Nazywają mnie Śmierć

Na odległej wiejskiej drodze znaleziono ciało młodej dziewczyny. Dowody wskazują, że zanim pobito ją na śmierć, została odurzona, wykorzystana seksualnie i wyrzucana z pędzącej furgonetki. Podczas, gdy komisarz Annie Cabbot bada okoliczności brutalnego przestępstwa, którego ofiarą padła 14-latka, niedawno awansowany nadkomisarz Alan Banks zmaga się z niewyjaśnionym przypadkiem morderstwa sprzed lat. Pół wieku temu Linda Palmer została zaatakowana przez celebrytę Danny’ego Caxtona, ale nie.

Z pewnością ucieszą również licznych wielbicieli filmów w reżyserii Janusza Majewskiego, który przyznaje: Pisanie było częścią zawodu reżysera: pisałem scenariusze, sztuki telewizyjne, dialogi. Pisałem też bezinteresownie (…) opowiadania, które mogły się stać scenariuszami, lecz z tego zrezygnowałem, opowiadania, które się do tego nie nadawały, miniatury, które bawiły mnie samego. W jego

Trzej bracia, których łączy wyjątkowo silna więź i trudne wspomnienia z rodzinnego domu, przyjaciel z wojskowym doświadczeniem i dodatkowe wsparcie ze strony dziewczyny jednego z nich. Dokładnie tyle wystarczyło, by zorganizować serię przeprowadzonych na wzór operacji militarnych napadów na banki, które wstrząsnęły dwadzieścia lat temu całą Szwecją. Rodzinny interes to oparta na faktach powieść z mistrzowsko skonstruowaną intrygą i wciągającą akcją. To również przejmująca historia rodziny

W czasie II wojny światowej funkcjonowało na ziemiach polskich kilka obozów zagłady, których jedynym celem było wymordowanie ludności żydowskiej. Do dziś pokutuje przekonanie, że Żydzi się nie bronili, „szli jak barany na rzeź”. Tymczasem żydowski opór to mało znana karta tej wojny. We wszystkich tych obozach istniała konspiracja, która doprowadziła do zbrojnych wystąpień i buntów. Dzięki heroicznej postawie więźniów, walczących z minimalną ilością broni, często na noże i gołe pięści, dwa z nich uwieńczone zostały spektakularnym sukcesem. Również za sprawą kobiet – żydowskich bohaterek. Dzięki wnikliwym badaniom Michał Wójcik, autor nagradzanej i wysoko ocenianej Treblinki’43, przedstawia w swoim intrygującym stylu te mało znane fakty. Niemniej interesujące są wątki poświęcone rotmistrzowi Witoldowi Pileckiemu oraz kontrowersyjna kwestia pomocy Żydom ze strony AK i struktur państwa podziemnego.

„Jeżeli w ciągu czterdziestu ośmiu godzin odgadniesz, dlaczego uprowadziłem tę kobietę, zostanie ona przy życiu. W przeciwnym razie – zginie.” Takim komunikatem rozpoczyna się perwersyjna gra seryjnego mordercy. Głodzenie, wlewanie atramentu do płuc, zamurowywanie żywcem w betonowym słupie… Monachijska policjantka Sabine Nemez rozpaczliwie szuka

Pamiętnik najbliższej przyjaciółki Marii Rodziewiczówny zdeponowany w Bibliotece Jagiellońskiej, a spisany z nadzieją, że kiedyś będzie mógł dotrzeć do rąk czytelników autorki. Poznały się w czasie rodzinnych wizyt. Praca społeczna, wspólne zebrania i wycieczki zaowocowały stale pogłębiającą się przyjaźnią, na której charakter niewątpliwy wpływ miał podziw, by nie powiedzieć uwielbienie Jadwigi dla starszej o jedenaście lat Marii. Z czasem więzy przyjaźni zadzierzgnęły się jeszcze mocniej. W 1919 obie zamieszkały razem. Jadwiga stała się prawą ręką właścicielki Hruszowej, pomagała jej w prowadzeniu domu i ogrodu. Stała się dobrym i po trosze opiekuńczym duchem powieściopisarki, starającym się odsunąć od niej wszystko, co mogłoby stanowić przeszkodę w twórczej pracy. Dla siebie wybrała świadomie miejsce na drugim planie. Wszyscy zapamiętali ją jako osobę uśmiechniętą, pogodną... Towarzyszyła pisarce podczas wojen i pokoju, zarówno w Warszawie, jak i w Hruszowej. Była z nią aż do chwili śmierci. Wspomnienia spisane w niniejszej książce to zapis przepięknej przyjaźni, czy wręcz miłości dwóch niezwykłych kobiet, ale też zapis życia w wyjątkowych czasach i w wyjątkowych miejscach, które tak bardzo obie ukochały – Warszawie i Kresach.

Gdy malarka Marianne Glass ginie, spadając z dachu swojego domu, wszyscy postrzegają jej śmierć jako nieszczęśliwy wypadek. Jedynie Rowan Winter, niegdyś jej najbliższa przyjaciółka, podejrzewa, że prawda jest zupełnie inna. Marianne od zawsze cierpiała przecież na paraliżujący lęk wysokości. Nigdy nie podeszłaby tak blisko krawędzi dachu. W młodości Marianne i jej