Anna 1410. Piastówna na jagiellońskim tronie

Wciągająca i pełna niespodziewanych zwrotów akcji pierwsza część rodzinnej sagi, której akcja rozgrywa się w Nowej Zelandii, niebanalny romans z zaskakującym zakończeniem: "Złoto Maorysów" Sarah Lark. Akcja powieści "Złoto Maorysów" rozpoczyna się w 1846 roku w Irlandii. Kathleen i Michael są w sobie bardzo zakochani i zaręczają się w tajemnicy przed ojcem dziewczyny, który nie akceptuje wybranka jej serca. Planują wspólną ucieczkę z kraju i nowe życie w lepszym świecie. Jednak do tego będą potrzebne pieniądze, których młodzi nie posiadają. Michael popełnia więc kradzież, która niestety wychodzi na jaw. Mężczyzna zostaje ujęty i skazany na zesłanie do Australii. Na dodatek Kathleen spodziewa się ich wspólnego dziecka? Rodzice dziewczyny biorą sprawy w swoje ręce i zmuszają brzemienną dziewczynę do poślubienia wbrew jej woli Iana, mężczyzny, którego wcale nie darzy uczuciem. Wkrótce świeżo upieczeni małżonkowie udają się do Nowej Zelandii, gdzie mają rozpocząć nowe, wspólne życie. Tymczasem Michael, który wciąż nie może zapomnieć o swej ukochanej, poznaje Lizzie, z której pomocą udaje mu się uciec z kolonii karnej w Australii i przedostać do Nowej Zelandii. Czy jednak ich miłość przetrwa rozłąkę oraz przeciwności losu? Na uwagę zasługuje tło powieści, którym jest zetknięcie dwóch kultur: Maorysów, czyli autochtonicznej grupy etnicznej Nowej Zelandii, a także nowoprzybyłych osadników z Wysp Brytyjskich, zasiedlających Nową Zelandię. "Złoto Maorysów" to pierwsza część sagi, której kontynuację stanowią "Kobiety Maorysów" oraz "Bogowie Maorysów".

Wkrocz do XIX wiecznego Wilna i przyjrzyj się narodzinom wielu nowych fascynujących ideologii! "Romantyczni" to tytuł, który zabierze Cię w podróż do początków romantyzmu. Akcja książki "Romantyczni" odbywa się głównie na terenie XIX-wiecznego Wilna. W tym tętniącym życiem mieście powstają związki filomatów i filaretów. Narracja jest prowadzona z kilku perspektyw, przez co ciężko uznać któregoś z bohaterów za tego "głównego". Historia w świetny sposób łączy ze sobą postacie zarówno fikcyjne jak i historyczne. Spotkamy więc takie słynne osoby jak na przykład Adam Czartoryski czy Adam Mickiewicz. Dorota Ponińska stara się w jak najlepszy sposób przedstawić atmosferę i sposób życia studentów z tamtego okresu, który do łatwych nie należał. Nastroje polityczne były napięte, a Polacy byli zazwyczaj stawiani w negatywnym świetle. Nie brakowało jednak u nich ducha patriotyzmu, który jednak może doprowadzić do wielu kłopotów i problemów z władzami. "Romantyczni" to historia, która budzi wiele emocji. Przedstawia ona dobre jak i gorsze momenty Uniwersytetu Wileńskiego, na którego terenie dzieje się większość akcji książki. Sama historia przedstawiona jest z wielu perspektyw i rozgrywa się przez nieco ponad 15 lat, dzięki czemu możliwe jest przedstawienie tak wielu kluczowych dla historii wydarzeń. Język, jakim posługuje się autorka, jest niepowtarzalny i sprawia, że lektura stanowi niezapomniane wrażenie. "Romantyczni" jest tytułem, w którym znaleźć można wiele historycznych wydarzeń i osób przeplatanych z fikcyjnymi bohaterami, którzy jednak przyciągają uwagę czytelnika swoimi decyzjami i sposobem myślenia. Wszystkiego dopełniają szczegółowe opisy, nad którymi Dorota Ponińska zapewne pracowała długimi godzinami.

"Jane Austen to autorka powieści opisujących życie angielskiej klasy wyższej z początku XIX wieku. Miała niezwykły zmysł obserwacji, celne pióro i nieco ironiczne spojrzenie na świat. Jej ksiązki odznaczają się wyjątkową finezją i wdziękiem. Opisy postaci i relacji między nimi są tak plastyczne, że każda z nich doczekała się kilku ekranizacji. W tomie 2 Dzieł zebranych Jane Austen proponujemy: Rozważną i romantyczną Emmę Opactwo Northanger Sandition oraz Watsonowie. Te mądre, a momentami komiczne historie bohaterek, których nie da się nie pokochać, o utraconej i odzyskanej miłości oraz o ludzkiej naturze w całej jej złożoności, należą do najwybitniejszych utworów w literaturze brytyjskiej."

Historia o miłości, przyjaźni oraz tolerancji, która nikogo nie pozostawi obojętnym. "Córka rabina" to książka, która stawia ważne pytania, na które niełatwo jest czasem odnaleźć odpowiedź. Agnieszka Lis w swojej książce przenosi nas do zrekonstruowanego przedwojennego Radomia, w którym splatają się ze sobą drogi katolickiego księdza Kazimierza oraz rabina Chila. Mimo odmienności wiary, między duchownymi buduje się nić porozumienia. Przyjaźni księdza i rabina nie przerywa nawet wybuch II wojny światowej, która zmienia wszystko inne. Mimo to relacja bohaterów zostanie wystawiona na niejedną próbę. "Córka rabina" to lekcja miłości i tolerancji, szacunku i zaufania. Autorka wraca w swojej książce do czasów wojennych, ale wymowa powieści, przedstawione w niej relacje i wydarzenia, mówią tak naprawdę o kwestiach ponadczasowych. Co to znaczy być dobrym człowiekiem? Czy w świecie, gdzie na każdym kroku czyha śmierć i niebezpieczeństwo jest miejsce na przyjaźń? Jak wiele można poświęcić dla swoich bliskich?

Książka Warszawskie dzieci ’44 pozwala spojrzeć z zupełnie nowej perspektywy na udział najmłodszych mieszkańców miasta w Powstaniu Warszawskim. To nie opowieść o bohaterskich walkach małych żołnierzy ani dyskusja o tym, czy wolno było im dać broń do ręki albo wysłać z butelką zapalającą na barykady. Po raz pierwszy ukazuje, jak dzieci uczyły się żyć w zupełnie nowej dla nich powstańczej rzeczywistości. Jak szybko musiały dorosnąć, by „wielka przygoda” nie zakończyła się śmiercią. Jak radziły sobie z przerażeniem, bólem, cierpieniem oraz koszmarnymi doświadczeniami, których były uczestnikami bądź świadkami. A także jak z traumą wyniesioną z powstańczej Warszawy musiały zmagać się do końca życia. Skłania do refleksji, jak doświadczenie Powstania Warszawskiego były przekazywane kolejnym pokoleniom. Spojrzenie na to wydarzenie oczami dziecka, poznanie jego emocji i dramatów odsłania prawdę o walce pozbawionej heroizmu oraz cenie, którą przyszło za nią zapłacić, by móc żyć dalej. O tym wszystkim dowiemy się, poznając wspomnienia m.in.: Beaty Tyszkiewicz, Krystyny Zachwatowicz-Wajdy, Magdaleny Zawadzkiej, Jarosława Abramowa-Newerlego, Jacka Fedorowicza, Krzysztofa Zanussiego, syna komendanta Armii Krajowej – Adama Komorowskiego, i syna „warszawskiej Niobe” – Mścisława Lurie.

Angielska proza w wieku XVIII zakwitła z niespodziewaną bujnością. Wydaje się, jakby tajne siły, które kierowały pisarzy poprzedniej epoki w dziedzinę powieści, dojrzały teraz naprawdę i zaczęły wydawać owoce. Na krótkiej przestrzeni czasu przeznaczonej dla jednej generacji, pojawiły się arcydzieła, które stanowią chlubę powieści angielskiej. Rzecz jednak znamienna, że kiedy dzisiaj spoglądamy na ten fenomenalny rozkwit pisarstwa tamtego czasu, to nie czterej wielcy twórcy, uznawani przez ówczesną krytykę za najwspanialszych (Richardson, Fielding, Smollett i Sterne) wysuwają się na pierwsze miejsce, jeśli chodzi o żywotność i poczytność, lecz dwaj inni pisarze, mianowicie Daniel Defoe, autor Robinsona Crusoe, i Oliver Goldsmith, autor Plebana z Wakefieldu. To oni wygrali nagrodę wieczności, jaką jest pamięć ludzka, i gdy tamci sta¬nowią w dużej mierze zapomniane, zatopione grody, oni wystrzelają wysoko ponad toń czasu. Robinsona Crusoe czyta do dzisiaj każde dziecko. Pleban z Wakefieldu stanowi do dziś żelazny repertuar milionowych rzesz czytelniczych świata. Jakże się to stało? Dzięki jakim zaletom Pleban z Wa¬kefieldu stawił czoło żywiołom czasu i żyje do dzisiaj w wyobraźni? Przyczyna tkwi w głównej postaci utworu, w proboszczu z małej, imaginowanej osady w środkowej Anglii, doktorze Karolu Primrose, w którego autor tchnął tyle miłości, uczucia, życia i cnoty, tyle cierpliwości okazanej podczas ciężkich przejść i nieszczęść, że wyżłobiła w umy¬słach czytelników równie głębokie ślady jak biblijna opowieść Starego Testamentu o cierpliwym Hiobie, nawiedzanym klę¬skami z rozkazu Jahwe…

Rozdzierająca serce, przerażająca prawdziwa historia, która wstrząsnęła Wielką Brytanią. Chłopiec jest torturowany przez matkę, braci i otoczenie. A świat pozostaje niemy... Ten chłopiec stracił mowę poddany niewyobrażalnej przemocy domowej. Kiedy Joe był mały, tata chronił go przed okrucieństwem matki, która biła go, wyzywała, raz przytknęła mu gorące żelazko do ręki, raz chciała wyrzucić go przez okno… Kiedy Joe miał pięć lat, ukochany ojciec zginął w płomieniach na jego oczach. I Joe stracił mowę. Odtąd matka mogła już być bezkarna… Kazała mu spać na podłodze w pokoju sadystycznych braci, jeść pod stołem resztki z podłogi. Niebawem wtrąciła go do ciemnej, zimnej, cuchnącej piwnicy. Głodny, niemyty i codziennie bity przez matkę spędził tam trzy lata… Kiedy Joe miał siedem lat, pojawił się przyjaciel matki. Mężczyzna gwałcił chłopca na jej oczach. Chłopiec krwawił, cierpiał, ale nie mógł ani mówić, ani nawet krzyczeć. Najgorsze miało jednak dopiero nastąpić… Wstrząsająca historia dzieciństwa Joego Petersa niesie pomimo wszystko nadzieję: katowany, molestowany chłopiec znalazł siłę, by przezwyciężyć niemożliwą wręcz podłość i obojętność ludzi, i odzyskał mowę. Teraz mówi w imieniu dzieci wykorzystywanych seksualnie, prowadząc własną fundację. Autobiografia Płacz niemymi łzami pozostawała przez wiele tygodni w Anglii bestsellerem numer 1.