Blask

Uderzający i zaskakujący debiut. Nowy, pełen radości i ironii głos w świecie literatury — „Ten dziwny wiek” Kiley Reid to książka, którą czyta się na raz: otwierająca oczy opowieść o przynależności, kolorze skóry i przywilejach. Historia młodej, czarnej opiekunki do dzieci, jej pracodawczyni o nazbyt dobrych intencjach oraz zaskakującego spotkania, które może zniszczyć kruchy zamek zbudowany na uśmiechach i miłych gestach. Alix Chamberlain to kobieta, która dostaje to, czego chce. Zarabia na życie dzięki wielkiej marce zbudowanej na swojej pewności siebie i pokazuje innym kobietom, jak robić to samo. Jest zszokowana, gdy pewnego wieczoru opiekunka Emira Tucker, którą poprosiła o pilne zajęcie się dzieckiem, staje się ofiarą okropnych pomówień. Ochroniarz ekskluzywnego supermarketu, widząc młodą, czarną kobietę z białym dzieckiem, oskarża Emirę o porwanie dwuletniej Briar. Zbiera się mały tłum, jeden z klientów sklepu wszystko filmuje. Emira jest wściekła i upokorzona. Za to Alix postanawia wszystko naprawić. Emira nie wie, dokąd zmierza w życiu, jest spłukana i nieufna wobec chęci pomocy Alix. W wieku dwudziestu pięciu lat traci ubezpieczenie zdrowotne i nie ma pojęcia, co zrobić dalej. Kiedy nagranie Emiry przywołuje kogoś z przeszłości Alix, obie kobiety trafiają na kolizyjny kurs, który zmieni wszystko, co wiedzą o swoim wnętrzu i o sobie nawzajem. Z wielką empatią i przeszywającym komentarzem społecznym „Ten dziwny wiek” bada lepkość relacji transakcyjnych, pokazuje, co to znaczy tworzyć rodzinę, a także przedstawia skomplikowaną rzeczywistość bycia dorosłym. To debiut na nasze czasy!

A jak brzmi Twoja ulubiona kolęda? Hania nie wie, jakim cudem dała się wmanewrować w wieczorne kolędowanie połączone ze zbieraniem datków. W jednej chwili podawała herbatę wiecznie niezadowolonej teściowej, a w drugiej była osiołkiem nucącym pastorałki. Gdyby tylko lubiła śpiewać. Albo chociaż umiała... Przemierzając zasypane śniegiem miasteczko, szybko jednak pojmuje, że w kolędowaniu najważniejsze wcale nie są czysty głos czy idealna znajomość tekstu. Liczą się obecność i niespieszne rozmowy z drugim człowiekiem. Każdy dom i każda rodzina kryją swoje niepowtarzalne historie Wystarczy tylko znaleźć czas i dobrze się wsłuchać, żeby je poznać.

Astronom, lekarz, prawnik, polityk, ekonomista, matematyk, geograf, tłumacz, historyk, filozof. Żył w czasach granicznych, w okresie wielkich przemian ideowych, społecznych i politycznych, między polskim średniowieczem a renesansem, gdy astronomia przenikała się z astrologią. Astrologiczna Ryba. Ów znak zodiakalny symbolizuje zniszczenie i odrodzenie oraz intelektualną iluminację. Taki też był żywot Kopernika, rozdarty między rozlicznymi obowiązkami a pasją, której oddawał się w samotności, kładąc podwaliny pod nowoczesną naukę. Wstrzymał Słońce, ruszył Ziemię nie krzykiem i autoreklamą, tylko zgodnie z naturą Ryb – wytrwałością i siłą spokoju.

Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, wielokrotnie nagradzana powieść, która porusza równie mocno, jak Chłopiec w pasiastej piżamie i Złodziejka książek. Hanna Śliwka jest u progu czternastych urodzin, kiedy niemiecka armia przekracza granicę okupowanej przez Sowietów Ukrainy. Za nią wkracza Gestapo, mające jasno określony cel – „uwolnić od Żydów” sztetl, w którym mieszka dziewczyna. Przed nastaniem niemieckiej okupacji Hanna wraz z młodszym rodzeństwem spędzała czas na zgłębianiu sekretów rodzinnej wsi Kwasowa, podziwianiu rysunków przystojnego Leona Stadnicka i pomocy sąsiadom w farbowaniu ozdobnych pisanek. Teraz jednak, razem z Leonem i rodziną, muszą uciekać ze sztetla. Znajdują schronienie w mrocznych jaskiniach pod falującymi łąkami, gdzie podobno zamieszkują złe duchy. Podczas gdy na powierzchni z rąk nazistów giną ludzie, oni walczą pod ziemią z chorobami i głodem. Kiedy ojciec Hanny nagle znika, to właśnie na nią spada zadanie jego odnalezienia i odpowiedzialność za utrzymanie rodziny i przyjaciół przy życiu. Tak naprawdę mam na imię Hanna to subtelna powieść, w której wojna widziana jest oczyma dziecka. Skierowana zarówno dla starszego, jak i młodszego czytelnika, sławi podtrzymywanie rodzinnych więzi, piękno pomocnej dłoni i nieustępliwość ludzkiego ducha nawet w najtrudniejszych czasach.

Wciągająca powieść, która niejednokrotnie udowodni, jak przewrotne może być życie. Zobacz, jaki scenariusz przewidziało dla Renaty i Ewy. "Bez planu B" to literatura obyczajowa, opisująca codzienne życie dwóch kobiet. Pierwsza z nich, Renata, może się pochwalić wyjątkową, kochającą rodziną. Mimo wszystko, wciąż brakuje jej popularności, stara się więc zwracać uwagę w towarzystwie i wykazywać się w pracy. Druga, Ewa, mieszka sama i wszystko poświęca korporacyjnej karierze. Nie zastanawia się nad możliwością założenia rodziny, bo zwyczajnie jest na to zbyt zajęta, nie przyjaźni się z nikim ani nie wikła w żadne romanse. Ma swoje cele i to je stara się realizować, bez względu na wszystko. Nagle w firmie, dla której pracują obie kobiety, zmienia się kierownictwo. Od tego czasu diametralnie zmienia się panująca tam atmosfera. Ewa i Renata zrywają nić porozumienia i zaczynają ostrą rywalizację. Do czego doprowadzą nagłe zmiany? I co sprawi, że życie ich obu zatrzęsie się w posadach?

Czy można zakochać się po raz drugi… w tej samej osobie? Marta i Paweł są małżeństwem z kilkuletnim stażem, ale przechodzą kryzys. Brakuje między nimi żaru i pasji, które rozpalały ich na początku wspólnej drogi. Każda próba zażegnania nieporozumień tylko pogarsza sytuację. Niespodziewanie w ich świat wkracza siedmioletnia Blanka, nieco pogubiona córka kuzynki Marty. Rodzice dziewczynki są w trakcie rozwodu, a jej samej trudno się odnaleźć w nowej sytuacji. Nietypowe zadania, z którymi musi się zmierzyć młode małżeństwo, szczególnie przytłaczają Pawła. Mimo początkowych obaw szybko przekonuje się jednak do rezolutnej dziewczynki. Razem z Martą starają się sprostać tej niecodziennej sytuacji bycia rodzicami na pełen etat. Czy wyzwania, przed którymi stanęli Marta i Paweł, są w stanie uzdrowić ich związek? Czy niczym wiosenny promień słońca stopią śnieg, by w ich małżeństwie znowu zagościła wiosna? Natalia Sońska w ciepłej, pełnej emocji historii o tym, co w życiu ważne i o czym nie można zapominać w codziennym biegu i pogoni za sukcesem.

"Andreowia" to pełne ironii rozliczenie z polską rzeczywistością przełomu wieków. Najnowsza powieść Beaty Chomątowskiej jest niczym szopka krakowska pełna nietuzinkowych postaci. Kim jest Andrzej? To mężczyzna przed pięćdziesiątką, zodiakalny skorpion, syn słynnego krakowskiego medium i tajemniczego ojca. Andrzej jest wnukiem pierwszej w Krakowie tramwajarki i wielkiego Redaktora. Sam stał się również legendą dziennikarstwa, podporą pewnej zacnej redakcji. Dzisiaj dokonuje rozliczenia z samym sobą, ze swoim życiem i oczywiście z przeszłością swojej rodziny, bo od niej (często niestety) trudno się uwolnić. Jego przenikliwa, pełna ironii (i autoironii) opowieść składa się na obraz polskiej rzeczywistości końca XX i początku XXI wieku. "Andreowia" to jednak książka, którą czytać można także i na innych poziomach. Mamy tu istną szopkę krakowską z plejadą niezapomnianych postaci. Niektóre z nich po bliższym poznaniu okazują się dziwnie wręcz znajome... Jest to rzecz jasna powieść o kryzysie wieku średniego, o potrzebie rewizji własnego życia i samego siebie, ale przy tym taka powieść, którą czyta się zadziwiająco lekko i z ogromną dozą przyjemności. Beata Chomątowska pokusiła się zawrzeć w swej książce intrygującą, metatekstową grę, a to za sprawą fragmentarycznej konstrukcji i elementom groteski. Nietuzinkowe postaci bohaterów, spostrzeżenia przeczulonego na własnym punkcie Andrzeja to jedne z tych walorów powieści, które gwarantują jej wyjątkowy charakter. Beata Chomątowska jest pisarką, dziennikarką i działaczką społeczną. Urodziła się w Krakowie w roku 1976. Jest absolwentką Uniwersytetu Ekonomicznego w Krakowie i Hogeschool Brabant w Bredzie. Doświadczenia z pobytu w Holandii zawarła w książce "Prawdziwych przyjaciół poznaje się w Bredzie". Jako dziennikarka publikowała na łamach "Pulsu Biznesu", "Rzeczpospolitej" i "Dziennika Polskiego" wydawanego w Krakowie. Współpracuje obecnie z "Tygodnikiem Powszechnym" i "Gazetą Stołeczną". Jej książka pod tytułem "Stacja Muranów" była nominowana do Nagrody Literackiej m.st. Warszawy w kategorii edycja warszawska. Książka "Betonia. Dom dla każdego" otrzymała nominację do Nagrody Literackiej Gdynia w kategorii esej.

Powojenna atmosfera, która wnika w portowe miasteczko, gdzie lęk o przyszłość towarzyszy każdemu mieszkańcowi. Nowa władza ma zamiar zabrać wszystkie własności prywatne, co sprawia, że ludzie nie są pewni, czy posiadają już cokolwiek. W tym wszystkim poznajemy dwoje bohaterów, których rywalizacja jest równie silna, co łącząca ich miłość. Jak potoczą się ich losy? Wszystko to odkryjesz w książce "Siedem dalekich rejsów". Darłowo jest niewielkim miasteczkiem portowym, które jest piękne, choć niepozbawione powojennych szkód. Piękno to jest również z lekka zniwelowane przez nastrój panujący w mieścinie. Każdy boi się teraz o swoją przyszłość, bo choć naglące zagrożenie minęło, pojawiło się też kolejne, które powoli zabiera wszystkie dobra materialne. Poznajemy tutaj dwie osoby, które są zainteresowane tym samym zaginionym dziełem sztuki - tryptykiem Eryka Pomorskiego. Ona jest historykiem sztuki z Warszawy, a on nieznajomym bez imienia, którego zwą Nowakiem. Dziennikarza do Darłowa zaprowadziła myśl o ucieczce z komunistycznego kraju, z którego pragnie wywieźć również słynne dzieło sztuki. Spotkanie obojga sprawia, że choć ze sobą rywalizują, łączą się również w bardzo intymny sposób.