Krew królów. Dramatyczne dzieje hemofilii w europejskich rodach książęcych

MISIA TULISIA KOCHAJĄ DZIECI W 30 KRAJACH! „Seria o Misiu Tulisiu to współczesna klasyka!” „Guardian”. Trzy tomy kultowej serii o Misiu Tulisiu, którą kochają dzieci w 30 krajach teraz w pakiecie! Miś Tuliś to ulubiony przyjaciel milionów dzieci na całym świecie. Rozczula, wzrusza, bawi i rozśmiesza. Łagodnie i z humorem w kipiących akcją, przepięknie ilustrowanych książkach oswaja najmłodszych z nowymi doświadczeniami i przeżyciami o silnym ładunku emocjonalnym. KOCHAMY CIĘ, MISIU TULISIU Cudowna pochwała przyjaźni i potwierdzenie, że wszyscy kochamy Misia Tulisia. Bo jak można nie kochać Misia, który zawsze służy pomocą, kocha wszystkich i rozdaje tyle wspaniałych przytuleń? Biedny Miś Tuliś! Tak bardzo chciałby mieć najlepszego przyjaciela. Wszyscy wokół mają: Puszatka, Krowa, Króliki, Śmieszki. Tylko on nie. A może tylko tak mu się wydaje i nie widzi, że wokół ma samych przyjaciół, bo wszyscy bardzo go kochają? MIŚ TULIŚ KOCHA MAŁE PTASZKI Zabawne, wiosenne przygody Misia Tulisia i jego przyjaciół pokazują, ile radości daje pomaganie innym. Miś Tuliś liczy swoje wiosenne skarby. Aż tu nagle spada coś z nieba… To ptasie gniazdo pełne jajeczek. Zawsze życzliwy i pomocny Tuliś proponuje, że zaopiekuje się nimi. Ale to nie takie proste… Przytulenie nieraz nie wystarczy, potrzebna jest pomoc przyjaciół. MIŚ TULIŚ BAWI SIĘ W CHOWANEGO Radosna zabawa z Misiem Tulisiem i jego przyjaciółmi, a jednocześnie wspaniała lekcja dla dziecka – co ma robić, kiedy naprawdę się zgubi. Miś Tuliś uwielbia się chować, ale jest za duży i zawsze najłatwiej jest znaleźć właśnie jego. Zasmucony, chce dać za wygraną. Wtedy Owieczka proponuje, żeby nie przerywał zabawy, tylko spróbował szukać, a ona mu pomoże. Tuliś jak zwykle całym sercem i z ogromnym przejęciem zabiera się do szukania. Co z tego wyniknie? Wiele niezwykłych, nieoczekiwanych i przezabawnych przygód. To dopiero będzie zabawa! Miś Tuliś to ulubiony przyjaciel milionów dzieci na całym świecie. Ma do podarowania tyle dobroci i czułości, i „tyle przytuleń-że-aż”. Rozczula, wzrusza, bawi i rozśmiesza. Łagodnie i z humorem w kipiących akcją, przepięknie ilustrowanych książkach oswaja najmłodszych z nowymi doświadczeniami i przeżyciami o silnym ładunku emocjonalnym. Takimi, które zapamiętuje się na całe życie, jak pierwszy śnieg i magia Gwiazdki, pierwszy dzień w przedszkolu czy pierwszy wyjazd pod namiot. Miś Tuliś dodaje otuchy, gdy dziecko próbuje czegoś nowego, gdy nie może sobie z czymś poradzić i gdy coś przeskrobie. Zawsze bardzo się stara, choć nieraz mu się nie udaje. Zawsze szczery, gotów pomóc innym, jak każde dziecko pragnie miłości i szuka przyjaciół, którzy mu pomogą, pocieszą i zachęcą, by nigdy się nie zniechęcał. Seria o Misiu Tulisiu pokazuje, jak pełna życzliwości i wzajemnej akceptacji umiejętność bycia w grupie daje radość, poczucie własnej wartości i pomaga przezwyciężyć obawy przed nieznanym. W AMBERKU ukazało się już 10 tomów w twardej oprawie na kredowym papierze. Są znakomitym prezentem i – jak pisze „Times” – „idealnymi książkami na dobranoc”. „Guardian” nazywa je „współczesną klasyką ilustrowanej literatury dziecięcej”.

Porywająca opowieść o jednej z największych wirtuozek wszech czasów. Lipsk, 1835 rok: szesnastoletnia pianistka Clara gra przed pełną salą. Od pięciu miesięcy jest na tournée. Towarzyszy jej ojciec. To, co wydaje się harmonijną współpracą, w rzeczywistości jest dla dziewczyny piekłem. Apodyktyczny Friedrich Wieck traktuje życie i karierę córki jak dochodowy projekt. Sytuacja się komplikuje, kiedy wychodzi na jaw, że Clara jest zakochana w dawnym uczniu ojca, Robercie Schumannie - nowatorskim kompozytorze, którego pan Wieck ceni jako artystę, ale zupełnie nie szanuje jako człowieka. Kiedy więc okazuje się, że ktoś taki miałby zaprzepaścić jego wieloletnie starania, zabrania młodym się spotykać. Ale Clara postanawia walczyć o tę miłość i prawo do kształtowania własnego życia. Z biegiem czasu jednak nie jest już pewna, czy przyszłość z Schumannem to spełnienie jej marzeń, czy jedynie przejście z zależności od jednego mężczyzny w zależność od drugiego. Czy wielki talent i jeszcze większa miłość do muzyki pozwolą Clarze odrzucić konwenanse epoki i mimo licznych głosów sprzeciwu występować na najważniejszych europejskich scenach?

Kilka dni temu – długa rozmowa z Januszem Majewskim. Opowiedziałem mu, że Różewicz mnie namawiał, żebym napisał jakąś pogodną, może plotkarską powieść, wykorzystał w niej poczucie humoru, trzeba dać czytelnikom trochę przyjemności. Janusz się zgodził ze mną, że mój wspaniały przyjaciel trochę upraszczał. Czytelnik jest wdzięczny autorowi nie tylko, kiedy się roześmieje. Także kiedy się wzruszy. Kiedy zaleje się łzami. Król Stanisław August, w depresji (do której nieraz miał powody), z ostrym bólem głowy, poprosił o łagodną muzykę. Trio grało przez godzinę, a król cały czas płakał (wiemy o tym z jego pamiętników). Po godzinie żadnych bólów już nie odczuwał, nastrój się zmienił. „Muzyka mu pomogła” – twierdził Stanisław Mackiewicz. Nie, nie muzyka. Płacz! Ulgę przyniosły łzy. Popłaczmy sobie, czytelniku (i czytelniczko). Nie wstydźmy się. Zasłużyliśmy na słodycz łez. Warszawa 2018 Niezmiennie aktualne zapiski Józefa Hena cieszą się niesłabnącym od kilku dekad uznaniem czytelników. Ja, deprawator to kolejny diariusz autora. Publikacja zawiera spostrzeżenia i refleksje z bieżących wydarzeń lat 2016–2018.

Jedyna w swoim rodzaju biografia Tadeusza Kantora, doskonałego artysty i niezwykłej indywidualności w świecie teatru. Przyjrzyj się uważniej jego sylwetce nakreślonej przez Krzysztofa Pleśniarowicza. Tadeusz Kantor był niewątpliwie postacią jedyną w swoim rodzaju, niezwykłą i wartą zauważenia oraz zapamiętania. To w końcu autor słynnego teatru Cricot 2, człowiek o niebanalnej estetyce, który zawsze był wolny, bo nie pozwolił się zniewolić ani wcisnąć w sztywne ramy. Bunt stanowił jego drugie imię. Nigdy się nie poddawał, a pokora nie wpisywała się w jego wizję artystyczną. Był wiecznym indywidualistą, a zarazem Europejczykiem, który nie godził się na żadne podziały. Jego teatr musiał żyć i zawierać w sobie rzeczywistość utkaną z uczuć i gestów. Awangarda, którą kreował, daleka była od humoru i lekkości, a zawierała w sobie powagę i specyficzny rodzaj nostalgii. Autor biografii, Krzysztof Pleśniarowicz, skupia się na tym, skąd wzięła się wyjątkowa wyobraźnia Kantora. Przybliża więc korzenie artysty, mówi o jego rodzinie, a także edukacji. Mowa tutaj o tym, jakie znaczenie w życiu Kantora mieli ojciec oraz matka. Nie brakuje również wzmianek na temat odnośnie problemów związanym z teatrem tworzonym przez artystę, jak również innych kłopotów, jakie miał sam Kantor. Pleśniarowicz cały czas starał się wyjaśnić, w jaki sposób artysta odpowiadał swoją sztuką na zastaną rzeczywistość. Krzysztof Pleśniarowicz jest polskim teatrologiem, a zarazem literaturoznawcą i kulturoznawcą. Przez pewien czas był dyrektorem Ośrodka Dokumentacji Sztuki Tadeusza Kantora "Cricoteka". W 1998 roku został wyróżniony nagrodą dla "Teatralnej Książki Roku", którą przyznaje się w ramach Nagrody im. Stanisława Ignacego Witkiewicza.

Góralski typ urody jest już coraz rzadszy. Nieliczne kobiety mieszkające na południu Polski noszą charakterystyczny góralski strój. Coraz mniej mężczyzn zapuszcza długie wąsy i brodę typowe dla mieszkańców Podhala. Młodzi ludzie coraz częściej uciekają z południa, w poszukiwaniu wykształcenia, pracy i lepszego życia. "Twardy jak skała, silna jak halny. Portrety polskich górali" autorstwa Bartłomieja Jureckiego to długi czas poszukiwań rdzennych górali i góralek, mnóstwo pracy, wysiłku i determinacji. Bartłomiej Jurecki poświęcił wiele czasu i wysiłku, by odszukać rodowitych mieszkańców południowej Polski. Jego zdjęcia to nie tylko twarze, na których doskonale i precyzyjnie wyrysowany jest upływ czasu oraz wpływ surowego górskiego klimatu. To też niezwykle szczere i fascynujące opowieści z życia górali. Te pozornie proste i nieskomplikowane historie są bazą świata, który w ostatnich czasach cicho przemija, niezauważony, pod przykrywką barwnego i wesołego folkloru.

Nominacja do Nagrody Wielkiego Kalibru 2018. Lato 1986 roku jest wyjątkowo upalne. Leniwy spokój sennej miejscowości letniskowej zakłóca tylko grupka hippisów protestujących przeciw budowie elektrowni jądrowej. Wszystko się zmienia, kiedy pewnego poranka na torach kolejowych odkryte zostają zwłoki młodej dziewczyny. Nikt nie wie, kim jest i skąd się wzięła. Młody proboszcz, który znalazł ciało, nie może przestać myśleć o zbrodni. Jego poprzednicy znikali z miasteczka w niejasnych okolicznościach, ale kiedy próbuje się czegoś o nich dowiedzieć, trafia na ścianę milczenia. Czyżby pogłoski o przeklętej parafii miały w sobie ziarno prawdy? Kto postawił przed laty krzyż przy torach i dlaczego zostawia przy nim świeże kwiaty? Śledztwo, które prowadzi wezwany do Rokitnicy kapitan Witczak, idzie dość opornie. Miejscowi niechętnie dzielą się tajemnicami, nie chcą wywoływać duchów przeszłości. Wierzą, że zło nadejdzie ze wschodu. Ale to nieprawda – ono już tu jest…

Berlin. Rok 1945. Dzień po ślubie małżonkowie rozgryzają kapsułki z cyjankiem i – na wszelki wypadek – strzelają sobie w skronie. W tym samym miejscu, zaledwie kilka godzin później, inne małżeństwo podaje szóstce dzieci truciznę. Matka też ją zażywa. Ojciec martwych już dzieci dobija żonę strzałem w tył głowy. Sam wychodzi do parku przed budynkiem i ostatnim nabojem kończy ze sobą. Ludzie ci noszą nazwiska Hitler i Goebbels. Trzecia Rzesza ginie samobójczą śmiercią. Zdarzenia z berlińskiego bunkra to kulminacja fali samobójstw, jaka przetaczała się przez Niemcy od końca I wojny światowej. Historyk Christian Goeschel przygląda się temu wstrząsającemu zjawisku i rozkłada je na czynniki pierwsze. Samobójstwa w Niemczech umieszcza w szerokim politycznym, kulturowym, ekonomicznym i społecznym kontekście. Napisanie książki stało się możliwe dzięki niezwykłemu znalezisku – autor dotarł do zbioru autentycznych listów samobójców. Rezultatem jest unikalne spojrzenie na historię narodowego socjalizmu – oczami ludzi, którzy za chwilę się zabiją