Ćwicz każdego dnia. 32 sposoby na kształtowanie nawyku trenowania

Jedno słowo, a tak wiele znaczy. Pięknie ilustrowane "Księgi dobrych manier" wprowadzą maluszki w świat bon tonu i staną się inspiracją do dyskusji z dorosłymi na temat podstawowych zasad etykiety. Wydanie w twardej oprawie sprawi, że książeczki przetrwają nawet wielokrotnie podejmowane próby zgłębienia tego zagadnienia. Savoir-vivre wprowadzany małymi krokami, począwszy od

W kulinarnym notatniku Winnych znajdziecie przepisy na staropolskie potrawy jadane na Mazowszu w pierwszych dekadach XX wieku i na kultowe potrawy z „chudych” lat PRL-u. Nie zabraknie również włoskich inspiracji przywiezionych prawie 90 lat temu przez Guida z dalekiej Sycylii oraz wspaniałych tradycyjnych przepisów na Wielkanoc i Boże Narodzenie.

Książka Warszawskie dzieci ’44 pozwala spojrzeć z zupełnie nowej perspektywy na udział najmłodszych mieszkańców miasta w Powstaniu Warszawskim. To nie opowieść o bohaterskich walkach małych żołnierzy ani dyskusja o tym, czy wolno było im dać broń do ręki albo wysłać z butelką zapalającą na barykady. Po raz pierwszy ukazuje, jak dzieci uczyły się żyć w zupełnie nowej dla nich powstańczej rzeczywistości. Jak szybko musiały dorosnąć, by „wielka przygoda” nie zakończyła się śmiercią. Jak radziły sobie z przerażeniem, bólem, cierpieniem oraz koszmarnymi doświadczeniami, których były uczestnikami bądź świadkami. A także jak z traumą wyniesioną z powstańczej Warszawy musiały zmagać się do końca życia. Skłania do refleksji, jak doświadczenie Powstania Warszawskiego były przekazywane kolejnym pokoleniom. Spojrzenie na to wydarzenie oczami dziecka, poznanie jego emocji i dramatów odsłania prawdę o walce pozbawionej heroizmu oraz cenie, którą przyszło za nią zapłacić, by móc żyć dalej. O tym wszystkim dowiemy się, poznając wspomnienia m.in.: Beaty Tyszkiewicz, Krystyny Zachwatowicz-Wajdy, Magdaleny Zawadzkiej, Jarosława Abramowa-Newerlego, Jacka Fedorowicza, Krzysztofa Zanussiego, syna komendanta Armii Krajowej – Adama Komorowskiego, i syna „warszawskiej Niobe” – Mścisława Lurie.

Książka wydana w serii Wielkie Litery - w specjalnym formacie z dużą czcionką dla seniorów i osób słabowidzących. Nowy, przerażający thriller autora, który podbił listy bestsellerów. To był prawdziwy demon, mocarny potwór. Mówię wam, to było monstrum. Komisarz Liza Langer oraz profiler Orest Rembert dochodzą do siebie po ostatnim, tragicznym śledztwie. Niestety, spokój nie jest im dany na długo. Makabryczna śmierć ponownie sprowadza ich na miejsce zbrodni. Relacje kolejnych osób niosą nieprawdopodobną wieść, że w Gdańsku pojawiło się Monstrum rodem z horroru. Czy to coś więcej niż plotka? Wiele wskazuje, że tak... Niebawem dochodzi do następnych mordów, a ofiary łączy pewien przerażający szczegół. Najgorszy koszmar właśnie stał się rzeczywistością. Langer i Rembert będą musieli się zmierzyć z czystym Złem. Istota, która nie czuje powagi oraz grozy śmierci nie byłaby zdolna do okrucieństwa.

Nowoczesny mówca MÓWI do ludzi, a NIE WYGŁASZA przemówienia. Jest otwarty, życzliwy i autentyczny. Jego celem jest podzielenie się wiedzą, zainspirowanie innych, a nie zdobycie uznania i wzbudzenie podziwu... niezależnie od tego, czy zwraca się do audytorium bezpośrednio, czy za pośrednictwem kamery, czy ma jednego odbiorcę, czy kilka tysięcy. Czy mówienie do ludzi jest trudne? Raczej nie. Wystarczy stanąć prosto, wziąć głęboki wdech, wyprowadzić głos, artykułować wyraźnie. A jednak... Jeśli kiedykolwiek zdarzyło Ci się zabrać głos w debacie, przemawiać na konferencji, odpowiadać na pytania dociekliwych dziennikarzy czy chociażby zdawać egzamin ustny, to wiesz, że mówienie bywa trudne. Oddech staje się płytki, głos niknie, jest słaby, monotonny, zamiera w gardle, a mówca brzmi niepewnie i nudno. Może być i tak, że mówi bardzo szybko i nerwowo i nagle jego głos wchodzi na wysoki rejestr, przez co nieprzyjemnie piszczy. Wtedy nawet najlepiej przygotowane merytorycznie wystąpienie nie dociera do odbiorcy. Nad głosem i sposobem mówienia warto pracować w każdym wieku i przy każdej okazji. Ta książka powstała, by Ci w tym pomóc. Znajdziesz tu 87 ćwiczeń służących wzmocnieniu głosu i poprawieniu dykcji, a także uczących ekspresyjnego sposobu wyrażania siebie i swoich przekonań. Skoro sztuka mówienia jest zbiorem reguł i zasad, których należy przestrzegać, by mowa była zrozumiała i perswazyjna, to znaczy, że każdy może tę umiejętność opanować. Może się nauczyć brzmieć pewnie i przekonująco, a przy tym być autentycznym, pozostawać sobą.

"Zapowiada się piękny dzień" Seweryny Szmaglewskiej to kontynuacja poprzedniej, równie trudnej tematycznie książki "Dymy nad Birkenau". Autorka przedstawia tu sytuację więźniów w obozach koncentracyjnych Oświęcimia i Brzezinki podczas II wojny światowej. Tym razem na warsztat bierze opowieść o najważniejszym prawie człowieka - prawie do godnego życia. W lutym 1945 roku Niemcy wiedzieli już, że III Rzesza przegra wojnę, to było jasne. Trzymając się rozkazów, zaczęli palić dokumentację, burzyć kominy i zacierać po sobie ślady na tyle, na ile pozwalał im czas. W środku niezwykle mroźnej zimy nakazali więźniom, tym którzy jeszcze mieli siłę się poruszać, by wyruszyć w marsz śmierci, gonieni w stronę niemieckiej granicy. Schorowani i wycieńczeniu ludzie padali co kilka kilometrów, wielu nie budziło się po kilkugodzinnym odpoczynku. Więźniowie szli, w długim, choć z czasem skracającym się kordonie, bezwolni, trzymający się jedynie nadziei, że pod koniec marszu czeka wyzwolenie. Wielu po prostu się poddawało, nie dość, że obóz ich wykończył, to teraz wykończy ich marsz ku nieznanej lokalizacji, ten, który zdaje się nie mieć mety. Trzech mężczyzn postanawia się zbuntować. Jak? Nikt nie ma pojęcia, skąd wzięli na to siły. Udaje im się, a po latach chcą przekazać światu, jak ważne jest to, co przeżyli. Powojenna opowieść niesie za sobą chęć ocalenia od zapomnienia wojennych wydarzeń, ale też nadania sensu i zasadności wydarzeń związanych z marszem śmierci. Należy przede wszystkim wytłumaczyć ludziom, dlaczego mimo tego, że więźniowie znajdowali się już poza obozem, nadal ginęli z rąk nazistów, którzy pozostawiali ich w bezimiennych grobach. Walczący w procesach ze swymi oprawcami z początku czują trwogę, później miejsce tego uczucia zajmuje powinność. Publikacja jest zapisem walki, w której zakończenie wojny jest wyłącznie znakiem granicznym dla historyków, nie dla wymierzenia sprawiedliwości.

Poznaj tajemnice najbardziej fascynującego z organów. Organu, w którym ukryte jest twoje JA. Na temat mózgu wiemy nadal bardzo niewiele, choć naukowcy starają się poznać zawartość mózgu i zrozumieć mechanizmy, jakie nim kierują. Dlaczego organ ten budzi aż takie zainteresowanie? Mózg działa od początku do samego końca naszego istnienia. W chwilach przełomowych podejmuje decyzje o rozwoju lub wygaszeniu funkcji życiowych. To w nim drzemią nasze zasoby intelektualne. To on decyduje o bardziej bądź mniej racjonalnych działaniach, jakie podejmujemy. Kiedy zaczynamy działać, motywuje nas lub powstrzymuje przed wykonywaniem kolejnych czynności. Organizacja, mechanizmy i funkcje mózgu są fascynujące. Organ ten przyjmuje, selekcjonuje i analizuje wszystko, co za pomocą jakiegokolwiek zmysłu do niego dociera. Mało kto dysponuje naukowym laboratorium wyposażonym w ultranowoczesną aparaturę służącą do badania mózgu. Każdy z nas może jednak prowadzić własne obserwacje i odkrywać prawdę o mózgu, a tym samym o sobie. Czy mechanizmy, jakie na nas oddziałują, są zależne od nas? Czy ktoś, kto zna się na zasadach działania mózgu, może na nas wpłynąć? Czy nasz mózg potrafi się przed tym obronić? Skoro w mózgu znajdują się pamięć, inteligencja, logika, kreatywność, intuicja, spontaniczność i wyobraźnia, to dokładając uczucia jako przemożną siłę kierującą nami, można powiedzieć, że mój umysł to JA. Książka Niepokorny mózg poświęcona jest działaniu mózgu w kontekście wpływających na niego czynników, jego nieprawidłowościom oraz zagrożeniom, na jakie ty i twój mózg jesteście narażeni. Nie po to, by straszyć, lecz po to, by poznając, chronić i udoskonalać.

25 marca 1942 roku prawie tysiąc młodych niezamężnych dziewcząt wsiadło do pociągu, który miał je zawieźć do obozu Auschwitz. Były to słowackie Żydówki – przekonane, że przez kilka najbliższych miesięcy będą pracować w fabryce. Założyły na siebie najlepsze ubrania i z radością machały na pożegnanie zebranym na peronie bliskim. W rzeczywistości były przedmiotem transakcji pomiędzy słowackim rządem a Niemcami i jechały do niewolniczej pracy. Zaledwie kilku spośród nich udało się przeżyć. Pierwszy kobiecy transport do Auschwitz był przez długie lata zapomniany. Nie było w nim osób związanych z ruchem oporu ani jeńców wojennych. Były tylko bezbronne młode kobiety, przyzwyczajone do dobrych manier i wygodnego życia, które nagle znalazły się w piekle, w którym je bito, rozbierano do naga, golono, trzymano na wielogodzinnych apelach na mrozie, poddawano drakońskim karom i zaganiano do ciężkiej pracy, często prowadzącej do śmierci. Ta książka przypomina niezwykłą historię pierwszych 999 kobiet, które trafiły do Auschwitz, ich cierpienie, heroizm i wolę przetrwania.