W imię miłości. Opowieść o wielkim uczuciu w najtrudniejszych chwilach

Miłość była tematem wielu piosenek czwórki z Liverpoolu. Od wczesnych lat sześćdziesiątych, kiedy dopiero stawali się rozpoznawalni, aż do schyłku dekady, gdy coraz trudniej było im pracować jako zespół, piosenki o miłości pojawiały się na każdym z wydanych albumów. Inspiracją do wielu z nich były kochanki, muzy i żony. Kim były kobiety, które kochali Lennon, McCartney, Harrison i Starr? "Żony Beatlesów" to książka napisana przez Marca Shapiro, autora wielu biografii muzycznych, m.in. takich gwiazd jak Adele, Justin Bieber czy Carlos Santana. Shapiro z niezwykłą dociekliwością przygląda się związkom Johna, Paula, George'a i Ringo, snując opowieść o miłości, zazdrości, zdradach i rozstaniach. A to wszystko w atmosferze szalonych lat sześćdziesiątych i panującej beatlemanii. Dzięki historiom opowiedzianym przez autora możemy spojrzeć na słynnych chłopców z Liverpoolu oczami najbliższych im kobiet, dla których byli nie tylko słynnymi muzykami, ale przede wszystkim mężami, ojcami ich dzieci i zwykłymi facetami, którzy mają swoje wzloty i upadki. W jakich okolicznościach John Lennon poznał Yoko Ono i czy to prawda, że to ona pchnęła swojego męża w ramiona kochanki? Kim tak naprawdę była kobieta, którą Paul McCartney poznał w jednym z londyńskich klubów i z którą spędził niemal 30 lat swojego życia? Te i inne fascynujące historie znajdziemy w książce Marca Shapiro. To lektura zarówno dla tych, którzy w latach sześćdziesiątych, pośród szumów i trzasków, słuchali Radia Luxemburg, jak i dla nieco młodszych czytelników, dla których muzyczny świat tej kolorowej dekady to odległa historia.

Dworzec PKP zimą, a w poczekalni brudne, niezbyt pięknie pachnące kobiety w łachmanach - w Polsce to widok codzienny. Przyzwyczailiśmy się już do niego. Mijamy te osoby z obrzydzeniem; często nie zastanawiamy się, dlaczego popadły w kryzys bezdomności. A może warto spróbować zrozumieć i wraz z Sylwią Górą, autorką książki "Kobiety, których nie ma. Bezdomność kobiet w Polsce", poznać świat tych "niewidzialnych" kobiet. Sylwia Góra w książce "Kobiety, których nie ma. Bezdomność kobiet w Polsce" udziela głosu kobietom odsuniętym na społeczny margines. Słucha ich opowieści o noclegach na dworcach, w galeriach handlowych czy na działkach. Z rozmów ze swoimi bohaterkami dowiaduje się, jak wygląda życie w schroniskach, pobyt w noclegowniach i jak funkcjonują programy pomocowe. Rozmówczynie autorki opowiadają również o życiowych problemach, za sprawą których znalazły się na ulicy: doświadczeniach przemocy ze strony partnera, bezrobociu czy zawirowaniach rodzinnych. Sylwia Góra dopuszcza też go głosu kobiety, dla których brak domu jest szczególnie dotkliwy - ciężarne i wychowujące małe dzieci.

Jeśli nie wiesz komu możesz zaufać… Ufaj tylko sobie. Mia Davies to dziewczyna, która żyje przeszłością od momentu, gdy kilka lat temu jej rodzice zostali zamordowani. Choć znaleziono i skazano sprawców, nigdy nie uwierzyła w ich winę. Dlatego próbuje rozwiązać tę sprawę na własną rękę – bezskutecznie… do czasu, gdy ktoś zaczyna ją śledzić. Parker Salvatore pojawia się w życiu Mii, twierdząc, że pomoże jej znaleźć prawdziwego sprawcę. Dziewczyna nieświadoma wiążących się z tą propozycją konsekwencji, decyduje się zawrzeć z nim układ. Aby dowiedzieć się prawdy, musi wstąpić do tajnej organizacji Duret i wykonać powierzone jej zadania. Między Mią i Parkerem zaczyna rodzić się pożądanie, którego żadne z nich nie potrafi zwalczyć. Jednak ta relacja nie spodoba się wszystkim, a co więcej, może ściągnąć na nich prawdziwe niebezpieczeństwo. Czy Parker okaże się wybawieniem, czy zgubą Mii?

Ella i John, małżeństwo osiemdziesięciolatków, wyruszają w ostatnią sentymentalną podróż. Jadą wysłużonym kamperem słynną Drogą 66 wiodącą z Detroit do Los Angeles. Ella ma raka w końcowym stadium, John cierpi na alzheimera, mimo to podróżują przez Stany wbrew opinii lekarzy i protestom własnych dzieci. Pokonywali tę trasę wielokrotnie, w podróży poślubnej, z małymi dziećmi, z nieżyjącymi już przyjaciółmi. Oboje chcą udowodnić, że pragnienie wolności i przygody jest w nich nadal żywe, niezależnie od wieku i fizycznych ograniczeń. Amerykańska powieść drogi, przejmująca i czasem zabawna, o wspólnej podróży do kresu życia.

Kiedy Zachar nie może zasnąć, myśli o tym jak inni śpią, i obserwuje domy po drugiej stronie ulicy. Światła w różnych oknach często zapalają się i gasną. Chłopiec wyobraża sobie, że widzi latarnie morskie. Zachar nie śpi, tak jak i jego tata, który jest architektem i pracuje do późna w nocy. Tata wymyśla sprawdzoną metodę pomagającą zasnąć synowi. To liczenie. Ale co będą liczyć? Czy Zacharowi w końcu uda się zasnąć? Wzruszająca metafora latarni stworzona przez ukraińsko-białoruski duet pisarzy zyskuje współcześnie dodatkowe znaczenie i poruszy każdego czytelnika. Opowieść pięknie zilustrowała ukraińska artystka Oksana Draczkowska. Książka idealna do wspólnego czytania przed snem

Mistrzowsko skomponowana i trzymająca w napięciu saga rodzinna pióra jednej z najzdolniejszych współczesnych pisarek europejskich 21 grudnia 2012 roku był dla większości osób zwykłym dniem przedświątecznej gorączki ale nie dla Kathariny. Tego dnia jej świat po prostu runął w gruzach - w wypadku samochodowym zginął Julius, jej mąż, a wraz z jego śmiercią na jaw wyszły przeróżne sekrety. Taschler w mistrzowski sposób splata ze sobą kilka wątków: burzliwą historię małżeństwa Kathariny i Juliusa ora

Książka Warszawskie dzieci ’44 pozwala spojrzeć z zupełnie nowej perspektywy na udział najmłodszych mieszkańców miasta w Powstaniu Warszawskim. To nie opowieść o bohaterskich walkach małych żołnierzy ani dyskusja o tym, czy wolno było im dać broń do ręki albo wysłać z butelką zapalającą na barykady. Po raz pierwszy ukazuje, jak dzieci uczyły się żyć w zupełnie nowej dla nich powstańczej rzeczywistości. Jak szybko musiały dorosnąć, by „wielka przygoda” nie zakończyła się śmiercią. Jak radziły sobie z przerażeniem, bólem, cierpieniem oraz koszmarnymi doświadczeniami, których były uczestnikami bądź świadkami. A także jak z traumą wyniesioną z powstańczej Warszawy musiały zmagać się do końca życia. Skłania do refleksji, jak doświadczenie Powstania Warszawskiego były przekazywane kolejnym pokoleniom. Spojrzenie na to wydarzenie oczami dziecka, poznanie jego emocji i dramatów odsłania prawdę o walce pozbawionej heroizmu oraz cenie, którą przyszło za nią zapłacić, by móc żyć dalej. O tym wszystkim dowiemy się, poznając wspomnienia m.in.: Beaty Tyszkiewicz, Krystyny Zachwatowicz-Wajdy, Magdaleny Zawadzkiej, Jarosława Abramowa-Newerlego, Jacka Fedorowicza, Krzysztofa Zanussiego, syna komendanta Armii Krajowej – Adama Komorowskiego, i syna „warszawskiej Niobe” – Mścisława Lurie.

Dlaczego kobiety decydują się wstąpić do zakonu, gdzie składają śluby posłuszeństwa, ubóstwa i czystości? O wszystko muszą pytać matkę przełożoną, nie dysponują pieniędzmi (nawet tymi, które same zarabiają), rezygnują z relacji romantycznych i seksualnych. Czym podszyta jest ich motywacja? Czy żałują czasem tej decyzji? Justyna Dżbik-Kluge – jak sama o sobie mówi: ateistka z dwójką nieochrzczonych dzieci, w małżeństwie bez ślubu kościelnego – zagląda za mury żeńskich klasztorów. Rozmawia z zakonnicami i z byłą siostrą zakonną. Sprawdza, ile jest prawdy w naszych wyobrażeniach o życiu sióstr. Zadaje trudne pytania o nadużycia, pieniądze i władzę; o to, jak się odnajdują w instytucji zdominowanej przez mężczyzn. Czy ślubując posłuszeństwo, mogą żyć po swojemu? Co łączy je z kobietami, które nie wybrały tak rygorystycznego życia? Ta książka jest jak dziennik z wyprawy do innego świata. Autorka próbuje zrozumieć wybory sióstr, problemy, z którymi się zmagają, ich życie w zhierarchizowanym systemie, w którym łatwo jest czasem stracić z oczu człowieka.