Crimen. Opowieść sensacyjna z XVII wieku

Szukasz książki, która zapewni Ci dreszczyk emocji i sprawi, że nie będziesz w stanie się od niej oderwać? Jeżeli tak, to koniecznie sięgnij po książkę "Najsłabsze ogniwo" napisaną przez znakomitego pisarza Roberta Małeckiego. Akcja książki rozgrywa się w niewielkiej, spokojnej, niewyróżniającej się niczym szczególnym podtoruńskiej wsi. Jest kapryśne lato 2019 roku. Robert Małecki w swojej książce "Najsłabsze ogniwo" zabiera nas w podróż, która nie raz wywoła ścisk żołądka i dreszcz niepewności. Głównym bohaterem książki jest Piotr Warot, który jest znanym pisarzem powieści obyczajowych. Piotr przeżywa koszmarne wakacje, zdecydowanie najgorsze w swoim życiu. W niewyjaśnionych okolicznościach znikają bliskie mu osoby - jego brat ze swoją dziewczyną. Na początku policjanci bagatelizują sprawę, twierdząc, że Aleks i Alina z pewnością zorganizowali sobie romantyczny wyjazd, odcinając się od świata. Kiedy jednak przez długi czas żadne z nich nie daje znaku życia, Piotr jest pewny, że wydarzyło się coś złego. Co się z nimi stało? I dlaczego nastoletni syn sąsiadów ucieka z domu w tym samym czasie? Poznanie prawdy wymaga zanurzenia się w pajęczynie kłamstw, którymi jest karmiony Piotr. Również przez swoich najbliższych. W solidnym - wydawałoby się - niezniszczalnym łańcuchu tajemnic i kłamstw Piotrowi ciężko znaleźć najsłabsze ogniwo... Jeżeli spodoba Ci się ten thriller, koniecznie sięgnij po inne książki Roberta Małeckiego, takie jak "Koszmary zasną ostatnie", "Najgorsze dopiero nadejdzie" lub też "Zdrada".

Dalsze losy Marty, młodej znachorki, z którą Sabine Ebert zapoznała czytelnika w "Tajemnicy znachorki". Przekonaj się, co grozi oskarżonej o czary kobiecie, sięgnij po "Zniknięcie znachorki". "Zniknięcie znachorki" to kontynuacja "Tajemnicy znachorki", w której autorka, Sabine Ebert, przybliżyła czytelnikowi główną bohaterkę, młodą znachorkę, Martę, jednocześnie opowiadając dzieje powstania Freibergu. Marta niezwykle skutecznie potrafi leczyć wszelkiego rodzaju schorzenia i dolegliwości, co oczywiście nie jest dobrze postrzegane przez duchownych. Znachorzy muszą być bardzo ostrożni, by nie zostać oskarżonymi o czary. Marta, wraz ze swym mężem, Chrystianem, oraz dziećmi, mieszka w założonej przez małżonków osadzie. Są szczęśliwym małżeństwem, dzieci dostarczają im nieustannej radości, a osada wciąż się bogaci. Marta jednakże odczuwa coraz silniejszy niepokój. Jej dar jasnowidzenia przygotowuje ją w ten sposób na zbliżające się niebezpieczeństwo. I faktycznie, jest rok 1173, a jej wróg, rycerz Randolf, powraca z pielgrzymki do Jerozolimy. Marta spodziewa się, że Randolf nie spocznie, dopóki się nie zemści. Niespodziewanie kobieta zostaje porwana z domu swojej przyjaciółki. Niebawem zostaje oskarżona o uprawianie czarów i przyjdzie jej stanąć przed sądem kościelnym. Potem poddana zostanie okrutnym torturom. Czy ukochany Chrystian będzie w stanie ją uratować? Rozpaczliwe poszukiwania nie przynoszą efektu, po uwięzionej w biskupich lochach znachorce zaginął wszelki ślad? Cykl powieści o mieszkańcach Chrystianowa składa się z pięciu tomów: "Tajemnica znachorki", "Zniknięcie znachorki", "Wybór znachorki", "Klątwa znachorki" i "Marzenie znachorki". Autorka łączy w swojej sadze wątki historyczne oraz fikcyjne wydarzenia, umiejscowione na terenie XII-wiecznych Niemiec. Sabine Ebert to jedna z najpopularniejszych niemieckich autorek kobiecych powieści historyczno-przygodowych. Absolwentka iberystyki i historii Ameryki Łacińskiej. Po studiach pracowała jako dziennikarka prasowa, później radiowa i telewizyjna, równolegle pisząc książki historyczne. "Tajemnica znachorki" to jej literacki debiut.

Czasy, kiedy kobiety nosiły kapelusze i rękawiczki, po Warszawie jeździły dorożki, a miłość ludzi z różnych sfer nie była sprawą łatwą. Dworki Podlasia i Mazowsza. Helena obserwuje?świat, zmienia się, spełnia marzenia… Jak kochać i być kochaną? Tego świata już nie ma, ale wzruszenia zostały. Początek wieku XX, Podlasie, dwór szlachecki w Sabniach. Młoda wdowa wraca z córeczkami do domu rodziców. Ma jedno marzenie: zostać pisarką! Halszka, jak ją nazywa rodzina, to artystyczna dusza: pięknie gra na pianinie, maluje, ale nade wszystko uwielbia literaturę. Czy mogłaby napisać prawdziwą powieść o miłości? Otoczenie nie zachwyca się jej planami: powinna wyjść za mąż po raz drugi, zająć się dziećmi i domem. Ale pozornie delikatna i rozmarzona Halszka jest uparta. Pisze po nocach powieść o nauczycielce, którą pokochał arystokrata. Ojciec zdziwiony determinacją córki, zasięga rady zaprzyjaźnionego pisarza Bolesława Prusa. Halszka dostaje błogosławieństwo mistrza, tata finansuje wydanie pierwszej powieści. „,Oby sprzedało się chociaż sto książek tej mojej „Trędowatej“, modli się Halszka. Sprzedaż idzie w setki tysięcy... To nie koniec, lecz dopiero początek opowieści o tym jak Helena Mniszkówna została królową romansu z wyższych sfer. Zdobyła wielką popularność, ale zapłaciła wysoką cenę za sukces. Perypetie życia Halszki mogłyby być fabułą jej książki. Naprawdę nazywała się Rawicz – Radomyska, a po pierwszym mężu Chyżyńska. Była panią dworów w Rogalach i w Kucharach - ziemianką zwykłą i niezwykłą, bo prowadziła dwór i pisała z potrzeby serca, nie dla zysku i nie dla sławy. Nie była autorką jednej książki. Napisała ich 30. Na ile opowiadała w nich o sobie? I jaka była naprawdę? Dziś coraz mniej osób pamięta nazwisko: Mniszkówna. Bardziej znany jest tytuł pierwszej powieści „Trędowata“. Książkę wznawiano przed wojną 16 razy, trzykrotnie filmowano. Krytycy surowo ją osądzali jako „, romansidło“,, mimo to sprzedawała się na pniu. Po wojnie, gdy zakazano druku wszystkich książek Mniszkówny, czytelniczki przepisywały ręcznie całe rozdziały i użyczały sobie rękopisy. Opinie krytyków nie miały dla nich znaczenia, emocje, które budziła tak. Jak więc mierzyć wartość literatury? Powieść biograficzna o Helenie Mniszkównie, pisarce, która poruszyła miliony serc jest próbą odpowiedzi na te pytania. Ale też zaproszeniem do dworków Podlasia i Mazowsza, do czasów, kiedy kobiety nosiły kapelusze i rękawiczki, po Warszawie jeździły dorożki, a miłość ludzi z różnych sfer nie była sprawą łatwą. Sposobność by wraz z Heleną obserwować świat, zmieniać się, spełniać marzenia. Kochać i być kochaną. Tego świata już nie ma, ale wzruszenia zostały.

Legenda Tristana i Izoldy jest najpiękniejszym, najgłębszym poematem miłości, jaki ludzkość kiedykolwiek stworzyła. Zawiera w najpełniejszym, najszlachetniejszym wyrazie to, co stanowi dominującą linię późniejszej literatury francuskiej, co odróżnia ją od wszystkich innych i stanowi tajemnicę jej uroczego na wszystkie inne oddziaływania. Wiecznie na nowo przeżywany problem miłości, wiekuista, tryumfalna apoteoza jej samej, wraz z całym bezmiarem jej nędz, kłamstw, jej wzniosłości i upodlenia, czci i bez honoru, z całym pijaństwem szczęścia i tragizmem niedoli, to linia, która od Tristana i Izoldy, poprzez strofy Villona i Molierowskiego Alcesta, niezapomniane sylwety Manon Lescaut i kawalera de Grieux, poprzez Stendhala i Balzaca, Musseta i Verlaine'a, aż do całego teatru i powieści przedostatniej doby, aż do piosenki ulicznej Paryża, snuje się nieprzerwanie przez najświetniejsze karty literatury francuskiej i stanowi jej swoisty, nieprzeparty urok. Można powiedzieć, iż dusza nowo tworzącej się rasy w samym zaraniu młodości napiła się czarodziejskiego trunku z pucharu Tristana i Izoldy i że ów napój miłosny, mocny jak życie i mocniejszy nad śmierć, na wieki już krąży w jej żyłach.