Zamilknij na zawsze

W Barcelonie znikają dzieci. Ich matki, prostytutki, boją się zgłaszać porwania policji. Po mieście krąży jednak coraz więcej pogłosek, które w końcu docierają do porywczego i niestroniącego od kieliszka inspektora Moisésa Corva. Szukając poszlak, policjant trafia do szemranych barów, teatrów, gabinetów fałszywych lekarzy i podejrzanych mieszkań. Śledztwo doprowadza go wreszcie do luksusowego burdelu Xalet del Moro i kasyna Arrabassada, gdzie wpływowi ludzie prowadzą potajemnie

Dziesięcioletni chłopiec wzywa adwokata, by wyznać mu, że zamordował człowieka...piętnaście lat temu. Kiedy adwokat Robert Stern zgadzał się na to niezwykłe spotkanie, nie wiedział, że umawia się ze śmiercią. A tym bardziej nie miał pojęcia, że śmierć, która wkroczy w jego życie, będzie miała sto czterdzieści trzy centymetry wzrostu, na nogach trampki, a na dziecięcej buzi uśmiech... Adwokat Robert Stern jest w szoku, kiedy widzi w zapomnianej przez Boga, opuszczonej fabryce, kim jest jego tajemniczy klient. To Simon, dziesięcioletni chłopiec, delikatny i śmiertelnie chory. I absolutnie przekonany, że w swoim poprzednim życiu był seryjnym mordercą. Głupia, niesmaczna zabawa myśli Stern... Lecz kiedy w opisanej przez chłopca piwnicy rzeczywiście znajduje ludzkie szczątki: szkielet i rozłupaną siekierą czaszkę, czuje się jak w środku horroru. Ale to dopiero początek. Bo Simon opowiada mu nie tylko o ofiarach sprzed lat, ale wkrótce również o tych z najbliższej przyszłości...

„Jeżeli w ciągu czterdziestu ośmiu godzin odgadniesz, dlaczego uprowadziłem tę kobietę, zostanie ona przy życiu. W przeciwnym razie – zginie.” Takim komunikatem rozpoczyna się perwersyjna gra seryjnego mordercy. Głodzenie, wlewanie atramentu do płuc, zamurowywanie żywcem w betonowym słupie… Monachijska policjantka Sabine Nemez rozpaczliwie szuka

Jak bardzo zagmatwane mogą być ścieżki ludzkiego umysłu? Jaką drogę trzeba pokonać, by się z nich wydostać? Czy to w ogóle jest możliwe? Wszystkiego dowiesz się, czytając książkę autorstwa polskiej pisarki Marty Knopik "Pani K.". Życie państwa K. codziennie wygląda tak samo. Pani K. budzi się każdego dnia rano o tej samej porze, a dokładnie o godzinie 3.33. Następnie pije kawę, a potem zajmuje się pracą przy komputerze. Zaczyna od przeglądnięcia zleceń, które ma do wykonania. Gdy dzwoni dzwonek do drzwi, jest to sygnał przerwy na śniadanie. Każdy dzień mija tak samo, aż w końcu wszystkie zlewają się w jedną wielką plamę. Życie Pani K. jest trochę jak życie robota, który każdego dnia ma do wykonania te same zadania. Świat państwa K. nie ma sensu, odkąd zostali zamknięci w niewielkim mieszkaniu, które znajduje się na dziesiątym piętrze. Nie dość, że nie mogą z niego wychodzić, to na dodatek nie mają kontaktu z innymi ludźmi, a żywność dostarczana jest im pod drzwi. Czy z tego świata można się wydostać? "Pani K." jest powieścią klaustrofobiczną i przerażającą, w której można odnaleźć cząstkę samego siebie. Czytając ją, można wczuć się w postać głównej bohaterki, która każdego dnia mierzy się ze strachem, samotnością, brakiem zrozumienia i odrzuceniem. Żyje, choć tak naprawdę niewiele jest w niej życia. Zdecydowanie jest to książka, która daje do myślenia. Czy bohaterka odkryje, dlaczego tkwi we własnym mieszkaniu, i czy w końcu odnajdzie drogę do wyjścia?

To zwyczajne popołudnie, gdy wychodzę przez drzwi kuchenne na patio, żeby sprawdzić, co u mojej pasierbicy, Mii, która pływa w basenie. Ale nie ma jej. Serce zamiera mi w piersi, gdy widzę otwartą tylną bramkę. Byłam kilka metrów dalej. Dlaczego nie słyszałam jej krzyków? KTO ZABRAŁ NASZĄ DZIEWCZYNKĘ? Mój mąż nie rozumie, jak mogłam pozwolić na to, żeby nasza córka zniknęła. Widzę, że śledczy mi nie wierzą. Uważają mnie za złą macochę. Detektyw ciągle pyta mnie, co robiłam przez te pięć minut, kiedy Mia zniknęła. Ale nie mogę zdradzić jej mojego sekretu. Nigdy nie byłyśmy z Mią blisko i czasami doprowadzała mnie do szału, ale nigdy bym jej nie skrzywdziła. MUSICIE MI PO PROSTU UWIERZYĆ.

Aria została porwana. Jej nowym domem miała stać się maleńka i cuchnąca, betonowa cela. Cela, w której za łóżko miał jej posłużyć brudny materac, zaś za toaletę wiadro. W oczach oprawców nie była już człowiekiem, a jedynie żywą laleczką. Taką, którą można połamać i sprzedać jako seksualną niewolnicę. Kto napuścił porywaczy na Arię? Czy stoi za tym jej były przyjaciel z dzieciństwa? Dlaczego wciąż śnią jej się rodzice, którzy giną inaczej niż zapamiętała? Ile tak naprawdę wiedział Cole, który ostrzegał ją przed złem kryjącym się w zaułkach Baltimore, nim sam zniknął bez śladu? Czy syn szefa organizacji odpowiedzialnej za porwanie, będzie w stanie odmienić jej los? A może to brat Arii ją uratuje?