Zatańczmy w słońcu

"Odzyskany 46" Grzegorza Kalinowskiego to porywająca od pierwszych stron powieść, w której fikcja splata się z ważnymi wydarzeniami historycznymi, a brawurowa narracja pozwala czytelnikom przyjrzeć się powojennym realiom w Polsce. Jest sierpień 1945 roku, a w Europie oficjalnie od kilku miesięcy nie ma już wojny. Proces wracania do normy ciągnie się mozolnie, a chaos opanował niemal cały kontynent. Trwa osadzanie się władzy ludowej i nowego porządku zaproponowanego przez zwycięskie mocarstwa podczas ostatnich konferencji. Pułkownik "Radosław" Mazurkiewicz zostaje aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa i apeluje do akowców, aby się ujawniali. Tymczasem podziemne władze powołują do życia organizację Wolność i Niezawisłość, a na Ziemiach Odzyskanych szaleją szabrownicy i Armia Czerwona. W Europie miliony uchodźców szukają drogi powrotnej do domu, a na drogach raz po raz spotykają się całe kolumny jeńców, byłych więźniów obozów koncentracyjnych i przesiedleńców. Porucznik Biały ma rozprawić się z szabrownikami, ale okazuje się, że jego ludzie mają zgoła inne plany.

Najpoważniejsze przestępstwa i najbrutalniejsze zbrodnie to ich codzienność. Funkcjonariusze operacyjni i dochodzeniowi wydziałów kryminalnych oraz Centralnego Biura Śledczego Policji, technik kryminalistyki, medyk sądowy i psycholog policyjny zdradzają swoje sekrety. Zabójstwa, rozboje, zorganizowane grupy przestępcze, terroryzm, narkotyki, sekcje zwłok to tylko część tego, z czym muszą się mierzyć. • Jakie konsekwencje ma praca na pełnej adrenalinie? • Ile prawdy jest w stereotypach dotyczącyc

Iwona Kienzler w swojej najnowszej książce zestawia biografię Władimira Putina i drogę, która zaprowadziła go na szczyty władzy, z barwnie nakreślonymi sylwetkami najbardziej krwawych carów Rosji. Kolejni rosyjscy tyrani próbowali udowodnić światu i swoim rodakom, że terror jest podstawą siły i rękojmią sukcesów. Nie przypadkiem współcześni historycy często porównują Władimira Putina do jego carskich poprzedników, takich jak: Iwan Groźny, Piotr Wielki czy Katarzyna Wielka. Autorka przekonuje, że złudne poczucie potęgi, wyjątkowości, szczególnej misji dziejowej Rosjan i ich ojczystego kraju, nie tylko jest mocno osadzone w rosyjskiej tradycji i jej historiografii, ale wypływa przede wszystkim z zakorzenionego przez wieki stylu sprawowania władzy.

"Mamy tylko lato" Klaudii Bianek, powieść o wakacyjnej miłości, to książka nie tylko na słoneczne dni. Sięgnijcie po nią w chwili, gdy chcecie poprawić sobie nastrój, gdy jest zimno i mgliście... Wtedy urok świata opisanego w powieści przemówi z podwójną siłą. Zachwyca przede wszystkim aura tej powieści. Gorące lato, mazurskie jeziora i muzyka w tle. Czas marzeń i czas miłości. Budzą się wspomnienia pierwszych porywów serca, wakacyjnych chwil z kochanym chłopakiem w tle. Alicja skończyła weterynarię. Ma zamiar poszukać pracy w zawodzie, ale na razie dorabia w ośrodku na Mazurach, gdzie pracuje jako kelnerka. Nataniel przybył tutaj wraz ze swoją muzyczną grupą Follow Your Dreams. Alicja początkowo obojętnie traktuje wokalistę muzycznego zespołu, choć podoba się jej, jak śpiewa. Ale Nataniel zwrócił uwagę na dziewczynę już pierwszego dnia. Jest cierpliwy, w końcu Alicja ulega jego urokowi. Zaczynają się spotykać, jednak dziewczyna stawia warunek: tylko do końca wakacji. Później każde z nich idzie w swoją stronę. Cóż, zazwyczaj przecież tak bywa. Wakacyjne miłości i zauroczenia są tak krótkie jak same wakacje. Fabuła książki, jak widać, nie jest specjalnie oryginalna. Coś, co urzeka, to atmosfera. Spokój, cisza, pełnia lata, nie ma tutaj tłumu turystów. Jest za to chłopak, dziewczyna i to, co rodzi się między nimi. Jak skończy się ta piękna historia? Trzeba przeczytać książkę, aby się dowiedzieć. Nie będzie nudy ani sztampy, będą zaskoczenia, nieoczekiwane zwroty akcji i... no właśnie, jak to się zakończy?

"Okrutna jak Polka" to książka, którą powinna przeczytać każda polska kobieta. Przeczytać i głęboko przemyśleć. "Okrutna jak Polka" to książka o nas. Każdy zna pojęcie "męska solidarność". Czy istnieje solidarność kobiet? Autorka książki w to wątpi. No, może w niektórych sprawach... Młynarska udowadnia, że jesteśmy ofiarami patriarchatu. Żyjemy w państwie, w którym, mimo pozornego równouprawnienia, kobiety mniej zarabiają i zajmują mniej lukratywne stanowiska. Każda kobieta zna uczucie poniżenia i padła ofiarą przekraczania granic przez mężczyzn. Jednak Młynarska naświetla obraz z nieco innej strony. Zwraca uwagę na wzajemnie relacje kobiet, na to, że kobiety się wzajemnie nie lubią i nie szanują, mało tego - bezlitośnie się zwalczają. Jest w tym sporo prawdy. Jesteśmy dobre w tym, aby dogryzać sobie nawzajem tak, żeby zabolało. Poza tym same wpadamy w tę pułapkę - jak często za uchybienia mężczyzn winimy nie ich, a inne kobiety? Autorka, akcentując ten fakt, dowodzi, że jeśli nie zmienimy stosunku do innych kobiet, pozostaniemy skazane na życie w cieniu mężczyzn. Powodów do zwalczania siebie nawzajem upatruje w kompleksach kobiet, w poczuciu niższości - od dzieciństwa wpajano nam uległość i posłuszeństwo. Ale jesteśmy dorosłe - mamy moc, by to zmienić. Tylko trzeba chcieć.

Wzruszająca opowieść o miłości, kruchych chwilach szczęścia i niepewności, co przyniesie jutro. Poznajcie Cassie i Maurice, bohaterów najnowszej powieści Laury Kneidl - kontynuacji tytułu "Someone new". Cassie i Maurice to para przyjaciół, którzy wiedzą o sobie wszystko - zaczynając od ulubionego smaku lodów, przez wstydliwe wspomnienia z dzieciństwa, na najgłębszych sekretach skończywszy. Choć różni ich wiele, łączy ich nić porozumienia. Niestety, niegdyś tak silna, dziś zaczyna tracić na mocy i znaczeniu. Nawarstwiające się nieporozumienia i niewypowiedziane słowa powoli oddalają ich od siebie. Mimo że oboje widzą, co się dzieje, trudno im zburzyć wyrastające między nimi mury - Cassie nieustannie zadaje sobie pytanie, czy wciąż jest co ratować. Wydawało się, że uczucie łączące tę dwójkę jest w stanie przetrwać wszystko - czy wytrzyma jednak najtrudniejszą próbę, jaką jest proza dnia codziennego? Cassie jest cichą, spokojną osobą, lubiącą towarzystwo własne i swoich najbliższych przyjaciół; nie pociąga jej perspektywa spotkań towarzyskich czy zabawy na mieście - w przeciwieństwie do Auriego, który ceni sobie przebywanie wśród ludzi i poznawanie nowych osób. Drobne, codzienne sytuacje stają się kością niezgody, która nieuchronnie prowadzi ich w stronę końca... czy miłość uchroni ich przed upadkiem? Czy zdobędą się na odwagę i skonfrontują się z otaczającą ich rzeczywistością?

W kraju, który jest zniewolony, gdzie ludzie walczą o byt i o wolność, gdzie nie wolno nam mówić publicznie po polsku, nie ma miejsca na prawa kobiet. Poczułam, że coś gwałtownie ścisnęło mnie za gardło. (...) Właśnie do takiego narodu, który walczy o wolność, należy szczególnie mówić o kobietach. Bo kobieta to potencjał. To siła i niezłomność. To hart ducha. Warszawa, 1904 rok. Klara Tyszkowska, młoda feministka i aktywistka, buntuje się przeciwko tradycji oraz uciskowi carskiego reżimu. Jej życie skupia się wokół studiów na tajnym Latającym Uniwersytecie i pracy dla gazety „Bluszcz”. Przyjaźni się z synem warszawskiego fabrykanta, Jędrzejem Witebskim. Jednak gdy spotyka Aleksandra Kirsanova, pewnego siebie rosyjskiego kapitana, jej życie przewraca się do góry nogami. Po tragicznych wydarzeniach na placu Grzybowskim Klara jest zmuszona zapłacić wysoką cenę za swoją niezależność i miłość, do której wcześniej nie chciała się przyznać. Polacy walczą o niepodległość, a Klara, będąc w centrum tej walki, zaczyna rozumieć, że prawdziwa wolność to nie tylko niepodległy kraj, ale i serce bez okowów.

Książka Warszawskie dzieci ’44 pozwala spojrzeć z zupełnie nowej perspektywy na udział najmłodszych mieszkańców miasta w Powstaniu Warszawskim. To nie opowieść o bohaterskich walkach małych żołnierzy ani dyskusja o tym, czy wolno było im dać broń do ręki albo wysłać z butelką zapalającą na barykady. Po raz pierwszy ukazuje, jak dzieci uczyły się żyć w zupełnie nowej dla nich powstańczej rzeczywistości. Jak szybko musiały dorosnąć, by „wielka przygoda” nie zakończyła się śmiercią. Jak radziły sobie z przerażeniem, bólem, cierpieniem oraz koszmarnymi doświadczeniami, których były uczestnikami bądź świadkami. A także jak z traumą wyniesioną z powstańczej Warszawy musiały zmagać się do końca życia. Skłania do refleksji, jak doświadczenie Powstania Warszawskiego były przekazywane kolejnym pokoleniom. Spojrzenie na to wydarzenie oczami dziecka, poznanie jego emocji i dramatów odsłania prawdę o walce pozbawionej heroizmu oraz cenie, którą przyszło za nią zapłacić, by móc żyć dalej. O tym wszystkim dowiemy się, poznając wspomnienia m.in.: Beaty Tyszkiewicz, Krystyny Zachwatowicz-Wajdy, Magdaleny Zawadzkiej, Jarosława Abramowa-Newerlego, Jacka Fedorowicza, Krzysztofa Zanussiego, syna komendanta Armii Krajowej – Adama Komorowskiego, i syna „warszawskiej Niobe” – Mścisława Lurie.