Dziewczyna z gór. Śniegi. Tom 2

"Jednak mnie kochaj" to romantyczna powieść obyczajowa o zmaganiach z traumą. Sage rozpoczyna studia. Nie ma pieniędzy ani dachu nad głową. Wspomnienia z rodzinnego domu nie dają jej spokojnie żyć. Sage chce wieść beztroskie, szczęśliwie i normalnie, jednak nic nie układa się po jej myśli. Kiedy przyjeżdża do Melview w Nevadzie, nie ma przyjaciół, pieniędzy ani dachu nad głową. Zmuszona jest mieszkać w samochodzie. Jednak pełna determinacji młoda kobieta nie poddaje się łatwo. Rozpoczyna studia i stara się zapomnieć o bolesnej przeszłości. A przeszłość ta powraca do niej w nocnych koszmarach. Wywołuje też w Sage lęk przed każdym nowo poznanym mężczyzną. Studenckie życie w tych warunkach to wyjątkowo trudne zadanie. Wkrótce Sage zaprzyjaźnia się z April, dziewczyną, w której odkrywa bratnią duszę. Zaczyna też dorabiać sobie, pracując w uniwersyteckiej bibliotece. Przyszłość rysuje się powoli w nieco jaśniejszych barwach. Wtedy to w jej życiu pojawia się Luca, niezwykle przystojny brat April. Ten znany ze swych podbojów facet wywołuje w niej początkowo jedynie niechęć i gorące pragnienie ucieczki. Wkrótce jednak Sage odkrywa w nim wrażliwość i potrzebę bliskości, którą sama też przecież odczuwa. Para poznaje się coraz lepiej i rodzi się między nimi uczucie. Kiedy zbliżają się święta, Sage zaczyna mieć nadzieję na to, że wszystko się jakoś ułoży. Wtedy to właśnie jej bolesna przeszłość znów wkracza w jej życie... "Jednak mnie kochaj" to powieść obyczajowa z wątkiem romantycznym, którego rozwój śledzimy z wypiekami na twarzy. Walka, , jaką toczy Sage, jest niesamowita. To zmaganie się z własną przeszłością, z traumą, którą spowodowały u niej przeżycia z rodzinnego domu, powracające teraz jako wspomnienia. Stawką jest szczęście i spokojna codzienność u boku jedynego mężczyzny, który zdołał przełamać jej lęk. Czy dane im będzie cieszyć się wzajemną miłością? Jest tylko jeden sposób, aby się o tym przekonać!

Inspirowana prawdziwymi wydarzeniami, wielokrotnie nagradzana powieść, która porusza równie mocno, jak Chłopiec w pasiastej piżamie i Złodziejka książek. Hanna Śliwka jest u progu czternastych urodzin, kiedy niemiecka armia przekracza granicę okupowanej przez Sowietów Ukrainy. Za nią wkracza Gestapo, mające jasno określony cel – „uwolnić od Żydów” sztetl, w którym mieszka dziewczyna. Przed nastaniem niemieckiej okupacji Hanna wraz z młodszym rodzeństwem spędzała czas na zgłębianiu sekretów rodzinnej wsi Kwasowa, podziwianiu rysunków przystojnego Leona Stadnicka i pomocy sąsiadom w farbowaniu ozdobnych pisanek. Teraz jednak, razem z Leonem i rodziną, muszą uciekać ze sztetla. Znajdują schronienie w mrocznych jaskiniach pod falującymi łąkami, gdzie podobno zamieszkują złe duchy. Podczas gdy na powierzchni z rąk nazistów giną ludzie, oni walczą pod ziemią z chorobami i głodem. Kiedy ojciec Hanny nagle znika, to właśnie na nią spada zadanie jego odnalezienia i odpowiedzialność za utrzymanie rodziny i przyjaciół przy życiu. Tak naprawdę mam na imię Hanna to subtelna powieść, w której wojna widziana jest oczyma dziecka. Skierowana zarówno dla starszego, jak i młodszego czytelnika, sławi podtrzymywanie rodzinnych więzi, piękno pomocnej dłoni i nieustępliwość ludzkiego ducha nawet w najtrudniejszych czasach.

Zakazana strefa rozciągająca się wokół Czarnobyla to straszne miejsce, w którym ucichły zegary i słychać tylko brzęczenie liczników Geigera. Wciąż jednak istnieje tam przyroda, która z potężną siłą odzyskuje władzę nad opuszczonymi wsiami i miastami. Choć od wybuchu reaktora w elektrowni atomowej upłynęło już kilka lat, naukowcy wciąż starają się ustalić, jakie procesy zachodzą na skażonych terenach. Pewnego dnia zjawia się tam Katarina. Jest biologiem i będzie pracować w międzynarodowym instytucie

Takiej książki o śnie jeszcze nie było! Nie jest to poradnik ani reportaż, ani typowa praca popularnonaukowa. To pasjonująca opowieść o niewiarygodnych wręcz prawdziwych ludzkich cierpieniach, w której wybitny ekspert odsłania mroczne strony snu i wyjaśnia nocne wybryki mózgu. A to niezbadany, niewyobrażalny, przerażający i fascynujący świat. Jackie, łagodna starsza pani, pędzi nocą na motorze. Tom rzuca się na swoją dziewczynę wbrutalnym seksualnym akcie. Don co noc zjada wszystko, co popadnie, nawet karmę dlaptaków. Rano tego niepamiętają… bo robią to, ŚPIC… Zaburzenia snu są bardziej powszechne, niż sądzimy. Jedna osoba na trzy źle sypia. Jedna na dziesięć cierpi na chroniczną bezsenność, jedna na piętnaście na bezdech senny, a jedna na dwadzieścia na zespół niespokojnych nóg. Doktor Leschziner ze współczuciem przedstawia też jeszcze groźniejsze iekstremalne przypadki: zaburzenia rytmu dobowego, lunatykowanie, lęki nocne, odgrywanie marzeń sennych, zespół nocnego jedzenia, seksomnię, narkolepsję, katapleksję, ażpo halucynacje i paraliż senny. Znamienity badacz snu na podstawie zdumiewających opowieści oswoich pacjentach odkrywa przed nami, co wświetle neuronauki dzieje się zmózgiem, gdy śpimy. Ukazuje też biologiczne ipsychologiczne czynniki niezbędne do zdrowego odpoczynku we śnie.

Kobieta, mężczyzna, dwupokojowe mieszkanie, jedna doba – można by rzec: mocno ograniczona czasem i przestrzenią akcja. I byłaby to nawet prawda, gdyby bohaterowie, opowiadając siebie, raz po raz tych granic nie przekraczali.Gdyby autorka przez tytuł – a bohaterka przez próbę naśladowania Zbyszka Cybulskiego – nie nawiązywała do pewnego stylu życia, pewnych tęsknot tamtych czasów, budując przy tym sarkastyczny obraz współczesnych relacji damsko-męskich, odsłaniając mechanizmy i przyczyny dzisiejszych gier. To opowieść o miłości i śmierci, o chwilach, gdy jedno w zbyt ciasnym splocie tańczy z drugim, dowodząc, że człowiek albo umiera z miłości albo miłuje śmierć. A bohaterowie mają nie tylko tęsknoty, ale i ciała, i nie są to bynajmniej ciała astralne; są to ciała warte grzechu, więc też zdarza się im pogrzeszyć. Czy jest w tym polemika z modelem tęsknot, które uwiecznił pewien kultowy film? Autorka o powieści: Dla wielbicieli romansów mała przestroga – jeśli „Do niewidzenia, do niejutra” w ogóle przypomina romans, to nietypowy. Typowego nigdy bym nie napisała, bo nie wierzę pięknym jedynie słowom, które opiewają wyłącznie wzniosłe sentymenty. W tej historii spotkacie się również ze słowami brzydkimi i uczuciami niższego rzędu, czasem zupełnie niskimi. Może przy czytaniu zdarzy się Wam skrzywić z obrzydzeniem albo zarechotać z trwogą, lecz – mam nadzieję – może też pomyślicie, że jesteście bliżej rzeczywistości. Tu krzesło jest z reguły tylko krzesłem, a stół stołem, ale całość to najdonioślejszy akt odwagi wobec świata i zarazem szczerości wobec samej siebie. I nie jest ważne, czy Lo to ja albo czy Profesor istnieje, skoro historia o nich to ja; i na odwrót.