Królowa ruin

Wystarczy jedna chwila, żeby zmienić czyjeś życie i zaledwie kilka sekund, aby stracić najbliższych. Przekonała się o tym Anna z powieści “Żałobnica” Roberta Małeckiego, która po dramatycznych wydarzeniach stara się zacząć wszystko od nowa. Niestety sprawy zaczynają się komplikować, gdy okazuje się, że zmarli wciąż mają coś do powiedzenia... Kiedy w wyniku wypadku niespodziewanie ginie pasierbica i mąż Anny, kobieta musi oswoić się z nową rzeczywistością. Dla świata jest wdową, biedną żałobnicą, skrywającą swoje cierpienie oraz żal pod ciemnymi ubraniami i gorzkimi łzami. Osoby postronne powiedziałyby, że Anna wygląda jak zrozpaczona kobieta, która utraciła kochającego męża oraz przybraną córkę, Roksanę. Mało kto dostrzega, że załamana wdowa, ukrywa przed światem swoje prawdziwe uczucia i... pewne skomplikowane tajemnice z przeszłości. Anna nie rozpacza tak, jak przystało na przykładną żonę i macochę, bo i jej prawdziwe życie odbiegało od ideału. Kobieta ma świadomość, że jej nie była wzorową matką, ani też nie darzyła swojego męża szczególnym uczuciem. Pomimo tego dobrze odgrywa swoją rolę, pozostawiając smutną przeszłość za sobą. Wkrótce okazuje się, że Anna dziedziczy po mężu świetnie prosperujące przedsiębiorstwo, a w dodatku dysponuje niemałą fortuną. Mimo to kobieta nie potrafi uwolnić się od przeczucia, że jest stale obserwowana. W dodatku ktoś wyraźnie manipuluje sprawami z przeszłości i zna mroczne tajemnice, które nie miały prawa ujrzeć światła dziennego. Przerażona Anna musi zmierzyć się z własnym strachem oraz z osobą, która wyraźnie nie ma dobrych zamiarów... "Żałobnica" odbiega od standardowego kryminału, w którym specjalizuje się autor, Robert Małecki. W tej książce pisarz skupił się na psychice bohaterów oraz skomplikowanych tajemnicach sprzed wielu lat, a nie na samej zbrodni i poszukiwaniu mordercy. Mroczny thriller uświadamia czytelnikowi, jak niebezpieczne mogą być kłamstwa i toksyczne relacje z innymi ludźmi.

Urzekająca opowieść o uczuciach przekazywanych za pomocą sekretnego języka kwiatów. Zuzanna i Adam poznali i pokochali się na studiach, jednak nie dane było im być razem. Adam wyjechał na studia za granicę, po jakimś czasie ożenił się i przejął zarząd nad majątkiem teściów. Zuzanna zaś rzuciła studia, krótko była mężatką, a od lat samotnie wychowuje dziecko. Jednak los jest przewrotny i – po trzynastu latach – spotykają się na nowo. Adam zamawia projekt ogrodu, którym zajmować się ma właśnie Zuz

Szokująca autobiografia okrutnie okaleczonej ofiary zazdrości „Mówił, że nie potrafi beze mnie żyć. A potem oszpecił mnie tak, żeby każdy odwracał ode mnie wzrok…” Ta tragedia wstrząsnęła Wielką Brytanią. Pisały o niej wszystkie media: od „The Guardian”, przez „Mirror” „The Sun”, „Standard”, po „Marie Claire”. „Trudno wyobrazić sobie bardziej dzielną kobietę”. „THE GUARDIAN” „

Skoro już wiemy, jak smakuje miłość, najwyższa pora, by znaleźć receptę na szczęście! Julia to młoda kobieta przed trzydziestką, która marzy o dziecku. Jednak podczas rutynowych badań dowiaduje się, że nie zostało jej na to wiele czasu. Niestety, nie ma przy niej mężczyzny, który byłby dobrym kandydatem na męża i ojca. Zrozpaczona pogrąża się w smutku. A przynajmniej do czasu, kiedy na horyzoncie pojawia się przystojny okulista… Młodszy brat jej przyjaciółki, Maks, od lat podkochuje się w Julii. Gdy chłopak dowiaduje się o jej problemach, oferuje lekcje randkowania. Skrycie wierzy, że podczas nauki zbliżą się do siebie. Tylko czy osiągnie swój cel? Recepta na szczęście to drugi tom urzekającej i dowcipnej serii o miłości, która ma wiele smaków. Agata Przybyłek pokazuje, że nasza szansa na prawdziwą miłość czasami leży bliżej niż myślimy – wystarczy spojrzeć na życie inaczej, żeby w końcu ją dostrzec.

Autumn planowała fantastyczną zimową wyprawę z przyjaciółmi poza miasto. Przypadek sprawia, że jadą bez niej, bo… zamknięto ją w budynku miejscowej biblioteki. Na cały weekend. Bez ogrzewania. Dziewczyna liczy, że znajomi odgadną, co się stało, ale nawet Jeff, jej prawie-chłopak, po nią nie wraca. Nikt jej nie szuka. Gorzej już być nie może? Niestety to jeszcze nie wszystko. Okazuje się, że Autumn ma towarzysza. Dax to gość, o którym niewiele wiadomo poza tym, że nie cieszy się dobrą opinią: ciągnie się za nim wspomnienie bójki i poprawczaka. Wygląda więc na to, że Autumn spędzi następne dni z obcym, groźnym gościem, który ewidentnie nie ma na to ochoty. Na początku rozmowa się nie klei, ale gdy Autumn i Dax stopniowo otwierają się przed sobą, dziewczyna widzi, że coś między nimi iskrzy... i zaskakuje. Ale czy poza szkolną biblioteką ich uczucia mają szansę na przetrwanie, skoro wszystko coraz bardziej się komplikuje?

Góry, wino, śpiew! Gruzini wierzą, że kraj podarował im Bóg. Gdy Stwórca dzielił ziemię między narody, oni przyszli ostatni. — Spóźniliście się — rzekł do nich z wyrzutem Pan. — Przepraszamy, ale piliśmy wino za Twoje zdrowie — tłumaczyli Gruzini. — Cóż mam z wami począć, nie mam już ziemi, wszystko rozdałem — zatroskał się Pan Bóg. Gruzini pokornie pochylili głowy i trwali w milczeniu. Bóg pogładził swoją długą, siwą brodę, uśmiechnął się i rzekł: — Weźcie więc tę część, którą przygotowałem dla siebie. I tak Gruzini dostali we władanie maleńki kawałeczek ziemi, wciśnięty między brzeg Morza Czarnego a góry Kaukazu. Gruzja — mały, piękny kraj leżący u stóp Kaukazu. Niemal azjatycki, a jednak bardzo europejski. Kraj ludzi i wilków, któremu przed wiekami powierzono rolę obrońcy chrześcijaństwa przed zagrożeniem ze strony Persów, Arabów i Turków. Nie bez racji: Gruzini, jako drugi naród po Ormianach, już w VI wieku przyjęli chrześcijaństwo jako religię państwową. Ich średniowieczny król, Dawid Budowniczy tytułował się „Mieczem Mesjasza”. Dzieje tego dzielnego i niezależnego kraju to historia wojen z sąsiadami oraz najeźdźcami ze wschodu i zachodu, walki o niepodległość i własną tożsamość. Może pewne podobieństwo losów jest jednym z powodów, dla których Gruzini mają tak wiele sympatii dla Polaków? Jednak my sami niewiele wiemy o Gruzji i Gruzinach. Warto to zmienić, zwłaszcza, że ten kaukaski kraj staje się coraz popularniejszym celem wakacyjnych wyjazdów. A przecież wstyd nie znać zwyczajów, jakie panują w domu gospodarza… Zatem: Salami! Witajcie w Gruzji!