Beckomberga. Oda do mojej rodziny

Jest młoda i wierzy w prawdę. Czy to śmiertelny błąd? Początek nowej serii thrillerów VINCENTA KLIESCHA i SEBASTIANA FITZKA z młodą podcasterką Julą Ansorge i fascynującym tematem fonetyki sądowej. Najdrobniejsza zmiana tonu głosu wystarcza słynnemu fonetykowi sądowemu Matthiasowi Heglowi, by odróżnić prawdę od kłamstwa. Dzięki jego pomocy udało się zatrzymać wielu przestępców,

Bec – jej życie to porażka. Ma romans z żonatym wykładowcą, studia ją nudzą, wikła się w kolejne głupie relacje. Kate – niegdyś biznesmenka otoczona gronem przyjaciół, świetna gospodyni w pięknym domu u boku przystojnego męża. Różni je wszystko: wiek, status majątkowy, wykształcenie. Oraz stan zdrowia. Kate cierpi na stwardnienie zanikowe boczne.

Idealna propozycja dla ludzi o mocnych nerwach! Thriller psychologiczny "Cienie zła" Krystyny Mirek od wydawnictwa Filia to ostatnia część trylogii opowiadającej o losach bohaterów z mrocznego miasteczka Borki, których poznaliśmy w dwóch poprzednich tomach cyklu zatytułowanych: "Blizny przeszłości" i "Dawne tajemnice". "Cienie zła" kuszą czytelnika hasłem umieszczonym na przodzie okładki: "Stare zbrodnie są jak drzewa. Głęboko zapuszczają korzenie", które wręcz zaprasza do tego, by jak najszybciej chwycić za powieść i dowiedzieć się, jaki mord sprzed lat domaga się sprawiedliwości. Mówi się, że nie ma zbrodni idealnej. Mimo to wielu morderców wykazuje się na tyle dużym sprytem, że nie dosięga ich sprawiedliwość. A przynajmniej do czasu... Złoczyńcy nie mają wyrzutów sumienia i skrupułów, przez co są w stanie precyzyjnie planować zabójstwa i zacieranie śladów po brutalnych czynach. Wydawać by się mogło, że nie mają nie tylko ludzkich odruchów i serc, ale również słabości. Jednak pewien morderca posiada słabość. I jest nią Majka Sokołowska, która dawno temu, jako mała dziewczynka była jedynym świadkiem jego zbrodni. Jako dorosła kobieta córka komendanta rozwiązała już swoją zagadkę. Udało jej się uratować życie wielu osób i pragnie teraz w spokoju budować swoją przyszłość. Czy będzie ryzykować szansę na bezpieczeństwo, miłość, a nawet swoje życie, by ocalić człowieka, który sprawił jej ogromny zawód? "Cienie zła" Krystyny Mirek, jak i poprzednie części jej trylogii, ukazały się w ramach cyklu Mroczna Strona od wydawnictwa Filia - serii, która skupia książki kryminalne i thrillery autorstwa różnych autorów.

„Bezlitosny, skłaniający do bolesnych refleksji i brutalnie zabawny Nawrócony jest nie tylko wynaturzoną panoramą muzułmańskiej Ameryki, ale też jedną z najbardziej przenikliwych powieści o samej Ameryce, jakie kiedykolwiek przeczytałam”. Molly Crabapple Pełna mrocznego humoru, prowokująca i przenikliwa powieść! Wstrząsający obraz współczesnej Ameryki, ukazanej z perspektywy człowieka, który pragnie za wszelką cenę zachować swoją tożsamość i poczucie przynależności. M. – opiekuńczy mąż, wiodący monotonne życie dandys i potomek muzułmańskich imigrantów – porzucił wiarę przodków. Mężczyzna niczego tak bardzo nie pragnie, jak podejmować gości na przyjęciach w swoim domu i płodzić dzieci, które przyjdą na świat jako pełnoprawni Amerykanie. Kiedy jego życie stopniowo się rozpada – przewlekle chora żona, serdeczny przyjaciel pogrążony w rozpaczy i szef niweczący jego karierę zawodową – daje się wciągnąć w wir podziemnego życia Filadelfii, gdzie napotyka ludzi, którzy też zmagają się z następstwami wojny z terroryzmem. Otoczony przez producentów pornografii, nawróconych na islam neofitów, punków i zapaśników M. mierzy się ze swoją egzystencjalną degradacją i życiem obywatela drugiej kategorii. „Eteraz odmalowuje obraz naszego imperium z taką samą erotyczną tęsknotą i czarnym, zdemoralizowanym humorem, jakim sześćdziesiąt lat temu Nabokov posłużył się w Lolicie. Ale podczas gdy akcja dzieła Nabokova rozgrywa w okresie radosnego rozkwitu Ameryki, Eteraz ukazuje ten kraj na tle nowego, napiętego porządku świata. Tutaj seks, pieniądze i przemoc stanowią zagrożenie dla poczucia tożsamości, które podlega nieoczekiwanym przemianom, i ani miłość, ani bóg nie zapewniają jej schronienia”. Molly Crabapple, artystka

Podwójne życie. I tylko jeden cel. Zemsta. Życia Jane wydaje się równie zwyczajne, jak jej nowa praca w firmie ubezpieczeniowej. Codziennie rano przychodzi w ślicznych, kwiecistych sukienkach, sumiennie wykonuje codzienne obowiązki na nisko płatnym stanowisku i stara się być uprzejma wobec wszystkich. Młoda kobieta wkrótce staje się idealnym celem dla Stevena Hepswortha, jej nowego kolegi z firmy, który uwielbia właśnie takie kobiety jak ona: ładne, uległe i zakompleksione… Sęk w tym, że nikt nie ma pojęcia, kim naprawdę jest dziewczyna zwana Jane Doe, ani czego pragnie. A już najmniej wie sam Steven.

Rok 1961. Głęboko w lasach środkowej Rosji ukryte jest miasto, którego nie ma na żadnej mapie: Arzamas-16. Naukowcy, technicy i inżynierowe pracują tu nad zbudowaniem najpotężniejszej broni nuklearnej, jaką świat miał kiedykolwiek zobaczyć – tysiące razy potężniejszej od bomby zrzuconej na Hiroszimę. Dziesięć dni przed testem bomby młody fizyk zostaje znaleziony martwy. Jego ciało zawiera radioaktywną truciznę w ilości, która wystarczyłaby do uśmiercenia tysięcy ludzi. Władze Arzamasu są przekon

Kobieta, mężczyzna, dwupokojowe mieszkanie, jedna doba – można by rzec: mocno ograniczona czasem i przestrzenią akcja. I byłaby to nawet prawda, gdyby bohaterowie, opowiadając siebie, raz po raz tych granic nie przekraczali.Gdyby autorka przez tytuł – a bohaterka przez próbę naśladowania Zbyszka Cybulskiego – nie nawiązywała do pewnego stylu życia, pewnych tęsknot tamtych czasów, budując przy tym sarkastyczny obraz współczesnych relacji damsko-męskich, odsłaniając mechanizmy i przyczyny dzisiejszych gier. To opowieść o miłości i śmierci, o chwilach, gdy jedno w zbyt ciasnym splocie tańczy z drugim, dowodząc, że człowiek albo umiera z miłości albo miłuje śmierć. A bohaterowie mają nie tylko tęsknoty, ale i ciała, i nie są to bynajmniej ciała astralne; są to ciała warte grzechu, więc też zdarza się im pogrzeszyć. Czy jest w tym polemika z modelem tęsknot, które uwiecznił pewien kultowy film? Autorka o powieści: Dla wielbicieli romansów mała przestroga – jeśli „Do niewidzenia, do niejutra” w ogóle przypomina romans, to nietypowy. Typowego nigdy bym nie napisała, bo nie wierzę pięknym jedynie słowom, które opiewają wyłącznie wzniosłe sentymenty. W tej historii spotkacie się również ze słowami brzydkimi i uczuciami niższego rzędu, czasem zupełnie niskimi. Może przy czytaniu zdarzy się Wam skrzywić z obrzydzeniem albo zarechotać z trwogą, lecz – mam nadzieję – może też pomyślicie, że jesteście bliżej rzeczywistości. Tu krzesło jest z reguły tylko krzesłem, a stół stołem, ale całość to najdonioślejszy akt odwagi wobec świata i zarazem szczerości wobec samej siebie. I nie jest ważne, czy Lo to ja albo czy Profesor istnieje, skoro historia o nich to ja; i na odwrót.