Dora Bruder

Jeśli masz ochotę na mocne i mroczne fantasy, to ta powieść sprawdzi się idealnie! Dzięki niej pojawia się też okazja do rozpoczęcia przygody z niezwykłą serią. "Boży ślepiec" otwiera wrota, a jeśli przez nie przejdziesz, wkroczysz w sam środek krwawych zmagań! Czerwoni Bogowie rządzili niegdyś ziemią. W tych brutalnych czasach Mroczna Pani prowadziła swoją hordę do wielu bojów. Jej wojownicy i ona walczyli ze śmiercią, ogniem i krwią. Tyle że to należy do przeszłości. Te czasy już dawno minęły. Dwa sąsiadujące ze sobą królestwa Mirecji i Rilpor zawarły rozejm, który nie jest łatwy dla obu stron. Przemoc i rozlew krwi mają miejsce jedynie na granicy. To właśnie tam strażnicy zwący siebie Wilkami nie oszczędzają się, chroniąc terytorium i swoich bliskich. Należy do nich Dom Świątynson. To najpotężniejszy kalestar od pokoleń, nękany wizjami i proroctwami. Skrywa tajemnice, które mogą ujrzeć światło dzienne, kiedy do jego wioski trafia Rillirin. Jest ona zbiegłą z Mirecji niewolnicą. W międzyczasie Rilpor staje się niebezpiecznym miejscem. Coraz więcej potężnych osób decyduje się podążyć w mrok. Zwracają się ku rytuałom i krwawym ofiarom dla Czerwonych Bogów. Wśród nich jest książę, który pragnie sięgnąć po władzę, odbierając tron umierającemu ojcu. Kluczem do wygrania nadchodzącej wojny może okazać się Rillirin. Ma bowiem wiedzę na temat Czerwonych Bogów i powiązania z królem Mirecjan. Tylko czy kobieta przyczyni się do zwycięstwa?

Gerold Plassek jest dziennikarzem bezpłatnej gazety. W jego biurze przesiaduje czternastoletni Manuel, którego matka pracuje za granicą. Przygląda się próżniactwu Gerolda, nie przeczuwając, że ów nieudacznik jest jego ojcem. Plasskowi brak animuszu, znajoma knajpka stała się dlań drugim domem, zaś alkohol najwierniejszym druhem. Życiem dziennikarza wstrząsa nagle pewne zdarzenie. Po publikacji artykułu jego autorstwa, na temat sytuacji w przepełnionym schronisku dla bezdomnych...

Literacka panorama 1920 roku, który dla odradzającej się Polski był rokiem wyjątkowym! Choć z początkiem lutego II Rzeczpospolita zyskała dostęp do morza, to jednak na Śląsku czy Mazurach granice wciąż pozostawały niepewne. Najbardziej dynamiczna sytuacja panowała na wschodzie kraju. W latach 1918-1919 toczyła się wojna polsko-ukraińska o województwa południowo-wschodnie, z kolei lata 1919-1921 to czas zmagań z bolszewicką Rosją o przyszłość całej Polski. Decydujący okres wojny polsko-bolszewickiej przypadł na wspomniany rok 1920 – wydawało się wówczas, że szybko postępujące wojska bolszewickie może zatrzymać tylko cud. W obronę przed najeźdźcami zaangażowali się Polacy ze wszystkich regionów kraju, od świeżo włączonego do Polski Pomorza po Śląsk, od Wielkopolski po Kresy Wschodnie. 13 sierpnia rozpoczęła się jedna z najważniejszych bitew w historii Polski i Europy, określana mianem Cudu nad Wisłą. Na sukces roku 1920 złożyły się wysiłki całego społeczeństwa – ochotników, którzy masowo zaciągali się do wojska, radiowywiadu, który złamał radzieckie szyfry, kobiet, które jako sanitariuszki oraz wywiadowczynie działały w okolicach frontu, piekarzy zaopatrujących tysiące żołnierzy.

Książka Warszawskie dzieci ’44 pozwala spojrzeć z zupełnie nowej perspektywy na udział najmłodszych mieszkańców miasta w Powstaniu Warszawskim. To nie opowieść o bohaterskich walkach małych żołnierzy ani dyskusja o tym, czy wolno było im dać broń do ręki albo wysłać z butelką zapalającą na barykady. Po raz pierwszy ukazuje, jak dzieci uczyły się żyć w zupełnie nowej dla nich powstańczej rzeczywistości. Jak szybko musiały dorosnąć, by „wielka przygoda” nie zakończyła się śmiercią. Jak radziły sobie z przerażeniem, bólem, cierpieniem oraz koszmarnymi doświadczeniami, których były uczestnikami bądź świadkami. A także jak z traumą wyniesioną z powstańczej Warszawy musiały zmagać się do końca życia. Skłania do refleksji, jak doświadczenie Powstania Warszawskiego były przekazywane kolejnym pokoleniom. Spojrzenie na to wydarzenie oczami dziecka, poznanie jego emocji i dramatów odsłania prawdę o walce pozbawionej heroizmu oraz cenie, którą przyszło za nią zapłacić, by móc żyć dalej. O tym wszystkim dowiemy się, poznając wspomnienia m.in.: Beaty Tyszkiewicz, Krystyny Zachwatowicz-Wajdy, Magdaleny Zawadzkiej, Jarosława Abramowa-Newerlego, Jacka Fedorowicza, Krzysztofa Zanussiego, syna komendanta Armii Krajowej – Adama Komorowskiego, i syna „warszawskiej Niobe” – Mścisława Lurie.

W czasie II wojny światowej funkcjonowało na ziemiach polskich kilka obozów zagłady, których jedynym celem było wymordowanie ludności żydowskiej. Do dziś pokutuje przekonanie, że Żydzi się nie bronili, „szli jak barany na rzeź”. Tymczasem żydowski opór to mało znana karta tej wojny. We wszystkich tych obozach istniała konspiracja, która doprowadziła do zbrojnych wystąpień i buntów. Dzięki heroicznej postawie więźniów, walczących z minimalną ilością broni, często na noże i gołe pięści, dwa z nich uwieńczone zostały spektakularnym sukcesem. Również za sprawą kobiet – żydowskich bohaterek. Dzięki wnikliwym badaniom Michał Wójcik, autor nagradzanej i wysoko ocenianej Treblinki’43, przedstawia w swoim intrygującym stylu te mało znane fakty. Niemniej interesujące są wątki poświęcone rotmistrzowi Witoldowi Pileckiemu oraz kontrowersyjna kwestia pomocy Żydom ze strony AK i struktur państwa podziemnego.