Dzikusy Francuskie wesele

Trudna historia Kanady i rdzennych mieszkańców. Historia o dzieciach, które odbierano rodzinom, by wysyłać je do szkół odzierających z kultury i tożsamości. Książka "Siedem opadłych piór. Rasizm, śmierć i brutalne prawdy o Kanadzie" przedstawia system, który doprowadził do tysięcy tragedii i niepotrzebnych śmierci. Książka "Siedem opadłych piór. Rasizm, śmierć i brutalne prawdy o Kanadzie" jest narodowym bestsellerem. Opowiada historię indiańskich nastolatków, którzy trafili do szkół średnich położonych setki kilometrów od ich domów. Desperackie próby powrotu zakończyły się tragicznie. Tanya Talaga przedstawia działanie neokolonialnego systemu, brutalne łamanie praw człowieka i niszczenie tożsamości mniejszości etnicznych, które ma miejsce we współczesnej Kanadzie. Bohaterowie książki ponieśli śmierć w latach 2000-2011 mimo zaleceń, które miały przeciwdziałać podobnym wydarzeniom po tragedii z roku 1966. Autorka opisuje luki systemowe i ogromne niedofinansowanie, które odbijają się na warunkach, w których funkcjonują kanadyjscy Indianie w szkołach z internatem. Dzięki narracji Talagi na każdej karcie książki czuć ogrom tragedii będącej ich codziennością.

To nie jest książka dla ludzi o słabym sercu Niemowlę, które już w pierwszych miesiącach życia przeszło kilkanaście zawałów. Kobieta cierpiąca na zespół zamknięcia ? w pełni świadoma, uwięziona we własnym ciele, niezdolna choćby poruszyć palcem. Wreszcie pionierska operacja wszczepienia sztucznego serca, w wyniku której powstał ?człowiek na baterie?. Kruche życie to zdumiewająca i zapierająca dech opowieść wybitnego kardiochirurga, którego ścieżkę zawodową znaczyły geniusz i brawura. Stephen Westaby dzieli się najciekawszymi i najbardziej wzruszającymi historiami z sali operacyjnej, z jakimi dane mu było się zetknąć w czasie trzydziestopięcioletniej kariery. Uratował w tym czasie setki osób, którym szans nie dawał absolutnie nikt. Oto przewodnik po fascynującym i pełnym tragizmu świecie kardiochirurgii. Pozwala poczuć, jak to jest trzymać w ręku ludzkie życie. *** Profesor Westaby, którego poznałem osobiście, jest wizjonerem oraz lekarzem walczącym o pacjenta do ostatniej chwili. Jego książka to zapis niecodziennego doświadczenia życiowego, opis wyjątkowego, namacalnego obcowania z kruchością życia. Autor przypomina swoją postawą i działalnością nieocenionego prof. Zbigniewa Religę, dlatego ta opowieść jest wiarygodna i zasługuje na upowszechnienie. prof. Marian Zembala kardiochirurg i transplantolog, który operował wraz ze Zbigniewem Religą W walce o życie chciałoby się mieć u boku kogoś takiego jak Westaby ? faceta, który dyrektorów medycznych porównuje do Stasi, a do boju rusza z okrzykiem: ?Chrzanić protokół!?. książka roku według ?The Guardian? Westaby uosabia wszystko to, czego spodziewalibyśmy się po genialnym chirurgu: jest pewny swego, zaangażowany, pełen pasji i uparty. Jego książkę, irytująco dobrze napisaną jak na kogoś, kto dotąd miał na koncie jedynie artykuły naukowe i podręczniki, połyka się niczym pierwszorzędny thriller, trup ściele się tu gęściej niż w kryminałach. Każdy rozdział czyta się z zapartym tchem, aby zobaczyć, czy kolejny ? zdawałoby się ? pozbawiony szans pacjent przeżyje.

Czy miłość może być uzależnieniem? River zostaje porzucony przez ukochaną dziewczynę i wali mu się cały świat. Wydaje się, że stracił wszystko. Wtedy przypadkowo trafia na spotkanie grupy wsparcia i poznaje ludzi, którzy, choć z innych powodów, również tkwią w pułapce uzależnień. River uczy się inaczej postrzegać swój związek i samego siebie.

Czy więź pomiędzy dwiema siostrami przetrwa, gdy jednej z nich zabraknie? Minął rok od śmierci nastoletniej Zoë. Jej młodsza siostra nadal nie pogodziła się z tragedią. Echo czuje się bardzo osamotniona. Rodzice żyją w oddrętwieniu, a przyjaciele nie chcą wracać do przeszłości. Wtedy pojawia się chłopak Zoë, który wciąż ma jej pamiętnik. Czy Echo powinna go przeczytać? Dziewczyna jest w rozterce, ale czuje, że musi poznać

"Zatańczmy w słońcu" to przepiękna opowieść o radzeniu sobie z utratą i odnajdywaniu w życiu nadziei... Czy odważysz się zatańczyć w jeden z pięknych wieczorów lata? Do dziś Ada wspomina dawne letnie dni i romantyczne momenty, które przeżyła sześć lat temu. Wydawało jej się, że znalazła w końcu upragnioną bratnią duszę i teraz wszystko już potoczy się niczym w bajce. Sprawy potoczyły się jednak inaczej - kobieta straciła osobę, która była najbliższa jej sercu. Dziś Ada ma oparcie w swojej rodzinie, a córeczka rozświetla jej pochmurne dnie. Nie chce jednak angażować się w związki i nie wierzy, że uda jej się jeszcze do kogoś zbliżyć, by na nowo uwierzyć w miłość. Kolejne wakacje są zupełnie inne. Ada spotyka Szymona, do którego należy piękne letnisko. Ponownie zbliża się też do Igora, z którym wspólnie dorastała. Choć nie może zaprzeczać, że mężczyźni budzą w niej ciepłe uczucia, nie jest pewna, czy jest gotowa na nową relację. Czy Adzie uda się uwierzyć w to, że i dla niej jest jeszcze szansa? Choć jej serce otacza mur, być może tym razem znalazła kandydata, któremu uda się sprostać temu wyzwaniu... Czas, by w życiu Ady na nowo zaświeciło słońce!

Cztery życia. Cztery historie. Przygoda, która odmieni ich na zawsze. Cztery odważne dusze, które potrzebują wsparcia, stając w obliczu wielkich wyzwań. Program „Drogie Życie” został stworzony, aby pomóc ludziom takim jak oni wyjść ze strefy komfortu, stawić czoła największym przeszkodom, pokonać demony i... dowieść samym sobie, że są czegoś warci. Stojąc na rozdrożu pomiędzy ciągłym pragnieniem zdobycia czegoś więcej, a całkowitym zagubieniem, zdecydowali się wziąć udział w tym projekcie. Uczestnictwo w nim zamierzają potraktować, jak kolejne postanowienie noworoczne, tym większe jest ich zdziwienie, kiedy dają się porwać szalonej przygodzie, która już na zawsze zmieni ich życie. Drogie Życie, prosimy, bądź dla nas dobre. Z poważaniem, Hollyn, Jace, Daisy i Carter.

Prawdziwa historia tragicznego dzieciństwa Zawsze byłam chora. Chuda jak tyczka i delikatna jak suflet; łatwo dostawałam siniaków i szybko słabłam. W szkole dzieciaki pytały wprost, czy mam anoreksję. Nie miałam; byłam chora. Następny lekarz, następny gabinet, następny opuszczony dzień w szkole. Tak wyglądało dzieciństwo Julie Gregory. Była wyjątkowo chorowita. Matka z niezwykłą energią usiłowała ustalić