Złamana laleczka

Poszukujesz powieści, która nie tylko Cię ze sobą porwie, ale również na długo zapadnie w pamięć? Chcesz towarzyszyć bohaterom we wszystkim, co ich czeka, bez względu na okoliczności? W takim razie sięgnij po ten tytuł - "Furia tajfunu", za którym stoi Clive Cussler, spełni Twoje oczekiwania! Juan Carbillo oraz członkowie załogi "Oregona" dostają zlecenie - mają odnaleźć skradzione dzieła sztuki, których wartość wynosi pół miliarda dolarów. Te znajdują się w rękach przywódcy powstania komunistycznego na Filipinach. Rebeliant ten ukrywa się, a jednocześnie prowadzi poszukiwania chemicznego związku, który podany ludziom zamienia ich w superżołnierzy. Na tropie tej możliwej broni jest także południowoafrykański najemnik o niecnych zamiarach. Czy mając takich potencjalnych wrogów, Juan i jego towarzysze zdołają wypełnić zlecenie? Widmo możliwej apokalipsy nie napawa optymizmem, do tego nadciąga tajfun, który może wywrócić wszelkie podejmowane działania do góry nogami. Powieść rozpoczyna cykl "OREGON".

Jak bardzo zagmatwane mogą być ścieżki ludzkiego umysłu? Jaką drogę trzeba pokonać, by się z nich wydostać? Czy to w ogóle jest możliwe? Wszystkiego dowiesz się, czytając książkę autorstwa polskiej pisarki Marty Knopik "Pani K.". Życie państwa K. codziennie wygląda tak samo. Pani K. budzi się każdego dnia rano o tej samej porze, a dokładnie o godzinie 3.33. Następnie pije kawę, a potem zajmuje się pracą przy komputerze. Zaczyna od przeglądnięcia zleceń, które ma do wykonania. Gdy dzwoni dzwonek do drzwi, jest to sygnał przerwy na śniadanie. Każdy dzień mija tak samo, aż w końcu wszystkie zlewają się w jedną wielką plamę. Życie Pani K. jest trochę jak życie robota, który każdego dnia ma do wykonania te same zadania. Świat państwa K. nie ma sensu, odkąd zostali zamknięci w niewielkim mieszkaniu, które znajduje się na dziesiątym piętrze. Nie dość, że nie mogą z niego wychodzić, to na dodatek nie mają kontaktu z innymi ludźmi, a żywność dostarczana jest im pod drzwi. Czy z tego świata można się wydostać? "Pani K." jest powieścią klaustrofobiczną i przerażającą, w której można odnaleźć cząstkę samego siebie. Czytając ją, można wczuć się w postać głównej bohaterki, która każdego dnia mierzy się ze strachem, samotnością, brakiem zrozumienia i odrzuceniem. Żyje, choć tak naprawdę niewiele jest w niej życia. Zdecydowanie jest to książka, która daje do myślenia. Czy bohaterka odkryje, dlaczego tkwi we własnym mieszkaniu, i czy w końcu odnajdzie drogę do wyjścia?

To nieprawda, że potwory istnieją tylko w bajkach. „W umyśle mordercy. Cień bestii” to książka, która ma nam przypomnieć tę przygnębiającą prawdę: one żyją wśród nas. Nie kryją się w ciemności pod osłoną groteskowych kształtów. Nie mają wyrastających rogów, kłów ani pazurów. Zamiast tego, mijając nas na co dzień, przyjmują ludzką postać i tylko czekają, aż popełnimy błąd… Łukasz Wroński w swoich opowieściach sugestywnie przedstawia psychikę zabójców i gehennę ich ofiar. Te historie są tym bardziej przerażające, że wydarzyły się naprawdę. Do uświadomienia nam, na jakie okrucieństwo możemy być narażeni, autor wybrał zatrważające przykłady zbrodni dokonanych przez morderców, nekrofilów i dewiantów o twarzach ludzi, których na co dzień możemy spotkać na ulicy. Po lekturze tej książki strach będzie waszym Aniołem Stróżem.

Gdy w 1939 roku Hitler zaatakował Holandię, Edith van Hessen była uczennicą znanego holenderskiego gimnazjum. Była także Żydówką. W tym samym miesiącu, w którym zaczęła ukrywać się Anne Frank, Edith wysłano do odważnej protestanckiej rodziny, gdzie zamieszkała pod przybranym nazwiskiem i przeżyła, udając nie-Żydówkę. Jedną trzecią ukrywających się holenderskich Żydów Niemcy odkryli i zamordowali; w ten sposób zginęła większość członków rodziny Edith. Jej pamiętnik powstał w oparciu o zapiski z dzienników, które prowadziła jako nastolatka w okupowanej Holandii, listów z okresu wojny i wspomnień dorosłej ocalałej. Historia Edith, w której autorka relacjonuje wydarzenia z czasów wojny i opowiada o tym, co wtedy czuła, jest afirmacją życia, miłości i wyjątkowej odwagi.

W dzisiejszych czasach w kwestii religii państwa zachodnie mają zwykle do niej podejście dość proste - wierzysz, jeśli tego pragniesz, jednak nie jest to nakaz. Zupełnie inaczej jest w Arabii Saudyjskiej, gdzie wiara jest w dużej mierze nakazana, a dotyczy to głównie kobiet, które nie mają zbyt wielu praw. Książka "Porzuciłam islam, muszę umrzeć" jest słowami kobiety, która zakwestionowała wiarę, co sprowadziło na nią wyrok śmierci. Poznajemy historię Farity, która od dzieciństwa była dość krnąbrnym dzieckiem, nigdy nie biorąc za prawdę wszystkiego, co słyszała. W zachodnim świecie byłoby to pochwalane, jednak w Arabii jest to wręcz zakazane, szczególnie jeśli chodzi o islam. Farita ciągle zadawała pytania i nigdy nie była usatysfakcjonowana odpowiedziami, które dostawała wprost z Koranu. To zwróciło na nią uwagę zarówno nauczycieli, jak i innych dorosłych. Im była starsza, tym trudniej było jej zaakceptować świat, który ją otaczał. Postanowiła uciec z kraju, odrzucając wiarę. Niestety, w Arabii łączy się to z wyrokiem śmierci. Oficjalnie jednak nigdy go nie wydano - sam ojciec Farity powziął się tego zadania, oddelegowując do tego jej brata. Kobieta musiała ukryć się w Europie. Kiedy umarł jej ojciec, myślała, że w końcu jest bezpieczna, jednak nic nie jest takie proste.

W każdym z nas jest ziarno zarówno dobra, jak i zła. Idealne życie, które Faith McMann znała jako żona, matka i nauczycielka, zostało zniszczone, gdy bezwzględni przestępcy zamordowali jej męża i porwali jej dzieci. Oprócz żalu, strachu i rozpaczy nie pozostało jej nic, co mogłaby poczuć… oprócz wściekłości. Faith wkracza w mroczny świat przestępców, zdeterminowana, by za wszelką cenę uratować swoje dzieci. Czy zdąży je odnaleźć, zanim będzie za późno? Otaczały ją tylko śmierć i zniszczenie. Nowy thriller autorki „Gniewu matki” Ponad 3 miliony sprzedanych egzemplarzy bestseller „New York Times”, „USA Today” i „Wall Street Journal”

Druga wojna światowa była jednym z najgorszych i najbardziej wstydliwych dla ludzi momentów rozwoju cywilizacji. Fabryki śmierci, łagry, śmierć milionów żołnierzy, bez względu na to, po jakiej stronie walczyli, czy pierwsze użycie broni nuklearnej w historii ludzkości - to wszystko wydarzyło się w ciągu zaledwie sześciu lat. Na szczęście te mroczne i brutalne czasy są już historią, która interesuje wiele osób. Po sukcesie dwóch książek - "Tatuażysta z Auschwitz" oraz "Podróż Cilki" - Heather Morris kończy trylogię opowiadającą o ofiarach tamtych czasów powieścią "Trzy siostry", którą w Polsce w przekładzie Kai Gucio wydało wydawnictwo Marginesy. Cibi, Livi i Magda jako małe dziewczynki składają przysięgę zarówno sobie, jak i swojemu ojcu, że zawsze będą razem - bez względu na okoliczności oraz przeciwności losu, a ten, choć same bohaterki nie mogły jeszcze tego wiedzieć, będzie rzucał im pod nogi nie pojedyncze kłody, ale cały las. W trakcie ich okresu dojrzewania i wchodzenia w dorosłość rozpoczyna się wojna, która obejmuje również ich rodzinną Słowację. Wszystkie trzy trafiają do piekła na ziemi, którym była ziemia w pobliżu miasta Oświęcim. Obozowa rzeczywistość sprawia, że chociaż wcześniej zostały rozdzielone, odnajdują się ponownie w Auschwitz, gdzie przypomniawszy sobie o obietnicy złożonej przed laty, składają kolejną - że wszystkie trzy przeżyją. Heather Morris prowadzi czytelnika przez kolejne etapy ich życia - marsz śmierci, powrót do nowego, komunistycznego ładu oraz ucieczkę do Izraela. Jest to opowieść, która potrafi wywołać w czytelniku bardzo wiele skrajnych emocji - od śmiechu (który mimo bardzo ponurego tła też się tu pojawia), przez wściekłość, po dojmujący smutek.

Ciekawy kryminał, który podrzuca różne, nie do końca oczywiste tropy. Sprawdź, jak wiele wspólnego mogą mieć ze sobą zbrodnie, oddzielone od siebie odstępem kilkunastu lat. "Ciało" to historia kryminalna ze sztuką w tle. Wszystko zaczyna się z końcem lata, na plaży nad Dunajem. To tam, na Gansehaufel, gdzie wiele osób decyduje się na rodzinny wypoczynek, przy brzegu wypływa ludzka skóra. Max Haas, policjant, momentalnie wspomina pewną sprawę sprzed kilkunastu lat. Wówczas w Wiśle znaleziono skórę zdartą z kobiety. Paulina Weber, była żona Maxa, która pracuje jako historyk sztuki na uniwersytecie w Wiedniu, zawsze fascynowała się okrucieństwem przedstawianym w sztuce. Kiedy policja z Wiednia decyduje się zwrócić o wsparcie do eksperta od psychopatów, analityka z Krakowa, czyli Henryka Macha, szybko przyciąga ON uwagę kobiety. Zupełnie niespodziewanie Weber dostaje wiadomość mailową, w której znajduje się cytat z Baudelaire'a, a także fotografia przedstawiająca ludzką nogę, wyłowioną przez policję. Problem w tym, że makabryczny ciąg zdarzeń dopiero się rozpoczyna.