Niepokorny mózg. Geniusz, buntownik, manipulator

„Każda kobieta zasługuje na orgazm. To, czy się o niego troszczy, jest punktem wyjścia do wszystkiego. Orgazmy wnoszą w życie mnóstwo radości i energii, mają pozytywny wpływ na zdrowie i zwiększają poczucie przynależności w związku. Nikt nie powinien z nich rezygnować. Orgazm kobiety nie jest czymś zbędnym ani w żaden sposób mniej wartościowym niż przyjemność jej partnera. Każda kobieta zasługuje na orgazm. Od tej myśli wychodzimy i będziemy w tej książce wielokrotnie do niej wracać.” Z poradnika dowiesz się m.in.: czym jest kobiecy orgazm i jak się go nie bać jak szczerze rozmawiać o seksie dlaczego nie warto omijać gry wstępnej jak odkryć swój potencjał seksualny jak współpracować z partnerem, by osiągnąć harmonię jak w grze miłosnej przełamać stare nawyki i nauczyć się nowych sztuczek czy zabawki erotyczne uatrakcyjniają życie seksualne. „Daj sobie prawo do przyjemności” to praktyczny poradnik dla kobiet, pokazujący, jak uporać się z przeszkodami stojącymi na drodze do przyjemności. Autorka porusza różne aspekty seksu i seksualności, oddając również głos kobietom, które dzielą się swoimi doświadczeniami i wyzwaniami przed którymi stoją. Jej książka jest profesjonalna, nowoczesna i napisana w empatycznym i szczerym stylu, z którego słyną Skandynawowie..

Gdy z nieba spada milion dolarów, przyszłość zaczyna jawić się w najpiękniejszych barwach. Bo któż nie zastanawiał się, jakby to było nagle stać się bogatym? I wszystko byłoby piękne, gdyby nie ukryty gdzieś maleńki haczyk. Okazuje się bowiem, że nie ma czasu na radość z niespodziewanego prezentu od losu, gdyż gra toczy się w medialnym przedstawieniu, które okazuje się być śmiertelnie niebezpiecznym. Jednak finału nie umiał przewidzieć nawet jego organizator... Jak w świecie wszechobecnego monitoringu zejść z oczu kamerom? Ile przekroczyć granic, wręczyć łapówek, w jaki sposób zmienić tożsamość, by stać się niewidzialnym? Czy w dzisiejszym świecie to w ogóle możliwe? Być może bohaterowie poradziliby sobie łatwiej, gdyby los nie postawił na ich drodze chińskiej sieroty, potrzebującej ratunku. I raptem pieniądze przestały być najważniejsze…

Tatrzański Park Narodowy – jest w nim zaledwie 250 kilometrów szlaków, mimo to każdego roku odwiedzają go miliony turystów. Mateusz Waligóra, podróżnik, dziennikarz i fotograf, przemierzył pustynie Gobi i Salar de Uyuni, norweski płaskowyż Hardangervidda, zdobył samotnie biegun południowy, przejechał na rowerze najdłuższe pasmo górskie na świecie – Andy, wędrował wzdłuż Wisły i polskiego wybrzeża Bałtyku, a teraz postanowił przejść wszystkie szlaki w polskich Tatrach. Dlaczego? By się dowiedzieć, czy nieprzebrane rzesze turystów szkodzą przyrodzie, jak się miewają tatrzańskie zwierzęta, kto po Tatrach wędruje, a wreszcie przekonać się, czy Tatry są dla niego tym, czym były kiedyś, czy nadal je kocha, czy nadal go zachwycają tak jak wtedy, gdy dopiero je odkrywał. Tatry to oczywiście nie tylko natura, ale też ludzie – ci spotykani na szlakach, lecz przede wszystkim tacy, którzy niemal przez całe życie są z Tatrami związani, mieszkający w Zakopanem, u podnóża gór i w samym ich sercu. Dlatego Mateusz zaprosił do współpracy dziennikarza Darka Jaronia, który rozmawiał z ochroniarzami przyrody, przyrodnikami, przewodnikami tatrzańskimi, ludźmi prowadzącymi schroniska, meteorologami, wśród jego rozmówców jest też poetka, lutnik i… pani baca. Zapraszamy w fascynującą podróż, podczas której dowiemy się, skąd wziął się pod Giewontem biały miś, jak wygląda dusza skrzypiec, jak robi się sery, dlaczego Dolina Chochołowska przypomina tartak, czy Tatry były kiedyś naprawdę dzikie i puste, co zrobić, gdy spotkamy niedźwiedzia, i o wielu, wielu innych fascynujących sprawach. Spójrzmy na Tatry oczami Mateusza i porównajmy wrażenia, bo przecież każdy nosi w sercu własny obraz tych najbardziej fascynujących polskich gór.

Każda gwiazda rocka ma do opowiedzenia ciekawą historię, jednak nie wszystkie są tak wciągające, jak opowieść zawarta w autobiografii pt. "Lenny Kravitz. Let Love Rule". Muzyk ten swoje inspiracje zaczerpnął z własnego, często trudnego i skomplikowanego życia, które zapewniło jednak, że jest w pełni wyjątkowym artystą. Jak sam o sobie pisze, jest on nie do końca ani czarny, ani biały, nie jest ani żydem, ani chrześcijaninem, a jego muzyczne inspiracje pochodzą zarówno z grup popowych, jak i rockowych. Wszystko to sprawiło, że nie czuł się nigdy znudzony życiem, które wypełnił muzyką, co zwróciło się w postaci spokoju, równowagi, ale też przygód. Książka ta opisuje historię Lenny'ego Kravitza w różnych miejscach i w różnym czasie ? od Upper East Side na Manhattanie, przez Baldwin i Beverly Hills w Los Angeles, kończąc na międzynarodowych podróżach. W tych wspominkach przejawiają się różne postacie, a w tym te, które odcisnęły na muzyku największe piętno. Poznamy jego stosunki z matką, która była znaną aktorką, jego ojcem, jak i Lisą Bonet, która stała się w pewnym czasie jego muzą. Lenny Kravitz nie jest pisarzem, jednak słowa, które zamieścił w swojej autobiografii, czyta się nie tylko z wielkim zainteresowaniem, ale też przyjemnością. Jego wielka ambicja czekała wiele lat, zanim mogła znaleźć ujście w muzyce, którą wreszcie uważał za swoją. Doprowadziło to go do bycia gwiazdą rocka, która teraz dzieli się swoją drogą.

Z tej książki dowiesz się: • Dlaczego niebo jest niebieskie, a Słońce żółte? • Jak kupić działkę na Księżycu? Albo na Merkurym? • Ile kosztuje podróż w kosmos? • Jak wygląda „typowe” miejsce we Wszechświecie i dlaczego nic w nim nie ma? Wszechświat od stuleci zachwyca ludzi. Uświadomienie sobie, że Ziemia jest mikroskopijnym jak na rozmiary kosmosu tworem, pozwala nabrać odpowiedniej perspektywy i uruchomić wyobraźnię. Tym bardziej, że to, co widzimy jest tylko częścią ogromnego wszechświata…Fred Watson zabiera nas w fascynującą podróż po naszej galaktyce, podczas której odwiedzimy Księżyc i poznamy różne teorie dotyczące jego powstania, zobaczymy, jak rodzą się gwiazdy i jak na niebie powstaje tęcza. A bilet na tę podróż na pewno będzie tańszy, niż te sprzedawane przez firmy oferujące komercyjne loty w kosmos.

To nie jest książka dla ludzi o słabym sercu Niemowlę, które już w pierwszych miesiącach życia przeszło kilkanaście zawałów. Kobieta cierpiąca na zespół zamknięcia ? w pełni świadoma, uwięziona we własnym ciele, niezdolna choćby poruszyć palcem. Wreszcie pionierska operacja wszczepienia sztucznego serca, w wyniku której powstał ?człowiek na baterie?. Kruche życie to zdumiewająca i zapierająca dech opowieść wybitnego kardiochirurga, którego ścieżkę zawodową znaczyły geniusz i brawura. Stephen Westaby dzieli się najciekawszymi i najbardziej wzruszającymi historiami z sali operacyjnej, z jakimi dane mu było się zetknąć w czasie trzydziestopięcioletniej kariery. Uratował w tym czasie setki osób, którym szans nie dawał absolutnie nikt. Oto przewodnik po fascynującym i pełnym tragizmu świecie kardiochirurgii. Pozwala poczuć, jak to jest trzymać w ręku ludzkie życie. *** Profesor Westaby, którego poznałem osobiście, jest wizjonerem oraz lekarzem walczącym o pacjenta do ostatniej chwili. Jego książka to zapis niecodziennego doświadczenia życiowego, opis wyjątkowego, namacalnego obcowania z kruchością życia. Autor przypomina swoją postawą i działalnością nieocenionego prof. Zbigniewa Religę, dlatego ta opowieść jest wiarygodna i zasługuje na upowszechnienie. prof. Marian Zembala kardiochirurg i transplantolog, który operował wraz ze Zbigniewem Religą W walce o życie chciałoby się mieć u boku kogoś takiego jak Westaby ? faceta, który dyrektorów medycznych porównuje do Stasi, a do boju rusza z okrzykiem: ?Chrzanić protokół!?. książka roku według ?The Guardian? Westaby uosabia wszystko to, czego spodziewalibyśmy się po genialnym chirurgu: jest pewny swego, zaangażowany, pełen pasji i uparty. Jego książkę, irytująco dobrze napisaną jak na kogoś, kto dotąd miał na koncie jedynie artykuły naukowe i podręczniki, połyka się niczym pierwszorzędny thriller, trup ściele się tu gęściej niż w kryminałach. Każdy rozdział czyta się z zapartym tchem, aby zobaczyć, czy kolejny ? zdawałoby się ? pozbawiony szans pacjent przeżyje.

Jak rozmawiać o Holokauście po tylu latach od zakończenia II wojny światowej? Czy my w Polsce już się tego nauczyliśmy i czy jesteśmy w stanie robić to bez uprzedzeń oraz wybielania siebie samych? Nowe światło na tę sprawę rzuca książka "Pod presją. Co mówią o Zagładzie ci, którym odbieramy głos" Tomasza Żukowskiego. Książka jest wołaniem o swobodę dyskusji o Holokauście, której ciągle w Polsce brakuje. A także o to, by uczciwie oceniać postawy Polaków wobec Żydów przed wojną i w jej trakcie, nie unikając także najbardziej bolesnych i trudnych kart naszej historii. To swoisty przegląd najważniejszych pozycji polskiej literatury o Zagładzie. Autor pokazuje, w jaki sposób pisali o niej Miłosz, Baczyński czy Szymborska, ale także ciągle mało znani szerszej publiczności żydowscy autorzy świadectw tamtych czasów. Wskazuje na te fragmenty ich dzieł, które mogą pomóc w racjonalnej dyskusji na temat stosunków polsko-żydowskich wtedy i dziś. Mimo upływu tylu lat wciąż warto po nie sięgać, by lepiej rozumieć zarówno przeszłość, jak i teraźniejszość, a także szukać drogi porozumienia na przyszłość. To poruszająca opowieść o Zagładzie przedstawiona słowami tych, którym we współczesnej dyskusji na ten temat odbiera się głos.

"Zapowiada się piękny dzień" Seweryny Szmaglewskiej to kontynuacja poprzedniej, równie trudnej tematycznie książki "Dymy nad Birkenau". Autorka przedstawia tu sytuację więźniów w obozach koncentracyjnych Oświęcimia i Brzezinki podczas II wojny światowej. Tym razem na warsztat bierze opowieść o najważniejszym prawie człowieka - prawie do godnego życia. W lutym 1945 roku Niemcy wiedzieli już, że III Rzesza przegra wojnę, to było jasne. Trzymając się rozkazów, zaczęli palić dokumentację, burzyć kominy i zacierać po sobie ślady na tyle, na ile pozwalał im czas. W środku niezwykle mroźnej zimy nakazali więźniom, tym którzy jeszcze mieli siłę się poruszać, by wyruszyć w marsz śmierci, gonieni w stronę niemieckiej granicy. Schorowani i wycieńczeniu ludzie padali co kilka kilometrów, wielu nie budziło się po kilkugodzinnym odpoczynku. Więźniowie szli, w długim, choć z czasem skracającym się kordonie, bezwolni, trzymający się jedynie nadziei, że pod koniec marszu czeka wyzwolenie. Wielu po prostu się poddawało, nie dość, że obóz ich wykończył, to teraz wykończy ich marsz ku nieznanej lokalizacji, ten, który zdaje się nie mieć mety. Trzech mężczyzn postanawia się zbuntować. Jak? Nikt nie ma pojęcia, skąd wzięli na to siły. Udaje im się, a po latach chcą przekazać światu, jak ważne jest to, co przeżyli. Powojenna opowieść niesie za sobą chęć ocalenia od zapomnienia wojennych wydarzeń, ale też nadania sensu i zasadności wydarzeń związanych z marszem śmierci. Należy przede wszystkim wytłumaczyć ludziom, dlaczego mimo tego, że więźniowie znajdowali się już poza obozem, nadal ginęli z rąk nazistów, którzy pozostawiali ich w bezimiennych grobach. Walczący w procesach ze swymi oprawcami z początku czują trwogę, później miejsce tego uczucia zajmuje powinność. Publikacja jest zapisem walki, w której zakończenie wojny jest wyłącznie znakiem granicznym dla historyków, nie dla wymierzenia sprawiedliwości.