Bratobójczy ogień. Jak Izrael stał się swoim własnym wrogiem i czy jest nadzieja na przyszłość

Berlin. Rok 1945. Dzień po ślubie małżonkowie rozgryzają kapsułki z cyjankiem i – na wszelki wypadek – strzelają sobie w skronie. W tym samym miejscu, zaledwie kilka godzin później, inne małżeństwo podaje szóstce dzieci truciznę. Matka też ją zażywa. Ojciec martwych już dzieci dobija żonę strzałem w tył głowy. Sam wychodzi do parku przed budynkiem i ostatnim nabojem kończy ze sobą. Ludzie ci noszą nazwiska Hitler i Goebbels. Trzecia Rzesza ginie samobójczą śmiercią. Zdarzenia z berlińskiego bunkra to kulminacja fali samobójstw, jaka przetaczała się przez Niemcy od końca I wojny światowej. Historyk Christian Goeschel przygląda się temu wstrząsającemu zjawisku i rozkłada je na czynniki pierwsze. Samobójstwa w Niemczech umieszcza w szerokim politycznym, kulturowym, ekonomicznym i społecznym kontekście. Napisanie książki stało się możliwe dzięki niezwykłemu znalezisku – autor dotarł do zbioru autentycznych listów samobójców. Rezultatem jest unikalne spojrzenie na historię narodowego socjalizmu – oczami ludzi, którzy za chwilę się zabiją

Najbardziej wyniszczająca epidemia wszech czasów Zwłoki wrzucone do zbiorowych mogił, wozy zbieraczy trupów przemierzające ulice, mężowie porzucający umierające żony i rodzice opuszczający konające dzieci w obawie przed zarażeniem. Chmury pyłu unoszące się nad drogami pełnymi zatrwożonych uciekinierów, statki widma z trupami zamiast załogi i zdziczałe dzieci błąkające się po opustoszałych górskich wioskach. John Kelly opisuje atmosferę, panującą wśród mieszkańców Sieny czy Awinionu, kiedy dowiadywali się, że w sąsiednich miastach każdego dnia umierają tysiące. Jak to jest wybierać między własnym życiem a obowiązkiem wobec śmiertelnie chorego dziecka? Jak żyć w społeczeństwie, w którym więzy krwi, uczucia i prawa straciły wszelkie znaczenie? Czarna śmierć to jedno z najbardziej niewyobrażalnych wydarzeń w historii ludzkości – warte przypomnienia zwłaszcza teraz, gdy problem epidemii jest znów tak aktualny.

"Ścigając zło. Rozmowy o zbrodni, śledztwie i karze" autorstwa Małgorzaty Kuźmińskiej i Michała Kuźmińskiego to pozycja przedstawiająca rozmowy, jakie autorzy powieści kryminalnych przeprowadzali z ludźmi zawodowo zajmującymi się pościgiem za złem. Wiedzą, doświadczeniami oraz kulisami swej pracy dzielą się między innymi: policjant, strażnik więzienny, biegła psycholog oraz medyk sądowy. Życie nie jest łatwe, gdy każdego dnia jest się skazanym na bezpośredni kontakt z przestępcami. W tym świecie panują specyficzne zasady, które dla zdecydowanej większości ludzi znane są jedynie z filmów i książek kryminalnych. Co się czuje, gdy przez znaczną część tygodnia spędza się czas ze zwłokami? Jakich sztuczek próbują kryminaliści, by uniknąć konsekwencji? "Ścigając zło. Rozmowy o zbrodni, śledztwie i karze" to wyśmienity reportaż, który stanowi świetne porównanie fikcji z rzeczywistością. Wszystkie pojęcia i skomplikowane zagadnienia są jasno wyjaśnione, dzięki czemu czytelnik z łatwością pozna tajniki i specyfikacje każdego zawodu związanego z wymiarem sprawiedliwości. Autorzy stworzyli oryginalny przewodnik dla ludzi, którzy chcą dobrze zrozumieć powieści kryminalne.

Małe i duże kłamstwa towarzyszą nam w codziennym życiu. Niektóre z nich są oczywiste, ale wiele pozostaje tajemnicą, którą nie zawsze jesteśmy w stanie odkryć. Aja Raden, zainteresowana tym, jak działa oszustwo, w książce "Prawda o kłamstwach. Dlaczego kłamiemy, czemu wierzymy w kłamstwa, jak nas oszukują" analizuje, dlaczego wierzymy w kłamstwa, ale dlaczego też wierzymy w prawdę. Pośród codziennych rozmów nie mamy podstaw, aby nie wierzyć w szczerość naszych rozmówców. Jeśli po czasie dowiadujemy się, że to, co usłyszeliśmy, było faktycznie prawdą, nie zadajemy sobie pytania, dlaczego w nią uwierzyliśmy. Raden sugeruje, że może powinniśmy zastanowić się, czemu tak łatwo ufamy innym. Dlaczego właściwie wierzymy w to, w co wierzymy? Książka eksploruje krainę oszustw i to, jak często prawda pozostaje iluzją. Raden, wspierając się naukową wiedzą z dziedziny historii i psychologii, opisuje sytuacje, o których słyszeliśmy nie raz - piramidy finansowe, szwindle, fałszerstwo czy fejki to jedne z przykładów, które przywołuje autorka. Na ich podstawie poznajemy mechanizmy wiary i to, jak kłamstwo ewoluowało w społeczeństwie. Raden zastanawia się, dlaczego kłamiemy, dlaczego wierzymy i w jaki sposób, o ile w ogóle, te dwie rzeczy się różnią. Książka da nam wiele do myślenia o tym, co wiemy, i czy na pewno się nie mylimy. Po lekturze pozostaniemy z pytaniem, które zadała nam Raden: co sprawia, że dana rzecz jest prawdziwa?

Człowiek, będąc w gruncie rzeczy bezbronny wobec zimna, włożył mnóstwo wysiłku w znalezienie sposobów przeżycia w skrajnych warunkach atmosferycznych. Nauczyliśmy się tak budować domy, tak szyć ubrania, tak się odżywiać, by chronić się przed niskimi temperaturami. A mysikrólik? Ptaszek wielkości kciuka potrafi przetrwać kilkunastostopniowe mrozy, nastroszywszy piórka i odpowiednio spożytkowując energię. Podobnie radzą sobie inne stworzenia: zmiana ubarwienia, hibernacja, zwiększanie masy ciała, specjalna budowa kończyn czy dzioba, ocieplone schronienia, gromadzenie zapasów – każdy gatunek znalazł swój sposób na przetrwanie najmroźniejszych miesięcy. Ptaki mają pióra puchowe, ssaki futro, które chroni je przed zimnem. Liczne zwierzęta, takie jak bobry, niedźwiedzie i niektóre owady, budują gniazda i nory, które uzupełniają lub zastępują bezpośrednie okrycie ciała. A niektóre, jak niezwykły susłogon arktyczny, zamarzają, żeby nie zginąć. Zimą tylko pozornie nic się nie dzieje. Bernd Heinrich zabiera czytelnika do świata zasypanego śniegiem, skutego mrozem i… tętniącego życiem. „Bernd Heinrich, wielokrotnie nagradzany autor książek przyrodniczych, w „Zimowym świecie” opisuje, w jaki sposób zwierzęta radzą sobie podczas mroźnych miesięcy. Niektóre, na przykład norniki, przez całą zimę kryją się w podziemnych tunelach i wyściełanych trawą gniazdach. Inne małe ssaki, jak wiewiórki ziemne, przesypiają cały śnieżny sezon. Pewne owady dzięki specyficznym składnikom we krwi wprowadzają się w stan przechłodzenia, inne wręcz przeciwnie – zamarzają, by przetrwać. Wiele zwierząt pozostaje aktywnych: spędzają czas w ciepłych norach i gniazdach i wychodzą na zewnątrz tylko w poszukiwaniu pożywienia. Heinrich pokazuje czytelnikom skupiska zimujących owadów, podąża śladami łasicy zostawionymi na śniegu i podgląda malutkie mysikróliki poszukujące jedzenia. Ta książka to wspaniała pozycja zarówno dla fanów dobrej literatury, jak i miłośników przyrody.” Nancy Bent, „Booklist” „Z pewnością niewielu ludziom na świecie udało się wejść do bobrzego żeremia… Bernd Henrich, profesor biologii z uniwersytetu w Vermont, zrobił to, by dogłębnie poznać sposoby, dzięki którym zwierzęta przeżywają zimę. Latem, gdy rozlewiska wyschły, a bobry opuściły swoje gniazda, Heinrich z latarką w dłoni wczołgał się do legowiska, aby jak najdokładniej zbadać warunki mieszkaniowe tych zwierząt. Podobnie bada strategie przetrwania innych stworzeń. Zdumiewa go mysikrólik złotogłowy, „ptaszek niewiele większy od koliberka rubinobrodego”, który pozostaje aktywny w czasie mroźnych zim […] i który zdaniem autora symbolizuje „wykształcone ewolucyjnie, zdumiewające i odkrywcze strategie, dzięki którym zwierzęta radzą sobie w zimowym świecie”.” „Scientific American” „Historie opisywane przez Heinricha są niezwykłe i wciągające – dzięki mnogości wspaniałych przykładów, pasji dzielenia się wiedzą oraz szacunkowi i podziwowi autora dla otaczającej go przyrody.” „Kirkus”

Fascynująca historia eksperymentu teatralnego, który zakończył się tragedią. Sprawdź, co może się wydarzyć, gdy realizacja niebezpiecznego konceptu wymknie się spod kontroli. "Czuły punkt. Teatr, naziści i zbrodnia" to mrożący krew w żyłach reportaż opowiada historię ryzykownego eksperymentu teatralnego, który niespodziewanie wymknął się spod kontroli. Stało się tak, ponieważ popularny w swoim kraju, szwedzki reżyser oraz dramaturg, zapragnął wystawić sztukę teatralną, wcielając do obsady prawdziwych więźniów. Ostatecznie wybór padł na skazanych z bardzo ciężkiego zakładu karnego, którzy mieli do odsiedzenia długie wyroki. Cała sztuka została napisana praktycznie pod nich, z wykorzystaniem ich doświadczeń oraz tego, co o sobie opowiadali. Dramat o tytule "Siedem trzy" miał nawiązywać do paragrafu, związanego z opieką nad więźniami, którzy odsiadują swój wyrok dłużej niż cztery lata. Jak się okazało, nietypowi aktorzy zdołali przechytrzyć reżysera. Kiedy otrzymali przepustki, czas na wolności spożytkowali, by przeprowadzić napady na banki, natomiast pewną sumę ze skradzionych środków wykorzystali do udzielenia wsparcia nazistowskich organizacji. Szok, niedowierzanie i konsternację wywołało jednak dopiero zabójstwo dwóch funkcjonariuszy policji, których więźniowie zastrzelili w Malexander. Autorka reportażu dotarła do aktorów, przeprowadziła z nimi rozmowy, a także skorzystała z materiałów oraz korespondencji reżysera. Jednocześnie mogła czerpać informacje więziennych dokumentów, które jeszcze niedawno pozostawały tajne.

Reportaż Phillipsa o czystkach etnicznych w hrabstwie Forsyth w stanie Georgia to wstrząsający dowód na to, jak głęboko sięgają korzenie przemocy na tle rasowym w Ameryce. Na przełomie XIX i XX wieku w Forsyth mieszkała duża społeczność afroamerykańska, w skład której wchodzili m.in. nauczyciele, rolnicy, kupcy czy służący. Wielu z nich posiadało własne gospodarstwa i ziemie. We wrześniu 1912 r. trzech młodych, afroamerykańskich robotników zostało oskarżonych o gwałt i zamordowanie białej dziewczyny. Jeden z nich został wyciągnięty z celi i zlinczowany na rynku, dwóch pozostałych powieszono po jednodniowym procesie. Wkrótce hordy „nocnych jeźdźców” rozpoczęły skoordynowaną akcję podpaleń i terroru, wypędzając tym samym wszystkich 1098 czarnych obywateli powiatu. Po wszystkim biali zbierali plony i przejmowali zwierzęta hodowlane swoich dawnych sąsiadów, dyskretnie domagając się „opuszczonych” ziem. Zwęglone ruiny domów i kościołów wkrótce porosły chwastami, a afroamerykańska społeczność Forsyth wraz z nimi odeszła w zapomnienie. Finalista National Book Award, Patrick Phillips, przerwał trwającą od stuleci ciszę i rzucił nieco świata na historię rasistowskiego terroru, który w XXI w. nadal kształtuje Amerykę.

Kiedy Luther Dunphy morduje lekarza wykonującego zabiegi przerywania ciąży w małym miasteczku na Środkowym Zachodzie Stanów Zjednoczonych, uważa, że działa z woli bożej. Sprawca jest gorliwym ewangelikiem, żołnierzem antyaborcyjnej Armii Boga. Jego ofiara, August Voorhees – bojownikiem o prawa reprodukcyjne kobiet, idealistycznym, choć skupionym na sobie. Zbrodnia pozbawia ojców dwie rodziny: zamożnych i wyedukowanych Voorheesesów, stroniących od religii i opowiadających się po stronie pro-choice, ale i Dunphych – ich przeciwieństwo w każdym calu. Córki ofiary i sprawcy – Naomi i Dawn – nienawidzą się od pierwszego wejrzenia. A jednak ich losy, zdeterminowane przez tragiczne wydarzenie, są splątane na zawsze. W tym poruszającym, doskonale nakreślonym portrecie rodzinnym Joyce Carol Oates z empatią analizuje perspektywy obu rodzin i stara się diagnozować przyczyny trwałego, nierozwiązywalnego rozłamu w amerykańskim społeczeństwie.