Strug. Miarą wszystkiego jest człowiek

Jedna z najpiękniejszych książek o miłości, odchodzeniu i bólu rozłąki. Nowe, uzupełnione o obszerne posłowie wydanie. Ćwiczenia z utraty to zapis kilkunastu ostatnich miesięcy wspólnego życia Agaty Tuszyńskiej i jej męża, krytyka literackiego, tłumacza i podróżnika, emigranta ‘68 roku, Henryka Dasko. To rzeczowo, prawie na „gorąco” spisywany dziennik, odsłaniający grozę i rzeczywistość choroby ostatecznej oraz to, że śmierci nie da się oswoić. Z drugiej strony to piękna, emocjonalna książka poetycka. Opowieść o miłości i walce o życie, a w końcu o godność umierania. Dzielili życie przez kilkanaście lat. Między kontynentami, z daleka, kawałkami wydzieranymi z pracowitego czasu obojga – dni, tygodnie, rzadko więcej, bo były obowiązki, odpowiedzialność, jego dzieci, jej studenci, książki, biznesowi partnerzy. Ich czas miał się właśnie zacząć. Wybrali dla siebie wspólny warszawski adres. Ale mężczyzna, którego kochała i z którym miała się zestarzeć śmiertelnie zachorował. Wyrok był nagły i jednoznaczny – nowotwór złośliwy mózgu. Nie było nadziei. W geście obrony mówili o miłości: „Będziemy walczyć, będziemy razem. Nie poddamy się”. Ta książka to terapia, pożegnanie i swoisty pomnik dla ukochanej osoby.

Książka jest próbą odpowiedzi na pytanie, jak powracający Polacy radzą sobie w Polsce? W jakim stopniu zmienia się nasz stosunek do repatriantów? Czy w relacjach bohaterów jest więcej radości, czy rozpaczy? Najstarsze pokolenie repatriantów pamięta 1936 rok, gdy na mocy decyzji Rady Komisarzy Ludowych Sowieci deportowali ich z rodzimych terenów obecnej Ukrainy do Kazachstanu. Trafili tam, gdzie komisarz postawił palec na mapie. Polacy, podobnie jak Niemcy, Ukraińcy i inni, znajdowali się pod tzw. komendanturą. Bez jej zgody nie mogli nawet odwiedzić krewnych w sąsiedniej wiosce. Przeżyli tam ponad pół wieku jako członkowie narodu radzieckiego. W dużym stopniu się zasymilowali. Wiara pozostała zawsze ich wyróżnikiem. Polaków w Kazachstanie odkryła na nowo III RP w latach 90. XX wieku. Pierwsi repatrianci wracali do Polski na własną rękę, załatwiając sobie prywatne zaproszenia. Polski Sejm uchwalił ustawę repatriacyjną dopiero w 2000 roku. Na podstawie ustawy do Polski wróciło około 8000 osób, według różnych źródeł w kolejce czeka 15 – 20 tys. osób. 7 kwietnia 2017 roku Sejm przyjął nową ustawę o repatriacji.

Trzeba być odważnym. Wszyscy kiedyś umrzemy. D.D.Waren, wyszczekaną panią sierżant bostońskiej policji, ciężko czymś zaskoczyć. Jednak prośba kobiety, która obserwowała policjantkę podczas ostatniego wezwania, jest dla D.D. niemałym szokiem. Charlene Grant wierzy bowiem, że za cztery dni zostanie zamordowana. Chce, by to najlepsza bostońska detektyw zajęła się

Tematyka II Wojny Światowej wciąż cieszy się bardzo dużym zainteresowaniem. Konflikt totalny, który zamienił życie wielu ludzi w piekło, był też epoką, w której przez historię całego konfliktu państw Alianckich i Osi przewinęli się bardzo interesujący ludzie. Jedni byli w stanie poradzić sobie z nową rzeczywistością, jednocześnie nie tracąc honoru, jednak do tej grupy ludzi nie należał Karol Antoni Juliusz Sym, znany szerzej jako Igo Sym. Próby zilustrowania jego życia podjął się Marek Teler - książka "Upadły amant" ukazała się na rynku dzięki wydawnictwu Skarpa Warszawska. Igo Sym jest jednym z najbardziej znanych kolaborantów Niemieckich z okresu okupacji. Życie aktora było bardzo burzliwe - brał udział w pierwszej wojnie światowej i późniejszych walkach terytorialnych już, po ponownym pojawieniu się Polski na mapach Europy. Po karierze żołnierza zdecydował się na branżę aktorską, debiutując w 1925 roku. W następnych latach Sym grał w filmach austriackich i niemieckich, a w 1931 roku zdecydował się na powrót do ojczyzny. Podczas II wojny światowej przez pewien czas był członkiem straży obywatelskiej, ale bardzo szybko stał się jednym z kolaborantów. Pewien czas był obserwowany przez sąd Związku Walki Zbrojnej, a niedługo po premierze filmu "Heimker" ten sam sąd karny wydał na niego wyrok śmierci. Był to jeden z najbardziej obrzydliwych filmów propagandowych w historii kinematografii. Autor skupia się nie tylko na samej historii Syma, ale i na tym, jakim był człowiekiem, co sądził o innych osobowościach mediów, których wypowiedzi na jego temat również zebrano. Czytelnik ma szansę ujrzeć twarz Karola Antoniego Juliusza Syma od strony relacji rodzinnych. Historia Syma kończy się w 1941 roku, kiedy to zostaje zastrzelony, czego okoliczności również można znaleźć w książce "Upadły Amant. Historia Igo Syma".

Nil conscire sibi (Niczego sobie nie wyrzucać), to dewiza rodowa tej rodziny herbu Nałęcz, wywodzącej swą filiację udokumentowaną od 1386 roku. W książce tej nie chodzi o genealogię. Ona wynika z samego biologicznego rozwoju rodziny. Chodzi o ukazanie ludzi, którzy na przestrzeni wielu wieków, wśród zmiennych, niejednokrotnie ciężkich doświadczeń życia naszego narodu, czynili wiele, by pozostać wierni wobec wiary katolickiej i swej ojczyzny Polski. Walczyli dzielnie pracą na roli, sprawując urzę