Amerykański spisek

Pierwsze dzieło fabularne jednego z najsławniejszych reżyserów! "Pewnego razu w Hollywood" to pozycja obowiązkowa dla każdego fana Quentina Tarantino! "Pewnego razu w Hollywood" to opowieść jednocześnie zabawna, smakowita oraz brutalna. Quentin Tarantino nieustannie zaskakuje czytelnika, a czasem wręcz szokuje. Akcja dzieje się w Hollywood w 1969 roku. Historia jest splotem losów Ricka Daltona, Cliffa Bootha, Sharon Tate i Charlesa Mansona. Była gwiazda serialu telewizyjnego topiąca problemy w whisky sour, kaskader filmowy owiany złą sławą, aktorka i modelka spełniająca marzenia o wielkiej karierze oraz facet po wyroku, stojący na czele grupy naćpanych hipisów, którzy spełnią każde jego życzenie. Tłem do tej opowieści stała się jedna z najkrwawszych historii w dziejach Hollywood.

W 1967 r. Roy Bates, emerytowany brytyjski oficer, zajął opuszczoną platformę przeciwlotniczą na wodach międzynarodowych, a następnie nazwał ją Sealandią i ogłosił się jej księciem. W 1996 r. artysta Lars Vilks nazwał skrawek szwedzkiego wybrzeża Ladonią, tworząc swoje państwo dzieło sztuki, którego hymnem jest odgłos kamienia wpadającego do wody. W 2013 r. pewna dziewczynka z Virginii, Emily, zapytała tatę, czy mogłaby zostać prawdziwą księżniczką. Pół roku później jej tata utworzył na pustyni Królestwo Północnego Sudanu, a swoją córkę uczynił księżniczką. W 2016 r. Mieszko Makowski założył Królestwo Kabuto. Jego terytorium mieści się na działce pod Radomiem. Król Mieszko był rozczarowany Polską, więc stworzył państwo, w którym wartością nadrzędną jest absolutna wolność. To tylko przykłady kilku mikronacji – współczesnych tworów parapaństwowych – i ich pomysłodawców opisanych w tej niezwykłej książce. Bohaterowie Macieja Grzenkowicza to zapaleńcy, idealiści, outsiderzy, którym obecna oferta państwowa nie odpowiada, dlatego tworzą swoje. Swoje tycipaństwa.

"Biblia waginy" to przystępnie napisane i pełne niepowtarzalnego poczucia humoru kompendium wiedzy o kobiecym zdrowiu i anatomii żeńskich organów płciowych. "Biblia waginy" to pozycja obowiązkowa dla każdej kobiety, która szuka rzetelnego źródła wiedzy o własnej anatomii i seksualności. To przystępnie napisana książka, na kartach której doktor Jen Gunter bezlitośnie rozprawia się z powszechnie funkcjonującymi mitami. A jest ich niestety sporo - i to w dobie Internetu, kiedy wiedzę (zdawałoby się) każdy ma na wyciągnięcie ręki. Niestety informacje pochodzące z sieci, od życzliwych znajomych lub partnerów, którzy coś tam kiedyś słyszeli, często wykluczają się wzajemnie. Co więcej, mało który medyk jest w pełni wolny od mitów i przesądów zaplątanych w gąszczu specjalistycznej wiedzy. Przecież nawet Freud wygadywał o waginie niestworzone dyrdymały, choć oczywiście nie sposób nie doceniać jego zasług na polu medycyny, psychologii czy filozofii. Doktor Jen Gunter pomaga oddzielić ziarno od plew i czyni to w sposób prosty, zrozumiały, zwięzły i niesamowicie wręcz zabawny. Jak powinny wyglądać kobiece narządy płciowe? Czym jest ów tajemniczy punkt G? W jaki sposób kobieta reaguje na pieszczoty? Jak dbać o higienę pochwy i sromu? Z czym wiążą się szczepienia przeciw wirusowi HPV? Jakie szkody w środowisku bakteryjnym pochwy może wywołać antybiotykoterapia, a jakie korzyści może dać nam stosowanie probiotyków? Na te pytania i wiele innych znajdziecie odpowiedzi właśnie w "Biblii waginy", która ukazała się w Polsce nakładem wydawnictwa Marginesy.

Autobiograficzna powieść o rodzinie i przyjaźni, seksie, miłości. Impulsem do powstania Opowieści wtajemniczanego była śmierć Christophera Hitchensa, najbliższego przyjaciela Martina Amisa. To właśnie ich głęboka i wieloletnia relacja jest główną osią opisanych w tej książce historii – od wspólnej pracy zawodowej, pełnej recenzji nie tylko książek, miejsc i idei, ale też najświeższych plotek ze świata literatury, po meandry życia prywatnego i podboje miłosne (w tym ponętnie amoralną Phoebe Phelps, wobec której Amis żywił niezdrową obsesję). Na kartach tej niezwykłej książki pojawiają się też inne, silne postacie, które współzawodniczą o wpływy na życie autora – Kingsley Amis, Iris Murdoch, Elizabeth Jane Howard, Saul Bellow czy też jego niedościgniony wzór, i wymykający się wszelkim etykietom Philip Larkin. Poszukując własnej drogi, Amis zmaga się – z czułością i humorem – z najtrudniejszymi pytaniami: jak żyć, jak opłakiwać zmarłych i jak umierać. Próbując na nie odpowiedzieć, przywołuje nie tylko swoje prywatne doświadczenia, ale i historię najnowszą z jej najpotworniejszymi zdarzeniami i stara się dociec, w jaki sposób to wszystko nauczyło go pisać. Owocem tych rozważań jest najintymniejsze dzieło Amisa, list miłosny, w którym otwiera się na czytelników, prezentując panoramę swego niezwykłego świata.

Opracowanie poświęcone organizacji i działalności naczelnych władz wojskowych na uchodźstwie w latach 1939–1946. Autor gruntownie omawia wyzwania polityczne i wojskowe na ziemi francuskiej, Wyspach Brytyjskich i po zakończeniu II wojny światowej. Rozpatrywany okres obfituje w wiele doniosłych osiągnięć – ale też działań kontrowersyjnych oraz rozczarowań posunięciami i decyzjami sojuszników...

Bohater prozy Waldemara Bawołka ma pięćdziesiąt lat i zajmuje się trzema rzeczami: utrzymywaniem przy życiu starej matki, paleniem tanich papierosów i piciem tanich alkoholi oraz próbami przerobienia swojej przeszłości. Jego życie toczy się nie na zewnątrz, lecz w środku – w myślach meandrujących pomiędzy rytualnie powtarzanymi czynnościami a znanymi na pamięć rozmowami. „Echo słońca” to opowieść o „przeciętnych Polakach” podszyta nienazwaną tęsknotą i żalem za czymś, co nawet nie tyle minęło, ile nigdy się nie zdarzyło.

Honduras – jeden z najniebezpieczniejszych krajów świata. Nie jest w stanie wojny, ale w jego miastach, miasteczkach i wsiach zginęło już więcej ludzi, niż w Iraku - nie ma tam dnia, by ulice nie spływały krwią. Ignorowany przez międzynarodowe instytucje kraj demolują skrajnie brutalne wojny narkotykowych karteli, wszechobecna korupcja i kompletny rozpad struktur państwa. Ludzie żyją tam uwięzieni w systemie biedy i przemocy, z którego nijak nie da się wyrwać.Przez wiele lat Alberto Arce był jedynym korespondentem zagranicznym w Tegucigalpie, stał się więc naocznym świadkiem staczania się tego kraju w otchłań anarchii i bezprawia. Jego książka to wstrząsający reportaż, który pokazuje państwo w rozkładzie i skutki przemocy, i a zarazem wezwanie społeczności międzynarodowej do podjęcia jakichkolwiek działań.