Piąta Aleja, piąta rano

Len Howard uznano za ekscentryczkę, gdy w 1938 roku, w wieku 44 lat, porzuciła karierę skrzypaczki i zamieszkała na wsi w Sussex, aby studiować ptaki. Ale to tam napisała dwa międzynarodowe bestsellery i zadziwiła świat obserwacjami sikorek, rudzików i wróbli. Miłość do ptaków podsycał w Len charyzmatyczny ojciec poeta, który nie potrafił przejść obok rannego ptaka, nie ratując go. Energiczna i wrażliwa dziewczyna, najmłodsza z czworga rodzeństwa w bogatej, kulturalnej rodzinie, chciała samodzielności. Lecz kiedy w Londynie stała się sławna, a jej kariera nabrała tempa, tęskniła za oswojoną wroną bardziej niż za rodziną. Len doświadczała miłości i przyjaźni, ale żaden związek nie zbliżył się do więzi, którą tworzyła później z ptakami. Budki lęgowe pokrywały ściany jej domu wewnątrz i na zewnątrz. Ptaki siedziały jej na głowie i na ramionach. Uczyła się ich i dokonywała muzycznych transkrypcji ich pieśni. Eva Meijer natknęła się na prace upartej badaczki, które wyprzedzały swoją epokę i niesłusznie popadły w zapomnienie. W Domu ptaków szuka motywów, które kierowały Len Howard. Co sprawiło, że radykalnie zmieniła życie i odsunęła się od rodziny? Co życie bogatek mówi nam o człowieku? I czy można odciąć się od oczekiwań innych wobec siebie? A także co to znaczy mieć gdzieś swój dom?

W świecie, który nienawidzi kobiet, nawet taniec może stać się grzechem Strasburg, rok 1518. Samotna kobieta zaczyna wirować w tańcu na głównym placu miasta. Tańczy dzień za dniem, bez chwili wytchnienia. Wkrótce dołączają do niej setki innych. Czy to opętanie? A może manifest kobiecej siły? Władający miastem mężczyźni są mocno zaniepokojeni. Lisbet mieszka z mężem i teściową, zajmuje się pszczołami. Jej spokojne życie zostaje wywrócone do góry nogami za sprawą szwagierki, Nethe, która wraca po siedmiu latach pokuty za zbrodnię, o której się nie mówi. Gdy miasto tętni pod rytmicznymi uderzeniami tysiąca stóp tańczących kobiet, Lisbet zostaje złapana w niebezpieczną sieć skrywanych tajemnic i namiętności. "Drzewo tańca" to oparty na prawdziwych wydarzeniach manifest siostrzeństwa osadzony w epoce przesądów i histerii. To pełna pasji opowieść o rodzinnych sekretach, zakazanej miłości i kobietach zepchniętych na margines.

“Niewidzialna ręka” to opowieść o redaktorze “Świata Młodych” Macieju Zimińskim i o akcji społecznej, której był inicjatorem. Poznaj historię nauczyciela, dzieci i 10 milionów dobrych uczynków. Maciej Zimiński był człowiekiem z misją, nauczycielem, który pragnął za wszelką cenę poprawić rzeczywistość, w jakiej przyszło mu żyć i pracować. Był redaktorem niezwykle popularnego w czasach PRL-u “Świata Młodych”. To właśnie ON zainicjował jedną z największych akcji społecznych w dziejach, znaną pod kryptonimem “Niewidzialna ręka”. Rzecz działa się w Polsce pod koniec lat pięćdziesiątych. To właśnie wtedy cały kraj zalała fala zagadkowych dobrych uczynków. Zniszczone płoty naprawiały się same, schody i chodniki odgarnięte były ze śniegu, a pola skoszone. Na miejscu widniał jedynie tajemniczy ślad dłoni z inicjałami N.R. “Niewidzialna ręka” to zachwycająca opowieść o niezwykłym człowieku i jego równie niezwykłym dziele. Akcja Niewidzialnych zmobilizowała dwa miliony polskich dzieci, które dokonały 10 milionów dobrych uczynków. Pomagały osobom starszym, samotnym, nieszczęśliwym. Sprawiały, że dobrze pamiętający jeszcze niedawne piekło wojny ludzie na powrót zaczęli wierzyć w dobroć i szlachetność drugiego człowieka. Niewidzialni za swoją pomoc nie brali zapłaty, nie oczekiwali też wdzięczności. O ich dokonaniach ze zdumieniem donosiły radio i telewizja. Dzięki tej oto książce poznacie kulisy tej wyjątkowej i napełniającej serce nadzieją historii.

Co dokładnie oznacza polityka dzisiaj? Czy politykom przyświecają, tak jak kiedyś, wzniosłe cele i pragnienia zgody oraz rozwoju? Czy może w zasadzie jest to sposób na ukrycie nielegalnych rozgrywek? Komu ufać w takim razie? Román Sabaté przypadkiem trafia do biura polityka. Po przeprowadzce z argentyńskiej prowincji do Buenos Aires, znajduje pracę jako osobisty sekretarz. Polityk jednak nie ma czystych intencji, pod płaszczem ułożonego człowieka tkwi pragnienie władzy. Roman odkrywając mechanizmy, w których główną rolę odgrywa kłamstwo oraz korupcja, buntuje się przeciwko temu. Doprowadza to do licznych kłótni z Rovirą. Fernando Rovira jest zdolny do wszystkiego. Po trupach do celu – tak brzmi jego dewiza. Sprawnie uprzykrza życie wszystkim, którzy chcą coś zmienić. Poruszająca opowieść o kulisach „nowej polityki”.

Przeczytaj książkę Wojciecha Lady pt. "Mali Tułacze. Poruszająca opowieść o najmniejszych polskich uchodźcach wobec piekła II Wojny Światowej" z Wydawnictwa Prószyński i S-Ka. Poznaj historię tysięcy polskich dzieci zmuszonych do tułaczki po świecie. Wojenna zawierucha nie oszczędza nikogo. I choć konflikty zbrojne to "sprawy dorosłych", w ich wyniku cierpią również dzieci z każdej grupy wiekowej. Dlatego w publikacji tej natrafisz nie tylko na losy świadomych już nastolatków. Znajdziesz tu także opowieści o niedawno urodzonych maluchach, jak i o kilkulatkach wrzuconych w brutalną rzeczywistość. Dowiesz się, że niektóre z tych dzieci przychodziły na świat w wagonach. W zaplombowanych transportach jadących gdzieś w głąb Azji. Wojciech Lada w książce "Mali tułacze" przenosi czytelnika do roku 1940. Wtedy to dla kilkudziesięciu tysięcy polskich dzieci rozpoczęła się podróż. Żadne z nich wtedy jeszcze nie wiedziało, że potrwa ona aż osiem lat. W tym czasie mali bezbronni ludzie chorowali i umierali z głodu. Inni dorastali, przemierzając prawie wszystkie strefy klimatyczne naszego globu. I ocierając się o niemal wszystkie znane nam kultury. Ze zmrożonej Syberii dzieci przenoszono na stepy Azji, gdzie rodziła się ludzka cywilizacja. Stamtąd trafiały do Persji, której krajobrazy przywodziły na myśl scenerie znane z baśni tysiąca i jednej nocy. Kolejne miejsca na szlaku to Afryka, Indie, Nowa Zelandia czy Meksyk. Niektóre miały więcej szczęścia. Tysiącom polskich dzieci udało się bowiem uciec z Rosji razem z armią generała Władysława Andersa. Dorośli już "Mali tułacze" z reportażu Wojciecha Lady opisują ten czas jako najpiękniejsze lata życia. Jednak nawet dobiegając dziewięćdziesiątki płaczą, przywołując wspomnienia. Jedna z bohaterek książki podsumowuje tę wieloletnią podróż słodko-gorzkimi słowami. "Przeszłam piekło, ale widziałam rzeczy piękne".

Poznaj mrożącą krew w żyłach historię jednego z najokrutniejszych seryjnych morderców XX wieku. Publikacja "Krwawy rzeźnik" jest książką, która przybliży Ci umysł radzieckiego potwora, który przez 12 lat mordował i torturował niewinnych ludzi. Andriej Czikatiło był wzorowym ojcem, kochającym mężem, dziadkiem i nauczycielem. Był również seryjnym mordercą, który przez 12 lat unikał wymiaru sprawiedliwości i prowadził swój makabryczny proceder niemalże na oczach policji. Mimo to nigdy nie pozostawiał wskazówek, które mogłyby wskazywać na jego winę. Do czasu, aż tajna akcja zakrojona na wyjątkowo szeroką skalę w 1992 roku pozwoliła ująć tego psychopatę. Podczas 12 lat swojej działalności brutalnie zamordował ponad 50 osób. Były to głównie kobiety, dzieci i nastolatkowie. Andriej Czikatiło był wyjątkowo brutalnym mordercą, który wielokrotnie gwałcił swoje ofiary, a następnie porzucał ich zmasakrowane ciała. Książka "Krwawy rzeźnik" pozwala zagłębić się w obłąkany umysł psychopaty, który przez 12 lat siał postrach i pozostawał nieuchwytny. Czym się kierował? W jaki sposób tak długo unikał kary?

Gorący lipiec 1789 roku w Paryżu. Król poluje, królowa przebiera w damach dworu. Groźne pomruki paryskiego ludu zamieniają się w złość i pragnienie zemsty. Paryż głoduje, choruje i umiera z wycieńczenia. Wreszcie, jak już nie ma nic do stracenia, jak odchodzą dzieci, wściekłość zrywa się z kajdan zasad i prawa. Bastylia legnie w gruzach, zawiśnie każdy, kto zdradza arystokratyczne pochodzenie. Pitoux ogląda to na własne oczy, widzi tragedię nędzy i widzi rodzącą się nienawiść, która prowadzi do straszliwej przemocy… czy zło da się usprawiedliwić, czy Pitoux może spokojnie patrzeć, jak wieszają ludzi, których znał… ale przecież jest po stronie ludu… Kolejna książka Aleksandra Dumas, od której nie można się oderwać. Tak plastycznie napisana, że widzimy te zdarzenia, prawdziwe przecież, wzdragamy się zbrodniami, przeżywamy emocje, czujemy Rewolucję, która na naszych oczach się odbywa.