halszka. Sprzedaż idzie w setki tysięcy... To nie koniec, lecz dopiero początek opowieści o tym jak Helena Mniszkówna została królową romansu z wyższych sfer. Zdobyła wielką popularność, ale zapłaciła wysoką cenę za sukces. Perypetie życia Halszki mogłyby być fabułą jej książki. Naprawdę nazywała się Rawicz – Radomyska, a po pierwszym mężu Chyżyńska. Była panią dworów w Rogalach i w Kucharach - ziemianką zwykłą i niezwykłą, bo prowadziła dwór i pisała z potrzeby serca, nie dla zysku i nie dla sławy. Nie była autorką jednej książki. Napisała ich 30. Na ile opowiadała w nich o sobie? I jaka była naprawdę? Dziś coraz mniej osób pamięta nazwisko: Mniszkówna. Bardziej znany jest tytuł pierwszej powieści „Trędowata“. Książkę wznawiano przed wojną 16 razy, trzykrotnie filmowano. Krytycy surowo ją osądzali jako „, romansidło“,, mimo to sprzedawała się na pniu. Po wojnie, gdy zakazano druku wszystkich książek Mniszkówny, czytelniczki przepisywały ręcznie całe rozdziały i użyczały sobie rękopisy. Opinie krytyków nie miały dla nich znaczenia, emocje, które budziła tak. Jak więc mierzyć wartość literatury? Powieść biograficzna o Helenie Mniszkównie, pisarce, która poruszyła miliony serc jest próbą odpowiedzi na te pytania. Ale też zaproszeniem do dworków Podlasia i Mazowsza, do czasów, kiedy kobiety nosiły kapelusze i rękawiczki, po Warszawie jeździły dorożki, a miłość ludzi z różnych sfer nie była sprawą łatwą. Sposobność by wraz z Heleną obserwować świat, zmieniać się, spełniać marzenia. Kochać i być kochaną. Tego świata już nie ma, ale wzruszenia zostały.

Opowieść o czterech cichociemnych, których pokochały miliony Polaków. Pożegnanie z Warszawą to trzeci tom znakomitego cyklu powieściowego, którego bohaterami są czterej cichociemni. Janek Markiewicz, Bronek Woyciechowski oraz bracia Michał i Władek Konarscy nieustannie prowadzą walkę z niemieckim okupantem. Jednak sami znajdują się w coraz większym niebezpieczeństwie – Lars Rainer, szef warszawskiego gestapo, nadal podąża ich śladem. Równie groźny okazuje się nowy wróg bohaterów – sowiecki oficer Sorokin. W tym tomie ukazane są kulisy walki z komunistyczną agenturą, euforia pierwszych dni Powstania Warszawskiego, rzeź Woli i tragiczny koniec polskiej stolicy. Książka autorstwa Jarosława Sokoła – scenarzysty popularnego serialu Czas Honoru, który zyskał ogromną popularność wśród widzów.

Opowieść o czterech cichociemnych, których pokochały miliony Polaków. Rok 1943. W okupowanej Polsce nasila się bezwzględny terror. Jednocześnie napływ świetnie wyszkolonych w Anglii cichociemnych, specjalistów od dywersji i sabotażu, umacnia polskie podziemie. Przed Burzą opowiada losy czterech spośród nich: egzekutora Bronka Woyciechowskiego, fałszerza dokumentów Janka Markiewicza, oficera wywiadu Michała Konarskiego oraz jego starszego brata Władka, szefa komórki łączności z Londynem. Ich przeciwnikiem jest ambitny szef Gestapo, były as policji kryminalnej Lars Rainer. Walka wywiadów, działania partyzanckie, akcje dywersyjne tworzą okupacyjną codzienność bohaterów. Powieść jest kontynuacją losów czterech cichociemnych z powieści Cichociemni. Czas Honoru, stanowiąc jednocześnie odrębną całość. Akcja toczy się na tle prawdziwych wydarzeń z przełomowego roku wojny, takich jak masakra na Wołyniu czy powstanie w warszawskim getcie. Książka autorstwa Jarosława Sokoła – scenarzysty popularnego serialu Czas Honoru, który zyskał ogromną popularność wśród widzów.

Opowieść o czterech cichociemnych, których pokochały miliony Polaków. Cichociemni to pierwsza część epickiej sagi o losach czterech młodych ludzi, których wojna połączyła i wystawiła na ciężką próbę. Arystokrata Bronek, praski rzemieślnik Janek oraz synowie przedwojennego oficera Władek i Michał wygnani przez obcą inwazję we wrześniu 1939 roku, po wielu trudach trafiają do szkoły Oficerów Wywiadu w Anglii. Powrócą do ojczyzny jako wszechstronnie wyszkoleni cichociemni – spadochroniarze i dywersanci. W powieści z rozmachem nakreślone są wojenne losy bohaterów od wrześniowej klęski, przez wojnę we Francji, sowieckie łagry, po codzienne życie w okupowanej Warszawie. Książka autorstwa Jarosława Sokoła – scenarzysty popularnego serialu Czas Honoru, który zyskał ogromną popularność wśród widzów.

Bohater prozy Waldemara Bawołka ma pięćdziesiąt lat i zajmuje się trzema rzeczami: utrzymywaniem przy życiu starej matki, paleniem tanich papierosów i piciem tanich alkoholi oraz próbami przerobienia swojej przeszłości. Jego życie toczy się nie na zewnątrz, lecz w środku – w myślach meandrujących pomiędzy rytualnie powtarzanymi czynnościami a znanymi na pamięć rozmowami. „Echo słońca” to opowieść o „przeciętnych Polakach” podszyta nienazwaną tęsknotą i żalem za czymś, co nawet nie tyle minęło, ile nigdy się nie zdarzyło.

"Najnowsza powieść Krzysztofa Vargi to brawurowy pamflet na współczesność. Razem z głównym bohaterem, pięćdziesięcioletnim komiwojażerem, możemy popastwić się nad wszystkim, co na co dzień doprowadza nas do szału - pasażerami PKP, smrodem na klatce schodowej, szkoleniami integracyjnymi i modną młodzieżą w kawiarniach. Piotr sączy jad nienawiści i bezlitośnie obnaża słabostki i śmieszności współczesnego Polaka. Tworzy pełnokrwiste i przeraźliwie wierne portrety toksycznych rodziców, pazernej byłej żony, żałosnych nuworyszy, miłośników kebabów i korporacyjnych wymoczków. Przeszywające spojrzenie szydercy zdziera pancerz hipokryzji, który ma skrywać resztki godności i uchronić przed zranieniem. Wszyscy są niespełnieni, nieudolnie skrywający życiowe rozczarowania, zawistni i śmiertelnie przerażeni wizją samotności. Jest to obraz zniekształcony, karykaturalny i nieodparcie śmieszny. Trociny to prozatorski majstersztyk - znakomita, cyniczna i błyskotliwa rozrywka na najwyższym poziomie, nie tylko dla socjopatów. Ku przestrodze..."

Trzydziestoletnia Millie jest rozczarowana życiem i nudną codziennością. Wolny czas spędza, oglądając seriale i pijąc piwo, póki nie zaśnie na kanapie, by rano obudzić się w identycznej rzeczywistości. Nie lubi swojej najlepszej przyjaciółki i mimo upływu czasu wciąż nie może pogodzić się z rozstaniem z chłopakiem. Nie ma też wymarzonej pracy ani celu zawodowego, przez większość czasu chwyta się tymczasowych zajęć, których nienawidzi, ale wie, że musi się z czegoś utrzymać. Z letargu wyrywa ją mglista wizja awansu, która jednak jest równie iluzoryczna, co chwilowy przypływ motywacji do działania. Czarna satyra Butler, pełna cierpkiego, cynicznego humoru, to przede wszystkim ponury obraz sytuacji młodych ludzi na rynku pracy. Głowna bohaterka balansuje pomiędzy kreowanym przez media poczuciem, że każdy musi osiągnąć zawodowe spełnienie, a bardzo ograniczonymi możliwościami znalezienia pracy, która miałaby sens i gwarantowała stabilizację finansową. Butler nie daje czytelnikowi prostych odpowiedzi, ale pozwala na chwilę rozbawienia, współczucia dla samego siebie i refleksji nad amerykańską kulturą konsumencką.

Witaj w Antyświecie! Świat nie ma Julienowi Libératowi nic do zaoferowania. Dziewczyna go rzuciła, z Paryża wygnała go bieda, a jego kariera muzyczna szoruje po dnie. Zanim zupełnie się podda, postanawia stworzyć dzieło życia… ale najpierw loguje się do Antyświata. Musi odpocząć. W ten sposób na wirtualny świat przychodzi Vangel. Adrien Sterner oferuje światu wszystko. Dzieło jego życia, Antyświat, to pierwsza prawdziwa wirtualna rzeczywistość, zaprojektowane z diabelską precyzją i boskim rozmachem lustrzane odbicie Ziemi. Wystarczy założyć konto i zacząć od zera. A nad wszystkim czuwać będzie on: wizjoner, technokrata i pan cyfrowego stworzenia… Tylko co, jeśli wzniesiesz się tak wysoko, że staniesz w oko w oko z samym bogiem? * Antyświat ukazał się we Francji, gdy Nathan Devers miał zaledwie dwadzieścia cztery lata. Przebojem wdarł się na listy bestsellerów i od razu zdobył nominację do prestiżowej Nagrody Goncourtów. Powieść podbiła serca czytelników również poza Francją. Oto brawurowy miks prozy Michela Houellebecqa, Hevrégo Le Telliera i Black Mirror.

"Naszyjnik Królowej" jest jedną z najbardziej znanych powieści historycznych Aleksandra Dumasa. Jest to druga z czterech części należących do cyklu "Pamiętniki lekarza". Dumas akcję swojej książki przenosi na dwór Marii Antoniny i Ludwika XVI - niezwykle barwny i ciekawy, ale jednocześnie nie do końca świadomy nadchodzącego zagrożenia. Akcja powieści rozgrywa się w 1784 roku. Czytelnik może dać się porwać w nurt codziennych zabaw, balów, polowań i ekskluzywnych uczt. Arystokracja potrzebuje coraz to nowych rozrywek, które kosztują krocie, a obciążenia z tego tytułu dotykają paryski lud. Mało kto zauważa, iż taki styl życia dworu może doprowadzić do rychłej tragedii - życie w mieście staje się coraz bardziej niebezpieczne, a uciemiężony lud zaczyna publicznie wyrażać swoje niezadowolenie. Sytuacja staje się napięta, szczególnie kiedy pojawiają się głosy, iż Maria Antonina decyduje się na zakup naszyjnika za 1,5 miliona. "Naszyjnik Królowej" to powieść pełna nagłych zwrotów akcji. Aleksander Dumas w mistrzowski sposób stworzył niezapomniane dzieło, osadzając jego realia w czasach pełnych napięcia i niebezpieczeństw. Czytelnik znajdzie w powieści intrygi, historie miłosne i wiele sensacyjnych zdarzeń. Akcja rozgrywa się w czasach historycznych i nawiązuje do słynnej afery naszyjnikowej, która mocno wpłynęła na zaufanie do dworu królewskiego i stała się jedną z przyczyn francuskiej rewolucji.

Gorący lipiec 1789 roku w Paryżu. Król poluje, królowa przebiera w damach dworu. Groźne pomruki paryskiego ludu zamieniają się w złość i pragnienie zemsty. Paryż głoduje, choruje i umiera z wycieńczenia. Wreszcie, jak już nie ma nic do stracenia, jak odchodzą dzieci, wściekłość zrywa się z kajdan zasad i prawa. Bastylia legnie w gruzach, zawiśnie każdy, kto zdradza arystokratyczne pochodzenie. Pitoux ogląda to na własne oczy, widzi tragedię nędzy i widzi rodzącą się nienawiść, która prowadzi do straszliwej przemocy… czy zło da się usprawiedliwić, czy Pitoux może spokojnie patrzeć, jak wieszają ludzi, których znał… ale przecież jest po stronie ludu… Kolejna książka Aleksandra Dumas, od której nie można się oderwać. Tak plastycznie napisana, że widzimy te zdarzenia, prawdziwe przecież, wzdragamy się zbrodniami, przeżywamy emocje, czujemy Rewolucję, która na naszych oczach się odbywa.

Gratka dla fanów prozy Jane Austen. Od ponad dwustu lat powieści Jane Austen zdumiewają świeżością i ujmują wdziękiem oraz wnikliwością obserwacji, są znane i kochane przez czytelników na całym świecie, bez względu na płeć i wiek. Lady Susan, Sanditon, Watsonowie to trzy nowele, w których autorka z właściwym sobie kunsztem eksperymentuje z formą literacką, od powieści epistolarnej poprzez satyrę i melodramat do powieści społecznej. Lady Susan to powieść epistolarna, z listów bohaterów dowiadujemy się o najważniejszych wydarzeniach, a co więcej, patrzymy na nie przez różne pryzmaty. Bez wątpienia osobą najbardziej interesującą jest tytułowa lady Susan, bezwstydna intrygantka i uwodzicielka, która świeżo owdowiawszy, zaczyna cieszyć się życiem. Sanditon z kolei fascynująco ukazuje kwestie finansowe związane z projektem rozbudowy małej rybackiej osady w eleganckie i ekskluzywne uzdrowisko. Watsonowie zaś to powieść, która wersję dokończoną publikujemy po raz pierwszy w Polsce. Pierwsza jej część jest autorstwa Jane Austen, natomiast zakończenie napisała L. Oulton. Historia przedstawia dole i niedole nieposażnych panien na wydaniu, pokazuje niezbyt subtelne zabiegi dziewcząt i ich rodziców w celu zawarcia korzystnych małżeństw. Wszystkie trzy dzieła czyta się znakomicie, oddają zarówno niepowtarzalny klimat angielskiej prowincji z czasów pisarki, jak i stanowią wspaniały przekrój społeczno-obyczajowy tamtych czasów.

Trzynastoletnia Rose po śmierci ojca trafia do domu sędziwych ciotek. Dziewczynka sprawia wrażenie chorowitej i przygnębionej. Wszystko zmienia się, gdy z zamorskich podróży wraca jej wuj i opiekun prawny. Doktor Alec z miejsca zaczyna wprowadzać prostą, ale skuteczną terapię: dużo ruchu na świeżym powietrzu, zdrowe posiłki, pożyteczne zajęcia i towarzystwo rówieśników. W ciągu roku Rose ulega cudownej przemianie, w której ma również swój udział jej siedmiu wesołych i rozbrykanych kuzynów. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że mimo upływu niemal półtora wieku propozycje doktora Aleca byłyby znakomitym lekiem na wiele bolączek współczesnej młodzieży.

Dlaczego tyle trudu kosztuje nas dziękowanie tym, którym tak wiele zawdzięczamy? „Przytłaczająca, realistyczna Wdzięczność jest zaproszeniem dla czytelnika do podziękowania słowami i gestami, póki jeszcze nie jest na to za późno”. Le Journal de Québec Jérôme, trzydziestopięcioletni logopeda, mówi o sobie, że pracuje ze słowami i milczeniem. Z tajemnicami, wstydem, zwierzeniami, strachem przed śmiercią. Ale tym, co wciąż zdumiewa go najbardziej, jest długotrwałość cierpień z dzieciństwa. To właśnie to palące piętno wiąże ze sobą pracującego w domu opieki Jérôme’a, Michkę, starszą panią, jego podopieczną, która stopniowo traci zdolność posługiwania się słowami, i młodą Marie, bardzo bliską Michce kobietę. De Vigan, odkrywając niespiesznie relacje między tą trójką, snuje opowieść o tym, jak ważne jest, by na czas powiedzieć bliskim to, czego dotąd nie mieliśmy odwagi, i to, o czym wciąż mówiliśmy za mało. Delphine de Vigan kontynuuje podjęte w Lojalności rozważania na temat tego, co czyni nas ludźmi, odkrywając przed czytelnikami najróżniejsze odcienie wdzięczności.

Ironiczna i opowiedziana z humorem historia dwóch samotniczek, które niespodziewanie odnajdują coś, czego nie szukały – rodzinę. Vera ma pięć lat, kiedy w 1945 roku wraz z matką ucieka z Prus Wschodnich do Starego Kraju, w którym jest nazywana „polaczkowym dzieckiem”. Przez całe życie czuje się obco w wielkim zimnym domu, a mimo to nie potrafi go opuścić. Sześćdziesiąt lat później u jego drzwi staje nagle siostrzenica Very, Anne, która uciekła z synkiem z modnej hamburskiej dzielnicy Ottensen. Vera i Anne są sobie obce, lecz zarazem wiele je łączy.

"Wierny Rusłan" to poruszająca i jednocześnie skłaniająca do przemyśleń powieść. Należy ona do klasyki literatury łagrowej, ukazując dramat jej głównego bohatera, którym jest pies. Jego historia to spojrzenie na totalitaryzm za pomocą metafory. Obozy nieodłącznie kojarzą się ze strażnikami, którzy z pomocą psów pilnują więźniów i porządku. W jednym z nich swoje miejsce znalazł Rusłan, który w łagrze czuł się jak w raju. Miał tam dach nad głową, jedzenie, którego pozazdrościliby mu sami więźniowie, oraz cel - służbę u boku swego pana. Kiedy obóz zostaje zlikwidowany, a psy wartownicze wypędzone, przed Rusłanem rysuje się wizja niepewnej przyszłości. Ostatecznie zostaje porzucony nawet przez swojego pana i musi zacząć radzić sobie zupełnie sam. Wspomnienia lepszej przeszłości, tresura i poczucie obowiązku odcisnęły na Rusłanie swoje piętno. Przywiązany do obozu przebywa w jego okolicy i stara się zorganizować sobie łagrowe życie. Zaczyna poszukiwać więźniów, których mógłby nadzorować. Nie ustaje w tym wysiłku i każdego dnia niezależnie od warunków z determinacją spełnia swój obowiązek. Powieść jest tragiczną satyrą, która za pomocą metafory przedstawia losy jednostki w systemie totalitarnym. Gieorgij Władimow stworzył obraz kogoś, kto jest przywiązany do władzy, którą zdobył i którą również utracił, nie mogąc przy tym dostosować się do nowej rzeczywistości. Książka po raz pierwszy wydana została w 1975 roku w ówczesnej RFN. W Rosji ukazała się oficjalnie dopiero w 1989 roku, kiedy komunizm chylił się ku upadkowi. Gieorgij Władimow napisał też takie książki, jak "Niech się pan nie przejmuje, maestro" czy "Generał i jego armia".

Przypadek nieudanego małżeństwa, przedstawiony w interesującej korespondencji. Czy po latach da się wystawić diagnozę związkowi, który okazał się katastrofą? "Czarna skrzynka" to poruszająca powieść, wywołująca emocje i mówiąca o zawiłościach życia codziennego. Któregoś dnia, po tym, jak minęło już siedem lat od rozwodu, Ilana postanawia napisać list do byłego męża. Mężczyzna jest znanym na całym świecie wykładowcą, specjalizującym się w kwestii fanatyzmu Aleksandra Gideona. Ilana zwraca się do niego z prośbą o pomoc, ponieważ nie radzi sobie z ich synem, Boazem, który sprawia coraz więcej kłopotów. Byłe małżeństwo rozpoczyna regularną wymianę listów. Po drodze do korespondencji dołączają się też inne osoby z ich otoczenia: aktualny mąż Ilany o bardzo poważnym podejściu do wiary, jej siostra, a także prawnik Aleks i Boaz. Tymczasem Ilana i jej były mąż próbują dojść do tego, co było przyczyną upadku ich małżeństwa.

Autobiograficzna powieść o rodzinie i przyjaźni, seksie, miłości. Impulsem do powstania Opowieści wtajemniczanego była śmierć Christophera Hitchensa, najbliższego przyjaciela Martina Amisa. To właśnie ich głęboka i wieloletnia relacja jest główną osią opisanych w tej książce historii – od wspólnej pracy zawodowej, pełnej recenzji nie tylko książek, miejsc i idei, ale też najświeższych plotek ze świata literatury, po meandry życia prywatnego i podboje miłosne (w tym ponętnie amoralną Phoebe Phelps, wobec której Amis żywił niezdrową obsesję). Na kartach tej niezwykłej książki pojawiają się też inne, silne postacie, które współzawodniczą o wpływy na życie autora – Kingsley Amis, Iris Murdoch, Elizabeth Jane Howard, Saul Bellow czy też jego niedościgniony wzór, i wymykający się wszelkim etykietom Philip Larkin. Poszukując własnej drogi, Amis zmaga się – z czułością i humorem – z najtrudniejszymi pytaniami: jak żyć, jak opłakiwać zmarłych i jak umierać. Próbując na nie odpowiedzieć, przywołuje nie tylko swoje prywatne doświadczenia, ale i historię najnowszą z jej najpotworniejszymi zdarzeniami i stara się dociec, w jaki sposób to wszystko nauczyło go pisać. Owocem tych rozważań jest najintymniejsze dzieło Amisa, list miłosny, w którym otwiera się na czytelników, prezentując panoramę swego niezwykłego świata.

"Stroiciel" to zaskakująca historia nieznanego świata, opowiadana w liryczny, wręcz oniryczny sposób. Bestsellerowe dzieło Daniela Masona. Jest rok 1986, Ministerstwo Wojny nawiązuje kontakt z szanowanym stroicielem fortepianów z Londynu - Edgarem Drakiem. Okazuje się, że umiejętności znanego eksperta od instrumentów marki Erard są potrzebne w odległej Birmie. Pełen wątpliwości bohater za namową żony postanawia odbyć wielomiesięczną podróż do Azji Południowo-Wschodniej. Prawdziwym zleceniodawcą Drake'a okazuje się równie charyzmatyczny, co ekscentryczny major, Anthony J. Carroll. Major to głośna postać, której poczynania wśród ludzi z dżungli obrosły legendą. Zażyczył on sobie najpierw sprowadzenia fortepianu Erard, a następnie stroiciela. Edgar Drake wykorzystuje czas spędzony w podróży na poznanie ludzi, religii i tradycji Birmy, a wiedzę czerpie z licznych opracowań Carrolla. Z czasem nabiera do majora coraz większego szacunku, nie może się też doczekać spotkania. Na miejscu stroiciel chłonie lokalną atmosferę. Coraz częściej rozważa pozostanie w Birmie, szczególnie że jego uwagę przykuwa Khin Myo, żona majora. Daniel Mason jest amerykańskim pisarzem, psychiatrą oraz wykładowcą literatury na Uniwersytecie Stanfordzkim. To autor takich bestsellerów, jak "Zimowy żołnierz" oraz "A Far Country". Pomysł na "Stroiciela" narodził się podczas pobytu na granicy między Tajlandią i Birmą, gdzie prowadził badania nad malarią. W powieści wyczuwalna jest inspiracja "Jądrem ciemności" Josepha Conrada, a realistycznych opisów Birmy nie powstydziłby się Heinrich Harrer ("Siedem lat w Tybecie").

Książka "Lalki z getta" autorstwa Evy Weaver jest poruszającą serce wizją wojny z perspektywy dziecka i jego prześladowcy. Dzieło to stanowi wnikliwe studium ludzkiej odwagi, a także siły przebaczenia. Żydowski chłopiec o imieniu Mika wraz z początkiem wojny dziedziczy po dziadku płaszcz. Pozornie zwykły element garderoby skrywa w sobie cenny skarb. W jego licznych kieszeniach ukryta jest bogata kolekcja pacynek. Urocze lalki przynajmniej na chwilę pozwalają dziecku zapomnieć o okrutnych i brutalnych obrazach wojny. Niemiecki żołnierz odkrywa talent chłopca i zmusza go do podwójnego życia, które stanie się walką o przetrwanie i honor. Błyskotliwy Mika odnajduje jednak inne zastosowania lalkarskiego talentu i sekretnych kieszeni płaszcza. Eva Weaver ukazuje również drugie oblicze wojny, widzianej z perspektywy Maxa - niemieckiego żołnierza, który ostatecznie trafia do syberyjskiego gułagu. Jedna z pacynek staje się łącznikiem pomiędzy żydowskim chłopcem a hitlerowskim oprawcą. Przekazywana z pokolenia na pokolenie laleczka jest symbolem okrucieństwa i trudnego dziedzictwa wojny.

Astronom, lekarz, prawnik, polityk, ekonomista, matematyk, geograf, tłumacz, historyk, filozof. Żył w czasach granicznych, w okresie wielkich przemian ideowych, społecznych i politycznych, między polskim średniowieczem a renesansem, gdy astronomia przenikała się z astrologią. Astrologiczna Ryba. Ów znak zodiakalny symbolizuje zniszczenie i odrodzenie oraz intelektualną iluminację. Taki też był żywot Kopernika, rozdarty między rozlicznymi obowiązkami a pasją, której oddawał się w samotności, kładąc podwaliny pod nowoczesną naukę. Wstrzymał Słońce, ruszył Ziemię nie krzykiem i autoreklamą, tylko zgodnie z naturą Ryb – wytrwałością i siłą spokoju.

Oto prawdziwy klasyk literatury obyczajowej z erosem w tle. Na początku XX wieku książką "Kochanek lady Chatterley" zaczytywały się po kryjomu nawet te najbardziej pruderyjne panie. Kiedyś szokowała, dzisiaj trafia do rąk spragnionych wrażeń czytelniczek w zupełnie nowym wydaniu. Oś fabuły toczy się wokół rodziny Konstancji Chatterley. Jej małżonek został poważnie ranny podczas działań wojennych i nie jest już w stanie sprostać jej potrzebom. Dla dobra żony decyduje się zezwolić jej na poszukanie innego mężczyzny. Konstancja poznaje wkrótce gajowego Oliwiera Parkina, a sytuacja wymyka się spod kontroli, gdy zachodzi z nim w ciążę... Nic dziwnego, że książka ta wywołała spory obyczajowy szok zaraz po I wojnie światowej. D.H. Lawrence nie wahał się przed pokazaniem bardzo fizycznej strony miłości kobiety i mężczyzny, co było nie lada wyzwaniem dla czytelników w 1928 roku (pierwsze wydanie powieści). A należy pamiętać, że nieocenzurowana wersja, którą dzisiaj dostają do rąk czytelnicy, ukazała się oficjalnie dopiero w epoce "wolnej miłości", czyli w latach 60. XX wieku. Problematyczne było już samo zarysowanie na kartach książki romansu angielskiej damy z dobrego domu z prostym leśniczym, nie wspominając już o przedstawionym z najmniejszymi szczegółami orgazmem. Klasyka gatunku!