Oliva Denaro (DEFEKT - NIEZNACZNY)

Któż z nas nie miewa momentami problemów z wykonywaniem swoich obowiązków lub zarządzaniem czasem? Zdarza się to każdemu. Ciężko utrzymać świetny poziom w tych pędzących do przodu, przytłaczających czasach. Dlatego każdy z nas powinien znaleźć dopasowany do siebie sposób radzenia sobie trudnościami dnia codziennego. Bożena Kowalkowska w swojej najnowszej książce przedstawia przypadki wielu ludzi zmagających się z osobistymi kłopotami. "W swoim czasie. 27 historii o odzyskiwaniu życia" przybiera formę poradnika opartego na opowieściach wyciągniętych prosto z życiowych sytuacji. Książka zawiera historie 27 ludzi, którzy stają przed różnymi wyzwaniami i zagwozdkami do rozwiązania. Dzięki temu czytelnik może utożsamić się z poszczególnymi bohaterami i wyciągnąć z ich perypetii coś dla siebie. Autorka analizuje dogłębnie każdy przypadek i stara się znaleźć na niego receptę, proponując jak najszerszy zestaw rozwiązań i sprytnych pomysłów na przezwyciężenie letargu. Sposób, w jaki napisana jest książka, pozwala czytelnikowi odnaleźć się w swojej obecnej sytuacji i skupić na oczywistych, najbardziej rażących przeszkodach. Kowalkowska nakłania, by myśleć o sobie jak o jedynej istocie na świecie, która może nam pomóc. Tylko my mamy taką moc sprawczą i wiemy, co sprawdza się w naszym przypadku, a co nie. Nie zawsze można odnosić się do uniwersalnych prawd, ponieważ są one stworzone w sposób obiektywny. "W swoim czasie. 27 historii o odzyskiwaniu życia" będzie znakomitą lekturą dla tych, którzy poszukują siebie w wirze obowiązków i pędu życia oraz pragną odzyskać kontrolę nad wydarzeniami.

Poznaj Juliette. Jest inteligentna, bardzo ambitna, zdeterminowana... i zakochana. Juliette kocha Nate'a. Pójdzie za nim wszędzie. Została nawet stewardesą linii lotniczych, w których Nate jest pilotem, żeby mieć go na oku. Są sobie przeznaczeni. Fakt, że Nate zerwał z nią pół roku wcześniej, nic nie znaczy. Bo Juliette ma plan, jak go odzyskać. Jest dziewczyną doskonałą. I zrobi wszystko, żeby nikt jej nie powstrzymał przed

Każdy przeżyty rok i każda nowa zmarszczka opowiadają o moim życiu... Już od dziecka, jeszcze zanim potrafiła zdefiniować, na czym polega jej niezgoda na wszechobecny maczyzm, Isabel Allende towarzyszył feminizm. W patriarchalnym chilijskim społeczeństwie jej trudny, buntowniczy charakter - u chłopców aprobowany jako istotny element męskości - był nie na miejscu. To jednak dzięki niej i jej podobnym "dobrym wiedźmom", jak Allende nazywa kobiety, które spotkała na swoje drodze i które razem z nią budowały feminizm drugiej fali, wiele córek na całym świecie może dziś wieść życie, o którym ich matki nie mogły nawet marzyć. Jak sama pisze, "nie muszę wymyślać bohaterek swoich powieści, silnych i zdeterminowanych kobiet, bo mam je wokół siebie". W autobiograficznej narracji bestsellerowa autorka opisuje kondycję kobiety we współczesnym świecie. Mimo dotychczasowych zdobyczy feminizmu wciąż jest bowiem wiele do zrobienia. Allende nie boi się poruszać takich zagadnień jak: role, które wyznaczają kobietom rodzina, społeczeństwo, kultura i religia, przemoc - fizyczna i psychiczna - jako narzędzie kontroli, zależność ekonomiczna, prawa reprodukcyjne czy okaleczanie żeńskich narządów płciowych, wciąż praktykowane w wielu częściach świata. Rozważania te przeplata opowieściami ze swojego życia. O dzieciństwie bez ojca i dorastaniu w społeczeństwie, w którym filarem rodziny jest kobieta, w kraju o jednym z najwyższych wskaźników przemocy domowej. O byciu pisarką w świecie wydawniczym zdominowanym przez mężczyzn. I o miłości romantycznej, zwłaszcza takiej, która spotyka człowieka pod koniec życia. W tej podróży towarzyszą jej dobre duchy: przyjaciółki, pisarki, aktywistki, polityczki, zmarła córka, kobiety w kryzysie, a także bohaterki literackie.

Wojna z bolszewikami w 1920 roku, okupacja sowiecka Lwowa w 1939 roku, wydarzenia marcowe oraz interwencja wojsk Układu Warszawskiego w Czechosłowacji w 1968 roku, stanowią tło historyczne Lekcji martwej mowy, w którą wplątana została dziennikarska para: Jakub Stern i Wilga de Brie z przedwojennego „Kuriera”. Jakub Stern wraca do Lwowa z misją. Po co? Kto mu

Angielska proza w wieku XVIII zakwitła z niespodziewaną bujnością. Wydaje się, jakby tajne siły, które kierowały pisarzy poprzedniej epoki w dziedzinę powieści, dojrzały teraz naprawdę i zaczęły wydawać owoce. Na krótkiej przestrzeni czasu przeznaczonej dla jednej generacji, pojawiły się arcydzieła, które stanowią chlubę powieści angielskiej. Rzecz jednak znamienna, że kiedy dzisiaj spoglądamy na ten fenomenalny rozkwit pisarstwa tamtego czasu, to nie czterej wielcy twórcy, uznawani przez ówczesną krytykę za najwspanialszych (Richardson, Fielding, Smollett i Sterne) wysuwają się na pierwsze miejsce, jeśli chodzi o żywotność i poczytność, lecz dwaj inni pisarze, mianowicie Daniel Defoe, autor Robinsona Crusoe, i Oliver Goldsmith, autor Plebana z Wakefieldu. To oni wygrali nagrodę wieczności, jaką jest pamięć ludzka, i gdy tamci sta¬nowią w dużej mierze zapomniane, zatopione grody, oni wystrzelają wysoko ponad toń czasu. Robinsona Crusoe czyta do dzisiaj każde dziecko. Pleban z Wakefieldu stanowi do dziś żelazny repertuar milionowych rzesz czytelniczych świata. Jakże się to stało? Dzięki jakim zaletom Pleban z Wa¬kefieldu stawił czoło żywiołom czasu i żyje do dzisiaj w wyobraźni? Przyczyna tkwi w głównej postaci utworu, w proboszczu z małej, imaginowanej osady w środkowej Anglii, doktorze Karolu Primrose, w którego autor tchnął tyle miłości, uczucia, życia i cnoty, tyle cierpliwości okazanej podczas ciężkich przejść i nieszczęść, że wyżłobiła w umy¬słach czytelników równie głębokie ślady jak biblijna opowieść Starego Testamentu o cierpliwym Hiobie, nawiedzanym klę¬skami z rozkazu Jahwe…

Nowy bestseller największego mistrza powieści przygodowych świata z cyklu Fargo Straszne opowieści krążą o pewnej zatoce u brzegów Guadalcanal na Wyspach Salomona. Jedni mówią, że było tam zaginione imperium króla Salomona, a na dnie morza spoczywa wielki skarb. Inni opowiadają o przerażających scenach uprowadzeń i okrucieństw, i wierzą, że to sprawa olbrzymów-ludożerców. O śmiałkach, którzy zapuścili się w te rejony, zaginął wszelki słuch. To przeklęte miejsce. I to właśnie przyciąga Sama i Remi Fargo - małżeństwo milionerów, poszukiwaczy przygód i skarbów. Od Wysp Salomona, po Australię i Japonię, od zagadkowych

Druga wojna światowa była jednym z najgorszych i najbardziej wstydliwych dla ludzi momentów rozwoju cywilizacji. Fabryki śmierci, łagry, śmierć milionów żołnierzy, bez względu na to, po jakiej stronie walczyli, czy pierwsze użycie broni nuklearnej w historii ludzkości - to wszystko wydarzyło się w ciągu zaledwie sześciu lat. Na szczęście te mroczne i brutalne czasy są już historią, która interesuje wiele osób. Po sukcesie dwóch książek - "Tatuażysta z Auschwitz" oraz "Podróż Cilki" - Heather Morris kończy trylogię opowiadającą o ofiarach tamtych czasów powieścią "Trzy siostry", którą w Polsce w przekładzie Kai Gucio wydało wydawnictwo Marginesy. Cibi, Livi i Magda jako małe dziewczynki składają przysięgę zarówno sobie, jak i swojemu ojcu, że zawsze będą razem - bez względu na okoliczności oraz przeciwności losu, a ten, choć same bohaterki nie mogły jeszcze tego wiedzieć, będzie rzucał im pod nogi nie pojedyncze kłody, ale cały las. W trakcie ich okresu dojrzewania i wchodzenia w dorosłość rozpoczyna się wojna, która obejmuje również ich rodzinną Słowację. Wszystkie trzy trafiają do piekła na ziemi, którym była ziemia w pobliżu miasta Oświęcim. Obozowa rzeczywistość sprawia, że chociaż wcześniej zostały rozdzielone, odnajdują się ponownie w Auschwitz, gdzie przypomniawszy sobie o obietnicy złożonej przed laty, składają kolejną - że wszystkie trzy przeżyją. Heather Morris prowadzi czytelnika przez kolejne etapy ich życia - marsz śmierci, powrót do nowego, komunistycznego ładu oraz ucieczkę do Izraela. Jest to opowieść, która potrafi wywołać w czytelniku bardzo wiele skrajnych emocji - od śmiechu (który mimo bardzo ponurego tła też się tu pojawia), przez wściekłość, po dojmujący smutek.

"Niebo bez ptaków" Danuty Brzosko-Mędryk to już klasyka literatury obozowej i jedno z najważniejszych świadectw dotyczących Majdanka. Relacja kobiety, która przeżyła piekło na ziemi, staje się nie tylko źródłem wiedzy historycznej, ale również ostrzeżeniem dla przyszłych pokoleń. Danuta Brzosko-Mędryk miała dwadzieścia dwa lata, kiedy trafiła na Majdanek za działalność konspiracyjną. Na samym początku była sprzątaczką, a później pielęgniarką w obozowym szpitalu. Bardzo szybko zaczęła ryzykować własnym życiem, aby przekazywać notatki o obozowej rzeczywistości na zewnątrz. Były one dostarczane robotnikom, którzy posyłali je dalej. Dzięki temu w przypadku tej książki mamy do czynienia z dokumentem pisanym w dużej mierze na żywo, wypełnionym szczegółami, które z czasem mogłyby się zagubić w zakamarkach pamięci. Świat okupacji z całą swoją bezwzględnością jest tutaj widziany oczami młodej, niewinnej osoby, która miała to nieszczęście, że trafiła do miejsca nieliczącego się z ludzkim życiem.