Zdobycz i wierność

Publikacja "Jedyny samolot na niebie. Historia mówiona zamachów z 11 września", autorstwa Garretta M. Graffa, to książka, w której autor sięgnął po wspomnienia świadków największego zamachu terrorystycznego w historii oraz odtajnione i niepublikowane do tej pory dokumenty. Autor dowodzi, że mimo licznych publikacji i dzieł filmowych na ten temat o tragedii tej można jeszcze powiedzieć sporo nowego. Kiedy 11 września 2001 roku wszystkie kanały informacyjne zaczęły transmitować na żywo obraz płonących wież World Trade Center, uwaga całego świata skierowana była na Nowy Jork. Zamach terrorystyczny na bezprecedensową skalę miał zmienić oblicze polityki, życia codziennego i walki z terroryzmem, jednak w tamtym momencie tysiące osób walczyło o własne i cudze życie. Historie zebrane przez Garretta Graffa to ukłon w stronę zwykłych ludzi, których codzienność przerwała niewyobrażalna katastrofa. To nie tylko zapis wspomnień z centrum Nowego Jorku. W książce znajdują się również opisy sytuacji w Pentagonie czy wspomnienia operatora połączeń, który jako ostatni rozmawiał z pasażerami lotu numer 93. Dopiero opis wydarzeń feralnego dnia w szerokim kontekście i przez pryzmat najróżniejszych aktów bohaterstwa pozwala bardziej zrozumieć skalę tej tragedii. Garrett Graff to uznany historyk i dziennikarz, którego książki natychmiast stają się bestsellerami. Do tematu zamachów z 11 września 2001 roku podszedł z właściwą sobie skrupulatnością i dociekliwością, dbając o to, aby publikacja stała się hołdem dla niesamowitego heroizmu zwykłych ludzi.

Maria Józefa Habsburg – ostatnia koronowana polska królowa nie ma wśród historyków dobrej opinii. Uważana jest za sterniczkę okrętu pod tytułem „wolna Rzeczypospolita”, tak nieudolnie, nierozsądnie i egoistycznie nim kierującą, że w końcu musiał się rozbić o skały i przestać istnieć na 123 lata. Janina Lesiak podjęła się trudnego zadania; wychodząc z założenia, że każdy ma prawo do obrony postanowiła nie tyle tłumaczyć, ile zrozumieć postępowanie Marii Józefy szukając przyczyn, dla których ta ostatnia z ośmiu Habsburżanek na polskim tronie zapisała się wśród nich najgorzej. Książka jest opowieścią o kobiecie, która pragnęła być kimś innym niż była i o tym, że niespełnione marzenia mogą zmienić życie komuś, kto nie potrafi się pogodzić z niemożnością ich realizacji. I o tym, że aby być królową nie wystarczy usiąść na królewskim tronie… Jest także po części opowieścią Autorki o jej własnym życiu, wyborach i drodze twórczej poświęconej portretom psychologicznym polskich królowych, które choć dalekie i niekiedy zapomniane są tak niezwykłe, że trzeba je obudzić i ożywić. Maria Józefa Habsburg – ostatnia w monarszym orszaku zaprasza do swojego świata.

Chirurg, internista, ginekolog. Psychiatra z kilkudziesięcioletnim stażem pracy oraz początkujący stażysta w hospicjum. Pielęgniarka wysłana na misję medyczną do toczonej wojną Libii i dentysta gwiazd show-businessu. Psychodietetyczka oraz lekarka posiadająca własne prosektorium. Opowiadają o pacjentach i przypadkach, których nigdy nie zapomną. O chłopcu, który wierzył, że gdy schudnie, zostanie oddany niewydolnej wychowawczo matce. O dziewczynie, która wolała iść na randkę niż ratować własne zdrowie. O młodym mężczyźnie, który zachorował na nieuleczalną chorobę w wieku zaledwie dwudziestu kilku lat. O kobiecie z Afryki, którą tamtejszy poziom medycyny skazał na śmierć, chociaż jej choroba jest całkowicie wyleczalna w państwach Zachodu. O setkach nieboszczyków, którzy w prosektoriach są traktowani gorzej niż niepotrzebne przedmioty. Opowieści o pracy na styku nauki, wiary i nadziei. Przypadki, które zdarzają się raz na milion. Nadal budzą emocje i prowokują niedające spokoju pytanie: czy dla tego pacjenta zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy?

W świecie psychiatrii, gdzie granice między zdrowiem a chorobą często się zacierają, nie brakuje niezwykłych, a czasem nawet absurdalnych sytuacji. Książka „Nie musisz być szalony, żeby tu pracować” autorstwa doktora Benjiego Waterhouse'a otwiera drzwi do świata, w którym humor i powaga idą ze sobą w parze. Ta wyjątkowa opowieść to nie tylko relacja z codziennych zmagań, jakie towarzyszą pracy na oddziale psychiatrycznym, ale także głęboka refleksja nad tym, co oznacza być lekarzem w obliczu ludzkiego cierpienia. Opowieści z oddziału psychiatrycznego Dzięki swojemu niepowtarzalnemu stylowi, Benji Waterhouse dzieli się z czytelnikami historiami, które są zarówno zabawne, jak i poruszające. Z jakimi wyzwaniami muszą zmagać się psychiatrzy? Jak poradzić sobie z pacjentem, który wierzy, że jest wilkołakiem? To tylko niektóre z pytań, na które autor stara się odpowiedzieć, wykorzystując anegdoty ze swojego bogatego doświadczenia zawodowego. W tej książce znajdziesz nie tylko opowieści o pacjentach, ale też szczere refleksje na temat wypalenia zawodowego i wyzwań, przed którymi stają lekarze na co dzień. Humor i empatia w medycynie „Nie musisz być szalony, żeby tu pracować” to nie tylko zbiór anegdot. To również książka, która skutecznie podważa stereotypy dotyczące psychiatrii. Autor, będąc również komikiem, potrafi wprowadzić do trudnych tematów lekkość, która sprawia, że czytelnik niejednokrotnie wybucha śmiechem, mimo że poruszane kwestie są poważne. To połączenie humoru i empatii sprawia, że książka jest nie tylko wciągająca, ale także edukacyjna. Mistrzowskie połączenie medycyny i sztuki Doktor Waterhouse nie tylko odkrywa kulisy swojej pracy, ale także przedstawia różnorodność ludzkich doświadczeń i emocji. Jego pisarska wrażliwość sprawia, że każdy rozdział to osobna opowieść, która skłania do myślenia. W miarę czytania, można odczuć nie tylko ból i radość pacjentów, ale także ciężar, jaki niesie ze sobą odpowiedzialność lekarza. Dzięki temu książka staje się mostem łączącym świat psychiatrii z codziennym życiem, pokazując, że zrozumienie drugiego człowieka wymaga więcej niż tylko wiedzy medycznej. Nie przegap okazji, aby zanurzyć się w tej pełnej emocji, śmiechu i prawdy książce. „Nie musisz być szalony, żeby tu pracować” to lektura, która może zmienić twoje spojrzenie na psychiatrię, a także na życie. Zrób krok w stronę zrozumienia i empatii – sięgnij po tę książkę już dziś!

Lubisz wielopokoleniowe powieści, w których więzy rodzinne są nitką łączącą współczesność z dawnymi czasami? Jeśli tak, to powieść "Przeklęte, zaklęte" Ireny Matuszkiewicz ma szansę zapewnić Ci sporo rozrywki i pochłonąć bez reszty. To czarująca opowieść o pięciu kobietach, czterech pokoleniach i jednej klątwie, która łączy je wszystkie tak silnie, jak więzy rodzinne. Jeszcze sto lat temu przekleństwo pewnej Cyganki dotyczyło tylko babki, ale po latach miało okazać się, że obejmie cały ród. Chociaż bohaterki powieści żyją w zupełnie innych czasach i różnych warunkach, klątwa nie przestała działać. Oprócz tego zmieniło się jednak wszystko. Marcysia była analfabetką, a jej wnuczka jest uznanym lekarzem. Czy czar rzucony przez Cygankę rzeczywiście ma aż taką moc, a może to te niezwykłe kobiety swoimi wyborami wpływają na własne życie? Odpowiedzi na to pytanie szuka Agnieszka, czyli najmłodsza reprezentantka rodu. Ich historia ukazuje, w jak wielkim stopniu na przestrzeni stu lat zmieniło się życie kobiet i otaczająca je rzeczywistość. Zmiany społeczne, jakie dokonały się w tym czasie, były niewyobrażalne w czasach Marcysi.

PRZEŁOMOWE, DO BÓLU PRAWDZIWE, ŚWIADECTWO WALKI Z DEPRESJĄ Depresja to powszechne zaburzenie psychiczne, które dotyka setek milionów osób na całym świecie niezależnie od płci i wieku. Połowa z nich miewa myśli samobójcze, a jedna piąta skutecznie odbiera sobie życie. Ciemność widoma. Pamiętnik o szaleństwie to pozycja wybitna, zarówno w kategoriach literackich, jak i psychologicznych, dziś uważana za jedną z najważniejszych osobistych relacji ludzi cierpiących na depresję. Opowieść o życiu w mrokach udręczonego umysłu i o sposobach wychodzenia z tego stanu przyczyniła się wydatnie do nagłośnienia choroby, wokół której zawsze panowało kłopotliwe milczenie. Styron wpuścił czytelnika w dramatyczny świat swojego pogrążonego w depresji umysłu i ze wstrząsającą dosłownością opisał własne cierpienia. Fascynujący i wstrząsający portret wyniszczającej choroby… – „The New York Times”

Podobno najdłuższe zarejestrowane echo rozbrzmiewało siedemdziesiąt pięć sekund, ale zapewniam cię, że tym razem potrwa to o wiele dłużej. Ogłuszający huk stłumił wszystkie dźwięki i pogrążył otaczający mnie świat w ciszy, pozwalając, by echo zniszczeń przetrwało znacznie dłużej, niż było to zamierzone. To echo będzie podążać za mną wszędzie, niszcząc mnie i niszcząc ciebie. Chcesz odpowiedzi? Ja też.