Niewidzialny płomień

Szesnastoletni Borys Orkan cierpi na depresję. Środowisko, w którym żyje, dostarcza chłopcu wiele miłości i cierpienia - jak to w życiu. Choroba sprawia, że chłopiec zaczyna widzieć swoje życie jedynie jako pasmo niekończącej się udręki. Samobójcza śmierć sąsiada i toksyczna znajomość z poznanym na oddziale psychiatrycznym Miszą prowadzą Borysa do fascynacji samobójstwem. Otoczony rodziną, znajomymi i serdeczną miłością dziewczyny, Borys odpycha wszystkich i z wolna pogrąża się w samotności. Udręczony chorobą, nie widzi już dla siebie wyjścia...

Ależ piękna była Lucile! I pomyśleć, że marzyła, by stać się niewidzialną… Urodzona w 1946 roku, trzecia w kolejności z dziewięciorga dzieci Georges’a i Liane Poirier, odebrała sobie życie w 2008 roku. Zmagała się z zaburzeniami maniakalno-depresyjnymi, które zmieniły jej życie w labirynt bez wyjścia. Delphine de Vigan długo wahała się, czy pisać o efemerycznej, fascynującej, dotkniętej chorobą matce. Wstydliwy temat, niepewny teren pełen min. I choć narodziny były bolesne,

Mroczna przeszłość powraca zawsze w najmniej oczekiwanym momencie Lipiec 2013 roku. Inspektor David Redfern otrzymuje wezwanie do akcji udaremnienia zamachu w katedrze w Guildford. W czasie interwencji odkrywa, że terrorystą jest jego dawny przyjaciel i partner, Adrian Bones. Broniąc się przed niezrównoważonym napastnikiem, policjant oddaje śmiertelny strzał. Wkrótce targany poczuciem winy opuszcza Guildford i rozpoczyna służbę w Woking. Niedługo w miasteczku znalezione zostają zmasakrowane zwłoki. Ofiarą brutalnego mordu jest polska turystka. Kobieta przyjechała do Anglii z mężem, który teraz zaginął bez śladu. Pierwsze śledztwo Redferna szybko się komplikuje – współpracownicy są nieufni, a materiał dowodowy niczego tak naprawdę nie wyjaśnia. Śmierć Polki to jednak niejedyna zagadka, którą Redfern musi rozwiązać. W Dover wyłowiono ciało mężczyzny. Topielec to zastrzelony przez Davida Adrian Bones. Policjant bez chwili zawahania rozpoczyna prywatne śledztwo. Nie podejrzewa, że ktoś zapragnie uciszyć go za wszelką cenę.

"Niebo bez ptaków" Danuty Brzosko-Mędryk to już klasyka literatury obozowej i jedno z najważniejszych świadectw dotyczących Majdanka. Relacja kobiety, która przeżyła piekło na ziemi, staje się nie tylko źródłem wiedzy historycznej, ale również ostrzeżeniem dla przyszłych pokoleń. Danuta Brzosko-Mędryk miała dwadzieścia dwa lata, kiedy trafiła na Majdanek za działalność konspiracyjną. Na samym początku była sprzątaczką, a później pielęgniarką w obozowym szpitalu. Bardzo szybko zaczęła ryzykować własnym życiem, aby przekazywać notatki o obozowej rzeczywistości na zewnątrz. Były one dostarczane robotnikom, którzy posyłali je dalej. Dzięki temu w przypadku tej książki mamy do czynienia z dokumentem pisanym w dużej mierze na żywo, wypełnionym szczegółami, które z czasem mogłyby się zagubić w zakamarkach pamięci. Świat okupacji z całą swoją bezwzględnością jest tutaj widziany oczami młodej, niewinnej osoby, która miała to nieszczęście, że trafiła do miejsca nieliczącego się z ludzkim życiem.

W dzisiejszych czasach w kwestii religii państwa zachodnie mają zwykle do niej podejście dość proste - wierzysz, jeśli tego pragniesz, jednak nie jest to nakaz. Zupełnie inaczej jest w Arabii Saudyjskiej, gdzie wiara jest w dużej mierze nakazana, a dotyczy to głównie kobiet, które nie mają zbyt wielu praw. Książka "Porzuciłam islam, muszę umrzeć" jest słowami kobiety, która zakwestionowała wiarę, co sprowadziło na nią wyrok śmierci. Poznajemy historię Farity, która od dzieciństwa była dość krnąbrnym dzieckiem, nigdy nie biorąc za prawdę wszystkiego, co słyszała. W zachodnim świecie byłoby to pochwalane, jednak w Arabii jest to wręcz zakazane, szczególnie jeśli chodzi o islam. Farita ciągle zadawała pytania i nigdy nie była usatysfakcjonowana odpowiedziami, które dostawała wprost z Koranu. To zwróciło na nią uwagę zarówno nauczycieli, jak i innych dorosłych. Im była starsza, tym trudniej było jej zaakceptować świat, który ją otaczał. Postanowiła uciec z kraju, odrzucając wiarę. Niestety, w Arabii łączy się to z wyrokiem śmierci. Oficjalnie jednak nigdy go nie wydano - sam ojciec Farity powziął się tego zadania, oddelegowując do tego jej brata. Kobieta musiała ukryć się w Europie. Kiedy umarł jej ojciec, myślała, że w końcu jest bezpieczna, jednak nic nie jest takie proste.

Najbardziej wyniszczająca epidemia wszech czasów Zwłoki wrzucone do zbiorowych mogił, wozy zbieraczy trupów przemierzające ulice, mężowie porzucający umierające żony i rodzice opuszczający konające dzieci w obawie przed zarażeniem. Chmury pyłu unoszące się nad drogami pełnymi zatrwożonych uciekinierów, statki widma z trupami zamiast załogi i zdziczałe dzieci błąkające się po opustoszałych górskich wioskach. John Kelly opisuje atmosferę, panującą wśród mieszkańców Sieny czy Awinionu, kiedy dowiadywali się, że w sąsiednich miastach każdego dnia umierają tysiące. Jak to jest wybierać między własnym życiem a obowiązkiem wobec śmiertelnie chorego dziecka? Jak żyć w społeczeństwie, w którym więzy krwi, uczucia i prawa straciły wszelkie znaczenie? Czarna śmierć to jedno z najbardziej niewyobrażalnych wydarzeń w historii ludzkości – warte przypomnienia zwłaszcza teraz, gdy problem epidemii jest znów tak aktualny.

Łucja i Felicja powracają na kartach nowej powieści. Próbują odbudować swoje życie po problemach, z którymi musiały się zmierzyć. Niestety okazuje się, że nie jest to ani proste, ani oczywiste. Felicja, poskramiając swój ognisty temperament w imię miłości, szybko zaczyna się dusić. Czy ucieczka do malowniczej Szkocji będzie dobrym rozwiązaniem jej trosk? Łucja wyjeżdża do domu babci Michaliny. Tymczasem jej mąż robi wszystko, by boleśnie odczuła konsekwencje swoich błędów. Do czego doprowadzi chęć zemsty Cezarego? Czy Michalina zdoła ocalić wnuczkę? Może odpowiedź na wątpliwości sióstr znajduje się na kartach zapomnianego pamiętnika seniorki rodu? „Między nami” to kobieca opowieść o stawianiu czoła życiu i jego przeciwnościom. To także historia o sile kobiecych więzi, sztuce podnoszenia się z kolan oraz o tym, jak ważne są nasze korzenie. Bohaterki po raz kolejny dają nam lekcję, jak wspierając się, stworzyć dobre i wartościowe życie. Ta historia to dowód na to, że siła jest kobietą.