Związek partnerski. Rozmowy o Polsce

"Porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym" autorstwa Roz Chast to niezwykła, a przy tym szczera historia, zdolna poruszyć każdego z nas. Opowiada o sprawach bliskich każdemu człowiekowi. Jest boleśnie rzeczywista, ponieważ wydarzyła się naprawdę. Autorka na stronach komiksu zawarła własne doświadczenia z okresu opieki nad rodzicami, nadając im dowcipny, choć gorzki charakter i wzbogacając je oryginalną kreską. Obowiązkowa pozycja dla każdego czytelnika, który ceni autentyczność w literaturze. Po 10 latach nieobecności w domu rodzinnym Roz, główna bohaterka książki "Porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym", odwiedza swoich rodziców. Podczas wizyty staje przed trudnym i nieoczekiwanym wyzwaniem. Musi zmierzyć się z niewygodną prawdą dotyczącą czegoś, czego do tej pory wcale się nie spodziewała: starzenia się matki i ojca, których zapamiętała jako dziarskich ludzi w sile wieku oraz ich przemiany w coraz mniej samodzielnych, marudnych staruszków borykających się z wieloma dolegliwościami. Sytuacja jest skomplikowana, ponieważ oni sami wydają się tego nie zauważać, cały czas unikając rozmowy na ten temat. Czytelnik jest świadkiem wielu trudnych momentów i przeszkód stawianych przed bohaterami przez los w ich codzienności. Relacje Roz z rodzicami również nie należą do najprostszych. Jest ona ich jedynym dzieckiem, urodzonym w późnym wieku. Porozumienie utrudniają też ich traumatyczne doświadczenia z młodości, takie jak II wojna światowa. Próby odnalezienia się nieco zagubionych bohaterów w nowej rzeczywistości są sportretowane bardzo wiernie, pomimo poruszania wielu trudnych tematów, takich jak starość czy śmierć, komiks cały czas utrzymuje lekki, niepozbawiony humoru ton. Autorka na własnym przykładzie pokazuje, jakie zmiany mogą zajść w ludziach pod wpływem pewnych sytuacji - zarówno w starzejących się rodzicach, jak i dzieciach, które przejmują ich dotychczasową rolę opiekunów. Uświadamia, że prędzej czy później większość z nas będzie musiała zmierzyć się z czymś podobnym. Roz Chast jest uznaną rysowniczką. Pracuje dla "New Yorkera", na łamach którego opublikowała ponad 1000 ilustracji. Jest autorką wielu komiksów dla dorosłych, a za "Porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym" została nagrodzona prestiżową nagrodą National Book Critics Circle Award.

Książka "Rok 1984" George'a Orwella jest jednym z najpopularniejszych dzieł literackich na świecie. Wraca do dyskusji publicznej za każdym razem, kiedy dzieje się coś niepokojącego, co zaburza naturalny porządek zwykłych obywateli, i skłania do refleksji. Publikacja "Ministerstwo prawdy. Biografia roku 1984 Orwella" jest próbą wyjaśnienia, dlaczego ta książka w ogóle powstała i jakie niesie ze sobą przesłanie w oczach autora. George Orwell stworzył arcydzieło inspirowane swoimi własnymi doświadczeniami i tym, jak widział przyszłość ustrojów totalitarnych. Dorian Lynskey zagłębia się w historię powstawania książki "Rok 1984" i stara się dociec, co tak naprawdę skłoniło autora do stworzenia jej ponad 70 lat temu. Przygląda się jego życiu, dogłębnie analizuje jego przekonania i światopogląd, skupia się na jego doświadczeniach z totalitaryzmami i aktami przemocy, których był świadkiem. Porusza też kwestię tego, dlaczego książka ta tak mocno wpłynęła na czytelnika i nadal to robi. Pozycja "Ministerstwo prawdy. Biografia roku 1984 Orwella" skupia się na przedstawieniu pełnego kontekstu, w jakim powinno odczytywać się ponadczasowe dzieło Orwella, oraz tego, jak stało się pozycją, do której odwołuje się tysiące ludzi, kiedy widzą zmiany zachodzące w ich krajach.

"Nagła zmiana planu" to udany pisarski debiut Eweliny Miśkiewicz, po który powinny sięgnąć panie borykające się z nasilającą się rutyną, która wkrada się w związek i codzienne relacje. Po co? Aby uniknąć sytuacji, której doświadczyła bohaterka, bądź aby łatwiej zacząć nowy etap życia po rozstaniu z dotychczasowym partnerem. 35-letnią Lenę, główną bohaterkę, poznajemy w momencie, gdy całe jej życie wali się w gruzy. Po kilku latach małżeństwa jej mąż Paweł postanawia odejść i od nowa ułożyć sobie życie z kimś innym. Główna bohaterka jest załamana, ale powoli przyzwyczaja się do nowej sytuacji i życia w pojedynkę. Brak partnera to nie jedyny problem. Dochodzą do tego brak środków do życia oraz przedłużające się trudności ze znalezieniem pracy. Dodatkowo matka staje się nadmiernie obecna w życiu swojej córki, próbując zająć się jej życiem uczuciowym, co szybko staje się uciążliwe. W tej sytuacji jednak kobieta nie jest pozostawiona sama sobie, gdyż na szczęście może liczyć na swoje zaufane przyjaciółki - Ankę, Karolinę oraz Ewę. Każda jest inna, o innym typie osobowości, jednakże razem łączą siły, aby jak najlepiej pomóc Lenie. Przekonują, że na miłość nigdy nie jest za późno, a każdą, nawet największą, przeciwność można pokonać. Na skutek ich działań bohaterka zaczyna na nowo otwierać się na świat, zauważając, że sytuacja nie jest aż tak totalnie beznadziejna, jak się wydawało. Wspólnie postanawiają wziąć sprawy w swoje ręce i zająć się leżącym w gruzach życiem uczuciowym przyjaciółki. Nakłaniają ją na randkę w ciemno, która miałaby się odbyć na weselu. Teraz już wszystko zależy od niej, czy otworzy się na nowe możliwości, a swoje serce na intrygującego Karola. Czy pójdzie na żywioł, czy potrzebuje czasu na odnalezienie się w nowej sytuacji?

Od niepamiętnych czasów blond był synonimem piękna i szlachetności, ale także delikatności, słabości charakteru, czy wręcz głupoty. Kobieta nie mogła być piękna i mądra zarazem… Oto siedem portretów blondynek, kobiet odważnych i wpływowych, które zadają kłam wszystkim stereotypom związanym z włosami koloru blond. Dajmy się uwieść Afrodycie, bogini miłości. Posłuchajmy rozkazów Eleonory Akwitańskiej,

Pamiętnik najbliższej przyjaciółki Marii Rodziewiczówny zdeponowany w Bibliotece Jagiellońskiej, a spisany z nadzieją, że kiedyś będzie mógł dotrzeć do rąk czytelników autorki. Poznały się w czasie rodzinnych wizyt. Praca społeczna, wspólne zebrania i wycieczki zaowocowały stale pogłębiającą się przyjaźnią, na której charakter niewątpliwy wpływ miał podziw, by nie powiedzieć uwielbienie Jadwigi dla starszej o jedenaście lat Marii. Z czasem więzy przyjaźni zadzierzgnęły się jeszcze mocniej. W 1919 obie zamieszkały razem. Jadwiga stała się prawą ręką właścicielki Hruszowej, pomagała jej w prowadzeniu domu i ogrodu. Stała się dobrym i po trosze opiekuńczym duchem powieściopisarki, starającym się odsunąć od niej wszystko, co mogłoby stanowić przeszkodę w twórczej pracy. Dla siebie wybrała świadomie miejsce na drugim planie. Wszyscy zapamiętali ją jako osobę uśmiechniętą, pogodną... Towarzyszyła pisarce podczas wojen i pokoju, zarówno w Warszawie, jak i w Hruszowej. Była z nią aż do chwili śmierci. Wspomnienia spisane w niniejszej książce to zapis przepięknej przyjaźni, czy wręcz miłości dwóch niezwykłych kobiet, ale też zapis życia w wyjątkowych czasach i w wyjątkowych miejscach, które tak bardzo obie ukochały – Warszawie i Kresach.