Orkan. Depresja

Dove nienawidzi swojego byłego męża. Czy to jednak znaczy, że pragnie jego śmierci… Każdego dnia Dove Damiani przejeżdża obok swojego dawnego domu, w którym jej eks mieszka z jej psem i jej byłą instruktorką jogi, obok swoich dawnych sąsiadów i dawnego życia, które kiedyś opisywała z czułością jako „przerażająco idealne”. Ludzie uważają Dove za zgorzkniałą i zawziętą. Po rozwodzie została praktycznie z niczym. Kiedy ciało jej byłego męża zostaje znalezione w brzozowym zagajniku przed mieszkaniem Dove w dniu, w którym obchodziliby piątą rocznicę ślubu, śledczy czynią z niej główną podejrzaną. Przysięga, że tego nie zrobiła. W ciągu całego swojego trzydziestoczteroletniego życia nie skrzywdziła nawet muchy. Jednak gdy dowodów świadczących przeciwko niej przybywa, Dove zaczyna kwestionować swoją pamięć, poczytalność i – w końcu – swoją niewinność.

Czytajcie rymowane teksty i twórzcie własne historyjki. Możecie wspólnie z dzieckiem mieszać poszczególne części opowiadania, tak aby powstała jeszcze zabawniejsza rymowanka! Zabawa z książką możliwa jest dzięki jej wyjątkowej formie. Sztywne strony podzielone zostały na trzy ruchome części. Wasze zadanie polega na przekładaniu stron wybranej części i łączeniu fragmentów ilustracji w dowolny sposób. Dzięki temu powstają zabawne obrazki, śmieszne postaci i dziwne przedmioty, a historyjka, którą czytamy w książce za każdym razem toczy się zupełnie inaczej.

Filip, który dopiero co przeprowadził się z rodzicami do nowego mieszkania, nie może zasnąć - przeszkadza mu w tym dziwny dźwięk, podobny do szeptu. Ten zagadkowy szept zaczyna go prześladować, podobnie jak melodia starej piosenki. W dodatku chłopiec znajduje tajemniczy, misternie wykonany przedmiocik, niby-kluczyk, a niedługo potem w jego ręce trafia stary zegar z ornamentem labiryntu? Co to wszystko może znaczyć i dokąd go zaprowadzi? Sto lat wcześniej o poranku czternastoletni Jeremi przedziera się przez śnieżne zaspy do zakładu zegarmistrzowskiego. Przyucza się tam do zawodu, by wspomóc matkę ciężko pracującą na utrzymanie rodziny i leczenie chorej na serce córki - Ludwiki. Jeremi jest gotów zrobić wszystko, by tylko jego siostrzyczka poczuła się lepiej. Za sprawą tego pragnienia młodzieniec trafia na trop legendy o Zegarmistrzu Zegarmistrzów opiekującym się zegarami, które odmierzają czas ludzkiego życia? Jak zazębiają się te dwie, pozornie odległe, historie? Czy to, co było, na pewno minęło, a to, co będzie, już jest, tylko o tym nie wiemy? Co może się zdarzyć w ciągu kwadransa i jak długo może on trwać? Piękna opowieść o wytrwałości, braterskiej miłości, nauce na własnych błędach, a także o czasie oraz chwilach, które decydują o wszystkim.

Malin Stehn zwykle trzyma swoich czytelników w napięciu. Nie inaczej jest w przypadku książki "Szczęśliwego Nowego Roku". Niby Sylwester, a więc najlepsza noc w roku, ale jednak bohaterowie przeżyją nie tylko piękne chwile. Wiksellowie oraz Anderssonowie spędzają ze sobą sylwestrową noc. W podobnym składzie bawią się każdego roku. Ich nastoletnie dzieci urządzają swoją imprezę na drugim końcu miasta. Bawią się naprawdę przednio. Można odnieść wrażenie, że nie ma w tym nic nadzwyczajnego, ale następnego ranka nastolatka Jennifer Wiksell znika. Wszyscy są zakłopotani i nie wiedzą, co się mogło wydarzyć. Po kilku godzinach w sprawę włącza się policja. Komu mogą zaufać rodzice zaginionej dziewczyny? Okazuje się, że każda z rodzin ma coś do ukrycia, a po zaginięciu Jennifer sporo się zmienia. Na jaw co chwilę wychodzą sekrety, które do tej pory były pilnie strzeżone. Co ukrywają bohaterowie? Czym znów zaskoczy nas autorka? Czy rozwiązanie zagadki znajduje się naprawdę blisko domu?

Gdy Akademia rzuca rękawicę, podejmij wyzwanie! Przyjęcie do elitarnej szkoły magii, potworów i zabójców nie było moim pomysłem na zdobycie wyższego wykształcenia, wiecie? Ale oto jestem, biorę udział w Próbach śmieci, żeby móc uzyskać prawo do zdobycia tajemnej wiedzy. I jakby problemów było za mało, inni uczestnicy zaczynają nagle znikać. Ludzie, którzy są moimi przyjaciółmi. Nauczyciele uważają, że powinniśmy po prostu uważać na siebie, że powinniśmy zostawić poległych i nie zadawać pytań. Najwyraźniej myślą, że jesteśmy głupi! Dowiem się, co knują! W niebezpiecznym świecie, w którym nikt nie jest taki, jakim się wydaje, złota zasada jest prosta: nie ufaj nikomu. Dotarłam tak daleko, ufając swojemu instynktowi, i nie zamierzam się teraz wycofywać. Te dzieciaki nie zostaną pozostawione na śmierć… Nie na mojej warcie.