Siostry nadziei. Nieznane historie bohaterskich kobiet walczących na Ukrainie

Najnowsza, ciepła, wzruszająca i mądra książka najbardziej lubianej autorki literatury kobiecej świata z fascynującą bohaterką, której los nie szczędzi wzlotów i upadków. To powieść o nieustającym poszukiwaniu miłości, wyzwaniach dla samotnej matki i nie zawsze prostych relacjach z dorosłymi – jakże różnymi córkami (co nie dziwi, skoro mają trzech ojców...). Paryż – stolica miłości i sztuki. Isabelle

Rok 1944. Daniel i jego matka, Annabel, pozostają w domu w spokojnej angielskiej wiosce. Tymczasem ojciec chłopca walczy na froncie wojny, która choć tak odległa, wydaje się otaczać bohaterów ze wszystkich stron. Kiedy matka i syn poznają Hansa, niemieckiego jeńca pracującego w pobliskim gospodarstwie, w ich życiu wreszcie coś zaczyna się dziać, choć dla każdego z nich

W dzisiejszych czasach w kwestii religii państwa zachodnie mają zwykle do niej podejście dość proste - wierzysz, jeśli tego pragniesz, jednak nie jest to nakaz. Zupełnie inaczej jest w Arabii Saudyjskiej, gdzie wiara jest w dużej mierze nakazana, a dotyczy to głównie kobiet, które nie mają zbyt wielu praw. Książka "Porzuciłam islam, muszę umrzeć" jest słowami kobiety, która zakwestionowała wiarę, co sprowadziło na nią wyrok śmierci. Poznajemy historię Farity, która od dzieciństwa była dość krnąbrnym dzieckiem, nigdy nie biorąc za prawdę wszystkiego, co słyszała. W zachodnim świecie byłoby to pochwalane, jednak w Arabii jest to wręcz zakazane, szczególnie jeśli chodzi o islam. Farita ciągle zadawała pytania i nigdy nie była usatysfakcjonowana odpowiedziami, które dostawała wprost z Koranu. To zwróciło na nią uwagę zarówno nauczycieli, jak i innych dorosłych. Im była starsza, tym trudniej było jej zaakceptować świat, który ją otaczał. Postanowiła uciec z kraju, odrzucając wiarę. Niestety, w Arabii łączy się to z wyrokiem śmierci. Oficjalnie jednak nigdy go nie wydano - sam ojciec Farity powziął się tego zadania, oddelegowując do tego jej brata. Kobieta musiała ukryć się w Europie. Kiedy umarł jej ojciec, myślała, że w końcu jest bezpieczna, jednak nic nie jest takie proste.

Oto nietypowy, polski patriota w typowych niestety, polskich realiach. Czy czarny człowiek może być prawdziwym Polakiem i co to naprawdę oznacza? Na Wybrzeżu Kości Słoniowej działał niegdyś misjonarz, lecz dość nietypowy. Był on emerytowanym żołnierzem i mistrzem sztuk walki. Zaopiekował się pewnym afrykańskim chłopcem. Nauczył go, jak zmienić w niezawodną broń własne ciało i zaszczepił wyznawane przez siebie polskie, patriotyczne wartości. Chłopiec dorósł i jako Zawisza Czarny przybył do kraju nad Wisłą, by krzewić prawdziwe, dobrze rozumiane, patriotyczne wartości. Już po przybyciu do Warszawy nasz bohater wpada w tarapaty. Zostaje wmieszany w spisek tzw. młodych polskich patriotów. Jednak to dopiero początek. Intryga bowiem ze strony na stronę staje się coraz bardziej złożona. Pojawiają się w niej między innymi młodzi ambitni z Mordoru, uczestnicy rowerowej masy krytycznej, członkowie ONR-u, kibice Legii, a także podejrzanie popularny napój energetyczny Dumny Rodak. Oto opowieść o niezwykłym, polskim patriocie. Ta postać może równie dobrze jednoczyć, jak irytować i to wszystkich po równo. Z pewnością jednak pokaże nam bez ogródek, jacy naprawdę jesteśmy, co znaczy dla nas Polska, polskość i bycie patriotą. Dlatego do książki tej warto podejść bez uprzedzeń, przyjąć ją otwartym sercem i umysłem i po prostu sprawdzić, co z tego wyniknie. Jedno jest tutaj pewne. To doskonała, mądra i rozwijająca rozrywka. Dzięki tej powieści na samych siebie możemy spojrzeć z przymrużeniem oka. I być może uda nam się w ten sposób dostrzec o wiele więcej, niż na co dzień. Jakub Ćwiek to polski pisarz i kulturoznawca. Jest miłośnikiem muzyki rockowej oraz znawcą popkultury. Prywatnie zaś to ojciec dwójki dzieci, Zuzanny i Samuela. Tworzy głównie literaturę fantasy, lecz nie tylko. Jego książki adresowane są w większości do dzieci i młodzieży. Pisze jednak także z myślą o dorosłych czytelnikach. Ma w swoim dorobku takie powieści jak "Bóg marnotrawny", "Chyba śnisz", "Ciemność płonie", "Dreszcz", "Drobinki nieśmiertelności" czy seria "Chłopcy".

Pozycja, która wstrząśnie Tobą do głębi. Przyjrzyj się na nowo realiom obozowym - tym razem jednak wykorzystaj do tego oczy dziecka. "Dzieciństwo w pasiakach" stanowi kompletną relację na temat obozowego życia, którą zdaje czytelnikom książki dziecko. Bogdan Bartkowski, główny bohater, a zarazem autor opowieści, miał dokładnie dwanaście lat, gdy w nocy z 11 na 12 sierpnia trafił z matką do obozu Auschwitz-Birkenau. To wspomnienia, które wryły się w pamięć chłopca - a później dorosłego mężczyzny - już na zawsze. To jeden z najpełniejszych obrazów tamtejszej rzeczywistości prezentowany przez najmłodszych, którzy nie rozumieli, co się dzieje, a jednak musieli jakoś funkcjonować między więźniami, by przetrwać.

Sara prowadzi warsztaty teatralne dla najmłodszych. Gdy dowiaduje się, że jej była podopieczna ciężko zachorowała, postanawia zorganizować mikołajkową aukcję na leczenie dziewczynki. W końcu przed świętami ludzie chętniej otwierają serca dla innych. Dzięki zbiórce poznaje znanego sportowca, który wrócił do rodzinnego miasteczka po poważnej kontuzji. Daniel jest na życiowym zakręcie – całe życie poświęcił bieganiu i nie wie, jak odnajdzie się w nowej rzeczywistości. Czy ich spotkanie sprawi, że oboje wyjdą na prostą? W ośrodku kultury, gdzie pracuje Sara, w czasie wojny mieściła się synagoga i przytułek dla sierot. Dla jego dyrektorki sensem życia również było pomaganie potrzebującym dzieciom. Kim była ta kobieta i jak potoczyły się jej losy? Teraźniejszość i przeszłość splatają się w małym miasteczku gdzieś pośród mazowieckich pól. Ta wspaniała historia niesie nadzieję na to, że nasze decyzje – nawet jeśli wydają się trudne czy niewłaściwe, mogą w innym czasie, w innych okolicznościach, okazać się słuszne.

Pozycja zaliczana do powieści sentymentalnych w dorobku pisarza. W utworach tych autor nie wzdraga się przed obnażaniem jasnych i ciemnych (tych jest więcej) stron z życia marginesów społecznych Petersburga. Znamienne jest to, że zło i zgnilizna moralna dominują nad dobrem. Dominują naturalnie w sensie ilościowym, bo przewagę moralną Dostojewski daje dobru. "Skrzywdzeni i poniżeni" to przede wszystkim powieść o przebaczeniu. Dokładniej mówiąc, o przebaczeniu przez ojca córce, ale i na odwrót. Narrator, Iwan Pietrowicz, to młody pisarz ledwo wiążący koniec z końcem. Nosi ON wyraźne cechy samego Dostojewskiego. Nasz narrator jest postacią jednoznacznie pozytywną, altruistyczną i praktycznie pozbawioną wad. Wyidealizowany i poczciwy Wania w żadnym wypadku nie drażni. Po prostu pozwala nam spokojnie myśleć o całej reszcie, co zresztą i ON sam robi. Iwan pomaga bowiem Natalii Nikołajewnej, która uciekła z rodzinnego domu, by zamieszkać z ukochanym Aloszą…

Książka odpowiada na najbardziej nurtujące każdego człowieka pytania, dotyczące śmierci, czyśćca, piekła i nieba. Ma na celu skłonić nas do refleksji nad sensem życia, jego kruchością, ulotnością i przemijaniem. Wyjaśnić co może dziać się dalej z nieśmiertelną duszą, jaką posiada każdy człowiek, niezależnie od wyznawanego światopoglądu.