W umyśle mordercy. Cień bestii

"Pogromca Nieskończoności" to pozycja autorstwa Adama Silvera. Jest to niepowtarzalna okazja do przeniesienia się do zupełnie innego, fantastycznego świata. To opowieść o Emilu i Brighton, którzy stawiają czoła przeciwnościom losu. Czy uda im się przejść przez wszystkie przeszkody? Czy ich życie kiedykolwiek powróci do harmonii? Pogromca Nieskończoności to opowieść o Emilu i Brighton Rey, którzy postanawiają postawić się losowi. Po udanej bitwie z Posocznikami wydaje im się, że wszystko od tej pory powinno wrócić na dobre tory. Jednak rzeczywistość zdaje się ma dla nich zupełnie inne plany. Brighton wierzy, że wypicie krwi Pogromcy sprawi, że stanie się niezwyciężony, natomiast mikstura okazuje się być dla niego śmiertelna. Emil rozpoczyna poszukiwania leku. W celu odnalezienia go musi niejako powrócić do przeszłości i swoich poprzednich wcieleń. W tym samym czasie senator Iron wykorzystuje zdolności Ness do zmieniania kształtów, szykując arsenały broni. Publikacja z pewnością przypadnie do gustu miłośnikom fantasy, ale sięgną po nią chętnie także nawet najbardziej wymagający czytelnicy. Sprawne pióro autora, a przy tym jego nieszablonowe podejście do tematu i przyłożenie dużej uwagi do szczegółów, sprawiły, że jest to pozycja wyróżniająca się w swoim gatunku.

Przejmujące rozmowy lekarza z rodzicami chorych dzieci Nikt nie chce tej książki przeczytać. Nikt nie chce być bohaterem tych opowieści. Nikt nie chce słuchać o tym, jak wygląda życie śmiertelnie chorego dziecka. Nikt nie chce uwierzyć, że decyzja o urodzeniu takiego dziecka wcale nie jest tą najtrudniejszą. I nikt nie chce wyobrażać sobie podejmowania tej, ani kolejnej – kiedy i w jaki sposób pozwolić swemu dziecku odejść. Jak wygląda życie śmiertelnie chorego dziecka? Co czują rodzice, którzy spełniają ostatnie marzenia swoich pociech? Dlaczego łatwiej jest pozwolić odejść niż patrzeć na życie, które bez maszyn nie ma szans? Ile odwagi trzeba mieć, by podjąć taką decyzję? To jednak książka nie tylko o życiu między domem a szpitalem, o znieczulicy systemu, ale również o dobrych ludziach, którzy są obok. To książka o bohaterach.

Książka, która ukazuje polską historię w nieco inny sposób. Zobacz, jak wyglądało życie jednego z agentów, poświęcających swoje życie w niejednej słusznej sprawie. "Cichociemny. Przybylik" to pozycja książkowa, która ukazuje historię życia jednego z grupy cichociemnych, Stefana Przybylika. Podobnie jak reszta jego towarzyszy, przeszedł szkolenie w Anglii, a w czasie II wojny światowej został zrzucony do Polski. Przez całą swoją służbę pozostał niezłomny, nie uległ, mimo trudów, z jakimi musiał się mierzyć. Udało mu się wyrwać z objęć śmierci, choć wcale nie było łatwo. Mierzył się ze środowiskiem sowieckich łagrów, więzieniu gestapo, a także funkcjonariusze Urzędu Bezpieczeństwa PRL. W historii tej znalazło się mnóstwo ucieczek, czas spędzony w niewoli, zwroty akcji, o jakich nikt by nie pomyślał. Choć życie Stefana Przybylika niejednokrotnie przypominało film akcji, żaden z elementów historii przedstawionej w publikacji nie został podkoloryzowany ani zmieniony. Stefan Przybylik vel Stefan Przygodzki był żołnierzem Armii Andersa oraz Polskich Sił Zbrojnych, działający pod pseudonimami "Gruch" oraz "Fonja". Służył też jako oficer Armii Krajowej i kapitan łączności. Urodził się drugiego września 1918 roku w Kidowie, natomiast zmarł piątego grudnia 2007 roku w Zakopanem. Współtworzył film dokumentalny "My, Cichociemni. Głosy żyjących", który wyreżyserował Paweł Kędzierski. Za obecny kształt książki "Cichociemny. Przybylik" odpowiada Wojciech Markiewicz.

Ona już nie ma gdzie się ukryć. Rok temu, w desperacji, młoda badaczka Felicity Lloyd zdecydowała się na długą wyprawę glacjologów na antarktyczną wyspę. Chciała uciec. Niebawem przybije tu ostatni statek tego lata… Czy na nim będzie on? On nie spocznie, póki jej nie odnajdzie. Freddie Lloyd odsiadywał wyrok za morderstwo. Teraz wyszedł i jest na jej tropie. Ale podąża za nią jeszcze ktoś, kto wie o niej więcej niż ona sama… Bo nieważne, jak daleko uciekniesz, są tajemnice, które zawsze cię dopadną...

Czterej podopieczni poradni zdrowia psychicznego w zimowy wieczór wracają z zawodów pływackich. Z nieznanych przyczyn zmieniają trasę i jadą w przeciwnym kierunku. Porzucają samochód w lesie, a sami przepadają bez śladu. Ciała dwojga z nich zostają znalezione po kilku tygodniach poszukiwań. Według biegłych śmierć nastąpiła z przyczyn naturalnych. Pozostali uczestnicy wyprawy dosłownie rozpływają się w powietrzu. Dziesięć lat później Jaśmina i Wojtek przemierzają kamperem Puszczę Piską. Niespodziewanie znikają, a policja znajduje ich porzucone auto kilkanaście kilometrów od miejsca, w którym dekadę wcześniej odnaleziono samochód należący do czwórki zaginionych mężczyzn. Dla Karoliny, która nie traci nadziei na odnalezienie brata, dramatyczna historia młodego małżeństwa stanowi punkt wyjścia do tego, by walczyć o wznowienie śledztwa. Czy te dwie tragedie mają ze sobą coś wspólnego? Mazurski las stał się niemym świadkiem makabrycznych wydarzeń, a może w puszczy doszło do nieszczęśliwego wypadku?

Kilka dni temu – długa rozmowa z Januszem Majewskim. Opowiedziałem mu, że Różewicz mnie namawiał, żebym napisał jakąś pogodną, może plotkarską powieść, wykorzystał w niej poczucie humoru, trzeba dać czytelnikom trochę przyjemności. Janusz się zgodził ze mną, że mój wspaniały przyjaciel trochę upraszczał. Czytelnik jest wdzięczny autorowi nie tylko, kiedy się roześmieje. Także kiedy się wzruszy. Kiedy zaleje się łzami. Król Stanisław August, w depresji (do której nieraz miał powody), z ostrym bólem głowy, poprosił o łagodną muzykę. Trio grało przez godzinę, a król cały czas płakał (wiemy o tym z jego pamiętników). Po godzinie żadnych bólów już nie odczuwał, nastrój się zmienił. „Muzyka mu pomogła” – twierdził Stanisław Mackiewicz. Nie, nie muzyka. Płacz! Ulgę przyniosły łzy. Popłaczmy sobie, czytelniku (i czytelniczko). Nie wstydźmy się. Zasłużyliśmy na słodycz łez. Warszawa 2018 Niezmiennie aktualne zapiski Józefa Hena cieszą się niesłabnącym od kilku dekad uznaniem czytelników. Ja, deprawator to kolejny diariusz autora. Publikacja zawiera spostrzeżenia i refleksje z bieżących wydarzeń lat 2016–2018.

"Igrając z ogniem" L.J. Shen to pasjonująca powieść o miłości, w której przeciwieństwa przyciągają się z siłą magnesu, a pojawienie się jednej osoby może kompletnie wywrócić życie do góry nogami. Wszystko to okraszone klimatem teksańskiego miasteczka. Grace Shaw jest zwykłą dziewczyną pracującą w food trucku. Wydaje jej się, że jest zupełnie niewidoczna dla otoczenia, a w jej życiu nie dzieje się nic nadzwyczajnego. Do czasu. West St. Claire jest enigmatycznym chłopakiem biorącym udział w nielegalnych walkach, który pewnego dnia pojawił się w jej miasteczku na swoim motocyklu. Podczas gdy ona jest niewidzialnym wyrzutkiem, on szybko staje się ulubieńcem ze skłonnością do kłopotów. Chłopak jest najseksowniejszym studentem Sheridan City, a mimo to zwraca na nią uwagę i próbuje przebić się przez skorupę, w której dziewczyna się zamknęła. Ona jednak wie, że związek z kimś takim może się dla niej fatalnie skończyć. W końcu igranie z ogniem często kończy się poparzeniem. Czy ta dwójka ma szansę na prawdziwe uczucie i szczęście?

"Łapiąc oddech" Amy Kappelman to poruszająca powieść obyczajowa, w której poruszono niezwykle ważną kwestię depresji i jej wpływu na życie każdego chorego oraz jego rodziny. Historia głównej bohaterki zmusza do refleksji i w subtelny sposób uczy wyrozumiałości. Julie Davies ma za sobą próbę samobójczą, z której ledwie ją odratowano. Niebawem na świat ma przyjść jej syn, dlatego też stara się wprowadzić w życie kilka nowych postanowień. Zamierza cieszyć się drobiazgami i uwierzyć we własną siłę, której do tej pory nie dostrzegała. Nie da się też ukryć, że ma wszystko to, o czym większość kobiet marzy. Mieszka na Upper West Side z ukochanym mężem i nie brakuje im pieniędzy. Wszystko to jednak jest kruchą fasadą, pod którą skrywają się lęki i coraz silniejsze poczucie wstydu. Julie zmaga się z bezwzględną chorobą, a kolejna ciąża sprawia, że musi odstawić leki, które do tej pory pozwalały jej przetrwać każdy dzień. Jej historia to dowód na to, że depresja nie ma litości i nie szuka ofiar tylko wśród osób samotnych czy biednych.