Pod presją. Co mówią o Zagładzie ci, którym odbieramy głos

To oni pierwsi pojawiają się w miejscach, gdzie toczy się najbardziej dramatyczna walka. To oni odsłaniają wypaczenia systemu w kraju, który nie jest przygotowany na zagrożenie. To oni docierają do ludzi, których do głosu nie dopuścił nikt inny. Nadzwyczajni Marcina Wyrwała i Małgorzaty Żmudki to wstrząsający reportaż o nierównej walce z COVID-19. Rzeczywistość przedstawiona w

Klasyczna pozycja dotycząca powstania w getcie warszawskim, lektura obowiązkowa dla wszystkich zainteresowanych tematem. To bardziej opowieść o ludziach i ich losach, mniej o wojnie i Zagładzie w sensie historycznym. Autorka rozmawia z żydowskimi żołnierzami, uczestnikami powstania w getcie warszawskim: Szmuelem Ronem, MasząGlajtman-Putermilch, Pniną Grynszpan Frymer, Aronem Karmim, Lubą Gawisar, Adiną Blady-Szwajgier, Haliną (Chałka) Bełchatowską, Bronkiem Szpiglem i Kazikiem Ratajzerem. Klamrą całości są dwie rozmowy z Markiem Edelmanem, zastępcą komendanta Żydowskiej Organizacji Bojowej i ostatnim dowódcą powstania. Autorka gromadzi opowieści i szczegóły z wręcz buchalteryjną dokładnością, ale imponujący warsztat nie przesłania faktu, że „Ciągle po kole" to przede wszystkim opowieść o młodych ludziach, żyjących w cieniu Zagłady. Dzięki tej koronkowej materii możemy ich lepiej zrozumieć – nie jako postaci historyczne, raz na zawsze zamknięte w spiżowej biografii, ale po prostu jako młodych ludzi, próbujących łapać „okruchy życia”. Nowe wydanie uzupełniają obszerne przypisy, będące świetnym merytorycznym objaśnieniem przedstawianych historii. Jest również wzbogacone unikalnymi zdjęciami z niezwykłej kolekcji Łukasza Biedki. Jak pisze o kolekcji Autorka: „Nie jest ona zwykła, bo nie jest zwykły świat na nich, i jest niezwykła, bo po osiemdziesięciu latach możemy patrzeć w oczy tym, którzy wtedy byli”. Fotografie (publikowane po raz pierwszy!), zrobione najprawdopodobniej przez niemieckich żołnierzy, przedstawiają codzienność okupacyjnego życia polskich Żydów, nie tylko w warszawskim getcie, ale i w innych mniejszych gettach mazowieckich. Bezimienne portrety, sceny zbiorowe, wstrząsające sceny poniżania stanowią nie tyle uzupełnienie tekstu, ale pozwalają przez chwilę poczuć w przybliżeniu konkret tamtego świata i doświadczenia.

Opowieść o barwnym życiu, rodzinie i przyjaciołach, a także pokoleniu, w którym autor kształtował swój charakter. Znany aktor ze swadą wprowadza czytelnika w interesujący nieznany świat artystyczny. Czaruje talentem, sypie zabawnymi anegdotami, a co najważniejsze – we wszystkich rolach: męża, ojca, dziadka i aktora pozostaje sobą.

Amanda Gorman, młoda amerykańska poetka i aktywistka, zarówno swoją działalnością, jak i twórczością pokazuje nam, że wszystko jest możliwe, gdy odnajdziemy w sobie siłę i razem z innymi zaczniemy zmieniać świat na lepsze. Każdy nawet najmniejszy krok może być początkiem ogromnej, trwałej zmiany. W tej wyjątkowej książce zmiana zaczyna się od jednego dźwięku, od piosenki, którą nuci główna bohaterka. Dziewczynka szybko przestaje być sama – przyłączają się do niej inne dzieci i wkrótce melodię słychać już wszędzie. A tam, gdzie rozbrzmiewa piosenka, pojawia się też pewność, że to my, razem naprawdę jesteśmy zmianą. Słowom Amandy Gorman towarzyszą piękne, malarskie ilustracje cenionego artysty Lorena Longa, dzięki którym treść nabiera nowych znaczeń. To książka dla dzieci (i dorosłych), którzy wierzą, że możemy zmienić świat!

Lobotomia to kontrowersyjna metoda chirurgicznego leczenia zaburzeń psychicznych, dziś całkowicie zarzucona i potępiona. Zabieg ten, będący jedną z haniebnych kart w historii światowej medycyny, stanowi główny motyw powieści Samanthy Greene Woodruff "Żona lobotomisty". Książka powstała z inspiracji prawdziwymi historiami ludzi poddawanych zabiegowi lobotomii, który święcił triumfy w latach czterdziestych ubiegłego stulecia i stał się jedną z najchętniej stosowanych metod w terapii schizofrenii, innych chorób psychicznych, a nawet homoseksualizmu. Powieść jest fikcją literacką, ale doskonale pokazuje rzeczywiste konsekwencje, do jakich prowadziła pseudomedyczna technika lobotomii, a wśród nich były powikłania w postaci krwotoków śródczaszkowych i ropni mózgu, zaburzenia osobowości czy stany otępienne. Bohaterką powieści jest Ruth, kobieta wrażliwa na ludzkie cierpienie, decydująca się stawić czoła pseudomedycznej terapii oferowanej pacjentom przez jej męża - zagorzałego zwolennika lobotomii. "Żona lobotomisty" to historia życiowej drogi Ruth, której spojrzenie na małżonka ewoluuje od wiary w jego kompetencje i szlachetność do zwątpienia w słuszność metod terapeutycznych stosowanych przez lekarza.

Kroniki nadciągającej śmierci Współczesne doniesienia jednoznacznie wskazują, że Chiny coraz silniej zaciskają pętlę na szyi mniejszości narodowych, świadomie prowadząc do ich eksterminacji. Szczególnie dramatyczna staje się sytuacja Ujgurów - starego narodu o korzeniach tureckich. Zagraniczni obserwatorzy praw człowieka działania Chin wobec społeczności Ujgurów określają jednym słowem: ludobójstwo. Czekając na aresztowanie nocą to opowieść Tahira Hamuta Izgila, naocznego świadka i ofiary prześladowań, w której autor przedstawia katastrofalną sytuacje Ujgurów w Chinach ? prześladowania, coraz mocniejsze ograniczanie ich praw, nieustanne rewizje w domach i miejscach pracy, drastyczną kontrolę urodzeń. Tutaj jedno nieopatrznie wypowiedziane słowo może skończyć się aresztowaniem i wieloletnią zsyłką do obozu pracy. Czy masz odwagę wejść do świata przypominającego najgorszy koszmar? Dla Ujgurów to rzeczywistość.

Oto literackie świadectwo naszego czasu. Powieść niewielka, ale gęsta, dużo się w niej dzieje. Bohater ma na imię Franciszek i jest malarzem. Zaczyna się starzeć, przeżywa artystyczny kryzys, nęka go dramat upływu czasu i problemy ze zdrowiem. Jego małżeństwo jest w ruinie, a wokół trwa zimna wojna domowa. Temat zatem nie wydaje się wesoły, mimo to książka pełna jest ironii i serdecznej kpiny. Bo też

Wielogatunkowa książka odsłaniająca tajemnice handlu kokainą, ukazująca imponujący wymiar społeczno-ekonomiczny rozprowadzania narkotyku, który opanował cały świat.„Zdaniem autora kokaina to odpowiedź na najbardziej naglącą potrzebę naszej epoki – brak ograniczeń. Liczy się tylko tu i teraz. Z kokainą możesz być taki, jak chcesz, oczywiście do czasu zanim rozsadzi ci serce, zanim rozmiękczy ci mózg na papkę” – „Polityka”.„O narkotykach pisze się wiele i z różnych pozycji. Saviano zajmuje się aspektem społeczno-kulturowo-politycznym tego problemu i podchodzi do niego z demaskatorską pasją” – „Tygodnik Powszechny”.„(…) koka. Roślina, która idealnie łączy Amerykę Południową z Włochami. Która przemierza Atlantyk niczym guma. Guma, którą można rozciągać bez końca, a ona nigdy się nie zerwie. Korzenie tu, liście tam. Koka jest tym składnikiem, bez którego żadne ciasto nie mogłoby istnieć. Tak samo jak mąka, którą we Włoszech i w Ameryce Południowej określa się za pomocą tym większej liczby zer, im wyższy jest stopień jej czystości. Zer, przez które można oglądać świat jak przez rany. Zer niczym otchłanie, w których można się pogrążyć. Zero niczym soczewka lunety, przez którą można oglądać miraż białego złota, najlepszej koki: 000” – Fragment książki.