Lunatyczka

Dwudziestosześcioletnia warszawianka, Oliwia Werner, pewnego dnia postanawia rzucić wszystko i wylecieć na Majorkę. Na miejscu czeka na nią praca, którą załatwił dla niej dobry przyjaciel Igor. Oliwia ma objąć stanowisko managera baru Chilla, którego właścicielem jest Michael – Niemiec polskiego pochodzenia. Przez jakiś czas szef się nie pojawia, więc kobieta korzysta z okazji i zadomawia się w wynajętym mieszkaniu. Poznaje personel knajpy i zwiedza okolicę. Pewnego popołudnia w barze dziewczyna zauważa, że ktoś intensywnie jej się przygląda. Wzrok nieznajomego jest uporczywy i władczy. Oliwia czuje, że z wrażenia uginają się pod nią nogi. Szybko jednak trzeźwieje i uświadamia sobie, że ten gorący facet to… jej nowy szef. Co gorsza, kiedy już wie, kim jest mężczyzna, jej reakcja na niego w ogóle się nie zmienia. Za każdym razem, gdy są blisko siebie, w powietrzu czuć pożądanie. Czy tych dwoje powstrzyma fakt, że powinna ich łączyć tylko relacja służbowa?

Julia ma niecałe trzydzieści lat, kochających przyjaciół i pecha w miłości. Jest singielką z wyboru... nawet jeśli to nie ona tego wyboru zawsze dokonuje... Nie jest tytanem pracy – przychodzi ostatnia, wychodzi pierwsza, czasami również w środku dnia. Jej życie kręci się wokół trzech niezwykle ważnych kwestii: miłości, jedzenia i zakupów. Gdy już wydaje się, że z pomocą Julii przyjdą aplikacje randkowe, okazuje się, że facet idealny dla niej nie istnieje. Wszyscy mężczyźni albo nie chcą kontynuować znajomości, albo zbyt szybko dążą do celu, albo mają: • żony, • kochanki, • żony i kochanki, • żony, kochanki i na dodatek proponują sponsoring. Jak znaleźć faceta w tym zwariowanym świecie?! Dzięki Dziennikowi singielki dowiesz się jak upolować mężczyznę (lub przynajmniej torebkę na wyprzedaży...)

Dara jest nastolatkiem z duszą przyrodnika i umysłem przyszłego naukowca. Jego imię w języku irlandzkim znaczy „dąb”. Spektrum autyzmu sprawiło, że od dziecka nie nadążał za światem pełnym hałasu i zmian. Dara odnajduje wolność wśród drzew i ptaków, promieni światła i brzęczenia na łące. Natura przynosi mu ukojenie, jest jego ucieczką i azylem. Z zachwytu nad nią organicznie wynika potrzeba dzielenia się jej pięknem i jej ochrony. Dara dokumentuje rok swojego życia, od wiosny do zimy, opisuje zachodzące zmiany - w domu, na dworze, we własnej głowie. Opowiada m.in. o gnębieniu w szkole i o wsparciu, jakim jest dla niego rodzina. Jego ojciec był i jest „naukowcem od morza, teraz od ochrony środowiska” i jedynym „niepasującym” elementem rodzinnej układanki - tym, na którym Dara wraz z autystycznymi siostrą, mamą i bratem polegają przy rozwiązywaniu zagadek nie tylko świata przyrody, lecz także świata ludzi.