Dante

W 1967 r. Roy Bates, emerytowany brytyjski oficer, zajął opuszczoną platformę przeciwlotniczą na wodach międzynarodowych, a następnie nazwał ją Sealandią i ogłosił się jej księciem. W 1996 r. artysta Lars Vilks nazwał skrawek szwedzkiego wybrzeża Ladonią, tworząc swoje państwo dzieło sztuki, którego hymnem jest odgłos kamienia wpadającego do wody. W 2013 r. pewna dziewczynka z Virginii, Emily, zapytała tatę, czy mogłaby zostać prawdziwą księżniczką. Pół roku później jej tata utworzył na pustyni Królestwo Północnego Sudanu, a swoją córkę uczynił księżniczką. W 2016 r. Mieszko Makowski założył Królestwo Kabuto. Jego terytorium mieści się na działce pod Radomiem. Król Mieszko był rozczarowany Polską, więc stworzył państwo, w którym wartością nadrzędną jest absolutna wolność. To tylko przykłady kilku mikronacji – współczesnych tworów parapaństwowych – i ich pomysłodawców opisanych w tej niezwykłej książce. Bohaterowie Macieja Grzenkowicza to zapaleńcy, idealiści, outsiderzy, którym obecna oferta państwowa nie odpowiada, dlatego tworzą swoje. Swoje tycipaństwa.

Iwona Banach kolejny raz rozbawi czytelników do łez! Dwie grupy łowców duchów dostają zlecenie certyfikacji ducha w hotelu Astoria w Borkowie Pokutnym. Duch od jakiegoś czasu tam się ujawnia i właściciel ma do wyboru: albo się go bać, albo, co go kusi najbardziej? na tym duchu zarobić. Bo najlepszy hotel, to nawiedzony hotel. Certyfikowany duch byłby niezłym magnesem, gdy w okolicy nie ma nic i ludzie nie mają po co przyjeżdżać. Każda z grup inaczej podchodzi do sprawy. Jedni chcą dzięki temu wepchnąć się na celebryckie ścianki, drudzy chcą naukowo udowodnić istnienie zaświatów? Duchy bywają pomocne, można je nieźle wykorzystać. No chyba, że istnieją naprawdę?

Poznaj powieść na punkcie, której oszalała cała Francja! Ironiczna i nieprzewidywalna mieszanka thrillera politycznego i rodzinnej sagi, która wciąga jak najlepszy serial. Po raz pierwszy w historii prezydentem Francji może zostać imigrant z Algierii. Tymczasem w Saint-Étienne gwarną, algierską rodzinę Narrusz trawi gorączka ślubnych przygotowań. Tylko młodego Karima,

Urocza, ciepła i wzruszająca, pięknie zilustrowana przez autorkę Wielkiej przygody Jeżyka, książka o przyjaźni, dzieleniu się z innymi i życzliwej pomocy. Dodaje dziecku otuchy. Ułatwia przezwyciężyć lęk i poczucie osamotnienia. Niebo przecinają błyskawice. Walą pioruny. W taką noc Szop tak bardzo boi się być sam w domu, że wybiega w ulewny deszcz i mrok. Pędzi przez Kolczasty Las w nadziei, że przyjaciele pomogą mu przetrwać burzę. Ale Opos, Przepiórka i Świstak nie pozwalają mu wejść . Tłumaczą, że ich domki są za małe, za wąskie, jednoosobowe… Wtedy Szop dostrzega jeszcze jedno światełko. Migocze i mruga. W tym domku jest przytulnie, wesoło i… bardzo tłoczno. Czy Króliczka otworzy swój dom i serce dla przemokniętego, przemarzniętego i przerażonego Szopa? A może nawet ci, którzy odmówili mu pomocy, przekonają się, że razem jest najlepiej i najbezpieczniej? • Wysmakowane, ciepłe ilustracje ukazują całą gamę uczuć wyrazistych postaci zwierząt i współgrają z rytmicznym tekstem przeplatanym zabawnymi onomatopejami.

Trzy pasjonujące, mistrzowskie biografie historyczne rzucają nowe światło na władzę rosyjskich despotów i mentalność rosyjskiego narodu. Iwan Groźny. Krwawy twórca Carstwa Rosyjskiego Iwan IV – osierocony przez ojca i matkę, oddany pod opiekę wydzierających sobie władzę bojarów – od dzieciństwa uczy się przebiegłości i okrucieństwa. W 1547 roku koronuje się i ogłasza pierwszym carem Wszechrusi. Ma wtedy siedemnaście lat. Od razu staje się władcą despotycznym. Skłonność do przemocy i rozwiązłości łączy z chorobliwą wręcz pobożnością. Sadysta i mistyk zarazem, ma się za namiestnika Boga na ziemi i z góry rozgrzesza się z wszelkich występków, bo święcie wierzy, że zło czyni w tajnym porozumieniu ze Stwórcą. Wybujała podejrzliwość każe mu wszędzie dostrzegać szpiegów i zdrajców. Jego najwierniejsi dworzanie giną jeden po drugim okrutnie torturowani. Kocha przelewać krew, ale kocha też kobiety. Żeni się osiem razy, nie bacząc na dezaprobatę Kościoła. Jednocześnie jest wybitnym reformatorem. Gorliwie pracuje nad reorganizacją kraju i poszerzeniem jego granic w nieustannych walkach, ze zmiennym szczęściem, z Polakami, ze Szwedami, z Tatarami... I tak, rozdarty między wizjonerską błyskotliwością i przenikliwością umysłu a okrucieństwem, między dewocją a rozpustą, car Iwan Groźny pozostaje nieodgadnioną zagadką. Kim był naprawdę krwawy twórca carstwa rosyjskiego? Piotr Wielki. Geniusz i szaleństwo Kim naprawdę był twórca Imperium Rosyjskiego? Fascynującym geniuszem, który słaby i zacofany kraj przekształcił w mocarstwo? Czy przerażającym szaleńcem, który bez wahania przelewał krew poddanych i własną ręką zadał śmierć zbuntowanemu synowi? Nigdy nie zostało rozstrzygnięte, kto naprawdę był ojcem Piotra, bo ani fizycznie, ani psychicznie nie był podobny do cara Aleksego. Piotr I Wielki, koronowany na cara w 1689 roku, w 1721 roku przyjmuje tytuł Cesarza Wszechrusi. Obala dawne obyczaje z niewiarygodną zaciekłością, obcinając brody i głowy, narzucając swym rodakom europejskie stroje i poglądy. Przeprowadza radykalne reformy administracji, prawa, finansów, gospodarki. Tworzy regularną armię i flotę. Wojuje kosztem tysięcy ludzkich istnień z Turkami i Szwedami. Poświęca życie tysięcy, wznosząc na moczarach nową stolicę – Sankt Petersburg. Kładzie podwaliny pod nowoczesny przemysł, buduje drogi, zakłada szkoły, unowocześnia rolnictwo. A wszystko za cenę zniewolenia narodu, wydanego na łup skorumpowanej biurokracji. Władca niezmierzonego kraju umie posługiwać się kompasem, siekierą cieśli i katowskim toporem. Buduje statki i wyrywa zęby swoim poddanym. To olbrzym, który góruje wzrostem nad otoczeniem. Mocarz, który łamie w rękach podkowy. Prostak, który znajduje upodobanie w obżarstwie, pijaństwie, rozpuście i błazenadach, rozmiłowany jest w europejskiej cywilizacji i przemocą chce do niej wprowadzić Rosję. Gdyby nie świadectwa historyczne, można by sądzić, że car Piotr I Wielki jest mitycznym tworem ludowej wyobraźni, nie zaś autentyczną postacią z krwi i kości. Katarzyna Wielka. Nienasycona żądza życia i władzy Bezwzględna despotka i przyjaciółka filozofów, przebiegła w polityce i rozmiłowana w sztuce. Zwycięska cesarzowa i nienasycona kochanka. Semiramida i Messalina Północy. Caryca Rosji Katarzyna II zwana Wielką przez ponad 34 lata (1762-1796) rządzi twardą ręką, krwawo tłumi bunty, prowadzi zręczne gry polityczne i zwycięskie wojny. Unicestwienie potęgi tureckiej, przyłączenie Krymu, rozbiory Polski – zawsze w imię świętych interesów imperium. Mieni się liberalną, a postępuje jak autokratka: tortury i morderstwa są nieodłączną częścią jej polityki. Wzniosłe idee filozofów nie przeszkadzają jej umacniać poddaństwa, a mimo to dla swego ludu pozostaje ukochaną „mateczką”. Ostentacyjnie wspiera pisarzy i artystów, ale to tylko propaganda na użytek oświeconej Europy. W miłości jest wstydliwa w słowach, rozwiązła w czynach. Obdarzona krwistym i porywczym temperamentem, mężczyzn ma za narzędzia rozkoszy. Żelazną wolą, pracowitością i inteligencją osiąga wszystko, czego pragnęła. Poślubia nie tylko następcę rosyjskiego tronu, którego niebawem zamorduje – poślubia samą duszę rosyjskiego narodu. Niemka, w której żyłach nie płynie ani kropla krwi rosyjskiej, staje się ucieleśnieniem Rosji.

Pełna ciepła opowieść, idealna na zimowy wieczór. Poczuj świąteczną magię i przekonaj się, że cuda naprawdę się zdarzają. "A ja na Ciebie zaczekam" to intrygująca opowieść o trzech różnych kobietach, które wyczekują wigilijnego cudu. Pierwsza z nich, Emilia, budzi się w szpitalu. Nic nie pamięta, a jak się okazuje, nikt jej nie rozumie. Kontakt może nawiązać wyłącznie z młodą pielęgniarką z Polski. Kobieta nie może sobie przypomnieć, co takiego zaszło wiele lat temu? I dlaczego wciąż powraca myślami do pewnego portretu, który widziała w pewnym antykwariacie? Anastazji znów nie udało się dostać na studia, o których marzyła, wciąż mydli oczy rodzicom i pozostaje bez pracy. Aby zapomnieć o narastających kłopotach, popija gorącą czekoladę i prowadzi przyjemne rozmowy z pewnym starszym panem. Zbliżają się święta, a ona postanawia w Wigilię pozostać przy swojej babci, Ernestynie. Ernestyna wciąż myśli o przeszłości, bo ani na chwilę nie zapomniała, jaką obietnicę złożyła dawno, dawno temu. Obiecuje sobie jednak, że w tym roku będzie inaczej. Teraz dokona wszelkich starań i uda jej się wreszcie stanąć w bramie na Nowym Świecie, gdzie będzie oczekiwać zbłąkanego wędrowca.