Nowy wspaniały świat

Książka Warszawskie dzieci ’44 pozwala spojrzeć z zupełnie nowej perspektywy na udział najmłodszych mieszkańców miasta w Powstaniu Warszawskim. To nie opowieść o bohaterskich walkach małych żołnierzy ani dyskusja o tym, czy wolno było im dać broń do ręki albo wysłać z butelką zapalającą na barykady. Po raz pierwszy ukazuje, jak dzieci uczyły się żyć w zupełnie nowej dla nich powstańczej rzeczywistości. Jak szybko musiały dorosnąć, by „wielka przygoda” nie zakończyła się śmiercią. Jak radziły sobie z przerażeniem, bólem, cierpieniem oraz koszmarnymi doświadczeniami, których były uczestnikami bądź świadkami. A także jak z traumą wyniesioną z powstańczej Warszawy musiały zmagać się do końca życia. Skłania do refleksji, jak doświadczenie Powstania Warszawskiego były przekazywane kolejnym pokoleniom. Spojrzenie na to wydarzenie oczami dziecka, poznanie jego emocji i dramatów odsłania prawdę o walce pozbawionej heroizmu oraz cenie, którą przyszło za nią zapłacić, by móc żyć dalej. O tym wszystkim dowiemy się, poznając wspomnienia m.in.: Beaty Tyszkiewicz, Krystyny Zachwatowicz-Wajdy, Magdaleny Zawadzkiej, Jarosława Abramowa-Newerlego, Jacka Fedorowicza, Krzysztofa Zanussiego, syna komendanta Armii Krajowej – Adama Komorowskiego, i syna „warszawskiej Niobe” – Mścisława Lurie.

Gdy baron Fulkham, szef angielskiej siatki szpiegowskiej, spotyka w Londynie zachwycającą księżniczkę Aurorę, jest przekonany, że widział ją już wcześniej we Francji występującą na deskach teatru. Dręczony podejrzeniami próbuje rozwikłać tę zagadkę. Okazuje się, że sprawa wiąże się ze spiskiem, który może zniszczyć jego karierę polityczną, wywlec na światło dzienne mroczne sekrety i zrujnować kobietę, na której zaczyna mu coraz bardziej zależeć. Księżniczką Aurorą jest bowiem istotnie francuska aktorka, która bierze udział w tej maskaradzie nakłoniona przez dziadka próbującego osiągnąć polityczne cele. Flirt z przystojnym baronem szybko przeradza się w namiętne uczucie, niebezpieczne dla obojga kochanków.

To nie jest książka dla ludzi o słabym sercu Niemowlę, które już w pierwszych miesiącach życia przeszło kilkanaście zawałów. Kobieta cierpiąca na zespół zamknięcia ? w pełni świadoma, uwięziona we własnym ciele, niezdolna choćby poruszyć palcem. Wreszcie pionierska operacja wszczepienia sztucznego serca, w wyniku której powstał ?człowiek na baterie?. Kruche życie to zdumiewająca i zapierająca dech opowieść wybitnego kardiochirurga, którego ścieżkę zawodową znaczyły geniusz i brawura. Stephen Westaby dzieli się najciekawszymi i najbardziej wzruszającymi historiami z sali operacyjnej, z jakimi dane mu było się zetknąć w czasie trzydziestopięcioletniej kariery. Uratował w tym czasie setki osób, którym szans nie dawał absolutnie nikt. Oto przewodnik po fascynującym i pełnym tragizmu świecie kardiochirurgii. Pozwala poczuć, jak to jest trzymać w ręku ludzkie życie. *** Profesor Westaby, którego poznałem osobiście, jest wizjonerem oraz lekarzem walczącym o pacjenta do ostatniej chwili. Jego książka to zapis niecodziennego doświadczenia życiowego, opis wyjątkowego, namacalnego obcowania z kruchością życia. Autor przypomina swoją postawą i działalnością nieocenionego prof. Zbigniewa Religę, dlatego ta opowieść jest wiarygodna i zasługuje na upowszechnienie. prof. Marian Zembala kardiochirurg i transplantolog, który operował wraz ze Zbigniewem Religą W walce o życie chciałoby się mieć u boku kogoś takiego jak Westaby ? faceta, który dyrektorów medycznych porównuje do Stasi, a do boju rusza z okrzykiem: ?Chrzanić protokół!?. książka roku według ?The Guardian? Westaby uosabia wszystko to, czego spodziewalibyśmy się po genialnym chirurgu: jest pewny swego, zaangażowany, pełen pasji i uparty. Jego książkę, irytująco dobrze napisaną jak na kogoś, kto dotąd miał na koncie jedynie artykuły naukowe i podręczniki, połyka się niczym pierwszorzędny thriller, trup ściele się tu gęściej niż w kryminałach. Każdy rozdział czyta się z zapartym tchem, aby zobaczyć, czy kolejny ? zdawałoby się ? pozbawiony szans pacjent przeżyje.

Na talerzu tyrana, między kawiorem a pasztetową, kryją się jego pragnienia, motywacje, obsesje, lęki i kompleksy zakorzenione jeszcze w dzieciństwie. Kryje się jego prawdziwe Ja. Od fanatycznego wegetarianizmu Hitlera, który dyktator tłumaczył wstrętem, jaki wzbudzały w nim rzeźnie, po napawające grozą kolacje na Kremlu, z których można było trafić prosto do Łubianki. Od zakrapianych przyjęć Husajna po imperialne bankiety Bokassy. Od rewolucyjnej chłopskiej diety Mao po obiadowe ekscesy Ceaușescu – ta książka uchyla drzwi kuchni i jadalni największych despotów XX wieku, odsłaniając tajemnice ich krwawych rządów. Czy Bokassa naprawdę był ludożercą? Co się stało z żydowską kucharką Hitlera i jego plutonem testerek potraw? Dlaczego Mao nigdy nie korzystał z toalety, a Ceaușescu ukradkiem zrzucał jedzenie pod stół? Dlaczego żona Stalina popełniła samobójstwo po kolacji, w czasie której odmówiła wzniesienia toastu? Jakie danie Husajn przyrządzał samodzielnie dla swoich ochroniarzy? Pełna soczystych i pikantnych anegdot opowieść pozwoli poczuć groźną, a czasem tragikomiczną atmosferę panującą przy stołach despotów. Potrawy i dekoracje się zmieniają, ale strach nigdy nie wychodzi z menu…

Pierwszy tom nowej serii „Nieobojętność” autorstwa Klaudii Bianek, to historia, która nie wydarzyła się naprawdę. I całe szczęście. To byłby potworny skandal. Agata Targosz, młoda dziennikarka pracująca w gazecie swojego męża, dostaje ważne zlecenie. Ma napisać książkę o człowieku, którego nazwisko nie schodzi z pierwszych stron gazet. Po warunkowym opuszczeniu aresztu Kamil Przybora jest na językach wszystkich. Jego sprawa wciąż czeka na wyjaśnienie, a każdy dziennikarz marzy o tym, by z nim porozmawiać i opisać jego wersję wydarzeń. Ale Kamil nie chce rozmawiać z nikim. Z nikim, oprócz Agaty. Tylko jej pozwoli poznać prawdę o tym, co przeszedł. Może z demonami przeszłości można walczyć jedynie we dwoje?

"Niewypowiedziane" to przejmująca, wnikliwa, napisana na faktach opowieść o walce z depresją. Jest młodą kobietą i całe życie ma jeszcze przed sobą. A jednak nie chce żyć. Każdego dnia czuje lęk: przed światem, przed ludźmi i... przed sobą samą. I każdego ranka zaczyna nierówną walkę, by jakoś dotrwać do wieczora. Apatia i poczucie beznadziei to jej nieodłączne towarzyszki. Walcząc z chorobą, rozpoczyna podróż: najtrudniejszą, zarazem najbardziej niezwykłą. To podróż w głąb samej siebie. W jej trakcie znów spotka tę małą dziewczynkę, którą niegdyś była. Będzie musiała przeżyć na nowo to, co przydarzyło jej się przed laty. Stawi czoła doświadczeniom przemocy i wykorzystywania. Spróbuje ukoić swoje wewnętrzne dziecko, które teraz wyciąga ręce i bezgłośnie skowycze w zakamarkach jej skołatanej głowy. "Niewypowiedziane" to poruszająca, oparta na faktach opowieść o walce z depresją. Pozwala nam zajrzeć za kulisy osobistego dramatu, jakim depresja jest w każdym, jednostkowym przypadku. Bo choć o tej chorobie mówi się dużo i głośno, nadal wielu z nas nie do końca zdaje sobie sprawę z tego, co czują dotknięte nią osoby, z czym muszą zmagać się na co dzień. Nie wiemy, jak wiele w naszej psychice łączy przeszłość z teraźniejszością. Często dopiero terapia pozwala odkryć te połączenia i znaleźć źródło problemu. Być może dla kogoś z Was lektura tej książki stanie się swoistą autoterapią. Być może dzięki niej lepiej zrozumiecie osoby dotknięte depresją czy innymi problemami psychicznymi. I dobrze, bo osobom takim bezwarunkowo należy się empatia.