Kawaler de Maison-Rouge

Słodko-gorzka opowieść przepełniona emocjami. Tak pięknie i ciepło o prawdziwych dylematach potrafi pisać tylko Natalia Sońska! Nawet praca w najwspanialszej cukierni, takiej jak „Słodka”, nie uchroni Jagody przed nurtującymi ją problemami. Zbliżająca się sprawa rozwodowa i widmo odebrania odziedziczonej kamienicy to tylko kamyczek w lawinie, którą zapoczątkowało złamane serce. Kłopoty właściciela „Słodkiej” też spadną na głowę rozżalonej Jagody – na szczęście polecony jej prawnik, Teodor, okaże się odpowiednim wsparciem. Długie godziny spędzone w jego towarzystwie, częste rozmowy i nieprzypadkowe spotkania owocują zawiązaniem się przyjaźni. Czy tylko przyjaźni…? Czy mimo zranionego serca Jagoda poradzi sobie z targającymi nią emocjami? Kawałek pysznego, słodkiego sernika i oparcie w kimś godnym zaufania sprawią, że w życiu kobiety zaświeci promyczek nadziei. Tylko co się stanie, gdy na horyzoncie ponownie zjawi się ten, do którego jej serce kiedyś tak mocno biło?

Ponadczasowa opowieść o odrodzeniu Królestwa Polskiego. XII wiek. Czas krucjat, pańszczyzny i bratobójczych walk. Książę Henryk Sandomierski, syn Bolesława Krzywoustego, wyrusza w niebezpieczną podróż przez Europę. Zostawia za sobą rozbitą na dzielnice Polskę targaną konfliktami między pomniejszymi i chorobliwie ambitnymi władcami. Odwiedza przepełnione cichym dostojeństwem klasztory i tętniące życiem zamki. Trafia do Rzymu, do Palermo, a stamtąd do Ziemi Świętej, gdzie wraz templariuszami walczy z ramię w ramię Saracenami. Przez lata towarzyszy mu wizja korony i tego, co symbolizuje – Polski zjednoczonej, silnej, rządzonej żelazną, ale sprawiedliwą ręką jednego władcy. Kiedy książę wraca do Sandomierza, ma już plan działania i mimo trudności stara się wcielać go w życie. Czy posiada jednak wystarczającą charyzmę? Czy ten nasz polski Hamlet, melancholik i marzyciel potrafi zdobyć się na okrucieństwo i bezwzględność? Na akty barbarzyństwa? Ile zdoła poświęcić ze swojego idealizmu, żeby scentralizować władzę? Iwaszkiewicz pisał Czerwone tarcze jako remedium na beznadzieję sytuacji politycznej panującej w Europie w latach trzydziestych XX w., przygnębiony obowiązkami dyplomatycznymi na placówce w Kopenhadze.

Przodownictwo pracy w PRL-u to temat niemal zupełnie zapomniany. Starsze pokolenia mogą jeszcze kojarzyć go ze słynnym niegdyś filmem Andrzeja Wajdy "Człowiek z marmuru". Młodsi - już z niczym. A przecież to historia bardzo daleka od banału, przepełniona heroizmem i ludzkimi dramatami, obrazująca doskonale grozę stalinizmu i komunistyczną utopię. W trudnej powojennej rzeczywistości tysiące robotników uwierzyło w obietnicę lepszego, socjalistycznego jutra i zaangażowało się bez reszty w masowy ruch współzawodnictwa pracy. W wyścigowym tempie wznosili domy i wydobywali węgiel, bijąc kolejne rekordy, wyrażane w setkach procent tak zwanej normy. Pracowali w błysku fleszy i przy aplauzie propagandy, patrzyli ze zdjęć w gazetach i ogromnych portretów, nazwiska najsławniejszych górników, murarzy czy stoczniowców znała cała Polska. Jednak opowieść o ludzkiej determinacji, poświęceniu i komunistycznej mitologii jest w swoim najgłębszym wymiarze uniwersalną historią, mówiącą o śmierci idei. Entuzjazm ludzi został przez władze kompletnie zmarnowany, a podwyższanie norm aż do absurdu przerodziło współzawodnictwo w prawdziwy koszmar. Przodownictwo pracy stało się symbolem stalinowskiej przemocy, a przodownicy - wrogami społeczeństwa, które nie chciało pracować do upadłego, ale po prostu żyć. Trudno uwierzyć, ale ruch w skarlałej i zupełnie pozbawionej znaczenia formie przetrwał właściwie do końca PRL-u, a przodownikami pracy były nawet tak ważne dla naszej historii osoby jak Anna Walentynowicz. Ostatecznie przeminął wraz z ustrojem. Jednak nawet dziś, kompletnie zapomniany, niesie ze sobą ważną treść - przestrogę z odległej przeszłości, aktualną w każdym miejscu i każdym czasie. Andrzej Janikowski jest niezależnym dziennikarzem i pisarzem. Współpracował z licznymi czasopismami. Jest autorem thrillera "Wiwisekcja zbrodni".

Przełomowy bestseller w 20 krajach uhonorowany nagrodą Mądra Książka Roku 2018 – przyznaną przez Uniwersytet Jagielloński, Fundację Euklidesa i redaktorów portalu Mądre Książki. Ta książka zmienia myślenie o naszych wspomnieniach! Zapamiętywanie, zapominanie i fałszywe wspomnienia. Dlaczego być może nie jesteś tym, kim myślisz, że jesteś. Możecie mnie nazwać „hakerką pamięci”, bo moja praca polega na włamywaniu się ludziom do pamięci i sprawianiu, że przypominają sobie z ogromnym bogactwem szczegółów zdarzenia, które w rzeczywistości nigdy nie miały miejsca. Przekonywałam ludzi, że popełniali przestępstwa, że cierpieli z powodu fizycznego urazu, albo że zostali zaatakowani przez psa... To może wydać się niewiarygodne, ale jest to po prostu starannie zaplanowane wykorzystywanie naukowej wiedzy o pamięci. I choć brzmi to dość groźnie, robię to, by pomóc odkryć, jak poważne mogą być zniekształcenia pamięci… W Oszustwach pamięci doktor JULIA SHAW, psycholożka sądowa, ekspertka kryminalistyki i światowy autorytet w dziedzinie badań nad pamięcią, prezentuje zdumiewającą różnorodność sposobów, w jakie nasz mózg może być oszukany. Wspomnienia są naszą najcenniejszą własnością. To one nas tworzą.Tylko że tak naprawdę dalekie są od dokładnego zapisu przeszłości. Każdy z nas przyzna, że nieraz doświadcza luki w pamięci, na przykład wchodzi do pokoju i natychmiast zapomina, po co, albo nagle nie jest w stanie przypomnieć sobie imienia osoby, którą spotkał dziesiątki razy. A co, jeśli nasza pamięć ma potencjał popełniania znacznie poważniejszych błędów: na granicy czystego zmyślenia i samooszukiwania?

Trudna historia Kanady i rdzennych mieszkańców. Historia o dzieciach, które odbierano rodzinom, by wysyłać je do szkół odzierających z kultury i tożsamości. Książka "Siedem opadłych piór. Rasizm, śmierć i brutalne prawdy o Kanadzie" przedstawia system, który doprowadził do tysięcy tragedii i niepotrzebnych śmierci. Książka "Siedem opadłych piór. Rasizm, śmierć i brutalne prawdy o Kanadzie" jest narodowym bestsellerem. Opowiada historię indiańskich nastolatków, którzy trafili do szkół średnich położonych setki kilometrów od ich domów. Desperackie próby powrotu zakończyły się tragicznie. Tanya Talaga przedstawia działanie neokolonialnego systemu, brutalne łamanie praw człowieka i niszczenie tożsamości mniejszości etnicznych, które ma miejsce we współczesnej Kanadzie. Bohaterowie książki ponieśli śmierć w latach 2000-2011 mimo zaleceń, które miały przeciwdziałać podobnym wydarzeniom po tragedii z roku 1966. Autorka opisuje luki systemowe i ogromne niedofinansowanie, które odbijają się na warunkach, w których funkcjonują kanadyjscy Indianie w szkołach z internatem. Dzięki narracji Talagi na każdej karcie książki czuć ogrom tragedii będącej ich codziennością.

Afera związana z nielegalnym użyciem Pegasusa wybuchła w Polsce ponad dwa lata temu. Od tego czasu macki inwigilacji sięgały coraz dalej na świecie i wreszcie zaczęły przeważać głosy, że sprawę trzeba dogłębnie wyjaśnić. Ciekawym głosem w dyskusji stała się książka "Wielka inwigilacja. Kto, jak i dlaczego nieustannie nas szpieguje?". To był grudzień 2021 roku, kiedy Polacy dowiedzieli się z pierwszych doniesień prasowych o nielegalnej inwigilacji Pegasusem. Autor książki wykracza poza tą sprawę i traktuje kwestię szpiegostwa społeczności jako trampolinę do zadawania kolejnych, ważnych pytań. Na kartach publikacji kreślony jest obraz "wielkiej inwigilacji", która już dawno opuściła specjalistyczne laboratoria śledcze i trafiła bezpośrednio pod nasze strzechy. Czy można się przed tym ustrzec? Odpowiedź nie jest do końca optymistyczna, a związane jest to z ogromnym postępem cywilizacji cyfrowej na świecie. Całość pracy podzielona jest na bloki tematyczne. Mamy tutaj zatem rozdziały dotyczące inwigilacji prowadzonej zgodnie z prawem, której przeciwstawiona jest sprawa nielegalnego szpiegowania zlecanego przez czarne charaktery naszej rzeczywistości. Okazuje się, że takie działania prowadzą dzisiaj w zasadzie wszyscy: wielkie korporacje, politycy, służby specjalne, policja... Autor wskazuje na błędy, jakie popełniamy w toku codziennej rutyny obcowania z internetem oraz telefonami komórkowymi, podpowiada także metody radzenia sobie z tym stanem rzeczy. Czy jednak społeczeństwa są jeszcze w stanie posłuchać głosu rozsądku?

"Tajemnice Paryża" Eugeniusza Sue to doskonała pozycja dla każdej osoby, która uwielbia powieści o żywej, wielowątkowej akcji. Zawiera dramatyczne i sensacyjne wydarzenia, a także przedstawia głównego bohatera w niezwykle tajemniczy sposób. Dzieło jest na tyle wybitne, że przeczytasz je jednym tchem! Bohater książki - Rudolf de Gerolstein, książę krwi - włącza się w pomoc paryskiej biedocie. Przebrany za robotnika, udaje się do najciemniejszych zakątków francuskiej wyspy Cite. Pomoc, którą niesie, jest możliwa dzięki temu, że mężczyzna zna argot i metody walki wręcz. Książę to bohater idealny, niemal w całości oddany swojemu ludowi. Jest gotowy do wszelkich poświęceń dla mieszkańców, ponieważ bardzo chce odkupić swoje winy z czasów młodości. W Paryżu poszukuje zaginionej córki - Marii. Wraz z rozwojem fabuły dowiesz się, jak dalej potoczy się ich życie. Sue w powieści oskarża ówczesny porządek społeczny o celowe tworzenie wielkoskalowego ubóstwa. Twierdzi, że osoby, które chciały utrzymywać się ze swojej uczciwej pracy, były wpędzane w nędzę poprzez nieadekwatne wynagrodzenie za włożony wysiłek. Dzieło ukazuje życie rodzin klasy robotniczej w realistyczny sposób. Fragmenty tego życia przeplatają się z opowieściami o okrucieństwach popełnianych przez paryską recydywę. "Tajemnice Paryża" okazały się natychmiastowym hitem czytelniczym. Książka przyjęła się zarówno w klasach ubogich, jak i bogatych. Sue do końca życia cieszył się popularnością, chociaż przed wydaniem tej książki był mało znanym autorem powieści przygodowych. "Tajemnice Paryża" wpłynęły na wiele innych utworów, przykładowo: "Nędzników" Wiktora Hugo, "Hrabiego Monte Christo" Aleksandra Dumasa czy powieść "Zły" Leopolda Tyrmanda. Opublikowanie "Tajemnic Paryża" stanowiło ważny moment w rozwoju francuskiej literatury masowej.

Socjolog. Podróżnik. Fotograf. Uważny obserwator relacji międzyludzkich. Sapere aude. Odważ się być mądrym – ta horacjańska maksyma stała się dewizą Piotra Sztompki. Dorastał w trudnych czasach. Choć urodził się w Warszawie, całe swoje życie związał z Krakowem. Mimo przeciwności losu był zdeterminowany i uparty w dążeniu do celu. W latach 70. wyjechał na pobyty stypendialne do Harvardu i Berkeley. Tam, na kupionej za 70 dolarów maszynie do pisania listów stworzył książkę, która otworzyła mu drogę do międzynarodowej kariery. W rozmowie z Marcinem Milczarskim opowiada, jak z ucznia sam stał się mistrzem, jak ważną rolę w jego życiu odegrały najbliższe mu osoby i o tym, że „Trzeba starać się reżyserować sytuacje i zwiększać prawdopodobieństwo «przypadków». One nadal oczywiście pozostają zbiegami okoliczności, ale jednak okoliczności jakoś przygotowywanych, co daje nieporównanie większą szansę, że coś się uda.