Niewinni w Norymberdze

Angielska proza w wieku XVIII zakwitła z niespodziewaną bujnością. Wydaje się, jakby tajne siły, które kierowały pisarzy poprzedniej epoki w dziedzinę powieści, dojrzały teraz naprawdę i zaczęły wydawać owoce. Na krótkiej przestrzeni czasu przeznaczonej dla jednej generacji, pojawiły się arcydzieła, które stanowią chlubę powieści angielskiej. Rzecz jednak znamienna, że kiedy dzisiaj spoglądamy na ten fenomenalny rozkwit pisarstwa tamtego czasu, to nie czterej wielcy twórcy, uznawani przez ówczesną krytykę za najwspanialszych (Richardson, Fielding, Smollett i Sterne) wysuwają się na pierwsze miejsce, jeśli chodzi o żywotność i poczytność, lecz dwaj inni pisarze, mianowicie Daniel Defoe, autor Robinsona Crusoe, i Oliver Goldsmith, autor Plebana z Wakefieldu. To oni wygrali nagrodę wieczności, jaką jest pamięć ludzka, i gdy tamci sta¬nowią w dużej mierze zapomniane, zatopione grody, oni wystrzelają wysoko ponad toń czasu. Robinsona Crusoe czyta do dzisiaj każde dziecko. Pleban z Wakefieldu stanowi do dziś żelazny repertuar milionowych rzesz czytelniczych świata. Jakże się to stało? Dzięki jakim zaletom Pleban z Wa¬kefieldu stawił czoło żywiołom czasu i żyje do dzisiaj w wyobraźni? Przyczyna tkwi w głównej postaci utworu, w proboszczu z małej, imaginowanej osady w środkowej Anglii, doktorze Karolu Primrose, w którego autor tchnął tyle miłości, uczucia, życia i cnoty, tyle cierpliwości okazanej podczas ciężkich przejść i nieszczęść, że wyżłobiła w umy¬słach czytelników równie głębokie ślady jak biblijna opowieść Starego Testamentu o cierpliwym Hiobie, nawiedzanym klę¬skami z rozkazu Jahwe…

Berlin. Rok 1945. Dzień po ślubie małżonkowie rozgryzają kapsułki z cyjankiem i – na wszelki wypadek – strzelają sobie w skronie. W tym samym miejscu, zaledwie kilka godzin później, inne małżeństwo podaje szóstce dzieci truciznę. Matka też ją zażywa. Ojciec martwych już dzieci dobija żonę strzałem w tył głowy. Sam wychodzi do parku przed budynkiem i ostatnim nabojem kończy ze sobą. Ludzie ci noszą nazwiska Hitler i Goebbels. Trzecia Rzesza ginie samobójczą śmiercią. Zdarzenia z berlińskiego bunkra to kulminacja fali samobójstw, jaka przetaczała się przez Niemcy od końca I wojny światowej. Historyk Christian Goeschel przygląda się temu wstrząsającemu zjawisku i rozkłada je na czynniki pierwsze. Samobójstwa w Niemczech umieszcza w szerokim politycznym, kulturowym, ekonomicznym i społecznym kontekście. Napisanie książki stało się możliwe dzięki niezwykłemu znalezisku – autor dotarł do zbioru autentycznych listów samobójców. Rezultatem jest unikalne spojrzenie na historię narodowego socjalizmu – oczami ludzi, którzy za chwilę się zabiją

Samaa żyje w świecie, który za kilka stuleci może być naszym światem. To pustynia pozbawiona tlenu, pełna nieznośnego ciepła. Większość zwierząt i roślin wymarła na skutek tajemniczej katastrofy klimatycznej. Ludzkość zmuszona jest funkcjonować w opustoszałej przestrzeni, prowadzić koczowniczy tryb życia, a także żyć w strachu przed głodem i odwodnieniem. W tym wrogim człowiekowi środowisku ocaleni nauczyli się organizować swoją codzienność na nowo. Kobiety zajmują się domem, mężczyźni handlują lub polują… na drzewa. To pozostałość dawnego świata będąca ostatnim cennym dobrem – walutą wymiany żywności i tlenu, które można zdobyć w Mieście. Nikt nie wierzy, że to właśnie drzewa są sednem sprawy i nie powinny być wycinane. Zbyt wiele pokoleń przeminęło, by ktokolwiek o tym wiedział. Samaa nie zna innego świata. Marzy o dołączeniu do łowców, ale w jej społeczeństwie kobiety nie mogą wykonywać wielu czynności. Pomimo to dziewczyna zdobywa się na odwagę i pewnego dnia wyrusza w ślad za łowcami. Okazuje się, że pustynia ma niejedno oblicze, a wszystko, w co do tej pory wierzyła Samaa, jest kłamstwem. Poetycka i futurystyczna powieść autorstwa Marie Pavlenko pokazuje, że niektóre rozwiązania problemu globalnego ocieplenia są na wyciągnięcie ręki. Ale podobnie jak ludzie ze świata Samai, nie bierzemy ich pod uwagę. Marie Pavlenko proponuje nam kontemplacyjną historię, w której krok po kroku, razem z bohaterką, odkrywamy istotę natury – istotę życia.

Grudzień 1981. CIA otrzymuje informację, że polski rząd zerwał łączność telefoniczną z Zachodem i zamknął granice. Agencja natychmiast powiadamia o tym prezydenta Ronalda Reagana, który odpoczywa w Camp David. Parę godzin później premier Wojciech Jaruzelski ogłasza w telewizji wprowadzenie stanu wojennego. Zaczyna się nowy rozdział zimnowojennej polityki. Waszyngton i Moskwa idą na czołowe zderzenie. W swojej fascynującej książce historycznej Seth G. Jones ujawnia nieznane fakty na temat operacji CIA w Polsce, która przyczyniła się do miażdżącego zwycięstwa opozycji. Podczas gdy rząd wspierany przez ZSRR próbował zdusić liberalnych przeciwników, CIA rozpoczęła skomplikowaną kampanię wywiadowczą o kryptonimie QRHELPFUL, wspierając środowiska dysydenckie i „Solidarność”, związek zawodowy liczący dziesięć milionów członków, jeden z pierwszych legalnych ruchów opozycyjnych w Europie Wschodniej. Dzięki aprobacie prezydenta Reagana agencja finansowała druk gazet, audycje radiowe i wojnę informacyjną z komunistycznym rządem. Operacja QRHELPFUL w znacznym stopniu przyczyniła się do powstania wolnej i demokratycznej Polski. W opowieści tej, ignorowanej dotąd przez historyków zajmujących się CIA i biografów Reagana, pojawia się niejedna barwna postać, jak choćby Bill Casey, szef siatki szpiegowskiej, oficer CIA Richard Malzahn, polskojęzyczna oficerka łącznikowa Celia Larkin, przywódca „Solidarności” Lech Wałęsa i papież Jan Paweł II. Tajna operacja , książka bazująca na wywiadach pogłębionych i odtajnionych niedawno aktach, opisuje zwycięstwo amerykańskiego wywiadu nad tyranią zza Żelaznej Kurtyny, zapowiadające rozpad ZSRR. „Opowieść o zwycięstwie pokoju, wolności i CIA – a to na tyle rzadka kombinacja, że lektura powinna być obowiązkowa”. The American Spectator

Odprysk metalu tkwi w karku Marca Lucasa i w każdej chwili może go sparaliżować. Ale dla niego to bez znaczenia. W wypadku samochodowym stracił żonę i nienarodzone dziecko. Sam przeżył i obwinia się o ich śmierć... Jest na granicy szaleństwa i dlatego zgodziłby się usunąć ze swojej pamięci wszystkie wspomnienia. Jeszcze nie wie, że cierpienie zamieni się wtedy w

"Tajemnice Paryża" Eugeniusza Sue to doskonała pozycja dla każdej osoby, która uwielbia powieści o żywej, wielowątkowej akcji. Zawiera dramatyczne i sensacyjne wydarzenia, a także przedstawia głównego bohatera w niezwykle tajemniczy sposób. Dzieło jest na tyle wybitne, że przeczytasz je jednym tchem! Bohater książki - Rudolf de Gerolstein, książę krwi - włącza się w pomoc paryskiej biedocie. Przebrany za robotnika, udaje się do najciemniejszych zakątków francuskiej wyspy Cite. Pomoc, którą niesie, jest możliwa dzięki temu, że mężczyzna zna argot i metody walki wręcz. Książę to bohater idealny, niemal w całości oddany swojemu ludowi. Jest gotowy do wszelkich poświęceń dla mieszkańców, ponieważ bardzo chce odkupić swoje winy z czasów młodości. W Paryżu poszukuje zaginionej córki - Marii. Wraz z rozwojem fabuły dowiesz się, jak dalej potoczy się ich życie. Sue w powieści oskarża ówczesny porządek społeczny o celowe tworzenie wielkoskalowego ubóstwa. Twierdzi, że osoby, które chciały utrzymywać się ze swojej uczciwej pracy, były wpędzane w nędzę poprzez nieadekwatne wynagrodzenie za włożony wysiłek. Dzieło ukazuje życie rodzin klasy robotniczej w realistyczny sposób. Fragmenty tego życia przeplatają się z opowieściami o okrucieństwach popełnianych przez paryską recydywę. "Tajemnice Paryża" okazały się natychmiastowym hitem czytelniczym. Książka przyjęła się zarówno w klasach ubogich, jak i bogatych. Sue do końca życia cieszył się popularnością, chociaż przed wydaniem tej książki był mało znanym autorem powieści przygodowych. "Tajemnice Paryża" wpłynęły na wiele innych utworów, przykładowo: "Nędzników" Wiktora Hugo, "Hrabiego Monte Christo" Aleksandra Dumasa czy powieść "Zły" Leopolda Tyrmanda. Opublikowanie "Tajemnic Paryża" stanowiło ważny moment w rozwoju francuskiej literatury masowej.

Jak bardzo zagmatwane mogą być ścieżki ludzkiego umysłu? Jaką drogę trzeba pokonać, by się z nich wydostać? Czy to w ogóle jest możliwe? Wszystkiego dowiesz się, czytając książkę autorstwa polskiej pisarki Marty Knopik "Pani K.". Życie państwa K. codziennie wygląda tak samo. Pani K. budzi się każdego dnia rano o tej samej porze, a dokładnie o godzinie 3.33. Następnie pije kawę, a potem zajmuje się pracą przy komputerze. Zaczyna od przeglądnięcia zleceń, które ma do wykonania. Gdy dzwoni dzwonek do drzwi, jest to sygnał przerwy na śniadanie. Każdy dzień mija tak samo, aż w końcu wszystkie zlewają się w jedną wielką plamę. Życie Pani K. jest trochę jak życie robota, który każdego dnia ma do wykonania te same zadania. Świat państwa K. nie ma sensu, odkąd zostali zamknięci w niewielkim mieszkaniu, które znajduje się na dziesiątym piętrze. Nie dość, że nie mogą z niego wychodzić, to na dodatek nie mają kontaktu z innymi ludźmi, a żywność dostarczana jest im pod drzwi. Czy z tego świata można się wydostać? "Pani K." jest powieścią klaustrofobiczną i przerażającą, w której można odnaleźć cząstkę samego siebie. Czytając ją, można wczuć się w postać głównej bohaterki, która każdego dnia mierzy się ze strachem, samotnością, brakiem zrozumienia i odrzuceniem. Żyje, choć tak naprawdę niewiele jest w niej życia. Zdecydowanie jest to książka, która daje do myślenia. Czy bohaterka odkryje, dlaczego tkwi we własnym mieszkaniu, i czy w końcu odnajdzie drogę do wyjścia?

Już po pąci, która przeszła przez kraj niczym orzeźwiający deszcz wiosenny, zwiastujący Nowe. Teraz książę po onym kraju inspekcje robi, słucha, co ludziska mówią i czego chcą. Jednych nagradza, drugim nie daruje. A różne gadki po opolach się snują, różnie się losy ich mieszkańców składają. Jedni wzwyż idą, a inni padają. Tak i wnuk Bolkowy się rodzi, a on takoż Bolesław. Ostatni już tom wspaniałej epopei Antoniego Gołubiewa, który w swojej powieści, pełnej historycznych wydarzeń i historycznych postaci, portretuje wszystkie warstwy społeczne od pospolitego roba, po księcia Bolesława czy cesarza Ottona III. Splata losy bohaterów, tak jak splatała się polska państwowość, wytrwale, cierpliwie, w boju i politycznych rozgrywkach.