Relikwia chaosu. Czarne Słońce. Tom 3

Skoro już wiemy, jak smakuje miłość, najwyższa pora, by znaleźć receptę na szczęście! Julia to młoda kobieta przed trzydziestką, która marzy o dziecku. Jednak podczas rutynowych badań dowiaduje się, że nie zostało jej na to wiele czasu. Niestety, nie ma przy niej mężczyzny, który byłby dobrym kandydatem na męża i ojca. Zrozpaczona pogrąża się w smutku. A przynajmniej do czasu, kiedy na horyzoncie pojawia się przystojny okulista… Młodszy brat jej przyjaciółki, Maks, od lat podkochuje się w Julii. Gdy chłopak dowiaduje się o jej problemach, oferuje lekcje randkowania. Skrycie wierzy, że podczas nauki zbliżą się do siebie. Tylko czy osiągnie swój cel? Recepta na szczęście to drugi tom urzekającej i dowcipnej serii o miłości, która ma wiele smaków. Agata Przybyłek pokazuje, że nasza szansa na prawdziwą miłość czasami leży bliżej niż myślimy – wystarczy spojrzeć na życie inaczej, żeby w końcu ją dostrzec.

Książka, w której dochodzi do spotkania dwóch zaskakująco różnych kobiet. Przekonaj się, co je łączy i dlaczego los zdecydował się rzucić je naprzeciwko siebie. "W tej podwodnej godzinie" to pozycja przedstawiająca dwie kobiety: Marthę Krems, dobijającą czterdziestki biolożkę morską oraz Leni Riefenstahl, obecnie stujednoletniej. Pierwsza z bohaterek od wielu, wielu lat studiowała informacje na temat tej drugiej: niemieckiej fotografki, tancerki, reżyserki i scenarzystki, która zasłynęła, niekoniecznie dobrze, z bliskich stosunków z Adolfem Hitlerem. W czasie wojny tamtejsi zbrodniarze finansowali jej projekty, ona zaś przedstawiała wizję świata i ludzi tak, jak oni chcieliby to zobaczyć. Nic dziwnego, że niejednokrotnie wzbudzała kontrowersje, a także została posądzona o afirmację faszyzmu. Martha stara się przez cały ten czas zrozumieć Riefenstahl. Tymczasem okazuje się, że ma być jej instruktorką nurkowania, gdy kobieta podróżuje na Malediwy. Sędziwej już Leni zależy na tym, by sfotografować to, co znajduje się pod wodą, w obrębie rafy koralowej. Martha będzie się starała odkryć, dlaczego w 1941 roku Riefenstahl podjęła taką, a nie inną decyzję, która postawiła jej matkę w wyjątkowo dramatycznym położeniu. Czy zdoła zrozumieć, co nią kierowało?

Dwie księżniczki z Bamarry, Addie i jej starsza siostra Meryl, bardzo się od siebie różnią: Addie jest nieśmiała i boi się wszystkiego, a Meryl jest odważna i zapowiada, że uwolni królestwo od gryfów, ogrów i straszliwej choroby – Szarej Śmierci. Według przepowiedni lekarstwo znajdzie się, kiedy tchórze staną się odważni, a na całą Bamarrę spadnie deszcz. Siostry bardzo się kochają. Gdy Meryl zachoruje, to lękliwa Addie wyruszy na wyprawę, od której zależy życie jej siostry. Wyposażona w siedmiomilowe buty, magiczną lunetę, zaklęty obrus i pelerynę niewidkę, wyruszy w poszukiwaniu lekarstwa. Czy wystarczy jej odwagi, by zmierzyć się ze straszliwym smokiem i złośliwymi widmami?

Hitlerjugend – młodzi, ufni, wierni… Narodowy socjalizm miał być dla nich rajem. Okazało się, że zstępują do piekła. Alfons Heck miał dziesięć lat, gdy wyruszył na norymberski Reichsparteitag - doroczny uroczysty wiec narodowych socjalistów przypominający ogromną mszę ku czci Führera. Jako członek Jungvolku, młodszej sekcji Hitlerjugend, wraz z tysiącami zafascynowanych młodych ludzi słuchał przemowy swego najwyższego przywódcy, boga nowego ładu świata, Adolfa Hitlera: „Wy, moja młodzieży” – krzyczał i wydawało mi się, że wbija oczy prosto we mnie – „jesteście dla narodu najcenniejszą gwarancją wspaniałej przyszłości”. (...) Nie mieliśmy żadnych szans. Od tej chwili byłem duszą i ciałem oddany Adolfowi Hitlerowi. Uderzająco szczera relacja chłopca, którego pochłonęły idee narodowego socjalizmu. Maszerując razem z nim w szeregach Hitlerjugend, poznajemy ukrytą stronę nazizmu, o której niewiele się pisze. Bardzo nieliczni, zapaleni niegdyś członkowie organizacji młodych nazistów, publicznie opowiadali o tamtych latach i swojej fascynacji hitleryzmem. Niniejsza książka pokazuje, jak wyglądało ich życie w tamtych czasach kim byli, w co wierzyli i dlaczego dokonywali takich a nie innych wyborów.Powyższy opis pochodzi od wydawcy. Ferie 2024 - nie daj się zimowej nudzie

W Benevolence nie było wielu mężczyzn, którzy mogliby mu dorównać. Lincoln Reed, komendant straży pożarnej, był nieludzko odważny. Potrafił zachować zimną krew w każdej, nawet najdramatyczniejszej sytuacji. Był bohaterem: kiedyś postanowił, że nim będzie, i został do tej roli świetnie wyszkolony. Wiele osób zawdzięczało mu życie. Jakby tego było mało, Lincoln był umięśnionym przystojniakiem i nigdy nie miał najmniejszych problemów z zaciągnięciem wybranej kobiety do łóżka. Chyba że była to Mackenzie O'Neil, atrakcyjna pani doktor z blizną na twarzy... Mackenzie O'Neil rozpoczęła karierę medyczną od latania na pole bitwy i wyciągania stamtąd rannych żołnierzy. Była chirurgiem traumatologiem, przyzwyczaiła się do codziennego balansowania na cienkiej linii oddzielającej życie od śmierci. W Benevolence zatrudniła się w pogotowiu lotniczym, pracowała jako lekarka i równocześnie starała się dojść do równowagi. Potrzebna jej była kuracja. Normalne życie. Więcej snu. Trochę jogi i zajęć w ogródku. Na pewno nie potrzebowała kolejnych emocjonalnych pożarów. Ani miłosnych rozterek z powodu przystojnego strażaka, którego poznała podczas akcji ratowniczej. W niewielkim Benevolence tliły się małe i większe namiętności. Nawet między sąsiadami. A przedziwnym zbiegiem okoliczności Mack i Linc mieszkali obok siebie. On od początku wiedział, że są dla siebie stworzeni, że między nimi może zapłonąć uczucie. Ona nie miała o tym pojęcia. Po wszystkim, co przeszła, nie była gotowa na poważniejszy związek. Odrobina niezobowiązującego seksu, owszem ? ale nic więcej. Cienie przeszłości w każdej chwili mogły odnaleźć drogę do jej duszy i... powrócić. I zniszczyć wszystko. Jak kochać i nie spłonąć? o autorze: Lucy Score wychowała się w Pensylwanii, gdzie wiodła spokojne, wiejskie życie wśród rozbudzających wyobraźnię książek. Dziś jest autorką bestsellerów Amazona i Wall Street Journal. Pisze współczesne komedie romantyczne, które dotychczas przetłumaczono na kilkanaście języków. Jak przyznała w jednym z wywiadów: pełnoetatową pisarką została w 2015 roku, wcześniej zajmowała się planowaniem imprez czy roznoszeniem gazet. - Mam ścisłą rutynę, która pomaga mi w pisaniu. Barykaduję się w biurze, wyciągam słuchawki, ustawiam playlistę do pisania i minutnik na dwadzieścia pięć minut. Nie wolno mi robić nic poza pisaniem przez ten czas, chyba że dom się zapali... Powtarzam tę czynność, dopóki nie osiągnę dziennego limitu słów. Albo dopóki pan Lucy (mąż) nie wyrwie mi klawiatury z rąk - śmieje się. Lucy Score uwielbia gotowanie (jest w tym naprawdę dobra!), spływy kajakowe i ogniska z przyjaciółmi. Nie stroni też od Netflixa, a jej ulubionymi programami są te historyczne i naukowe. Często ogląda również powtórki dokumentalnego serialu Cops, który przedstawia pracę służb mundurowych. A jeśli ma chwilę oddechu, to z kubkiem kawy w ręce czyta kolejną książkę o miłości i szczęściu.

"Wesoły rajki ptak" to książka, na której stronie tytułowej widnieją nazwiska trzech autorów: Wiktora Batera, Izoldy Kiec i Jaremy Jamrożka. To zapis wielu artykułów i wywiadów przeprowadzonych przez genialnego dziennikarza, a także zapis ostatniej rozmowy z nim. Śmierć Wiktora Batera 7 kwietnia 2020 roku poruszyła wszystkich Polaków. Absolutnie nikt się jej nie spodziewał, do dziś zresztą nie wiemy dokładnie, jak wyglądały jego ostatnie chwile. Bater miał zaledwie 53 lata, był cenionym dziennikarzem i korespondentem wojennym, specjalistą od tematyki Rosji i Wschodu. Mówiono, że to człowiek od zadań specjalnych. Został lekko ranny podczas ataku terrorystycznego na szkołę w Biesłanie w 2004 roku. Pracował jako korespondent w Moskwie. 10 kwietnia 2010 roku z jego ust dowiedzieliśmy się o katastrofie polskiego samolotu w Smoleńsku. Książka "Wesoły rajski ptak" nawiązuje do wywiadu, w którym Bater opowiadał o własnym życiu. Mówił o dziadku, który przed wojną prowadził sklep optyczny w Warszawie. Mówił o ojcu, przebywającym w czasie wojny w warszawskim getcie, jedynym z rodziny Baterów, któremu udało się przeżyć. Opowiadał o kluczowych doświadczeniach swojego pokolenia, o powstaniu Solidarności i rozpadzie Bloku Wschodniego. Dużo miejsca w jego wypowiedziach zawsze zajmowała Rosja. Bacznie obserwował przemiany w Rosji za czasów Gorbaczowa, Jelcyna, później plany Putina o odbudowie imperium. W wywiadzie była też mowa o sytuacji na świecie, o powtarzających się zamachach terrorystycznych. To książka pełna goryczy i... rozczarowania człowiekiem. Człowiek jest zdolny do wszystkiego, również do zabijania z zimną krwią.

Publikacja "Jedyny samolot na niebie. Historia mówiona zamachów z 11 września", autorstwa Garretta M. Graffa, to książka, w której autor sięgnął po wspomnienia świadków największego zamachu terrorystycznego w historii oraz odtajnione i niepublikowane do tej pory dokumenty. Autor dowodzi, że mimo licznych publikacji i dzieł filmowych na ten temat o tragedii tej można jeszcze powiedzieć sporo nowego. Kiedy 11 września 2001 roku wszystkie kanały informacyjne zaczęły transmitować na żywo obraz płonących wież World Trade Center, uwaga całego świata skierowana była na Nowy Jork. Zamach terrorystyczny na bezprecedensową skalę miał zmienić oblicze polityki, życia codziennego i walki z terroryzmem, jednak w tamtym momencie tysiące osób walczyło o własne i cudze życie. Historie zebrane przez Garretta Graffa to ukłon w stronę zwykłych ludzi, których codzienność przerwała niewyobrażalna katastrofa. To nie tylko zapis wspomnień z centrum Nowego Jorku. W książce znajdują się również opisy sytuacji w Pentagonie czy wspomnienia operatora połączeń, który jako ostatni rozmawiał z pasażerami lotu numer 93. Dopiero opis wydarzeń feralnego dnia w szerokim kontekście i przez pryzmat najróżniejszych aktów bohaterstwa pozwala bardziej zrozumieć skalę tej tragedii. Garrett Graff to uznany historyk i dziennikarz, którego książki natychmiast stają się bestsellerami. Do tematu zamachów z 11 września 2001 roku podszedł z właściwą sobie skrupulatnością i dociekliwością, dbając o to, aby publikacja stała się hołdem dla niesamowitego heroizmu zwykłych ludzi.

Tym razem pierwsza dama literatury obyczajowej porusza tak ważny dla wszystkich i jakże trudny temat: dorastających i dorosłych dzieci. Lekcje, jakich uczą nas dzieci, są najtrudniejsze. Co robimy, gdy nasze dzieci chcą iść swoją własną drogą? Kate Morgan, starszy partner w prestiżowej kancelarii prawnej w Nowym Jorku, jest dumną matką trojga dorosłych dzieci. Tamara, Anthony i Claire ukończyli