Ja nie mam duszy. Sprawa Barbary Ubryk, uwięzionej zakonnicy, której historią żyła cała Polska

Mała wieś w odległej Rosji. Grupa archeologów z Polski prowadzi wykopaliska. Na wzgórzu nieopodal lasu dokonują odkrycia, które wywróci do góry nogami nie tylko współczesną naukę, ale również historię. Jeśli tylko sami uwierzą w coś, co wydaje się być jak wygrana na loterii. Coś co przyniesie im sławę lub zabierze ich dusze na zawsze do piekieł. W tym samym czasie w Warszawie, komisarz Starski prowadzi nietypowe śledztwo. Okazuje się, że ktoś brutalnie okalecza kobiety, celowo je oszpecając. Kto i dlaczego to robi? Czy ta sprawa łączy się z wydarzeniami z Rosji? Debiutancka powieść Jacka Piekiełki łącząca w sobie horror, kryminał i przygodę.

Zemsta może przynieść mu ukojenie, ale i zaprowadzić na samo dno... "Wachmistrz. Dogrywka" to zaskakujący thriller kryminalny, który zabierze Cię w podróż po mrocznych gdańskich ulicach! W 1930 roku po ulicach Gdańska grasuje złodziejska szajka. Celem tajemniczych złodziei są najzamożniejsze z posiadłości, w których znajdują się drogocenne dzieła malarskie lub biżuteria. Gdy ktoś ginie, śledztwo nad tą sprawą oficjalnie przejmują Kukulka i Abell. Ustalają, że przestępcy pragną być postrzegani jako mściciele rodem z proletariatu, pozostawiający na ścianach budynków nietypowe znaki rozpoznawcze - starannie wybrane biblijne cytaty. Ich łupem padają jedynie najbogatsi z mieszkańców Gdańska. Złodzieje nie pozostawiają nic przypadkowi - śledczy rozpoczynają żmudną pracę, lecz analizy śladów po włamaniu wydają się nie przedstawiać żadnej wartości. Świadkowie, którzy mogliby wskazać potencjalnych przestępców, tracą życie. Pojawia się teza, że rozwiązanie zagadki może tkwić w przeszłości tych, którzy nad nią teraz pracują. Kukulka jednocześnie próbuje rozwikłać, co spotkało jego siostrę - pragnie skrzywdzić jej oprawców tak mocno, jak oni skrzywdzili ich. Czy brutalne porachunki pozwolą mu pogodzić się ze śmiercią siostry? Czy gdańscy złodzieje mają coś z tym wspólnego?

Jeżeli chociaż raz marzyłeś o tym, aby zamieszkać we własnoręcznie zbudowanym leśnym szałasie, zbierać grzyby, aromatyczne zioła i polować, koniecznie musisz sięgnąć po "Leśne morze" Igora Newerlego. Przewracając strony powieści, dowiesz się, jak piękne, ale i niesamowicie trudne jest życie w samym sercu dzikiej przyrody. Akcja powieści "Leśne morze" toczy się na przestrzeni lat 1939-1944. Jednym z bohaterów, którego losy będziemy śledzić, jest Wiktor Domaniewski. To młody człowiek, który dopiero co zdał maturę i został zmuszony do ucieczki ze swojego domu. Wszystko ze względu na poszukujących go Japończyków, którzy zajęli terytorium północnych Chin. Młody Domaniewski ukrywa się w Szu-hai, wielkiej mandżurskiej tajdze. To właśnie w otoczeniu dzikiej przyrody będzie starał się przetrwać. Na swojej drodze napotka ludzi kierujących się różnymi motywacjami. Niektórzy z nich są myśliwymi, a inni takimi zbiegami jak Wiktor. "Leśne morze" to fantastyczna opowieść o dzikiej przyrodzie, sile przetrwania, ale również o miłości i samotności, które przecież nierzadko się ze sobą przeplatają.

Cedar Stranger prawie zapomniała, jak wygląda jej rodzina. Phoenix Stranger prawie zapomniała, jak to jest być wolną. A Elsie Stranger już prawie straciła nadzieję. Po latach spędzonych w rodzinach zastępczych Cedar zamieszkuje ze swoim prawie nieznanym ojcem. Chociaż zmaga się z bólem rozłąki z matką Elsie i siostrą Phoenix oraz musi odnaleźć się w nowym domu otoczona przez obcych, to ma nadzieję na nowy rozdział w swoim życiu. Phoenix rodzi dziecko, którego nigdy nie będzie jej dane wychować. To jej najgorsza kara za błędy przeszłości. Elsie, walcząca z uzależnieniem, jest zdeterminowana, by zmienić swoje życie. Chce znów być z córkami i stać się osobą, na której będą mogły polegać. W przeciwieństwie do jej matki. Kobiety z rodziny Strangerów, czasem rozdzielone, czasem zjednoczone, walczą o przetrwanie w bezdusznym systemie, który obiecuje szczęście, a ostatecznie gwarantuje porażkę. W świecie pełnym rasizmu i nienawiści mogą liczyć tylko na siłę płynąca z więzów krwi.

Zakazany romans z motywem hate-love. Tate Reynolds wraz ze swoim szefem przyjeżdża do Chicago na spotkanie biznesowe, na którym omawiana jest fuzja firm prawniczych. Jeżeli dojdzie do finalizacji przedsięwzięcia, każdy zyska. Tate nie jest przygotowana na omawianie szczegółów i nagły wyjazd wcale jej nie pasuje. Biznesman, z którym są umówieni, okazuje się dupkiem – jest bardziej arogancki, niż sądzili, ale Tate da sobie z nim radę. Pyszałek nie ma pojęcia, z kim zadarł.

"Niebo bez ptaków" Danuty Brzosko-Mędryk to już klasyka literatury obozowej i jedno z najważniejszych świadectw dotyczących Majdanka. Relacja kobiety, która przeżyła piekło na ziemi, staje się nie tylko źródłem wiedzy historycznej, ale również ostrzeżeniem dla przyszłych pokoleń. Danuta Brzosko-Mędryk miała dwadzieścia dwa lata, kiedy trafiła na Majdanek za działalność konspiracyjną. Na samym początku była sprzątaczką, a później pielęgniarką w obozowym szpitalu. Bardzo szybko zaczęła ryzykować własnym życiem, aby przekazywać notatki o obozowej rzeczywistości na zewnątrz. Były one dostarczane robotnikom, którzy posyłali je dalej. Dzięki temu w przypadku tej książki mamy do czynienia z dokumentem pisanym w dużej mierze na żywo, wypełnionym szczegółami, które z czasem mogłyby się zagubić w zakamarkach pamięci. Świat okupacji z całą swoją bezwzględnością jest tutaj widziany oczami młodej, niewinnej osoby, która miała to nieszczęście, że trafiła do miejsca nieliczącego się z ludzkim życiem.

Gorący lipiec 1789 roku w Paryżu. Król poluje, królowa przebiera w damach dworu. Groźne pomruki paryskiego ludu zamieniają się w złość i pragnienie zemsty. Paryż głoduje, choruje i umiera z wycieńczenia. Wreszcie, jak już nie ma nic do stracenia, jak odchodzą dzieci, wściekłość zrywa się z kajdan zasad i prawa. Bastylia legnie w gruzach, zawiśnie każdy, kto zdradza arystokratyczne pochodzenie. Pitoux ogląda to na własne oczy, widzi tragedię nędzy i widzi rodzącą się nienawiść, która prowadzi do straszliwej przemocy… czy zło da się usprawiedliwić, czy Pitoux może spokojnie patrzeć, jak wieszają ludzi, których znał… ale przecież jest po stronie ludu… Kolejna książka Aleksandra Dumas, od której nie można się oderwać. Tak plastycznie napisana, że widzimy te zdarzenia, prawdziwe przecież, wzdragamy się zbrodniami, przeżywamy emocje, czujemy Rewolucję, która na naszych oczach się odbywa.

Czasy, kiedy kobiety nosiły kapelusze i rękawiczki, po Warszawie jeździły dorożki, a miłość ludzi z różnych sfer nie była sprawą łatwą. Dworki Podlasia i Mazowsza. Helena obserwuje?świat, zmienia się, spełnia marzenia… Jak kochać i być kochaną? Tego świata już nie ma, ale wzruszenia zostały. Początek wieku XX, Podlasie, dwór szlachecki w Sabniach. Młoda wdowa wraca z córeczkami do domu rodziców. Ma jedno marzenie: zostać pisarką! Halszka, jak ją nazywa rodzina, to artystyczna dusza: pięknie gra na pianinie, maluje, ale nade wszystko uwielbia literaturę. Czy mogłaby napisać prawdziwą powieść o miłości? Otoczenie nie zachwyca się jej planami: powinna wyjść za mąż po raz drugi, zająć się dziećmi i domem. Ale pozornie delikatna i rozmarzona Halszka jest uparta. Pisze po nocach powieść o nauczycielce, którą pokochał arystokrata. Ojciec zdziwiony determinacją córki, zasięga rady zaprzyjaźnionego pisarza Bolesława Prusa. Halszka dostaje błogosławieństwo mistrza, tata finansuje wydanie pierwszej powieści. „,Oby sprzedało się chociaż sto książek tej mojej „Trędowatej“, modli się Halszka. Sprzedaż idzie w setki tysięcy... To nie koniec, lecz dopiero początek opowieści o tym jak Helena Mniszkówna została królową romansu z wyższych sfer. Zdobyła wielką popularność, ale zapłaciła wysoką cenę za sukces. Perypetie życia Halszki mogłyby być fabułą jej książki. Naprawdę nazywała się Rawicz – Radomyska, a po pierwszym mężu Chyżyńska. Była panią dworów w Rogalach i w Kucharach - ziemianką zwykłą i niezwykłą, bo prowadziła dwór i pisała z potrzeby serca, nie dla zysku i nie dla sławy. Nie była autorką jednej książki. Napisała ich 30. Na ile opowiadała w nich o sobie? I jaka była naprawdę? Dziś coraz mniej osób pamięta nazwisko: Mniszkówna. Bardziej znany jest tytuł pierwszej powieści „Trędowata“. Książkę wznawiano przed wojną 16 razy, trzykrotnie filmowano. Krytycy surowo ją osądzali jako „, romansidło“,, mimo to sprzedawała się na pniu. Po wojnie, gdy zakazano druku wszystkich książek Mniszkówny, czytelniczki przepisywały ręcznie całe rozdziały i użyczały sobie rękopisy. Opinie krytyków nie miały dla nich znaczenia, emocje, które budziła tak. Jak więc mierzyć wartość literatury? Powieść biograficzna o Helenie Mniszkównie, pisarce, która poruszyła miliony serc jest próbą odpowiedzi na te pytania. Ale też zaproszeniem do dworków Podlasia i Mazowsza, do czasów, kiedy kobiety nosiły kapelusze i rękawiczki, po Warszawie jeździły dorożki, a miłość ludzi z różnych sfer nie była sprawą łatwą. Sposobność by wraz z Heleną obserwować świat, zmieniać się, spełniać marzenia. Kochać i być kochaną. Tego świata już nie ma, ale wzruszenia zostały.