Nawet nie zauważysz

Ciekawe zagadki, trochę prostych obliczeń i mnóstwo niespodzianek – wszystko to znajdziemy w najnowszej książce Iana Stewarta, w której powraca do fascynującego problemu niepewności w nauce i sposobów radzenia sobie z tym, co nieprzewidywalne. "Czy kości grają rolę Boga?" to niezwykła podróż od rachunku prawdopodobieństwa, teorii chaosu, aż po zadziwiający świat mechaniki kwantowej, lektura pełna intelektualnych przygód, wspaniała opowieść przesycona tak cenionym przez czytelników na całym świecie charakterystycznym stylem Iana Stewarta. Znajdziemy tu nieoczekiwane zwroty akcji, gwałtowne skoki naprzód, ślepe uliczki nauki i matematyczne idee, które okazały się fałszywymi tropami, a także perły geniuszu, które przez lata pozostawały niezauważone, zanim ktokolwiek docenił ich doniosłe znaczenie. Dziś mamy świadomość, iż niepewność przyjmuje wiele różnych form, ale każda z nich jest do pewnego stopnia zrozumiała. Potrafimy przewidywać przyszłość o wiele lepiej niż dawniej. Jednak niepewność wciąż pozostaje jedną z najbardziej tajemniczych i fascynujących właściwości naszego Wszechświata.

"Ratowałam od zagłady. Wspomnienia Irene Gut-Opdyke" to opowieść o siedemnastoletniej uczennicy szkoły pielęgniarskiej w Radomiu. Wybuch wojny zmusił młodą dziewczynę do rezygnacji z wielu ważnych dla niej wówczas spraw. Stała się bohaterką, jednak przez cały czas trwania wojny, los jej nie oszczędzał. Irenę spotkało wiele cierpienia i poniżeń. Jednak te wszystkie przykre doświadczenia sprawiły, że dziewczyna znalazła w sobie potężną siłę, która pozwoliła jej przetrwać i nieść ratunek innym. Irene zaangażowała się w konspirację. Swoje niemieckie w brzmieniu nazwisko wykorzystała, by ratować Żydów. Na każdym kroku ryzykując własnym życiem - pomagała ludziom w uciecze z getta. Ukrywała ich w lesie oraz w piwnicy majora SS, u którego pracowała w roli gosposi. Nie kierowała się nienawiścią, lecz miłością. Jej czyny są najwyraźniejszym przykładem potwierdzającym tezę, że zło można pokonać, czyniąc dobro. Po wojnie Irene wyjechała do USA. Przez wiele lat milczała na temat tych dramatycznych wydarzeń. Do spisania wspomnień skłoniły ją teorie, które zaprzeczały istnieniu Holocaustu i obozów koncentracyjnych. Książka ze wspomnieniami Irene Gut-Opdyke to niezwykle wstrząsające świadectwo heroizmu młodej, polskiej dziewczyny. Jej działania były największym buntem wobec zła, jakiego doświadczył świat i krzywdy innych ludzi. Publikacja książki odbiła się szerokim echem, a na jej podstawie w Nowym Jorku powstała sztuka teatralna.

Po międzynarodowym sukcesie Trylogii Zła komisarz Balistreri powraca w thrillerze wciągającym czytelnika w zapierający dech w piersiach wir suspensu. Rzym 2001 roku. Dwie pary, amerykański profesor włoskiego pochodzenia Victor Bonocore i jego żona Nicole Steele, prokurator Bianca Begnini i jej mąż Nanni Annibaldi. Dwa małżeństwa jak wiele innych, czasem szczęśliwe, czasem mniej. Między nimi niebezpieczna dwudziestolatka, Scarlett Steele. Wokół roztacza się półświatek Głuchoniemego i Dziurkacza, ustawianie zamówień publicznych, hazard, lichwa i okrutna śmierć dziewczyny, Donatelli. Wszystko wygląda na kolejny akt przemocy wobec kobiet, morderca zostaje szybko wykryty i sprawiedliwości staje się zadość. A może nie? Kiedy ginie kolejna osoba, Michele Balistreri, naczelnik sekcji zabójstw wydziału kryminalnego prowadzi śledztwo wspólnie z prokurator Biancą Begnini. Oboje tworzą mieszankę wybuchową, sposób prowadzenia śledztwa gwałci wszelkie reguły prawa, a jego wynik to kompletna klęska. Aresztowanie podejrzanych wywołuje międzynarodowy kryzys dyplomatyczny. Wszystko źle się kończy. Po dziesięciu latach nieoczekiwane spotkanie popycha Balistreriego do ponownego zajęcia się sprawą, w której nie znaleziono winnych. A skoro nie jest za późno na sprawiedliwość, może nie jest też za późno na miłość i życie? A może szansa ostatecznie przepadła. „Balistreri jest jednym z najbardziej udanych bohaterów współczesnego kryminału”. The Independent

Najnowsza powieść autorki takich książek jak „Córka rabina” czy „Szczęściarze”. Antonina Wilkońska, siostra Paderewskiego, snuje opowieść o bracie, rodzinnych tajemnicach, romansach, sprawach szlachetnych i wstydliwych, a także wydarzeniach historycznych istotnych dla losów Polski i świata. Jakie szanse na realizację planów i marzeń miała kobieta, której brat stał się światowym gigantem? Jak rodzinne relacje wpłynęły na jej życie i wybory, do których została zmuszona? Agnieszka Lis kolejny raz udowadnia, że tworzy opowieści pełne emocji, ze skomplikowanymi, wielowymiarowymi bohaterami, obok których nie da się przejść obojętnie. W tej powieści przede wszystkim kreuje postać inteligentnej damy, zdolnej, błyskotliwej, dla której kluczowe jest pytanie… „Gdybym nie była kobietą – czy byłabym gdzie indziej?”

Przypadkowe spotkanie dwojga ludzi doprowadza do pełnego namiętności związku. Co jeśli to wszystko to tylko pozory, a ich relacja wcale nie jest taka idealna? Pål przeżył wiele rozczarowań w swoim życiu. Po latach pełnych mroku i cierpienia czuje, że jest w stanie znowu kogoś pokochać. Zaczyna pracę jako bileter przy bramkach wejściowych sztokholmskiego metra. Pewnego dnia w końcu poznaje, jak mu się wydaje, odpowiednią kobietę. Iris, z zawodu graficzka, nie ma stałego miejsca pracy. Zlecenia dobiera sobie sama, a na ich wykonanie przeznacza odpowiadającą jej ilość czasu. Ona również sporo przeszła, a każdy z dawnych problemów wydaje się być głęboko zakorzeniony w umyśle kobiety. Iris ma jednak dosyć samotności i wie, że zasługuje na miłość. Pragnie jedynie zrozumienia od partnera, który pokocha każdą jej wadę i będzie przy niej czy to na dobre czy złe. Gdy bohaterowie się poznają, uczucie pojawia się niemalże natychmiastowo. Pål wydaje się ucieleśnieniem marzeń Iris. Kobieta czuje, jakby znali się od zawsze, a mężczyzna za każdym razem wie, o czym ona myśli i czego w danym momencie pragnie. Para zaczyna spędzać razem tak dużo czasu, że aż ich znajomi zaczynają się niepokoić. Iris i Pålowi to jednak zupełnie nie przeszkadza, co więcej, zakochana dziewczyna zdaje się nie widzieć świata poza ukochanym. W końcu jej nowy facet to prawdziwy ideał, który darzy ją szczerym uczuciem, prawda? "Tylko ty" to swoista hybryda gatunkowa thrillera i dramatu, gdzie naprzemiennie śledzimy wydarzenia z perspektywy obu bohaterów. Ninni Schulman przedstawia czytelnikowi studium związku pary samotników, którzy wydają się być dla siebie stworzeni, jednocześnie co rusz wysyłając mu sygnały burzące ten obraz. Autorka stworzyła powieść nieoczywistą, wciągającą i skonstruowaną jak najlepsze kryminalne układanki. To książka, w której emocje bohaterów niebezpiecznie buzują, a my nie mamy pojęcia, kiedy w końcu wybuchną.

Artemis Greaves, zmuszona życiowymi okolicznościami, pełni funkcję damy do towarzystwa swej niezbyt rozsądnej, lecz zamożnej kuzynki Penelope. Towarzyszy jej podczas wieczornej eskapady do owianej złą sławą dzielnicy Londynu, gdzie zostają zaatakowane przez rzezimieszków. Z opresji ratuje je tajemniczy mężczyzna w masce arlekina. Wkrótce Artemis nabiera poważnych podejrzeń, iż był to książę Wakefield, poważny arystokrata, który zamierza się starać o rękę jej kuzynki. Szantażuje tym odkryciem księcia i żąda, by użył swych wpływów dla ratowania jej brata oskarżanego o morderstwo. Książę tymczasem nie może się oprzeć narastającej fascynacji inteligentną i piękną Artemis.

Iwona Banach kolejny raz rozbawi czytelników do łez! Dwie grupy łowców duchów dostają zlecenie certyfikacji ducha w hotelu Astoria w Borkowie Pokutnym. Duch od jakiegoś czasu tam się ujawnia i właściciel ma do wyboru: albo się go bać, albo, co go kusi najbardziej? na tym duchu zarobić. Bo najlepszy hotel, to nawiedzony hotel. Certyfikowany duch byłby niezłym magnesem, gdy w okolicy nie ma nic i ludzie nie mają po co przyjeżdżać. Każda z grup inaczej podchodzi do sprawy. Jedni chcą dzięki temu wepchnąć się na celebryckie ścianki, drudzy chcą naukowo udowodnić istnienie zaświatów? Duchy bywają pomocne, można je nieźle wykorzystać. No chyba, że istnieją naprawdę?

Korzystanie z chirurgii plastycznej jest już tak powszechne, że nikt się nie zastanawia, czy dana osoba wcześniej wyglądała inaczej. Jak jednak narodziła się ta dziedzina medycyny? Biografia "Facemaker. Historia człowieka, który stworzył chirurgię plastyczną" to znakomita biografia opisująca narodziny chirurgii plastycznej i jej twórcę Harolda Gilliesa. Autorka Lindsey Fitzharris w swojej książce w bardzo ciekawy i poruszający sposób opowiada o tym, jak narodził się dział medycyny plastycznej i kto był jej prekursorem. Pierwsza wojna światowa okazała się drastyczna i pochłonęła miliony żyć. Broń użyta podczas tej wojny zebrała niszczycielskie żniwo, a miotacze ognia, gazy bojowe czy bagnety powodowały rany, które nawet po zagojeniu wyglądały potwornie. Żołnierze, którzy wrócili do domu, często byli okaleczeni, a ich twarze budziły odrazę. Żony nie chciały patrzeć na swoich mężów, odchodziły od nich, a dzieciaki spoglądały na ojców ze strachem. Pomoc okazał im lekarz pochodzący z Nowej Zelandii - Harold Gillies, który został pionierem medycyny plastycznej.