Na własnej skórze. Mała książka o wielkim narządzie

Z cyklu o Zatoce Aniołów Laureen Jamison nie była w rodzinnym miasteczku od lat. Wyjechała jako nastolatka, gdy została zamordowana jej siostra Abby, a o morderstwo podejrzewano jej chłopaka Shane’a. Teraz Laureen powraca nad Zatokę Aniołów, by zaopiekować się cierpiącym na chorobę Alzheimera ojcem. Trudne przeżycia i przykre wspomnienia ożywają. Ożywa także dawne uczucie, gdy Laureen po latach spotyka

„Bezlitosny, skłaniający do bolesnych refleksji i brutalnie zabawny Nawrócony jest nie tylko wynaturzoną panoramą muzułmańskiej Ameryki, ale też jedną z najbardziej przenikliwych powieści o samej Ameryce, jakie kiedykolwiek przeczytałam”. Molly Crabapple Pełna mrocznego humoru, prowokująca i przenikliwa powieść! Wstrząsający obraz współczesnej Ameryki, ukazanej z perspektywy człowieka, który pragnie za wszelką cenę zachować swoją tożsamość i poczucie przynależności. M. – opiekuńczy mąż, wiodący monotonne życie dandys i potomek muzułmańskich imigrantów – porzucił wiarę przodków. Mężczyzna niczego tak bardzo nie pragnie, jak podejmować gości na przyjęciach w swoim domu i płodzić dzieci, które przyjdą na świat jako pełnoprawni Amerykanie. Kiedy jego życie stopniowo się rozpada – przewlekle chora żona, serdeczny przyjaciel pogrążony w rozpaczy i szef niweczący jego karierę zawodową – daje się wciągnąć w wir podziemnego życia Filadelfii, gdzie napotyka ludzi, którzy też zmagają się z następstwami wojny z terroryzmem. Otoczony przez producentów pornografii, nawróconych na islam neofitów, punków i zapaśników M. mierzy się ze swoją egzystencjalną degradacją i życiem obywatela drugiej kategorii. „Eteraz odmalowuje obraz naszego imperium z taką samą erotyczną tęsknotą i czarnym, zdemoralizowanym humorem, jakim sześćdziesiąt lat temu Nabokov posłużył się w Lolicie. Ale podczas gdy akcja dzieła Nabokova rozgrywa w okresie radosnego rozkwitu Ameryki, Eteraz ukazuje ten kraj na tle nowego, napiętego porządku świata. Tutaj seks, pieniądze i przemoc stanowią zagrożenie dla poczucia tożsamości, które podlega nieoczekiwanym przemianom, i ani miłość, ani bóg nie zapewniają jej schronienia”. Molly Crabapple, artystka

Książka Warszawskie dzieci ’44 pozwala spojrzeć z zupełnie nowej perspektywy na udział najmłodszych mieszkańców miasta w Powstaniu Warszawskim. To nie opowieść o bohaterskich walkach małych żołnierzy ani dyskusja o tym, czy wolno było im dać broń do ręki albo wysłać z butelką zapalającą na barykady. Po raz pierwszy ukazuje, jak dzieci uczyły się żyć w zupełnie nowej dla nich powstańczej rzeczywistości. Jak szybko musiały dorosnąć, by „wielka przygoda” nie zakończyła się śmiercią. Jak radziły sobie z przerażeniem, bólem, cierpieniem oraz koszmarnymi doświadczeniami, których były uczestnikami bądź świadkami. A także jak z traumą wyniesioną z powstańczej Warszawy musiały zmagać się do końca życia. Skłania do refleksji, jak doświadczenie Powstania Warszawskiego były przekazywane kolejnym pokoleniom. Spojrzenie na to wydarzenie oczami dziecka, poznanie jego emocji i dramatów odsłania prawdę o walce pozbawionej heroizmu oraz cenie, którą przyszło za nią zapłacić, by móc żyć dalej. O tym wszystkim dowiemy się, poznając wspomnienia m.in.: Beaty Tyszkiewicz, Krystyny Zachwatowicz-Wajdy, Magdaleny Zawadzkiej, Jarosława Abramowa-Newerlego, Jacka Fedorowicza, Krzysztofa Zanussiego, syna komendanta Armii Krajowej – Adama Komorowskiego, i syna „warszawskiej Niobe” – Mścisława Lurie.

Raj na ziemi? Miejsce, gdzie wszyscy są szczęśliwi? Świat nie składa się już z ulic i domów i drzew. Składa się z alejek w galerii handlowej, słit foci w nowych ciuchach wrzuconych na Insta story, postów na Facebooku i filmików na YouTube. I głodu: głodu uwagi i lajków. Pomiędzy tymi momentami wykreowanej rzeczywistości snują się zombie z telefonami w dłoniach, wypatrując nowych chwil, które mogą pokazać w social mediach. Co się stanie, kiedy ten misternie skonstruowany świat się zawali? Ostatni

"Spookademia. Szkoła duchów" Adama Fabera to mieszanka horroru i obezwładniającego poczucia humoru, dzięki którym rzeczywiście możesz przeżyć przygodę nie z tego świata. Daj się porwać w niesamowitą podróż do szkoły, w której nic nie jest oczywiste. I nikt nie jest żywy. Pewnego deszczowego popołudnia, trzy dni po swoich dwunastych urodzinach, Filipa Bloom traci życie i bezpowrotnie żegna się ze światem żywych. Nie jest to jednak definitywny koniec, a raczej początek niezwykłej przygody w nowej szkole. Aby dostać się do Spookademii, należy przepłynąć Jezioro Bezimienne, odwiedzić galerię duchów i być umarłym. W niezwykłej szkole dziewczynka poznaje mnóstwo nietuzinkowych postaci i rozpoczyna lekcje historii ażywej, zajęcia z unoszenia się w powietrzu oraz lekcje używania nabytej duchowej mocy. Spookademia ma jednak drugie oblicze, o wiele mroczniejsze od ciekawych zajęć. W jej ciemnych zakamarkach czai się ogromne niebezpieczeństwo i to właśnie Filipa będzie musiała się z nim uporać. Czy jej się to uda? Książka wciąga od pierwszych stron i wbrew pozorom może rozbawić i wzruszyć. To mroczna alternatywa dla literatury dziecięcej i młodzieżowej.

Chciałoby się, żeby wszystko w tej książce było zmyśleniem. W dramatycznych okolicznościach traci matkę, nie może pozbyć się nienawiści do ojca, musi sprostać roli samotnej rodzicielki – i nie wytrzymuje. W rzeczywistości niedużego miasta alkohol najprościej osładza codzienność. Toksyna w małych dawkach pomaga, w większych – truje. Truje życie jej i dzieci, które z całej siły starają się uwolnić od zaciskającej się na szyi pętli. Dynamiczny, obsesyjny i chwilami trudny do zaakceptowania monolog

Czym są Wyspy Owcze? I czemu w ogóle nazywają się Owcze, skoro właściwsze byłoby nazwanie ich Ptasimi? Wedle jednej z legend, wulkaniczny archipelag osiemnastu skał porzuconych na Atlantyku, potocznie zwany Farojami, powstał z brudu zza paznokci Boga, zebranego w trakcie tworzenia świata. Wedle innej, uformował się z ostatniego zęba, który wyleciał z paszczy pokonanego Stoorworma, potężnego morskiego węża. To miejsce pełne paradoksów, do dziś pomijane przez niektórych kartografów i serwisy meteorologiczne. Tu kiedyś żyły białe kruki, szczęście przynosiły rybie skrzela, a noga od stołu odegrała ważną rolę w historii farerskiej poczty. Jeśli koniec świata ma swój własny koniec, to znajduje się ON właśnie tutaj.