Nie zmienił się tylko blond

Druga wojna światowa była jednym z najgorszych i najbardziej wstydliwych dla ludzi momentów rozwoju cywilizacji. Fabryki śmierci, łagry, śmierć milionów żołnierzy, bez względu na to, po jakiej stronie walczyli, czy pierwsze użycie broni nuklearnej w historii ludzkości - to wszystko wydarzyło się w ciągu zaledwie sześciu lat. Na szczęście te mroczne i brutalne czasy są już historią, która interesuje wiele osób. Po sukcesie dwóch książek - "Tatuażysta z Auschwitz" oraz "Podróż Cilki" - Heather Morris kończy trylogię opowiadającą o ofiarach tamtych czasów powieścią "Trzy siostry", którą w Polsce w przekładzie Kai Gucio wydało wydawnictwo Marginesy. Cibi, Livi i Magda jako małe dziewczynki składają przysięgę zarówno sobie, jak i swojemu ojcu, że zawsze będą razem - bez względu na okoliczności oraz przeciwności losu, a ten, choć same bohaterki nie mogły jeszcze tego wiedzieć, będzie rzucał im pod nogi nie pojedyncze kłody, ale cały las. W trakcie ich okresu dojrzewania i wchodzenia w dorosłość rozpoczyna się wojna, która obejmuje również ich rodzinną Słowację. Wszystkie trzy trafiają do piekła na ziemi, którym była ziemia w pobliżu miasta Oświęcim. Obozowa rzeczywistość sprawia, że chociaż wcześniej zostały rozdzielone, odnajdują się ponownie w Auschwitz, gdzie przypomniawszy sobie o obietnicy złożonej przed laty, składają kolejną - że wszystkie trzy przeżyją. Heather Morris prowadzi czytelnika przez kolejne etapy ich życia - marsz śmierci, powrót do nowego, komunistycznego ładu oraz ucieczkę do Izraela. Jest to opowieść, która potrafi wywołać w czytelniku bardzo wiele skrajnych emocji - od śmiechu (który mimo bardzo ponurego tła też się tu pojawia), przez wściekłość, po dojmujący smutek.

Śmierć zwykle oznacza koniec. Nie tym razem. Dla Agaty przeszłość nie istnieje. Za to przyszłość nie ma przed nią tajemnic. Spogląda na karty i widzi w nich to, co może się wydarzyć. Każdą drogę, każdą ścieżkę. I wie, która z nich oznacza niebezpieczeństwo. Przynajmniej tak uważała do tego feralnego dnia, kiedy zwykły seans przerwała tragedia. Teraz, kiedy wróżka zamyka oczy, widzi tylko krew. Coś, co wcześniej uważała za dar, stało się przekleństwem. Jej życie zamieniło się w desperacką ucieczkę przed nieuchronnym fatum. Osaczona przez śmierć, policję, dziennikarzy i tropiącego ją mordercę Agata próbuje odkryć w swojej przeszłości coś, co przesądziło o jej losie – i dlaczego musi zginąć.

Przodownictwo pracy w PRL-u to temat niemal zupełnie zapomniany. Starsze pokolenia mogą jeszcze kojarzyć go ze słynnym niegdyś filmem Andrzeja Wajdy "Człowiek z marmuru". Młodsi - już z niczym. A przecież to historia bardzo daleka od banału, przepełniona heroizmem i ludzkimi dramatami, obrazująca doskonale grozę stalinizmu i komunistyczną utopię. W trudnej powojennej rzeczywistości tysiące robotników uwierzyło w obietnicę lepszego, socjalistycznego jutra i zaangażowało się bez reszty w masowy ruch współzawodnictwa pracy. W wyścigowym tempie wznosili domy i wydobywali węgiel, bijąc kolejne rekordy, wyrażane w setkach procent tak zwanej normy. Pracowali w błysku fleszy i przy aplauzie propagandy, patrzyli ze zdjęć w gazetach i ogromnych portretów, nazwiska najsławniejszych górników, murarzy czy stoczniowców znała cała Polska. Jednak opowieść o ludzkiej determinacji, poświęceniu i komunistycznej mitologii jest w swoim najgłębszym wymiarze uniwersalną historią, mówiącą o śmierci idei. Entuzjazm ludzi został przez władze kompletnie zmarnowany, a podwyższanie norm aż do absurdu przerodziło współzawodnictwo w prawdziwy koszmar. Przodownictwo pracy stało się symbolem stalinowskiej przemocy, a przodownicy - wrogami społeczeństwa, które nie chciało pracować do upadłego, ale po prostu żyć. Trudno uwierzyć, ale ruch w skarlałej i zupełnie pozbawionej znaczenia formie przetrwał właściwie do końca PRL-u, a przodownikami pracy były nawet tak ważne dla naszej historii osoby jak Anna Walentynowicz. Ostatecznie przeminął wraz z ustrojem. Jednak nawet dziś, kompletnie zapomniany, niesie ze sobą ważną treść - przestrogę z odległej przeszłości, aktualną w każdym miejscu i każdym czasie. Andrzej Janikowski jest niezależnym dziennikarzem i pisarzem. Współpracował z licznymi czasopismami. Jest autorem thrillera "Wiwisekcja zbrodni".

Publikacja, która przybliży Ci nieco fenomen ojca Johna Bashobory. Poznaj bliżej niezwykłego kaznodzieję i niecodzienne umiejętności, jakimi dysponuje. "Bashobora. Człowiek, który wskrzesza zmarłych" to książka przedstawiająca sylwetkę niesamowitego człowieka, potrafiącego w mgnieniu oka porwać tłumy i skłonić je, by słuchały. Autor skupia się na tej niezwykłej postaci, starając się zweryfikować, które z wiadomości na jego temat rzeczywiście są prawdą. Podążając za samym tytułem publikacji, bada, czy Bashobora rzeczywiście potrafi wskrzeszać zmarłych. Jako przykład przywołana zostaje historia, zgodnie z którą ksiądz wziął na ręce martwe dziecko i gdy kilkakrotnie powtarzał "I love you", ono ożyło. Dziennikarz jest także zainteresowany powodem popularności, jaką cieszy się kaznodzieja, podczas swoich wystąpień zbierający zawsze ogromną widownię (gdy głosił swoje nauki na Stadionie Narodowym w Warszawie, zgromadził na miejscu 58 tysięcy ludzi). John Baptist Bashobora jest katolickim kapłanem pochodzącym z Ugandy. Dał się ponadto poznać jako charyzmatyk i doktor teologii duchowości. Urodził się piątego grudnia 1946 roku w Bushenyi. Podobno gdy był dzieckiem, ciotka chciała go otruć poprzez podanie zatrutego posiłku, jednak miska rozpadła się, kiedy chłopiec odmawiał modlitwę. Po zdobyciu edukacji i związaniu się z katolickim Ruchem Odnowy Charyzmatycznej, Bashobora powrócił do rodzinnej diecezji, gdzie stał się założycielem dwóch szkół podstawowych, dwóch średnich oraz dwóch sierocińców. Dzięki temu udało mu się otoczyć opieką pięć tysięcy sierot. Aktualnie Bashobora cieszy się popularnością jako rekolekcjonista, który znany jest z przepełnionych charyzmą na spotkaniach modlitewnych. Polskę odwiedził po raz pierwszy w 2007 roku. Na swoim koncie ma takie publikacje książkowe, jak: "Jesteśmy obrazem Boga" (2012), "Jesteśmy ambasadorami Boga na ziemi" (2013) oraz "Uwierz Bogu sercem" (2013).

Czasami prawda niszczy wszystko… Gdy miłość jest tak silna, że jedynym rozwiązaniem pozostaje szaleństwo… Jagna nadal mierzy się z błędami przeszłości, które zdają się definiować jej życie. Postanawia pozostać w Brzegach, jednak kolejne dni obfitują w zdarzenia podważające słuszność tej decyzji. Pensjonat nie jest opuszczony, jak wydawało się jeszcze kilka tygodni przed wydarzeniami na Rysach, a strach potęgują dodatkowo podejrzenia, że Staszek nie powiedział jeszcze ostatniego słowa. Adam nie zamierza ułatwiać matce powrotu w rodzinne strony, a Jędrek… To wtedy na drodze Jagny pojawia się Kosma, który zdaje się skrywać własne tajemnice. W tym samym czasie policja i TOPR poszukują zaginionego turysty. Znajdują ślady, ale czy na pewno jego?

"Dekameron" to zbiór stu opowieści, które w ciągu dziesięciu dni 1348 roku opowiada sobie grupa dziesięciu szlachetnie urodzonych florentczyków (siedem pań i trzech młodzieńców), którzy schronili się przed zarazą w okolicach Florencji. Każdy dzień miał swój temat zadany przez kolejno wybieranych „króla” lub „królową”. Nowele stanowią opis obyczajów w epoce włoskiego renesansu, dając wyraz z jednej strony bujnemu życiu, pełnemu miłości i przygód erotycznych, z drugiej zaś wyrażając podziw dla inteligencji, sprawności ludzkiego umysłu, bystrości i sprytu. Głównym motywem opowiadań jest miłość: małżeńska i pozamałżeńska, zmysłowa i platoniczna, tragiczna i idylliczna. Lektura dla szkół średnich

Znasz to uczucie, gdy jedno wydarzenie na zawsze zmienia całe twoje życie? Gdy najbardziej pragniesz cofnąć się w czasie i zmienić bieg historii? Londyn – wielokulturowe miasto pełne monumentalnych zabytków, kolorowych ogrodów botanicznych i urokliwych zakątków ukrytych wśród drapaczy chmur. Miejsce, w którym można zacząć wszystko od zera. Z tej możliwości postanawia skorzystać dwudziestoparoletnia Ula. Przeprowadzka i nowe znajomości brzmią jak idealny początek nowego życia. Szczególnie, że przystojny barman poznany już pierwszego dnia, wydaje się mocno zawracać Uli w głowie. Świat na nowo nabiera barw, ale czy kobiecie uda się schować tak, by przeszłość jej nie dopadła? Usiądź w parku z herbatą, poobserwuj mijających cię ludzi i pamiętaj, że każdy z nich ma swoją niepowtarzalną historię, która… nie zawsze czeka aż się ją odkryje.

Czerwiec 1967 – marzec 1968. Partia Gomułki i Moczara rozpętuje haniebną kampanię antysemicką. (Nazywając ją walką z „syjonistami”). Józef Hen reaguje jak na pisarza przystało: publikuje w paryskiej „Kulturze” pod pseudonimem „Korab” wysokiej klasy opowiadania z cyklu Oko Dajana (1969–1972). „Korab” odnosi sukces, jest przekładany na francuski, włoski, niemiecki, angielski i często cytowany. Autor wpisany na czarną listę, z zakazem wyjazdów za granicę. Czterdzieści jeden lat później, w 2008 roku, Józef Hen pisze wstrząsającą powieść Pingpongista. Miasteczko, w którym podczas okupacji dokonała się zbrodnia, nazywa się tu Cheremiec, ale nie ma wątpliwości, że inspiracją literacką była tragedia Żydów spalonych w Jedwabnem. Narratorem jest przybyły na uroczystości rocznicowe sędzia z Brooklynu, Mike (znany mieszkańcom jako Michaś). Usiłował wtedy uratować życie swojemu rówieśnikowi, znakomitemu pingpongiście, któremu obiecał rewanż. Bezskutecznie. Minęło sześćdziesiąt lat, Mike wdziera się w sumienia świadków zbrodni, także i kilku wciąż żyjących uczestników. Wśród nich znajduje się ksiądz, który wyznaje Mike`owi, że dręczą go podjęte wtedy decyzje. Żałuje, że nie wykonał wówczas księżowskiego zadania, nie przeciwstawił się zbrodni. Obie książki połączono w jeden zbór, który porusza bolesny temat antysemityzmu.