Avicii. Biografia Tima Berglinga

“Odnaleźć się”, debiut literacki Agnes Lidbeck, to jedna z najgłośniejszych szwedzkich książek 2017 roku Szpital, narodziny dziecka i mąż. To sceneria, w której poznajemy główną bohaterkę powieści, Annę. Autorka opowiada o losach kobiety, jej wyborach, miłości, prozie życia małżeńskiego i rodzinnego, kobiecych i zwykłych ludzkich pragnieniach. To książka między innymi o samotności w związku i wielu innych aspektach bliskich współczesnym kobietom. To dlatego warto sięgnąć po tę oryginalną i uniwersalną w swoim przekazie powieść. Główna bohaterka, Anna mieszka w pięknym domu. Jest żoną Jena i matką trójki dzieci. Zawodowo pisze teksty do kolorowego pisma. Anna nie ma przyjaciół, ani życia towarzyskiego. Dzieci i mąż stanowią zasadniczą treść jej życia. Pod maską wzorowej żony i matki kryje się niepewna siebie kobieta, która zupełnie nie potrafi odnaleźć się w roli, jaką przyjęła. Anna czuje, że nie jest potrzebna dzieciom, a mąż już jej nie pożąda. Jednocześnie to, jak postrzegają Annę inni ludzie, jest dla niej lustrem, w którym się przegląda. Na odbiciu, jakie widzi opiera poczucie własnej wartości. Kobieta w głębi pragnie zmiany, która wyrwie ją z monotonii, zerwie skorupę normalności. Jednak nie potrafi określić, w jakim kierunku ta zmiana miałaby pójść. Ta głęboko tkwiąca tęsknota sprawia, iż Anna porzuca swoją dotychczasową uporządkowaną egzystencję i wchodzi w nowy związek. Czy to zmieni Annę i jej postrzeganie samej siebie? Czy bohaterka zdoła odnaleźć samą siebie? Autorka, Agnes Lidbeck, nie ocenia swojej bohaterki, ale w sposób dobitny pokazuje pustkę i bezduszność współczesnego świata.

Dwie jedenastolatki, Alice i Roonie, po tym, jak za niegrzeczne zachowanie zostały wyproszone z urodzin koleżanki, skręcają w inną niż zwykle uliczkę. Przed jednym z domów widzą pozostawiony samotnie wózek z dzieckiem. Małe niewinne dziewczynki sądzą, że postąpiły słusznie, uratowały to dziecko – skoro ktoś je zostawił bez opieki, znaczy, że go nie chce. Prawda? Gdy kilka dni później

Korzystanie z chirurgii plastycznej jest już tak powszechne, że nikt się nie zastanawia, czy dana osoba wcześniej wyglądała inaczej. Jak jednak narodziła się ta dziedzina medycyny? Biografia "Facemaker. Historia człowieka, który stworzył chirurgię plastyczną" to znakomita biografia opisująca narodziny chirurgii plastycznej i jej twórcę Harolda Gilliesa. Autorka Lindsey Fitzharris w swojej książce w bardzo ciekawy i poruszający sposób opowiada o tym, jak narodził się dział medycyny plastycznej i kto był jej prekursorem. Pierwsza wojna światowa okazała się drastyczna i pochłonęła miliony żyć. Broń użyta podczas tej wojny zebrała niszczycielskie żniwo, a miotacze ognia, gazy bojowe czy bagnety powodowały rany, które nawet po zagojeniu wyglądały potwornie. Żołnierze, którzy wrócili do domu, często byli okaleczeni, a ich twarze budziły odrazę. Żony nie chciały patrzeć na swoich mężów, odchodziły od nich, a dzieciaki spoglądały na ojców ze strachem. Pomoc okazał im lekarz pochodzący z Nowej Zelandii - Harold Gillies, który został pionierem medycyny plastycznej.

Miłość była tematem wielu piosenek czwórki z Liverpoolu. Od wczesnych lat sześćdziesiątych, kiedy dopiero stawali się rozpoznawalni, aż do schyłku dekady, gdy coraz trudniej było im pracować jako zespół, piosenki o miłości pojawiały się na każdym z wydanych albumów. Inspiracją do wielu z nich były kochanki, muzy i żony. Kim były kobiety, które kochali Lennon, McCartney, Harrison i Starr? "Żony Beatlesów" to książka napisana przez Marca Shapiro, autora wielu biografii muzycznych, m.in. takich gwiazd jak Adele, Justin Bieber czy Carlos Santana. Shapiro z niezwykłą dociekliwością przygląda się związkom Johna, Paula, George'a i Ringo, snując opowieść o miłości, zazdrości, zdradach i rozstaniach. A to wszystko w atmosferze szalonych lat sześćdziesiątych i panującej beatlemanii. Dzięki historiom opowiedzianym przez autora możemy spojrzeć na słynnych chłopców z Liverpoolu oczami najbliższych im kobiet, dla których byli nie tylko słynnymi muzykami, ale przede wszystkim mężami, ojcami ich dzieci i zwykłymi facetami, którzy mają swoje wzloty i upadki. W jakich okolicznościach John Lennon poznał Yoko Ono i czy to prawda, że to ona pchnęła swojego męża w ramiona kochanki? Kim tak naprawdę była kobieta, którą Paul McCartney poznał w jednym z londyńskich klubów i z którą spędził niemal 30 lat swojego życia? Te i inne fascynujące historie znajdziemy w książce Marca Shapiro. To lektura zarówno dla tych, którzy w latach sześćdziesiątych, pośród szumów i trzasków, słuchali Radia Luxemburg, jak i dla nieco młodszych czytelników, dla których muzyczny świat tej kolorowej dekady to odległa historia.

Kate na pół roku przeprowadza się z Londynu do Bostonu – zamieniła się na mieszkania z kuzynem. W Stanach chce ukończyć kurs grafiki komputerowej, a przede wszystkim dojść do siebie. Od dzieciństwa zmaga się z atakami paniki, a niedawno za sprawą byłego narzeczonego przeżyła niewyobrażalną traumę. Teraz potrzebuje spokoju i poczucia bezpieczeństwa.

Jesienią 1960 roku na nowojorskiej Piątej Alei o piątej rano padł pierwszy klaps na planie jednego z najsłynniejszych filmów w historii – Śniadania u Tiffany’ego. W pełnej porywających faktów i anegdot opowieści Wasson przedstawia nie tylko kulisy powstawania filmu, lecz także dokumentuje burzliwą epokę przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych w Ameryce – przed rewolucją seksualną dzieci kwiatów, powszechnym dostępem do antykoncepcji i zanim mała czarna stała się symbolem elegancji. Autor pokazuje plan filmowy, przybliża stosunki panujące wśród członków ekipy i narastające między nimi animozje. Jednocześnie szerokim spojrzeniem ogarnia wpływ Audrey Hepburn na modę, politykę dotyczącą płci i budzenie się nowej moralności. Pojawiają się wielkie postacie tamtych czasów: Truman Capote, Audrey Hepburn, Blake Edwards, Henry Mancini, a także Marylin Monroe, Billy Wilder czy Akira Kurosawa. Dlaczego filmowa opowieść o Holly Golightly miała kłopoty z cenzurą? Czym różni się od powieści Capote’a? Co zmieniła w życiu milionów młodych kobiet, które nie chciały żyć jak ich matki? Tę książkę – pełną smakowitych szczegółów – czyta się jak powieść o dawnym Hollywood, pełnym uroku i mrocznych tajemnic.

Kocham Pana, Panie Sułku! Tymi słowami zwraca się do swojego ojca dorosła już Marianna. Jacek Janczarski odszedł nagle, gdy miała sześć lat; w jej pamięci zostało zaledwie kilka wspomnień. By lepiej poznać tatę, postanawia uważnie wysłuchać jego audycji, przestudiować bogate archiwum i spotkać się z ludźmi, którzy go znali, między innymi z Arturem Andrusem, Magdą Jethon, Stefanem Friedmannem, Piotrem Fronczewskim. Rozmawia z dawno niewidzianą rodziną, byłą żoną ojca i przyrodnim bratem. Jakie były twórcze początki Jacka Janczarskiego? Jak powstały kultowe postaci pana Sułka, pani Elizy i gajowego Maruchy? Skąd wzięła się legendarna dziś Rodzina Poszepszyńskich? Co zapoczątkowało współpracę Janczarskiego z Bareją i dlaczego to właśnie Ewa Błaszczyk zagrała Mariana Koniuszkę w Zmiennikach? A także: jak napisać dobrą komedię i jak wywierać wpływ na kobiety w przybytku gastronomicznym? Zabawna i wzruszająca, pełna barwnych anegdot z czasów świetności polskiej rozrywki opowieść o poszukiwaniu - czasem niełatwej - prawdy o ojcu, który odszedł zdecydowanie za wcześnie.

Jedna z najpiękniejszych książek o miłości, odchodzeniu i bólu rozłąki. Nowe, uzupełnione o obszerne posłowie wydanie. Ćwiczenia z utraty to zapis kilkunastu ostatnich miesięcy wspólnego życia Agaty Tuszyńskiej i jej męża, krytyka literackiego, tłumacza i podróżnika, emigranta ‘68 roku, Henryka Dasko. To rzeczowo, prawie na „gorąco” spisywany dziennik, odsłaniający grozę i rzeczywistość choroby ostatecznej oraz to, że śmierci nie da się oswoić. Z drugiej strony to piękna, emocjonalna książka poetycka. Opowieść o miłości i walce o życie, a w końcu o godność umierania. Dzielili życie przez kilkanaście lat. Między kontynentami, z daleka, kawałkami wydzieranymi z pracowitego czasu obojga – dni, tygodnie, rzadko więcej, bo były obowiązki, odpowiedzialność, jego dzieci, jej studenci, książki, biznesowi partnerzy. Ich czas miał się właśnie zacząć. Wybrali dla siebie wspólny warszawski adres. Ale mężczyzna, którego kochała i z którym miała się zestarzeć śmiertelnie zachorował. Wyrok był nagły i jednoznaczny – nowotwór złośliwy mózgu. Nie było nadziei. W geście obrony mówili o miłości: „Będziemy walczyć, będziemy razem. Nie poddamy się”. Ta książka to terapia, pożegnanie i swoisty pomnik dla ukochanej osoby.