Wspomnienia naocznego świadka

"Niebo nad jej głową" to już ostatni tom serii Jedyne Takie Miejsce. Autorka miłosnych opowiadań znów stworzyła historię pełną romantycznej miłości i ogromnych czułości, od której szybko się nie oderwiesz! Adrian i Blanka chcą ułożyć sobie życie w słonecznym Sopocie. Oboje nie mieli łatwo w życiu, od małego mierzyli się z wieloma trudnościami. Adrian, barman w jednym ze znanych klubów, pochodzi z małego miasta. Spełnił swoje marzenie i ułożył życie na własnych zasadach. Jego życie zależy tylko od niego i nie chce, aby ktoś mówił mu, co ma robić. Wyjeżdżając z rodzinnego miasteczka miał jeden cel - uwolnić się od brutalnej przeszłości, odkrywając jednocześnie własną tożsamość. Czy to mu się udało? Natomiast Blanka to młodziutka dziewczyna, dopiero co wkraczająca w dorosłość. Została wychowana w domu dziecka, w którym nauczyła się, jak wygrywać z przeszkodami, jakie rzucał jej pod nogi los. Teraz marzy tylko o jednym - aby odnaleźć własną ścieżkę, która doprowadzi ją do spokoju i szczęścia. Tytułowe niebo nad jej głową ma zamiar dopiero rozkwitnąć. Nagle spotyka tajemniczego nieznajomego, jednak przez bariery wytworzone w jej głowie, dziewczyna nie wie, czy będzie potrafiła otworzyć się na drugą osobę. Jedno spojrzenie zmieni wszystko. Jedno miejsce będzie początkiem nowej relacji. Jeden pocałunek sprawi, że burzowe chmury, które dotychczas krążyły nad ich głowami zniknął, a na ich miejscu pojawi się niebo, które rozpromieni w życiu Adriana i Blanki kolory szczęścia.

"Zapowiada się piękny dzień" Seweryny Szmaglewskiej to kontynuacja poprzedniej, równie trudnej tematycznie książki "Dymy nad Birkenau". Autorka przedstawia tu sytuację więźniów w obozach koncentracyjnych Oświęcimia i Brzezinki podczas II wojny światowej. Tym razem na warsztat bierze opowieść o najważniejszym prawie człowieka - prawie do godnego życia. W lutym 1945 roku Niemcy wiedzieli już, że III Rzesza przegra wojnę, to było jasne. Trzymając się rozkazów, zaczęli palić dokumentację, burzyć kominy i zacierać po sobie ślady na tyle, na ile pozwalał im czas. W środku niezwykle mroźnej zimy nakazali więźniom, tym którzy jeszcze mieli siłę się poruszać, by wyruszyć w marsz śmierci, gonieni w stronę niemieckiej granicy. Schorowani i wycieńczeniu ludzie padali co kilka kilometrów, wielu nie budziło się po kilkugodzinnym odpoczynku. Więźniowie szli, w długim, choć z czasem skracającym się kordonie, bezwolni, trzymający się jedynie nadziei, że pod koniec marszu czeka wyzwolenie. Wielu po prostu się poddawało, nie dość, że obóz ich wykończył, to teraz wykończy ich marsz ku nieznanej lokalizacji, ten, który zdaje się nie mieć mety. Trzech mężczyzn postanawia się zbuntować. Jak? Nikt nie ma pojęcia, skąd wzięli na to siły. Udaje im się, a po latach chcą przekazać światu, jak ważne jest to, co przeżyli. Powojenna opowieść niesie za sobą chęć ocalenia od zapomnienia wojennych wydarzeń, ale też nadania sensu i zasadności wydarzeń związanych z marszem śmierci. Należy przede wszystkim wytłumaczyć ludziom, dlaczego mimo tego, że więźniowie znajdowali się już poza obozem, nadal ginęli z rąk nazistów, którzy pozostawiali ich w bezimiennych grobach. Walczący w procesach ze swymi oprawcami z początku czują trwogę, później miejsce tego uczucia zajmuje powinność. Publikacja jest zapisem walki, w której zakończenie wojny jest wyłącznie znakiem granicznym dla historyków, nie dla wymierzenia sprawiedliwości.

Coś przerażającego. Coś, czego nie można zobaczyć. Jedno spojrzenie doprowadza do ataku śmiertelnej przemocy. Nikt nie wie, co to jest. Nikt nie wie, skąd się wzięło. Po pięciu latach, odkąd pojawiło się to coś, pozostała garstka ocalałych. Jednymi z nich są Malorie i dwójka jej małych dzieci. Mieszkając w opuszczonym domu nad rzeką, Malorie od dawna marzyła o ucieczce do miejsca,

Opracowanie poświęcone organizacji i działalności naczelnych władz wojskowych na uchodźstwie w latach 1939–1946. Autor gruntownie omawia wyzwania polityczne i wojskowe na ziemi francuskiej, Wyspach Brytyjskich i po zakończeniu II wojny światowej. Rozpatrywany okres obfituje w wiele doniosłych osiągnięć – ale też działań kontrowersyjnych oraz rozczarowań posunięciami i decyzjami sojuszników...

25 marca 1942 roku prawie tysiąc młodych niezamężnych dziewcząt wsiadło do pociągu, który miał je zawieźć do obozu Auschwitz. Były to słowackie Żydówki – przekonane, że przez kilka najbliższych miesięcy będą pracować w fabryce. Założyły na siebie najlepsze ubrania i z radością machały na pożegnanie zebranym na peronie bliskim. W rzeczywistości były przedmiotem transakcji pomiędzy słowackim rządem a Niemcami i jechały do niewolniczej pracy. Zaledwie kilku spośród nich udało się przeżyć. Pierwszy kobiecy transport do Auschwitz był przez długie lata zapomniany. Nie było w nim osób związanych z ruchem oporu ani jeńców wojennych. Były tylko bezbronne młode kobiety, przyzwyczajone do dobrych manier i wygodnego życia, które nagle znalazły się w piekle, w którym je bito, rozbierano do naga, golono, trzymano na wielogodzinnych apelach na mrozie, poddawano drakońskim karom i zaganiano do ciężkiej pracy, często prowadzącej do śmierci. Ta książka przypomina niezwykłą historię pierwszych 999 kobiet, które trafiły do Auschwitz, ich cierpienie, heroizm i wolę przetrwania.

Pierwszy dzień wiosny to długo wyczekiwany przez fanów drugi tom niezwykłego cyklu fantasy, który spodoba się wszystkim fanom Olgi Gromyko i miłośnikom fantastyki pochodzącej zza naszej wschodniej granicy. Kroniki Dziwnego Królestwa to cykl urzekający humorem, mnogością wątków i postaci, wędrówkami między światami równoległymi, złożonością intryg i tajemnic oraz